Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010
στους σκυλους ναι στις γατες ναι στους μητσους ναι στους Κιτσους ναι...οχι στους τεχνοκρατες οχι και στις κυριες τους Οχι στους τεχνοκρατες οχι στους .....
Tί Μουρθε τώρα ;Ε δειτε αυτο στου Ιου:
ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΟΥ ΜΠΑΛΚΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΖΟΝΤΑΙ
Χωροφύλακες με τέσσερα πόδια
Σε λίγες μέρες θα τεθεί σε λειτουργία το νέο πιλοτικό πρόγραμμα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, με πεζές περιπολίες ανδρών της ΕΛ.ΑΣ., οι οποίοι θα συνοδεύονται από αστυνομικούς σκύλους.
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=127052
ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΟΥ ΜΠΑΛΚΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΖΟΝΤΑΙ
Χωροφύλακες με τέσσερα πόδια
Σε λίγες μέρες θα τεθεί σε λειτουργία το νέο πιλοτικό πρόγραμμα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, με πεζές περιπολίες ανδρών της ΕΛ.ΑΣ., οι οποίοι θα συνοδεύονται από αστυνομικούς σκύλους.
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=127052
Το Ποτάμι Ανάμεσα-London River
Το Ποτάμι Ανάμεσα-London River
2009
Η ιστορία δυο ταπεινών ανθρώπων που ζουν συνηθισμένες ζωές, στην Γαλλία και στα Νησιά Channel αντίστοιχα. Εκείνος έχει έναν γιό και αυτή μια κόρη - και των δύο τα παιδιά σπουδάζουν στο Λονδίνο την τραγική χρονιά του 2005
Μια από τις αξιολογότερες συμμετοχές στο περσινό Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ του Βερολίνου είναι ένας πολυπολιτισμικός ύμνος στην ανθρώπινη ουσία, που αρνείται να χωρέσει σε φυλετικές, εθνικές, θρησκευτικές ή γεωγραφικές ταμπέλες.
Το καλοκαίρι του 2005 ο μουσουλμάνος Ουσμάν και η χριστιανή κυρία Σόμερς συναντιούνται στο Λονδίνο, όπου φτάνουν αναζητώντας τα παιδιά τους (εκείνος τον γιό του, εκείνη τη κόρη της), που αγνοούνται μετά τις τρομοκρατικές, βομβιστικές επιθέσεις στα μέσα μεταφοράς της πόλης. Αν και προερχόμενοι από διαφορετικές κουλτούρες, χώρες, γλώσσες και καθημερινότητες οι δύο γονείς ξεπερνούν τις όποιες προκαταλήψεις και συνήθειες τους, γίνονται αληθινοί φίλοι, και οπλίζουν ο ένας τον άλλο με δύναμη και ελπίδα κατά τη πορεία ανακάλυψης της τύχης των απογόνων τους.
Ο Γάλλος από το Παρίσι, Ρασίντ Μπουκαρέμπ, σκηνοθετεί με σεμνότητα την (ασυνήθιστα λιτή, απογυμνωμένη από τις χαρακτηριστικές, υστερικές μανιέρες της) αγγλίδα από το Ράμσγκεϊτ του Κεντ, Μπρέντα Μπλέθιν, και τον (δικαιότατα βραβευμένο με την Αργυρή Άρκτο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας, εκκωφαντικά υπόκωφο) αφρικανό από το Μπαμάκο του Μάλι, Σοτιγκούι Κουγιατέ, σε ένα φιλμ που κυλά στο συναίσθημα και διαπερνά τη συνείδηση σαν αθόρυβο αλλά ξέχειλο ποτάμι.
Επιλέγοντας να τοποθετήσει το μυστήριο της εξαφάνισης τον παιδιών στο φόντο της ιστορίας του και την αφήγησή της όχι στους διαλόγους, αλλά σε όσα ανείπωτα στριμώχνονται στις σιωπές, ο Μπουκαρέμπ κάνει σαφείς τις προθέσεις του. Αυτό που τον ενδιαφέρει δεν είναι η κινηματογράφηση ενός αστυνομικού θρίλερ με κοινωνικές ανησυχίες, αλλά η σπουδή της γέννησης μιας ουσιαστικής σχέσης μεταξύ δύο φαινομενικά εντελώς ασύμβατων ανθρώπων. Καθώς αφήνει αναπόφευκτα (αφού μιλούν διαφορετικές γλώσσες) κενά στην επικοινωνία τους με το λόγο εμπλέκει τον θεατή σε μια συναισθηματική και δη ακριβή (αφού κάθε συναίσθημα, όπως η αγάπη ή ο πόνος της απώλειας, είναι εξίσου γνώριμο σε κάθε γωνιά του πλανήτη, με όποια λέξη κι αν περιγράφεται) ανάγνωση των ισχυρών, περίπλοκων δεσμών που δημιουργούνται μεταξύ τους, ενώ ρίχνοντας σταδιακά, ρεαλιστικά και υπομονετικά φως στις αιτίες και στην έκβαση αυτών των δεσμών χτίζει ένα ανορθόδοξο, ακαταμάχητα συγκινητικό σασπένς.
Στο βουβό, ανοχύρωτο τέλος του φιλμ αυτό που έχει σημασία είναι ο κοινός τόπος που ανακαλύπτουν (φευγαλέα ή για πάντα;) αυτοί οι δύο αβάσταχτα οικείοι χαρακτήρες. Και αφού πέσουν οι τίτλοι, ανοίξουν τα φώτα τις αίθουσας και, επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, η ορμή του συναισθήματος καταλαγιάσει, το ποτάμι φτάνει μοιραία στη λογική, πλημυρίζοντας την με διαχρονικές, αλλά και πιο επίκαιρες από ποτέ αιτήσεις για συνύπαρξη, ανεκτικότητα, μοίρασμα και συναντήσεις στο? ανάμεσα.
ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
πηγη:http://new.e-go.gr/cinemag/movies.asp?catid=10177&subid=2&pubid=6898548
Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010
Επιστολή του Γάλλου φιλοσόφου Michel Onfray προς τον Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί :Κύριε Πρόεδρε, γίνετε οπαδός του Καμύ !
Επιστολή του Γάλλου φιλοσόφου Michel Onfray προς τον Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί
Κύριε Πρόεδρε, γίνετε οπαδός του Καμύ
Κύριε Πρόεδρε, γίνετε οπαδός του Καμύ
Κύριε Πρόεδρε, σας απευθύνω μια επιστολή την οποίαν ίσως διαβάσετε αν βρείτε λίγο χρόνο. Πρόσφατα, εκδηλώσατε την επιθυμία σας να μεταφέρετε τα λείψανα του Αλμπέρ Καμύ στο Πάνθεον, στον ναό εκείνο που στην προμετωπίδα του όπως γνωρίζει ο καθένας είναι γραμμένα τα λόγια: «Στους μεγάλους άνδρες, η πατρίδα ευγνωμονούσα». Πώς να μην σας δώσουμε δίκαιο εφόσον, πράγματι, ο Καμύ υπήρξε ένας μεγάλος άνδρας τόσο στη ζωή του όσο και μέσα από το έργο του, και μια αναγνώριση από την πατρίδα θα τιμούσε την μνήμη του υποτρόφου του Εθνικού Υπουργείου Εκπαίδευσης ο οποίος έμελλε να γίνει υπόδειγμα σε έναν κόσμο που δεν απαριθμεί πλέον κανένα.''
Αλλά πως δικαιολογείτε το πάθος σας γι’ αυτόν τον άνθρωπο που θέλησε να αφιερώσει την ομιλία που εκφώνησε στη Σουηδία, στον Λουί Ζερμαίν, στον δάσκαλο που του επέτρεψε να βγει από τη φτώχια και τη δυστυχία που επικρατούσε στην γενέτειρά του, και να γίνει εκείνος τον οποίον, χάρη στην παιδεία του, τα βιβλία, τις σχολικές σπουδές, τις γνώσεις του, τίμησε η Σουηδική Ακαδημία με το Βραβείο Νόμπελ; Γιατί, σας υπενθυμίζω αυτά που είχατε πει στις 20 Δεκεμβρίου 2007 στο Μέγαρο Λατράν: «Ο πλέον αρμόδιος για τη μεταβίβαση αξιών και τη γνώση της διαφοράς μεταξύ καλού και κακού είναι ο ιερέας και ποτέ ένας δάσκαλος δεν θα μπορέσει να τον αντικαταστήσει». Ενώ ο Καμύ έγινε Καμύ χάρη στην Princesse de Clèves και όχι χάρη στη Βίβλο.
Πως θα το δικαιολογήσετε, Κύριε Πρόεδρε, εσείς που ενσαρκώνετε το έθνος και επιδεικνύετε με τον πλέον επιδεικτικό τρόπο την αμερικανοφιλία σας;(…). Γνωρίζετε ότι ο Αλμπέρ Καμύ τον οποίον συχνά παρουσίαζαν διάφοροι ημιπληγικοί ως αντιμαρξιστή, ήταν επίσης, κι αυτό έδινε και νόημα σε κάθε μορφή στράτευσής του, ένας φανατικός αντιαμερικανός, όχι γιατί δεν αγαπούσε τον αμερικανικό λαό, αλλά γιατί-και το έχει εκφράσει επανειλημμένα- μισούσε τον φιλελεύθερο καπιταλισμό, τον θρίαμβο του χρήματος και την αναγόρευσή του σε θεό, την διεφθαρμένη θρησκεία, την αγορά που επιβάλλει παντού το νόμο της, τον φιλελεύθερο ιμπεριαλισμό που επιβλήθηκε σχεδόν σε όλο τον πλανήτη από τις αμερικανικές κυβερνήσεις . Αυτόν τον Καμύ αγαπάτε; Ή εκείνον που μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του Actuelles ζητούσε μια πραγματική λαϊκή και εργατική δημοκρατία, την ανελέητη καταστροφή των τραστ, την ευτυχία των πλέον ταπεινών (Oeuvres completes d’ Albert Camus, Gallimard, “La Pléiade”, tome II, p. 517);
Κι έπειτα κύριε Πρόεδρε, τι εξηγήσεις θα δώσετε εσείς που μπορέσατε να δηλώσετε χαμογελώντας μπροστά στις κάμερες της τηλεόρασης τον Ιούλιο του 2008 ότι « εφεξής, όταν θα γίνεται απεργία στη Γαλλία, κανείς πλέον δεν θα το αντιλαμβάνεται», και ταυτοχρόνως θέλετε να τιμήσετε έναν στοχαστή που δεν έπαυε να εξυμνεί τον συνδικαλισμό, την δύναμη του θυμού της εργατικής τάξης και των λαϊκών διεκδικήσεων;
Διότι στον Επαναστατημένο Άνθρωπο, του οποίου προβλήθηκε κατά προτίμηση η κριτική του απέναντι στον ολοκληρωτισμό και τον μαρξισμό-λενινισμό ενώ αγνοήθηκε η θετική του πλευρά,(…), υπήρχε και ένας έπαινος προς τον γαλλικό, ισπανικό και ιταλικό αναρχικό στοχασμό, μια εξύμνηση της Κομμούνας, και προπαντός μια συγκλονιστική συνηγορία υπέρ του «επαναστατικού συνδικαλισμού» τον οποίον παρουσιάζει ως «ηλιακή σκέψη». (τόμος ΙΙΙ, σ. 317).
Πολιτική και Ηθική
Επιθυμείτε να μπει στο Πάνθεον ο Αλμπέρ Καμύ που καλεί σε μια φιλελεύθερη «νέα εξέγερση»; (τόμος ΙΙΙ, σελ. 322). Εκείνος ο οποίος αμφισβητεί την «μορφή της ιδιοκτησίας» μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του Actuelles II (τόμος ΙΙΙ, σελ. 393); Γιατί αυτός ο φιλελεύθερος Καμύ του 1952 δεν αποτελεί εξαίρεση, είναι ο ίδιος Καμύ που το 1959, οκτώ μήνες πριν από τον θάνατό του, απαντώντας σε ένα αναρχικό περιοδικό της Βραζιλίας διαβεβαίωνε ότι «η εξουσία τρελαίνει εκείνον που την κατέχει»(τόμος 4, σελ. 660).
Επιπλέον κύριε Πρόεδρε, εσείς που εδώ και δύο χρόνια, δέχεστε με φανφάρες τους αρχηγούς κρατών που διακρίθηκαν για τις δολοφονικές τους πράξεις, τις δικτατορικές τους συμπεριφορές, την φυλάκιση των διαφωνούντων, την στήριξή τους στην διεθνή τρομοκρατία, την φυσική εξόντωση μειονοτήτων, εσείς που κατά τις ομιλίες σας ως υποψηφίου προέδρου, αναγγείλατε το τέλος μιας πολιτικής που δεν έχει ιερά και όσια, παραθέτοντας εξάλλου τον Καμύ, πως θα μπορέσετε να συμβιβάσετε τον πραγματισμό σας που ποσώς νοιάζεται για την ηθική, με το μέλημα του Καμύ να μην γίνεται ποτέ διαχωρισμός της πολιτικής και ηθικής; Και κατά συνέπεια, μιας ηθικής που θα μεριμνά ώστε να υπάρχουν αρχές, αρετές, γενναιοδωρία, αδελφοσύνη και αλληλεγγύη;
Πράγματι, ο Καμύ έκανε λόγο στον Επαναστατημένο Άνθρωπο για την αναγκαιότητα να προωθηθεί ένας «αλτρουιστικός ατομισμός» που θα επιδιώκει τόσο την ελευθερία όσο και τη δικαιοσύνη. Γράφω: «όσο». Γιατί για τον Καμύ, η ελευθερία χωρίς τη δικαιοσύνη, είναι η θηριωδία του ισχυρότερου, ο θρίαμβος του φιλελευθερισμού, ο νόμος των συμμοριών και των μαφιόζων. Όταν υπάρχει δικαιοσύνη δίχως ελευθερία βασιλεύει η λογική των στρατοπέδων, των συρματοπλεγμάτων και των δεσμοφυλάκων. Με άλλα λόγια: η ελευθερία δίχως τη δικαιοσύνη είναι η Αμερική που επιβάλλει στον πλανήτη τον ανάλγη καπιταλισμό της. Η δικαιοσύνη δίχως ελευθερία, ήταν η Σοβιετική Ένωση η οποία είχε αναγορεύσει τα στρατόπεδα καταναγκαστικών έργων σε αλήθεια του σοσιαλισμού. Ο Καμύ ήθελε μια ελεύθερη οικονομία μέσα σε μια δίκαιη κοινωνία. Η κοινωνία μας, κύριε Πρόεδρε, αυτή την οποίαν εσείς ως ηγέτης ενσαρκώνετε, είναι ελεύθερη μόνον για τους ισχυρούς, είναι άδικη για τους πλέον αδύναμους οι οποίοι είναι αυτοί που κατ’ εξοχήν στερούνται της ελευθερίας.
Οι πλέον ταπεινοί, για τους οποίους ήθελε ο Καμύ να ενδιαφερθούν οι πολιτικοί, σήμερα ονομάζονται εργάτες και άνεργοι, λαθραίοι μετανάστες και φυγάδες, άστεγοι και μαθητευόμενοι (stagiaires) χωρίς συμβάσεις εργασίας, αόρατες μειονότητες και καταπιεσμένες γυναίκες. Για όλους αυτούς δεν τίθεται θέμα ελευθερίας ή δικαιοσύνης(…).
Μια αυθεντική επανάσταση
Τι θα κάνετε κύριε Πρόεδρε, ώστε στην ομιλία σας κατά την υποδοχή των λειψάνων του Καμύ στο Πάνθεον, να μην αναφέρετε αυτό που έγραφε ο Καμύ στις 13 Δεκεμβρίου 1955 σε άρθρο του με τίτλο «Η εργατική κατάσταση» ότι «πρέπει να φροντίσουμε ώστε ο εργάτης να συμμετέχει άμεσα στην διαχείριση και την διανομή του εθνικού εισοδήματος» (τόμος ΙΙΙ, σελ. 1059), εσείς που πήγατε στην Gandrange να πείτε στους εργάτες ότι το εργοστάσιό τους θα σωθεί λίγο πριν κλείσει; Ο Καμύ χαρακτηρίστηκε σοσιαλοδημοκράτης χάρη στην οκνηρία των δημοσιογράφων οι οποίοι στηρίχτηκαν στις δύο πιο σημαντικές βιογραφίες του…
Εάν ο Καμύ μπόρεσε να συμμετάσχει ευκαιριακά στο κοινοβουλευτικό δημοκρατικό παιχνίδι (Το 1955 κατά την περίοδο του Μεντές Φρανς, ήταν για να δοθεί μια ευκαιρία στην Αλγερία να απαλαγεί από τους αιμοσταγείς αντάρτες του ηπειρωτικού στρατού ή από την αιματοχυσία της εθνικής τρομοκρατίας) αυτό έγινε κατ’ εξαίρεσιν.
Ο Αλμπέρ Καμύ δεν έπαιξε ποτέ τον ρεφορμιστή ενάντια στην επανάσταση, αλλά τον ρεφορμιστή εν αναμονή της επανάστασης στην οποίαν-κι αυτά τα πράγματα προφανώς λέγονται σπανίως-πίστευε πάντα, υπό τον όρο ότι θα διέπεται από ηθικούς κανόνες.
Εν κατακλείδι, κύριε Πρόεδρε, έχετε δίκαιο, αξίζει να δοθεί στον Αλμπέρ Καμύ μια θέση στο Πάνθεον, κι ας βρίσκεται το Πάνθεον μακριά, πολύ μακριά από την Τιπάζα-ο μοναδικός τάφος τον οποίον θα αντάλλασσε ευχαρίστως με του Λουμαρέν όπου βρίσκεται σήμερα. Αλλά εάν θέλετε να πιστέψουμε στην ειλικρινή σας πίστη στο μεγαλείο του Καμύ, στην αποτελεσματικότητα του παραδειγματικού του χαρακτήρα (αυτός δεν είναι και ο σκοπός ύπαρξης του Πάνθεον;), πρέπει ν’ αρχίσετε από τον εαυτό σας. Δείξτε μας λοιπόν ότι δεν αναγνώσατε τον φιλόσοφο από καιροσκοπισμό, με άλλα λόγια, δείξτε μας ότι επηρέασε τη ζωή σας, επομένως και τη δική μας. Εάν αγαπάτε τόσο τον Καμύ, γίνετε υποστηρικτής της σκέψης και του έργου του. Σας διαβεβαιώ κύριε Πρόεδρε, ότι κάνοντάς το, η πράξη σας θα θεωρηθεί τόσο αυθεντικά επαναστατική ώστε θα μας απαλλάξει από την επιθυμία μας για μια άλλη επανάσταση.
Παρακαλώ δεχτείτε κύριε Πρόεδρε την έκφραση των αισθημάτων σεβασμού αλλά και ελευθερίας.
Michel Onfray
25 Νοεμβρίου 2009
Le Monde Littératures
Dossiers et Dokuments No 393 Janvier 2010
( Την μεταφραση εκανε η αγαπητη μου φίλη Colette και την ευχαριστω πολύ)
η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΥΨΗΛΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΜΜΑΝΟΥΕΛ ΚΑΝΤ (κλικ)
αποσπασμα
''Για τον Immanuel Kant, δεν είναι οι ιδιότητες των αντικειμένων τόσο πολύ, όσο η υποκειμενική ικανότητα να αισθανόμαστε που καθορίζει τη φύση των ευχάριστων ή των δυσάρεστων αντιδράσεων Εμφανίζεται έτσι μία μεγάλη ποικιλία ως προς τις δυνατότητες, διαδικασίες και πηγές της αισθητικής κρίσης περί του Υψηλού. Το αίσθημα του Υψηλού προκαλείται για τον Kant, από απόκρημνους βράχους που υψώνονται απότομα, σχεδόν απειλητικά, καταιγίδες με αστραπές και βροντές ,ηφαίστεια σε όλη την καταστροφική τους βία, μεγαλειώδη μνημεία, όπως ο Άγιος Πέτρος στη Ρώμη, οι Πυραμίδες• όλα αυτά προκαλούν τέρψη μαζί με τρόμο. ''
η συνεχεια στο μπλογκ
PHILOSOPHICAL EXCERPTS
http://philosophemata.blogspot.com/2010/01/blog-post_26.html
Ο Ουμπέρτο Έκο για τον πρωτοφασισμό για δευτερη φορα:
Rodia Mixer: Ο Ουμπέρτο Έκο για τον πρωτοφασισμό
δειτε εδώ την πρωτη αναρτηση
http://gravityandthewind.blogspot.com/2010/01/blog-post_14.html
και το σχόλιο του Περαστικου στην πρωτοτυπη αναρτηση
16/1/10 1:30 PM
δειτε εδώ την πρωτη αναρτηση
http://gravityandthewind.blogspot.com/2010/01/blog-post_14.html
και το σχόλιο του Περαστικου στην πρωτοτυπη αναρτηση
16/1/10 1:30 PM
Περαστικός said...
Το κείμενο είναι επίκαιρο και για ένα άλλο λόγο. Κυκλοφορεί ένα κείμενο του Μ. Θεοδωράκη (νομίζω είναι γνήσιο) που τιτλοφορείται Απάντηση Μίκη Θεοδωράκη προς την κ. Θάλεια Δραγώνα. Μπορείτε να το βρείτε εύκολα με μια αναζήτηση. Αυτό βρίθει αντιλήψεων όπως αυτές που αναφέρονται στο έξοχο κείμενο του Έκο. Ο Μ.Θ. υποστηρίζει σχεδόν ρητά ότι έννοιες όπως το έθνος πρέπει να μένουν εκτός της επιστημονικής μελέτης, άλλως χάνουν την ισχύ τους και με αυτό τον τρόπο αποσαθρώνονται οι κοινωνίες, ότι δεν χωρά ορθολογισμός σε τέτοια θέματα και ότι ακόμη και αν πρόκειται για «παραμύθι», αυτό πρέπει να προστατεύεται. Επίσης, για να μάχεσαι για την ελευθερία σου, υποστηρίζει ο Μ.Θ., πρέπει να πιστεύεις στην ανωτερότητά σου ως λαού έναντι των άλλων (!) Η ανωτερότητά μας μάλιστα πηγάζει από τον Πλάτωνα και τον Αισχύλο.
Με άλλα λόγια, η αναζήτηση της (επιστημονικής) αλήθειας αποδυναμώνει (ακόμη και θρησκείες δεν έχουν φτάσει στο σημείο να απαγορεύσουν επιστήμες όπως η θρησκειολογία για να μη χάσουν την ισχύ και την ιερότητά τους ή σχετικοποιηθούν – ο Μ.Θ. καταφέρεται εναντίον της κοινωνιολογίας). Η κατανόηση του ποιος είσαι και πώς γίνεσαι αυτό που είσαι – και κατ’ επέκταση γιατί και πώς ανήκεις σε μια ομάδα, σε μια κρατική οντότητα - δεν σε ενδυναμώνει και δεν σε κάνει ικανό να κατανοείς τι πρέπει να αλλάζεις και τι πρέπει να κρατάς, τι είναι ωφέλιμο και τι όχι, ώστε να επιλέγεις συνειδητά (όπως ο παππούς Αριστοτέλης θα υποστήριζε). Το ψέμα (παραμύθι) σε κάνει δυνατό (όχι άβουλη τροφή για τα κανόνια και εύκολο υποχείριο). Για να αντλείς από τον Πλάτωνα και το Σοφοκλή πρέπει να έχεις πραγματικούς ή φανταστικούς δεσμούς αίματος ή κάποια άλλα μεγαλύτερα δικαιώματα επί της πνευματικής κληρονομιάς τους, που τα αποκτάς εκ γενετής και όχι με τη μελέτη και την κατανόηση. Το κορυφαίο φυσικά είναι ότι για να υπερασπιστείς την ελευθερία σου απέναντι στα Ες-Ες πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου «ανώτερο», δηλ., ούτε λίγο ούτε πολύ, να ενστερνιστείς την ιδεολογία τους. Αν έχετε την υπομονή βρείτε και το κείμενο και οι κρίσεις δικές σας.
Προσωπικά, προτιμώ την αναζήτηση της αλήθειας με την πεποίθηση ότι αυτή σε κάνει πιο δυνατό και όχι η μπαρουφολογία και η αποβλάκωση. Εξάλλου, δεν αξίζει να ζεις σαν εργαλείο σκοπιμοτήτων. Αυτά, ενώ έχω πολύ μεγάλο σεβασμό για το ανορθολογικό ή το πέρα από το λογικό, καθώς το θεωρώ αναπόφευκτο λόγω του προσωπικού ταξιδιού αυτογνωσίας που έχει να κάνει ο καθένας εδώ και τώρα, αλλά και εξαιτίας του γεγονότος ότι στη βάση του αγώνα για τη ζωή βρίσκεται μια μεγάλη άρνηση ή κατάφαση για την οποία δεν υπάρχει καμία προκείμενη. Η ζωή, η αγάπη, τα αξιώματα και οι βάσεις με τις οποίες ζούμε και πορευόμαστε, είναι αυθαίρετες ή, θα πρέπει να δεχθούμε, προϊόν βιολογικού προγραμματισμού, οπότε και πάλι δεν έχουν σχέση με κάποια καθολικής ισχύος λογική και ηθική. Ωστόσο, όταν το καταλαβαίνεις αυτό, δεν κατασκευάζεις δόγματα και ιδεολογίες ή θρησκείες από αυτό το υλικό, που είναι αποκλειστικά προσωπική υπόθεση, αλλιώς, το όνειρο μετατρέπεται αμέσως σε εφιάλτη.
ΜΕΤΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
K.A.T.A.N.T.I.A.: ΜΕΤΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
αποσπασμα :'".Η φιλελεύθερη δημοκρατία, όμως, είναι ένα ιστορικά ιδιαίτερο, ενδεχομενικό μόρφωμα, κι όχι το απόλυτο κανονιστικό ιδεώδες.Η εν λόγω μορφή προβάλλει ως κύρια εκφραση μαζικής συμμετοχής την άσκηση των εκλογικών μας δικαιωμάτων, αφήνει ένα μεγάλο πεδίο δράσης στα οργανωμένα συμφέροντα (λόμπι), κυρίως των επιχειρήσεων, και προτείνει μια πολιτειακή δομή που περιορίζει τις παρεμβάσεις στην καπιταλιστική οικονομία.
αποσπασμα :'".Η φιλελεύθερη δημοκρατία, όμως, είναι ένα ιστορικά ιδιαίτερο, ενδεχομενικό μόρφωμα, κι όχι το απόλυτο κανονιστικό ιδεώδες.Η εν λόγω μορφή προβάλλει ως κύρια εκφραση μαζικής συμμετοχής την άσκηση των εκλογικών μας δικαιωμάτων, αφήνει ένα μεγάλο πεδίο δράσης στα οργανωμένα συμφέροντα (λόμπι), κυρίως των επιχειρήσεων, και προτείνει μια πολιτειακή δομή που περιορίζει τις παρεμβάσεις στην καπιταλιστική οικονομία.
Το συγκεκριμένο πρότυπο δεν ενδιαφέρεται για την πλατιά συμμετοχή των πολιτών ούτε και για το ρόλο των οργανώσεων πέρα από τις επιχειρήσεις.Όσοι συμβιβάζονται με τις χαμηλές προσδοκίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας θα βλέπουν συγκαταβατικά και την ανάδυση της μορφής που αποκαλώ μεταδημοκρατία. Στο πρότυπο αυτό, μολονότι διεξάγονται εκλογές και οι κυβερνήσεις μπορούν να αλλάξουν , ο προεκλογικός αγώνας είναι ένα πλήρως ελεγχόμενο θέαμα που ενορχηστρώνεται από ανταγωνιστικές ομάδες επαγγελματιών ειδικευμένων στις τεχνικές της πειθούς, και επικεντρώνει στενά σε ένα μικρό φάσμα θεμάτων που επιλέγονται από συγκεκριμένες ομάδες.Η πλειοψηφία των πολιτών κρατά μια παθητική, ήσυχη, ή και απαθή στάση, κι απλώς αντιδρά στα ερεθίσματα που άλλοι προκαλούν. Πίσω από το θέαμα του προεκλογικού παιχνιδιού, η πολιτική διαμορφώνεται ουσιαστικά στον ιδιωτικό χώρο, με διαπραγματεύσεις και συνδιαλλαγές ανάμεσα στις εκλεγμένες κυβερνήσεις και τα κυρίαρχα στρώματα που εκπροσωπούν σχεδόν αποκλειστικά τα συμφέροντα των επιχειρήσεων....''
βλ καιPERIZITITO.GR -Βιβλία: Μεταδημοκρατία, Crouch Colin, Εκκρεμές
Η "Μεταδημοκρατία" είναι ένα έργο πολεμικής που ξεφεύγει από τα γνωστά παράπονα για τα ελλείμματα της δημοκρατίας μας και διερευνά τις βαρύτερες κοινωνικές ...www.perizitito.gr/product.php?productid=26040&page=3Μεταδημοκρατία της δυσφορίας « βλέμμα
Είναι το συμβολικό πύκνωμα της Μεταδημοκρατίας του Φρέντο. Είναι το .... Μα τί άλλο εκτός από ΜΕΤΑδημοκρατία θα είχαμε ΜΕΤΑ από αυτό που, ...vlemma.wordpress.com/2007/09/09/metadimokratia-dysforias/μεταδημοκρατία
ΖΟΥΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΜΕΤΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Monday, 24 March 2008 6:41 pm ... Ζούμε τη Νέα Μεταδημοκρατία... Tags: μεταδημοκρατία ...earthquake.pblogs.gr/tags/metadimokratia-gr.htmlΠρωτοβουλια: ΜεταΔημοκρατία
27 Απρ. 2007 ... Η ιδέα της μεταδημοκρατίας είναι μια προσπάθεια του κρατικού κοινωνικού λόγου να εξηγήσει πολλές νέα φαινόμενα που επιδρούν στην σύγχρονη ...ygeia-gia-olous.blogspot.com/2007/04/blog-post_8800.htmlΒΙΒΛΙΑ: ΜΕΤΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
greekbooks.gr . The best and most functional on-line bookstore with Greek books.www.greekbooks.gr/BookDetails.aspx?id=185351Πολιτικό site, προοδευτική πολιτική, διεθνής πολιτική, ελληνική ...
Η σύγχρονη ελληνική 'μεταδημοκρατία' / του Νίκου Ράπτη, 17-02-2007 .... Ας το πούμε «μεταδημοκρατία». Αυτό ταυτοχρόνως σημαίνει πως στη χώρα μας σήμερα
Η "Μεταδημοκρατία" είναι ένα έργο πολεμικής που ξεφεύγει από τα γνωστά παράπονα για τα ελλείμματα της δημοκρατίας μας και διερευνά τις βαρύτερες κοινωνικές ...www.perizitito.gr/product.php?productid=26040&page=3Μεταδημοκρατία της δυσφορίας « βλέμμα
Είναι το συμβολικό πύκνωμα της Μεταδημοκρατίας του Φρέντο. Είναι το .... Μα τί άλλο εκτός από ΜΕΤΑδημοκρατία θα είχαμε ΜΕΤΑ από αυτό που, ...vlemma.wordpress.com/2007/09/09/metadimokratia-dysforias/μεταδημοκρατία
ΖΟΥΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΜΕΤΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Monday, 24 March 2008 6:41 pm ... Ζούμε τη Νέα Μεταδημοκρατία... Tags: μεταδημοκρατία ...earthquake.pblogs.gr/tags/metadimokratia-gr.htmlΠρωτοβουλια: ΜεταΔημοκρατία
27 Απρ. 2007 ... Η ιδέα της μεταδημοκρατίας είναι μια προσπάθεια του κρατικού κοινωνικού λόγου να εξηγήσει πολλές νέα φαινόμενα που επιδρούν στην σύγχρονη ...ygeia-gia-olous.blogspot.com/2007/04/blog-post_8800.htmlΒΙΒΛΙΑ: ΜΕΤΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
greekbooks.gr . The best and most functional on-line bookstore with Greek books.www.greekbooks.gr/BookDetails.aspx?id=185351Πολιτικό site, προοδευτική πολιτική, διεθνής πολιτική, ελληνική ...
Η σύγχρονη ελληνική 'μεταδημοκρατία' / του Νίκου Ράπτη, 17-02-2007 .... Ας το πούμε «μεταδημοκρατία». Αυτό ταυτοχρόνως σημαίνει πως στη χώρα μας σήμερα
περι Θανατου
όπως μας θυμίζει ο Χάιντεγκερ: «Είναι βέβαιο ότι θα πεθάνω».Και μάλιστα «πρέπει να πεθάνω εγώ ο ίδιος –αυτοπροσώπως και όχι δι αντιπροσώπου» Το μόνο που δεν είναι βέβαιο είναι «το πότε θα πεθάνω»Μάιος 20, 2007 στο 7:14 μ.μ
Νοσφεράτος
Ο Camus (στο μύθο του Σίσυφου ) λέει ότι αυτό που καλείται λόγος ύπαρξης μπορεί συγχρόνως να είναι και έξοχος λόγος θανάτου Αντιστρέφοντας τη φράση, μπορούμε να πούμε ότι ,κάποιες φορές, μια αιτία θανάτου δεν κάνει άλλο από το να υπογραμμίζει τις αιτίες ύπαρξης
Ο Επίκουρος προσπαθεί να μας παρηγορήσει, λέγοντας: «όσο υπάρχουμε, ο θάνατος δεν είναι παρών κι όταν πάλι είναι παρών, τότε εμείς δεν υπάρχουμε” όμως αυτή η παρηγοριά πολύ λίγο μας βοηθά.Μάιος 20, 2007 στο 8:10 μ.μ
Νοσφεράτος
… Διότι καλά οταν ο θανατος ”ειναι παρών” και ”μείς δεν υπαρχουμε”… (Λίγο) πριν ,τι γίνεται;
Βεβαια αυτά ,εμενανε δεν με αφορούν ,προσωπικά…
Παντως βρε παιδια (για τους θνητους μιλαω)
Δεν νομίζω οτι υπαρχει φοβος του θανατου ,ουτε καν φοβος του Δικου μας θανατου
…. αλλά φοβος (ή αγωνία) για το πώς εμεις(χμμ…εσεις) θα αντιμετωπίσουμε τον θανατο (θα τρεμουν τα χερια μας …θα εχει προχωρησει πολύ το Αιζενχαουερ; Θα εχουμε ολους τους συγγενεις να τσιρίζουν κλαιγοντας πάνω απο τα κεφαλια μας; )
ο θάνατος ο «συνοδεύει ολόκληρη τη ζωή σαν αναπόσπαστο μέρος όλων των στιγμών της ». «ανήκει στη μορφή και στην υφή όπου κάθε ζωή, δική μας η ξένη, μας έχει δοθεί» , «μας αγγίζει κάθε μέρα, στις χίλιες εγκαταλείψεις που βιώνουμε,είτε τις επιβάλλουμε είτε πρέπει να τις υποστούμε, εισβάλλει σιωπηλά αλλά oχι και για αυτό λιγότερο αισθητά, στις ευτυχισμένες στιγμές μας λεηλατώντας τη χαρά μας»
Ο Φιλιπ Αριες εδειξε στα Δοκιμια για το Θανατο στη Δυση οτι ”συμφιλίωση με τον Θανατο ειχαμε και στην προνεωτερική ευρωπη
Αναλογα εγραψε και οο Μ Φουκό
.Μονο σημερα, στην εποχή μας ο θάνατος εμπίπτει πλέον ,στη σφαίρα της απολύτως προσωπικής ιδιωτικής ζωής. είναι« η στιγμή όπου το άτομο ξεφεύγει από κάθε εξουσία, στρέφεται προς τον εαυτό του και αναδιπλώνεται , κατά κάποιο τρόπο στην πιο ιδιωτική πτυχή .”.έχει πάψει να αποτελεί μια περίλαμπρη ιεροτελεστία στην οποία συμμετείχαν οι άνθρωποι, η οικογένεια, η κοινωνία ολόκληρη… Σημερα ο θάνατος έχει γίνει κάτι το απόκρυφο ,ιδιωτικό και επαίσχυντο.
Σήμερα ο θάνατος όταν εμφανίζεται παίρνει το νόημα καταστροφής». Δεν «πεθαίνουμε »πια τον θάνατο τίμια και συνειδητά. Και«ουδείς πλέον αισθάνεται και γνωρίζει ότι οφείλει να πεθάνει τον θάνατο του». Πεθαίνουμε- σήμερα-όπως περίπου ζουμε : βουτηγμένοι στον κομφορμισμό και στον φόβο
Ο σύγχρονος άνθρωπος«δεν βλέπει καθαρά τον θάνατο μπροστά του , δεν ζει πια ενώπιον του θανάτου» «Ζει, κυριολεκτικά -λέει πριν από ένα περίπου αιώνα ο Μαξ Σελερ- «από μέρα σε μέρα»,έως τη στιγμή που –παράδοξο- δεν του μένει πλέον άλλη μέρα να ζήσει «λογαριάζει»τα σχετικά με τον θάνατο όπως κάνει με τον κίνδυνο πυρκαγιάς ή πλημμύρας, σάμπως ο θάνατος να μοιάζει με τον κίνδυνο της φωτιάς ή του νερού τον λογαριάζει σαν άξια ή απαξία ενός κεφαλαίου »
Αλλά ακόμα και αν γνώριζε, ο σύγχρονος άνθρωπος, ότι θα πεθάνει ,-ούτε ο ίδιος και μερικές φορές, ούτε οι γιατροί δεν ξέρουν πότε, ούτε σε πόσο καιρό. Η στιγμή μπορεί να έχει σχεδόν φτάσει – κώμα μετά από τροχαίο ή να προβλέπεται σε μερικές μέρες ή σε πολλές εβδομάδες.
Καθώς το ασυνείδητο δεν γνωρίζει το όχι ο θάνατος ειναι παντελώς ασσυληπτος για το ασυνειδητο και ως εκ τουτου ανύπαρκτος ., Κανενας ανθρωπος δεν συνυπάρχει με την ιδεα του θανατου αλλά , αντιθετα υποσυνειδητα , ειναι σιγουρος ότι εχει συνάψει μια συμφωνία αθανασίας,
Μάιος 29, 2007 στο 5:13 μ.μ
Νοσφεράτος
Επίσης ο Μαξ Σελλερ
υπενθυμίζει αυτό που ηδη ξερουμε οτι δηλαδή δεν υπήρχε σε ολους τους λαους ο φοβος του θανατου
Π.χ
Οι Ινδοί πριν από την εμφάνιση του Βούδα ήταν πεπεισμένοι για την μετά θάνατον ζωή , την οποία έβλεπαν ενορατικά σαν το ατέρμονο «ταξιδι» των ψυχών και σαν διηνεκή αναγέννηση τους .
Η πολυσήμαντη καινοτομία του Βούδα και των προδρόμων του ήταν ότι τόλμησε- πράγμα ανήκουστο για εκείνη την εποχή- να υποστηρίξει πως υπάρχει θάνατος , δηλαδή ένα τέρμα, μια διακοπή , τουλάχιστον μια οριστική διακοπή του ατέρμονου ταξιδιού των ψυχών ότι υπάρχει μια απελευθέρωση» από αυτή την ατέρμονη κίνηση, που αποτελούσε ως τότε αντικείμενο της λαϊκής ενόρασης;¨ότι έχουμε μια είσοδο των ψυχών στην νιρβάνα».
Αυτό που κατάφερε να ανακαλύψει προοδευτικά και να συλλάβει ενορατικά ο Ινδός στη διάρκεια της ιστορίας του δεν ήταν η αθανασία αλλά ο θάνατος .
Το βάρος της απόδειξης εδώ ήταν το αντίστροφο από ότι στην Ευρώπη .
…. ένιωθαν πάντα την ακατανίκητοι επιθυμία ενός τέλους ,οπότε αυτά τα αισθήματα βρήκαν την έκφραση τους στις ιδέες του Βούδα για την Νιρβάνα
Ακομα και σήμερα για τον ιαπωνικό λαό η μετά θάνατον ζωή των πεθαμένων είναι ένα φαινόμενο το οποίο , ως απτή και χειροπιαστή εμπειρία, δικαιώνει την αρνητικότητα ιδέα της αθανασίας» μόνο ως παραγωγη. Εμείς πιστεύουμε ότι ζούμε μετά θάνατον επειδή πιστεύουμε πως είμαστε αθάνατοι. Αλλά οι Ιάπωνες φρονούν ότι είναι αθάνατοι επειδή φαντάζονται πως νιώθουν και ψυχανεμίζονται την επιβίωση και ύπαρξη των πεθαμένων.
.
« Η αΘανασια για την ποια μιλάει ο Γκαιτε δεν εχει βεβαια τιποτε να κάνει με τη πίστη στην αθανασία της ψυχής . Προκειται για μια άλλη αθανασία , βεβηλη, γιααυτους που μετα τον θανατο τους παραμένουν στην μνημη ων μεταγενεστερων . Ο καθενας μπορεί να επιδιωξει αυτή την αθανασία, λιγοτερο η περισσοτερο μεγάλη, λιγοτερο η περισσοτερο παρατεταμένη και ο καθενας την σκέπτεται ήδη από την εφηβεία . Όταν ημουν μικρό παιδί , πηγαινα περίπατο την Κυριακή σ¨ένα χωριο της Μοραβίας , δημαρχος του οποιου ελεγαν, φυλαγε στο σαλόνι του ένα φερετρο οπου ξάπλωνε , σε στιγμές ευφορίας ή όταν αισθανότηταν ιδιαιτερα ικανοποιημενος από τον εαυτό του , και φανταζόταν την κηδεία του . Δεν εχει ποτε ζήσει τιποτε πιο ωραίο από αυτές τις στιγμές της ονειροπόλησης στο βαθος ενός φερετρου: τοτε ζουσε την αθανασία του . Μιλαν Κουντερα , Η Αθανασία .
http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/03/14/14-3-2008-2/
Νοσφεράτος
Ο Camus (στο μύθο του Σίσυφου ) λέει ότι αυτό που καλείται λόγος ύπαρξης μπορεί συγχρόνως να είναι και έξοχος λόγος θανάτου Αντιστρέφοντας τη φράση, μπορούμε να πούμε ότι ,κάποιες φορές, μια αιτία θανάτου δεν κάνει άλλο από το να υπογραμμίζει τις αιτίες ύπαρξης
Ο Επίκουρος προσπαθεί να μας παρηγορήσει, λέγοντας: «όσο υπάρχουμε, ο θάνατος δεν είναι παρών κι όταν πάλι είναι παρών, τότε εμείς δεν υπάρχουμε” όμως αυτή η παρηγοριά πολύ λίγο μας βοηθά.Μάιος 20, 2007 στο 8:10 μ.μ
Νοσφεράτος
… Διότι καλά οταν ο θανατος ”ειναι παρών” και ”μείς δεν υπαρχουμε”… (Λίγο) πριν ,τι γίνεται;
Βεβαια αυτά ,εμενανε δεν με αφορούν ,προσωπικά…
Παντως βρε παιδια (για τους θνητους μιλαω)
Δεν νομίζω οτι υπαρχει φοβος του θανατου ,ουτε καν φοβος του Δικου μας θανατου
…. αλλά φοβος (ή αγωνία) για το πώς εμεις(χμμ…εσεις) θα αντιμετωπίσουμε τον θανατο (θα τρεμουν τα χερια μας …θα εχει προχωρησει πολύ το Αιζενχαουερ; Θα εχουμε ολους τους συγγενεις να τσιρίζουν κλαιγοντας πάνω απο τα κεφαλια μας; )
ο θάνατος ο «συνοδεύει ολόκληρη τη ζωή σαν αναπόσπαστο μέρος όλων των στιγμών της ». «ανήκει στη μορφή και στην υφή όπου κάθε ζωή, δική μας η ξένη, μας έχει δοθεί» , «μας αγγίζει κάθε μέρα, στις χίλιες εγκαταλείψεις που βιώνουμε,είτε τις επιβάλλουμε είτε πρέπει να τις υποστούμε, εισβάλλει σιωπηλά αλλά oχι και για αυτό λιγότερο αισθητά, στις ευτυχισμένες στιγμές μας λεηλατώντας τη χαρά μας»
Ο Φιλιπ Αριες εδειξε στα Δοκιμια για το Θανατο στη Δυση οτι ”συμφιλίωση με τον Θανατο ειχαμε και στην προνεωτερική ευρωπη
Αναλογα εγραψε και οο Μ Φουκό
.Μονο σημερα, στην εποχή μας ο θάνατος εμπίπτει πλέον ,στη σφαίρα της απολύτως προσωπικής ιδιωτικής ζωής. είναι« η στιγμή όπου το άτομο ξεφεύγει από κάθε εξουσία, στρέφεται προς τον εαυτό του και αναδιπλώνεται , κατά κάποιο τρόπο στην πιο ιδιωτική πτυχή .”.έχει πάψει να αποτελεί μια περίλαμπρη ιεροτελεστία στην οποία συμμετείχαν οι άνθρωποι, η οικογένεια, η κοινωνία ολόκληρη… Σημερα ο θάνατος έχει γίνει κάτι το απόκρυφο ,ιδιωτικό και επαίσχυντο.
Σήμερα ο θάνατος όταν εμφανίζεται παίρνει το νόημα καταστροφής». Δεν «πεθαίνουμε »πια τον θάνατο τίμια και συνειδητά. Και«ουδείς πλέον αισθάνεται και γνωρίζει ότι οφείλει να πεθάνει τον θάνατο του». Πεθαίνουμε- σήμερα-όπως περίπου ζουμε : βουτηγμένοι στον κομφορμισμό και στον φόβο
Ο σύγχρονος άνθρωπος«δεν βλέπει καθαρά τον θάνατο μπροστά του , δεν ζει πια ενώπιον του θανάτου» «Ζει, κυριολεκτικά -λέει πριν από ένα περίπου αιώνα ο Μαξ Σελερ- «από μέρα σε μέρα»,έως τη στιγμή που –παράδοξο- δεν του μένει πλέον άλλη μέρα να ζήσει «λογαριάζει»τα σχετικά με τον θάνατο όπως κάνει με τον κίνδυνο πυρκαγιάς ή πλημμύρας, σάμπως ο θάνατος να μοιάζει με τον κίνδυνο της φωτιάς ή του νερού τον λογαριάζει σαν άξια ή απαξία ενός κεφαλαίου »
Αλλά ακόμα και αν γνώριζε, ο σύγχρονος άνθρωπος, ότι θα πεθάνει ,-ούτε ο ίδιος και μερικές φορές, ούτε οι γιατροί δεν ξέρουν πότε, ούτε σε πόσο καιρό. Η στιγμή μπορεί να έχει σχεδόν φτάσει – κώμα μετά από τροχαίο ή να προβλέπεται σε μερικές μέρες ή σε πολλές εβδομάδες.
Καθώς το ασυνείδητο δεν γνωρίζει το όχι ο θάνατος ειναι παντελώς ασσυληπτος για το ασυνειδητο και ως εκ τουτου ανύπαρκτος ., Κανενας ανθρωπος δεν συνυπάρχει με την ιδεα του θανατου αλλά , αντιθετα υποσυνειδητα , ειναι σιγουρος ότι εχει συνάψει μια συμφωνία αθανασίας,
Μάιος 29, 2007 στο 5:13 μ.μ
Νοσφεράτος
Επίσης ο Μαξ Σελλερ
υπενθυμίζει αυτό που ηδη ξερουμε οτι δηλαδή δεν υπήρχε σε ολους τους λαους ο φοβος του θανατου
Π.χ
Οι Ινδοί πριν από την εμφάνιση του Βούδα ήταν πεπεισμένοι για την μετά θάνατον ζωή , την οποία έβλεπαν ενορατικά σαν το ατέρμονο «ταξιδι» των ψυχών και σαν διηνεκή αναγέννηση τους .
Η πολυσήμαντη καινοτομία του Βούδα και των προδρόμων του ήταν ότι τόλμησε- πράγμα ανήκουστο για εκείνη την εποχή- να υποστηρίξει πως υπάρχει θάνατος , δηλαδή ένα τέρμα, μια διακοπή , τουλάχιστον μια οριστική διακοπή του ατέρμονου ταξιδιού των ψυχών ότι υπάρχει μια απελευθέρωση» από αυτή την ατέρμονη κίνηση, που αποτελούσε ως τότε αντικείμενο της λαϊκής ενόρασης;¨ότι έχουμε μια είσοδο των ψυχών στην νιρβάνα».
Αυτό που κατάφερε να ανακαλύψει προοδευτικά και να συλλάβει ενορατικά ο Ινδός στη διάρκεια της ιστορίας του δεν ήταν η αθανασία αλλά ο θάνατος .
Το βάρος της απόδειξης εδώ ήταν το αντίστροφο από ότι στην Ευρώπη .
…. ένιωθαν πάντα την ακατανίκητοι επιθυμία ενός τέλους ,οπότε αυτά τα αισθήματα βρήκαν την έκφραση τους στις ιδέες του Βούδα για την Νιρβάνα
Ακομα και σήμερα για τον ιαπωνικό λαό η μετά θάνατον ζωή των πεθαμένων είναι ένα φαινόμενο το οποίο , ως απτή και χειροπιαστή εμπειρία, δικαιώνει την αρνητικότητα ιδέα της αθανασίας» μόνο ως παραγωγη. Εμείς πιστεύουμε ότι ζούμε μετά θάνατον επειδή πιστεύουμε πως είμαστε αθάνατοι. Αλλά οι Ιάπωνες φρονούν ότι είναι αθάνατοι επειδή φαντάζονται πως νιώθουν και ψυχανεμίζονται την επιβίωση και ύπαρξη των πεθαμένων.
.
« Η αΘανασια για την ποια μιλάει ο Γκαιτε δεν εχει βεβαια τιποτε να κάνει με τη πίστη στην αθανασία της ψυχής . Προκειται για μια άλλη αθανασία , βεβηλη, γιααυτους που μετα τον θανατο τους παραμένουν στην μνημη ων μεταγενεστερων . Ο καθενας μπορεί να επιδιωξει αυτή την αθανασία, λιγοτερο η περισσοτερο μεγάλη, λιγοτερο η περισσοτερο παρατεταμένη και ο καθενας την σκέπτεται ήδη από την εφηβεία . Όταν ημουν μικρό παιδί , πηγαινα περίπατο την Κυριακή σ¨ένα χωριο της Μοραβίας , δημαρχος του οποιου ελεγαν, φυλαγε στο σαλόνι του ένα φερετρο οπου ξάπλωνε , σε στιγμές ευφορίας ή όταν αισθανότηταν ιδιαιτερα ικανοποιημενος από τον εαυτό του , και φανταζόταν την κηδεία του . Δεν εχει ποτε ζήσει τιποτε πιο ωραίο από αυτές τις στιγμές της ονειροπόλησης στο βαθος ενός φερετρου: τοτε ζουσε την αθανασία του . Μιλαν Κουντερα , Η Αθανασία .
http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/03/14/14-3-2008-2/
περι προσωπικής-εθνικής ταυτοτητας
Για να δουμε σε ενα πολύ προσωπικό παραδειγμα το τι μπορει να σημαινει Υλικοτητα της Ιδεολογιας και πως αυτό το κατα φαντασιαν” γινεται Πολύ πολύ πραγματικό…
(και ξεκαθαριζω …. Το παραδειγμα το φτιαχνω αυτή τουτη τη στιγμή …δεν Ειναι του Αντερσον)
Και το παραδειγμα αφορά εμενα …
Λοιπόν μεγαλωσα και εζησα τα περισσοτερα Χρονια της ζωής μου στην Ελλαδα
και μαζί με την Ιδιοσυγκρασιακή προσωπική μου ταυτοτητα
εχω και μια Σκια που με ακολουθει σχεδον πάντα …ιδιως σε χωρους κοινωνικους
Την Εθνική μου ταυτοτητα …δηλαδή την ελληνική -εθνική
Τωρα … αυτή η σκια ειναι Προφανώς κατασκευασμένη ..
Ερχεται απο τα πανω … Με την Μητρική γλωσσα (που στην περιπτωση μου δεν ηταν τα ποντιακά του Πατρος ουτε τα Βλαχικα εκ μητρος ) αλλλά αναγκαστικά τα Ελληνικά
(ως ενδοοικογενειακή Lingua Franca)
Και σε μια τρυφερή ηλικία πήγα σχολειο …οπως ολα τα παιδια …
Τωρα ..κατα την δεκαετια του 60 το Ελληνικό σχολειο ηταν Εμφανεστατα οργανωμενο στην βαση μιας Εθνικιστικότατης
Εθνικοφρονου Ιδεολογιας και μαλιστα καθαρευουσιανικης
και επρεπε να μαθω να ειμαι Ελληνας με τον ”ορθό αρχαιοπρεπή ελληνικό τροπο δηλαδή με την Αρχαιοελληνική Γραμματική , τα πνευματα και τις δασειες (τα θυμαμαι με ανατριχιλα ) Γιορτες , Πολεμική αρετή των Ελληνων , Ζητω ο Παπαδοπουλος ,Εκκλησια , Ελλας ελληνων Χριστιανών κ.λπ.
Και ταυτοχρονα επρεπε να μαθω οτι ως παιδι Αριστερου -μιασματος δεν θεωρουμαι και πολύ Ελληνας …και ολα αυτα με ξυλο κ.λ.π.
Ε …μπορεί να τα μισησα ολα αυτά …Και οταν αργοτερα ηρθε το Πολιτεχνειο η Μεταπολιτευση κ.λ.π κ.λ.π εδωσαν στην δική μου προσωπική Εθνική Ταυτότητα ( το ειμαι Ελληνας ) καποιες πολύ συγκεκριμμενες αποχρωσεις…..
Και βεβαια θυμαμαι οτι το Κρατος , η εκπαιδευση , ο στρατος κ ηταν οι πολύ Υλικές συνθηκες μεσα απο τις οποιες αποτυπώθηκε μεσα μο η εθνική μου ταυτότητα…
Και το ειμαι Ελληνας το αισθανομαι με τον τροπο που μαλλον το αισθανονται και πολλοι αλλοι της Γενιας μου ..
Ομως ταυτοχρονα , αυτήν την Σκια μου , την Εθνική ΜΟυ ταυτότητα δεν μπορώ να την Ξεφορτωθω και να τόθελα …
Π. Χ αν ισχυρισθώ οτι ειμαι Γερμανός η Πορτογάλος θα ητανε Τρελό
(Αλλο βεβαια αν μεγαλωνα στην Γερμανια εκει μπορεί να αποκτουσα δυο σκιες π.χ)
Ουτε ειναι τοσο ευκολο να ισχυρισθώ οτι εχω Ευρωπαική σκια-ταυτότητα …τουλαχιστον προς στο παρόν
Γιατί η ιδεολογια , μεσα απο τους Εκπαιδευτικους -ιδεολογικους αλλά και Κατασταλτικους μηχανισμους του Υλικοτατου Ελληνικου κρατους
αλλα και η οικονομική , κοινωνική (παρεες) πολιτική συμβιωση στα (κρατικά) πλαισια της ελληνικής κοινωνιας
εχει αποτυπωθεί μεσα μου απο πολύ πολύ τρυφερή ηλικία.
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Νοέμβριος 19, 2007
http://pontosandaristera.wordpress.com/2007/11/13/5-11-2007/
σχ 148
(και ξεκαθαριζω …. Το παραδειγμα το φτιαχνω αυτή τουτη τη στιγμή …δεν Ειναι του Αντερσον)
Και το παραδειγμα αφορά εμενα …
Λοιπόν μεγαλωσα και εζησα τα περισσοτερα Χρονια της ζωής μου στην Ελλαδα
και μαζί με την Ιδιοσυγκρασιακή προσωπική μου ταυτοτητα
εχω και μια Σκια που με ακολουθει σχεδον πάντα …ιδιως σε χωρους κοινωνικους
Την Εθνική μου ταυτοτητα …δηλαδή την ελληνική -εθνική
Τωρα … αυτή η σκια ειναι Προφανώς κατασκευασμένη ..
Ερχεται απο τα πανω … Με την Μητρική γλωσσα (που στην περιπτωση μου δεν ηταν τα ποντιακά του Πατρος ουτε τα Βλαχικα εκ μητρος ) αλλλά αναγκαστικά τα Ελληνικά
(ως ενδοοικογενειακή Lingua Franca)
Και σε μια τρυφερή ηλικία πήγα σχολειο …οπως ολα τα παιδια …
Τωρα ..κατα την δεκαετια του 60 το Ελληνικό σχολειο ηταν Εμφανεστατα οργανωμενο στην βαση μιας Εθνικιστικότατης
Εθνικοφρονου Ιδεολογιας και μαλιστα καθαρευουσιανικης
και επρεπε να μαθω να ειμαι Ελληνας με τον ”ορθό αρχαιοπρεπή ελληνικό τροπο δηλαδή με την Αρχαιοελληνική Γραμματική , τα πνευματα και τις δασειες (τα θυμαμαι με ανατριχιλα ) Γιορτες , Πολεμική αρετή των Ελληνων , Ζητω ο Παπαδοπουλος ,Εκκλησια , Ελλας ελληνων Χριστιανών κ.λπ.
Και ταυτοχρονα επρεπε να μαθω οτι ως παιδι Αριστερου -μιασματος δεν θεωρουμαι και πολύ Ελληνας …και ολα αυτα με ξυλο κ.λ.π.
Ε …μπορεί να τα μισησα ολα αυτά …Και οταν αργοτερα ηρθε το Πολιτεχνειο η Μεταπολιτευση κ.λ.π κ.λ.π εδωσαν στην δική μου προσωπική Εθνική Ταυτότητα ( το ειμαι Ελληνας ) καποιες πολύ συγκεκριμμενες αποχρωσεις…..
Και βεβαια θυμαμαι οτι το Κρατος , η εκπαιδευση , ο στρατος κ ηταν οι πολύ Υλικές συνθηκες μεσα απο τις οποιες αποτυπώθηκε μεσα μο η εθνική μου ταυτότητα…
Και το ειμαι Ελληνας το αισθανομαι με τον τροπο που μαλλον το αισθανονται και πολλοι αλλοι της Γενιας μου ..
Ομως ταυτοχρονα , αυτήν την Σκια μου , την Εθνική ΜΟυ ταυτότητα δεν μπορώ να την Ξεφορτωθω και να τόθελα …
Π. Χ αν ισχυρισθώ οτι ειμαι Γερμανός η Πορτογάλος θα ητανε Τρελό
(Αλλο βεβαια αν μεγαλωνα στην Γερμανια εκει μπορεί να αποκτουσα δυο σκιες π.χ)
Ουτε ειναι τοσο ευκολο να ισχυρισθώ οτι εχω Ευρωπαική σκια-ταυτότητα …τουλαχιστον προς στο παρόν
Γιατί η ιδεολογια , μεσα απο τους Εκπαιδευτικους -ιδεολογικους αλλά και Κατασταλτικους μηχανισμους του Υλικοτατου Ελληνικου κρατους
αλλα και η οικονομική , κοινωνική (παρεες) πολιτική συμβιωση στα (κρατικά) πλαισια της ελληνικής κοινωνιας
εχει αποτυπωθεί μεσα μου απο πολύ πολύ τρυφερή ηλικία.
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Νοέμβριος 19, 2007
http://pontosandaristera.wordpress.com/2007/11/13/5-11-2007/
σχ 148
Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010
ΓΚΑΡΝΤΙΑΝ Αλήθειες και μύθοι περί ιδιωτικού και δημοσίου τομέα (απο την εφημεριδα θεσσαλονικη ) (κλικ)
Εδώ και μια εικοσαετια περιπου τα Νεοφιλελευθερα και τα παπαγαλάκια τους μας εχουν πρηξει με το να ριχνουν ολα τ' αναθεματα για οτιδηποτε στους Δημοσιους υπάλληλους και στον Δημοσιο τομέα ..(και ουχι στην Λαμογια των πολυεθνικών και στους εδώ αεριτζιδες ιδιωτες ...Ριξτε μια ματια στο αρθρο της Γκαρντιαν (κλικ πάνω στον τιτλο )..ανα δημοσιευω μερικά αποσπασματα
''Εδώ και μια γενιά, το σύνθημα που εισπράτταμε, ήταν 'η αγορά καλή, το κράτος κακό'. Αλλά πώς επαληθεύουμε αυτήν την εξίσωση με την κατάρρευση της οικονομίας της αγοράς και την ιδέα ότι μόνο το κράτος μπορεί να βοηθήσει; Για όσους εξ ημών ανησυχούν για το δημόσιο τομέα, αυτά τα ζητήματα εγείρονται με ιδιαίτερη ένταση. Πού είναι τώρα οι αξίες με επίκεντρο την αγορά, τις οποίες διδαχθήκαμε να εσωτερικεύσουμε; Τι θα σημαίνει για τη δημόσια πολιτική και την ηθική του δημοσίου τομέα; Από την εποχή της Θάτσερ και εντεύθεν μας έλεγαν πόσο αγιάτρευτη είναι η δημόσια πρόνοια και πόσο καταστροφικός υπήρξε ο κρατικός παρεμβατισμός. Δικαιούχοι της πρόνοιας εμφανίζονταν ως περιφρονητέοι και ύποπτοι. Στο κράτος ριχνόταν το ανάθεμα του πολυέξοδου, γραφειοκρατικού, αναποτελεσματικού και της αιτίας που δημιουργεί εξάρτηση. Οι δικαιούχοι προνοίας εμφανίζονταν στερεοτυπικά πως στραγγίζουν τον πλούτο που παρήγαγε η αγορά και η εξάρτησή τους παρουσιαζόταν ως βάρος επί των υπολοίπων ημών, μέσω του κόστους της υψηλής φορολογίας. Κι ενώ κάποτε ακούγαμε ότι το κράτος προνοίας θα θέσει τέλος στα κοινωνικά δεινά, πιο πρόσφατα, ενθαρρυνόμαστε να πιστεύουμε, πως αυτό είναι η αιτία της κοινωνικής κατάρρευσης και των "τρακαδόρων επιδομάτων". Μόνο η αγορά και ο ιδιωτικός τομέας, μας έλεγαν, έχουν την επάρκεια, τη γνώση και την εμπειρία, ώστε να παράσχουν αποτελεσματικά και επαρκή αγαθά και υπηρεσίες. Μπορούν να μας μετατρέψουν, από πελάτες και δικαιούχους επιδομάτων που πατρονάρονται από το κράτος, σε δημόσιους καταναλωτές, με επιλογή και έλεγχο. Όμως τώρα, με προφανή αμηχανία και σύγχυση, ο κρατικός παρεμβατισμός μάς 'σερβίρεται' ως το μόνο που βρίσκεται μεταξύ ημών και της οικονομικής καταστροφής. Οι τράπεζες, μας λένε, δυσπιστούν τόσο η μια ως προς την άλλη, ώστε μόνο ενέσεις κρατικού χρήματος, που δεν έχουν προηγούμενο, μπορούν να καταστήσουν δυνατό γι’ αυτές, να ξανακάνουν μπίζνες. Επί χρόνια, η ‘Daily Mail’ και η ‘Sun’, διεξήγαγαν δηλητηριώδεις εκστρατείες κατά των αιτούντων άσυλο και των ανθρώπων με στήριξη εισοδήματος, για να σωθούν κάποια φανταστικά εκατομμύρια. Οι κυβερνήσεις προωθούν εκστρατείες εποπτείας όσων αιτούνται επιδομάτων προνοίας. Αυτές οι εκστρατείες σπανίως παράγουν αρκετά χρήματα, ακόμη και για τη χρηματοδότησή τους. Και πάλι τώρα μας ενθαρρύνουν να δαπανήσουμε εκατομμύρια δισεκατομμυρίων δημοσίου χρήματος, για να σώσουμε τις τράπεζες και τον ιδιωτικό τομέα που δίδασκε το μάντρα της ανεξαρτησίας και της ατομικής ευθύνης....''
Γιατί να μην είμαι Ελληνας;»
«Εχω σκεφτεί πολύ για όλα αυτά που ακούω να λένε για μας, ότι δεν είμαστε Ελληνες. Ο μόνος τρόπος για να απαντήσω σε αυτό είναι να το διηγηθώ σαν μια ιστορία. Είναι σαν μια οικογένεια που έχει δικά της παιδιά και μέσα στο σπίτι της φιλοξενεί και κάποια παιδιά που δεν είναι δικά της κι ας έχουν γεννηθεί σ’ αυτό. Κάποια στιγμή λοιπόν οι γονείς λένε στα παιδιά που έχουν γεννήσει ότι σκεφτόμαστε να υιοθετήσουμε και τα παιδιά που ζουν μαζί μας. Η φυσιολογική αντίδραση είναι ότι κάποια παιδιά θα το δεχτούν και κάποια θα έχουν αντίρρηση και δεν θα θέλουν. Είναι αναμενόμενο και ειδικά από τον πολιτικό χώρο που προέρχονται οι όποιες διαφωνίες. Το θέμα όμως είναι ποιο είναι το ηθικά σωστό. Και ελπίζω ότι θα γίνει το ηθικά σωστό»
η συνεχεια εδώ:
http://odromos.wordpress.com/2010/01/29/%C2%AB%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%82%C2%BB/
η συνεχεια εδώ:
http://odromos.wordpress.com/2010/01/29/%C2%AB%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%82%C2%BB/
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Βασιλική Γεωργιάδου:ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ:Zeev Sternhell, Ο Αντι-Διαφωτισμός. Από τον 18ο Αιώνα ως τον Ψυχρό Πόλεμο, μτφ. Άννα Καρακατσούλη, επιμ. Α. Κιούπκιολης, Εκδ. Πόλις, Αθήνα 2009 (τίτλος πρωτοτ. Les anti-Lumières. Du XVIIIe siècle à la guerre froide, Librairie Arthème Fayard, 2006), 627 σελ
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
"Αρχαιολογίες του μέλλοντος"
ΠΗΓΗ
Μετά από το ευρηματικό βιβλίο του Τζέιμσον, ως προς τον τολμηρό αναστοχασμό της σχέσης μοντέρνου/μεταμοντέρνου, το περίφημο πλέον "Μεταμοντερνισμός, ή η πολιτισμική λογική του ύστερου καπιταλισμού" ("Postmodernism: Or, the Cultural Logic of Late Capitalism"), οι "Αρχαιολογίες του μέλλοντος" θεωρούνται, σύμφωνα με τις διθυραμβικές κριτικές που ήδη έχουν δεξιωθεί παγκοσμίως το βιβλίο, το πιο ουσιαστικό του έργο.
Ο Τζέιμσον αναζητά τη λειτουργία της Ουτοπίας από τα χρόνια του Θωμά Μορ έως σήμερα, στη μετακομουνιστική εποχή. Το βιβλίο επιχειρεί να απαντήσει στο ακόλουθο ερώτημα: στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, εποχή της ξέφρενης Τεχνολογίας στον Πρώτο κόσμο και της κοινωνικής αποσύνθεσης στον Τρίτο κόσμο, εξακολουθεί να έχει κάποιο νόημα η έννοια της Ουτοπίας; Το βιβλίο, μεταξύ των άλλων, κρίνει τη σχέση ουτοπίας και επιστημονικής φαντασίας μέσα από τις λογοτεχνικές αναπαραστάσεις της ετερότητας, της εξωγήινης ζωής και των άλλων κόσμων, όπως αυτό συμβαίνει στο έργο του Φίλιπ Κ. Ντικ, της Ούρσουλα Λε Γκεν, του Ουίλιαμ Γκίμπσον, του Μπράιαν Άλντις και άλλων συγγραφέων του είδους. Οι λάτρεις της Επιστημονικής Φαντασίας εδώ θα συναντήσουν τον καλύτερο θεωρητικό τους ενώ οι υπόλοιποι αναγνώστες θα έχουν την ευκαιρία να μάθουν ουσιαστικά πράγματα για τα πειστικότερα, από λογοτεχνική άποψη, βιβλία του είδους. Σε άλλες ενότητες του βιβλίου (όπως αυτή που τιτλοφορείται "Η Επιθυμία που λέγεται Ουτοπία") ο Τζέιμσον εξετάζει τις κατά καιρούς αντίθετες απόψεις για την Ουτοπία και αναδεικνύει την πολιτική της σημασία για το σήμερα. Η βασική θέση του βιβλίου είναι ότι η σύγχρονη ιστορική κατάσταση απαιτεί αρχαιολογίες για το μέλλον και όχι προφητείες του παρελθόντος. Πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει ότι για τα πολιτικά μας οράματα θα πρέπει να θέσουμε ως στόχο ένα ριζικά διαφορετικό μέλλον, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ξαναστοχαστούμε το παρόν ως αρχαϊκό κειμήλιο για τον Τζέιμσον αυτό είναι προτιμότερο από το να μείνουμε καρφωμένοι σε ένα νεωτερικό, απαρχαιωμένο προσανατολισμό που δεν έχει (άλλο) μέλλον. Ο προσανατολισμός της νεωτερικότητας (π.χ. τύπου Χάμπερμπας) είναι απονεκρωμένος, ισχυρίζεται ο Τζέιμσον, και η μετανεωτερικότητα δεν αποτελεί επιλογή εφόσον ουσιαστικά αποδέχεται / συμφιλιώνεται με την πολιτισμική λογική του ύστερου καπιταλισμού. Σ' αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο, ο Φρέντρικ Τζέιμσον εξετάζει εξονυχιστικά τη μορφή του Ουτοπικού Κειμένου και υποστηρίζει ότι έχει κριτικό νόημα και πολιτική αξία για τον σύγχρονο άνθρωπο. Η Ουτοπία, η άγρια προβολή ενός πιθανού κόσμου, έχει, κατά τον μαρξιστή θεωρητικό, μεγαλύτερη σημασία από τις διαχειριστικές στρατηγικές. Κι αυτό για τον απλό λόγο ότι η Ουτοπία στηρίζεται πάντα στην πιθανότητα ενός ολοκληρωτικά νέου κόσμου και ουδέποτε στη ρεφορμιστική αλλαγή του. Προβάλλοντας ένα υποθετικό μέλλον, το ουτοπικό κείμενο αντιμετωπίζει πάντα το παρόν ως κάτι που μπορεί να αναδομηθεί εκ βάθρων. Επομένως, η σύγχρονη ανάγνωση της Ουτοπίας, πολύ πρακτικά, κατά τον Τζέιμσον, μας επιτρέπει να αναστοχαζόμαστε με ριζοσπαστικό τρόπο την τρέχουσα κατάσταση των πραγμάτων.
περιμένω περισσοτερες πληροφοριες και σχόλια απο τον Αντωνη (και αλλους βεβαια)
Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010
τουκιθεμπλομ: Ή εγώ είμαι εθνικιστής ή αυτός
τουκιθεμπλομ: Ή εγώ είμαι εθνικιστής ή αυτός
αποσπασμα
Η επιλογή του Κέδρου να μεταφράσει το βιβλίο "Πολλές ζωές στη Σμύρνη" του τούρκου συγγραφέα Μεχμέτ Τζοράλ στα ελληνικά ήταν καλή, αν κανείς θέλει να δει μερικά τουρκικά εθνικιστικά κλισέ για τους Έλληνες και κακή, αν κάποιος έχει σκυλοβαρεθεί την εθνικιστική βλακεία που μας περιτριγυρίζει. Κρίμα, γιατί έχοντας γνωρίσει συγγραφείς ανοιχτόμυαλους όπως ο Αζίζ Νεσίν, ο Ναζίμ Χικμέτ και ο σύγχρονος Ορχάν Παμούκ με τον Τζοράλ πέφτουμε με τα μούτρα στην εθνικιστική μαυρίλα.
Ο συγγραφέας, αγνοώντας ιστορία, βάζει τον Κολοκοτρώνη να πιλοτάρει το πλοίο του (πάλι καλά που δεν τον έβαλε να πετάει με ελικόπτερο πάνω από το Ναβαρίνο) και να θριαμβολογεί για τη νίκη των ευρωπαϊκών δυνάμεων στη ναυμαχία του Ναβαρίνου. Δείχνοντας άγνοια της ιστορίας βάζει τον ήρωα να μιλά για ...ελληνικό βασίλειο εν έτει 1827!
Να που βρήκαν τον μπελά τους. Το 1827 θα γραφτεί στα βιβλία της Ιστορίας ως η ημερομηνία που το ελληνικό βασίλειο προσχώρησε ως ανεξάρτητο κράτος στην οικογένεια των εθνών. (σελ. 106)
αποσπασμα
Η επιλογή του Κέδρου να μεταφράσει το βιβλίο "Πολλές ζωές στη Σμύρνη" του τούρκου συγγραφέα Μεχμέτ Τζοράλ στα ελληνικά ήταν καλή, αν κανείς θέλει να δει μερικά τουρκικά εθνικιστικά κλισέ για τους Έλληνες και κακή, αν κάποιος έχει σκυλοβαρεθεί την εθνικιστική βλακεία που μας περιτριγυρίζει. Κρίμα, γιατί έχοντας γνωρίσει συγγραφείς ανοιχτόμυαλους όπως ο Αζίζ Νεσίν, ο Ναζίμ Χικμέτ και ο σύγχρονος Ορχάν Παμούκ με τον Τζοράλ πέφτουμε με τα μούτρα στην εθνικιστική μαυρίλα.
Ο συγγραφέας, αγνοώντας ιστορία, βάζει τον Κολοκοτρώνη να πιλοτάρει το πλοίο του (πάλι καλά που δεν τον έβαλε να πετάει με ελικόπτερο πάνω από το Ναβαρίνο) και να θριαμβολογεί για τη νίκη των ευρωπαϊκών δυνάμεων στη ναυμαχία του Ναβαρίνου. Δείχνοντας άγνοια της ιστορίας βάζει τον ήρωα να μιλά για ...ελληνικό βασίλειο εν έτει 1827!
Να που βρήκαν τον μπελά τους. Το 1827 θα γραφτεί στα βιβλία της Ιστορίας ως η ημερομηνία που το ελληνικό βασίλειο προσχώρησε ως ανεξάρτητο κράτος στην οικογένεια των εθνών. (σελ. 106)
Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010
Καρλ Σμιττ '' Θεωρία του Αντάρτη, ''
''Ο Σμιττ αναδεικνύει στα μέσα της δεκαετίας του '20 ως το ιδιαίτερα "συναρπαστικό" στοιχείο στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Μαρξ, τη "συστηματική συμπύκνωση της ταξικής πάλης σε μία μοναδική, τελική μάχη της ιστορίας της ανθρωπότητας, στη διαλεκτική κορύφωση της έντασης" (Spannung). Μπορεί οι αντιθέσεις πολλών τάξεων να υπεραπλουστεύονται σε μία τελική αντίθεση, αλλά, πάντως, με το αποτέλεσμα μίας ισχυρής "κλιμάκωσης της έντασης" (Intensitaet). Πρόκειται για το νήμα, που ξετυλίγει ο Καρλ Σμιττ σαράντα χρόνια αργότερα στη Θεωρία του Αντάρτη, όπου εντοπίζει στο ανορθόδοξο στοιχείο του επαναστάτη μαχητή την ιδιαίτερη υλοποίηση του Πολιτικού: ο επαναστατικός πόλεμος είναι "πραγματικός πόλεμος, για τον λόγο ότι προκύπτει από την απόλυτη εχθρότητα".
Διόλου παράδοξο, ο Σμιττ αναφέρεται αναλυτικά στον Μάο, επεξεργάζεται την εμπειρία της επανάστασης του Κάστρο και σκύβει πάνω από τα κείμενα του Τσε Γκεβάρα, ο οποίος περίπου την ίδια περίοδο κορυφώνει την "μέθοδο του αντάρτικου" σε μία έννοια, τον "απόλυτο πόλεμο". Ο Σμιττ είναι άνθρωπος με διαίσθηση, ιχνηλατεί. Ο "Αντάρτης" είναι αδιαμφισβήτητα ο πολιτικός μαχητής στην ιδιαίτερη μορφή του. Το ανορθόδοξο στοιχείο του αντάρτικου (guerilla) δεν είναι μόνο μία αναγκαιότητα από την στρατιωτική-τεχνική πλευρά, αλλά διαθέτει επί πλέον και μία ιδεολογική υπεραξία - εμπεριέχει ήδη της άρνηση της καπιταλιστικής "ομαλότητας", ενώ, επί προσθέτως, ο Αντάρτης είναι κατά τα φαινόμενα η πραγματοποίηση του ονείρου της "κατάργησης της αλλοτρίωσης", όπως λεγόταν ωραία στα "προϊστορικά χρόνια" της μαχητικής αριστεράς της δεκαετίας του '70 και του '80.
Ο Ρ. Μίζικ είναι δημοσιολόγος και συνεργάτης της taz.
Απόδοση στα ελληνικά Κώστας Θ. Καλφόπουλος
πηγη
http://www.epohi.gr/misik_movements_2262003.htm
Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης. Ο Ξενώνας του «Κέντρου Υποδοχής Προσφύγων» πρέπει να μείνει ανοικτός!
Ανακοίνωση - Δελτίο Τύπου 26/01/2010
Ο Ξενώνας του «Κέντρου Υποδοχής Προσφύγων» πρέπει να μείνει ανοικτός!
Όπως πληροφορηθήκαμε ξαφνικά την Παρασκευή , η Διοίκηση του «Κέντρου Υποδοχής Προσφύγων» ανακοίνωσε στους πρόσφυγες που φιλοξενούνται εκεί ότι ο Ξενώνας κλείνει οριστικά μέσα σε μία μόνο εβδομάδα. Έτσι, κινδυνεύουμε να χάσουμε τη μοναδική δομή φιλοξενίας προσφυγικών οικογενειών και ανήλικων προσφύγων που είχε απομείνει μέσα στην πόλη. Αφορμή, ήταν οι τηλεοπτικές καταγγελίες τους προηγούμενους μήνες για την πραγματικότητα που επικρατεί εδώ και χρόνια στο Κέντρο, και, από ότι φαίνεται, η συνεπαγόμενη διακοπή των χρηματοδοτήσεων.
Πράγματι, χρόνια τώρα το Κέντρο πάσχει από κακοδιοίκηση, οικονομική αδιαφάνεια και κακοδιαχείριση, τεράστιες ελλείψεις πόρων και υποδομών, αρνητική αντιμετώπιση των ενοίκων προσφύγων. Για όλα αυτά όμως, δεν πρέπει να απολογηθεί μόνο η υπεύθυνη ΜΚΟ που είχε αναλάβει αποκλειστικά τη διαχείρισή του. Θα πρέπει να απολογηθούν και όλοι αυτοί που στήριξαν αυτό το καθεστώς. Θα πρέπει να απολογηθεί ο Δήμος Θεσσαλονίκης που χρόνια τώρα διαφημίζει το Κέντρο ως την πρότυπη (και μοναδική) του δράση για τους πρόσφυγες της πόλης και τώρα ξαφνικά απλώς αποσύρεται. Θα πρέπει να απολογηθεί το ελληνικό κράτος και η Ευρωπαϊκή Ένωση, που η μόνη οργανωμένη (και ακριβοπληρωμένη) «φιλοξενία» που επιφυλλάσουν για τους πρόσφυγες είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα ναρκοπέδια και οι συνοριοφυλακές.
Για εμάς, οι ανοιχτοί χώροι υποδοχής προσφύγων, ανοιχτοί τόσο για τους πρόσφυγες που φιλοξενούνται, όσο για την κοινωνία και τις οργανώσεις τους, με κρατική χρηματοδότηση και κοινωνικό έλεγχο, με πρόνοια για την εκπαίδευση, την υγεία και την εργασιακή αποκατάσταση των προσφύγων, αποτελεί ουσιαστική προϋπόθεση για μια άλλη προσφυγική πολιτική, πέρα από το αδιέξοδο της ποινικοποίησης, της βίας και των κλειστών συνόρων. Από αυτή τη σκοπιά, κάνουμε σαφές σε κάθε κατεύθυνση ότι δεν θα επιτρέψουμε το κλείσιμο του Ξενώνα. Ο Ξενώνας πρέπει να λειτουργήσει, ανοιχτός σε όλες τις κατηγορίες προσφύγων, ως μια ελάχιστη έστω, ανεπαρκή απάντηση στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.
Ακόμα περισσότερο, δεν θα επιτρέψουμε την αναγκαστική έξωση των δεκάδων ενοίκων του, οι οποίοι, χωρίς να ρωτηθούν, καλούνται να εγκαταλείψουν τον χώρο τους μέσα σε μια εβδομάδα. Συγκεκριμένα, οι ασυνόδευτοι ανήλικοι πρόσφυγες καλούνται να μεταβούν σε άλλο ξενώνα εκτός πόλης, κάτι που θα τους εμποδίσει να συνεχίσουν να πηγαίνουν στο σχολείο και τις δουλειές τους, ενώ οι οικογένειες οφείλουν να ενοικιάσουν δικό τους σπίτι, με μόνο βοήθημα ένα μικρό επίδομα για τρεις μήνες.
Η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης καλεί όλες τις μεταναστευτικές και αντιρατσιστικές οργανώσεις της πόλης να στηρίξουμε από κοινού τους πρόσφυγες και τη λειτουργία του ξενώνα. Την Τετάρτη, αφού επισκεφθούμε το χώρο και μιλήσουμε με τους πρόσφυγες, καλούμε σε ανοιχτή συνάντηση για την οργάνωση της αλληλεγγύης μας, η οποία, μερικές στιγμές, πέρα από αναγκαία πολιτική στάση, οφείλει να γίνεται έμπρακτη υποστήριξη (Τετάρτη 27 Γενάρη, 8 μμ στο Στέκι Μεταναστών - Κοινωνικό Κέντρο, Ερμού 23).
Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
Στέκι Μεταναστών - Κοινωνικό Κέντρο, Ερμού 23,
Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ
Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ
Οι καλοί μαθητές του Δρος Μένγκελε
Ενα παλιό κειμενο του Ιού:
http://www.iospress.gr/ios1995/ios19950129a.htm
Οι καλοί μαθητές του Δρος Μένγκελε
Ενα παλιό κειμενο του Ιού:
http://www.iospress.gr/ios1995/ios19950129a.htm
αποσπασμα:ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ
Η επιστροφή της αρίας φυλής
''Ξαφνιασμένα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, καταφέρθηκαν ομοθύμως πριν από τρεις βδομάδες εναντίον της εταιρίας MENSA των ΗΠΑ, η οποία τόλμησε να δημοσιεύσει τις θέσεις των μελών της που υποστήριζαν ότι η σύγχρονη κοινωνία δεν έχει και δεν πρέπει να έχει θέση για τους άστεγους, τους διανοητικά καθυστερημένους, τους γέρους και τους αναπήρους. Ηταν πράγματι μια από τις λίγες περιπτώσεις που κανείς δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Τα ίδια τα μέλη αυτής της διεθνούς οργάνωσης τα οποία επιλέγονται ως "υψηλής νοημοσύνης" σύμφωνα με ορισμένα ειδικά τεστ, μπήκαν στην ουσία του θέματος: "Οι άστεγοι στην πλειονότητά τους είναι τόσο ηλίθιοι, τόσο οκνοί, τρελοί και αντικοινωνικοί, που δεν τους αξίζει καν να ζουν", ήταν η διατύπωση που χρησιμοποίησε ο Τζον Ιβανς, ενώ ο Τζέισον Μπρεντ υπέδειξε ως "σοβαρή την προοπτική να θανατώνονται οι αναξιοπαθούντες, οι αδύνατοι, οι ηλίθιοι και οι ανίκανοι."Το ελληνικό τμήμα της MENSA επιχείρησε να κρατήσει τις αποστάσεις του απ' το αμερικάνικο ομόλογό του και απέδωσε τις ανοιχτά ρατσιστικές απόψεις σε "παρερμηνεία" του άρθρου 3 του καταστατικού της ένωσης. Τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά, αν ο "ρατσισμός των έξυπνων" ήταν απλώς η εξαίρεση και όχι ο κανόνας όπως υποστηρίζουμε εμείς. Σε παλιότερο τεύχος του "Εψιλον" έχουμε εξηγήσει ότι ολόκληρη η θεωρία των "ειδικών τεστ" που μετρούν τον "δείκτη νοημοσύνης" των ατόμων δεν είναι παρά μια κατασκευή που εξυπηρετεί πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα. Από τις συνέπειες αυτής της κατασκευής δεν ξεφεύγουν ούτε οι αθωότερες κοινωνικές οργανώσεις που επαγγέλλονται το διαχωρισμό των πολιτών με βάση τις απαντήσεις στα "ειδικά τεστ". Ο γάλλος κοινωνιολόγος και ψυχαναλυτής Μισέλ Τορ έχει περιγράψει με πολύ πειστικό τρόπο τη λειτουργία και τη χρησιμότητα αυτών των τεστ σε όλους τους μηχανισμούς που θέλουν να δικαιολογούν τη διάκριση των πολιτών με "επιστημονικά" δηλαδή "ουδέτερα" κριτήρια: στο στρατό, στην εκπαίδευση, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις.Μέχρι σήμερα, το σχετικά πρόσφατο παρελθόν της "επιστήμης" στο Τρίτο Ράιχ εμπόδιζε τους ιδεολόγους της ανωτερότητας της αρίας φυλής να διατυπώνουν ρητά τις απόψεις τους. Ηταν κάπως άκομψο για το "αντιναζιστικό νικηφόρο στρατόπεδο" να μιμηθεί τους φυλετικούς νόμους της Νυρεμβέργης που όχι μόνο απαγόρευαν την "ανάμιξη" των φυλών, αλλά και επέβαλαν τη στείρωση ή και την εξόντωση των κοινωνικών αποβλήτων. Φαίνεται, όμως, ότι το 1994 ήταν σημείο καμπής. Μετά από τόσα άλλα, έπεσε κι αυτό το "ταμπού".
Η επιστροφή της αρίας φυλής
''Ξαφνιασμένα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, καταφέρθηκαν ομοθύμως πριν από τρεις βδομάδες εναντίον της εταιρίας MENSA των ΗΠΑ, η οποία τόλμησε να δημοσιεύσει τις θέσεις των μελών της που υποστήριζαν ότι η σύγχρονη κοινωνία δεν έχει και δεν πρέπει να έχει θέση για τους άστεγους, τους διανοητικά καθυστερημένους, τους γέρους και τους αναπήρους. Ηταν πράγματι μια από τις λίγες περιπτώσεις που κανείς δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Τα ίδια τα μέλη αυτής της διεθνούς οργάνωσης τα οποία επιλέγονται ως "υψηλής νοημοσύνης" σύμφωνα με ορισμένα ειδικά τεστ, μπήκαν στην ουσία του θέματος: "Οι άστεγοι στην πλειονότητά τους είναι τόσο ηλίθιοι, τόσο οκνοί, τρελοί και αντικοινωνικοί, που δεν τους αξίζει καν να ζουν", ήταν η διατύπωση που χρησιμοποίησε ο Τζον Ιβανς, ενώ ο Τζέισον Μπρεντ υπέδειξε ως "σοβαρή την προοπτική να θανατώνονται οι αναξιοπαθούντες, οι αδύνατοι, οι ηλίθιοι και οι ανίκανοι."Το ελληνικό τμήμα της MENSA επιχείρησε να κρατήσει τις αποστάσεις του απ' το αμερικάνικο ομόλογό του και απέδωσε τις ανοιχτά ρατσιστικές απόψεις σε "παρερμηνεία" του άρθρου 3 του καταστατικού της ένωσης. Τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά, αν ο "ρατσισμός των έξυπνων" ήταν απλώς η εξαίρεση και όχι ο κανόνας όπως υποστηρίζουμε εμείς. Σε παλιότερο τεύχος του "Εψιλον" έχουμε εξηγήσει ότι ολόκληρη η θεωρία των "ειδικών τεστ" που μετρούν τον "δείκτη νοημοσύνης" των ατόμων δεν είναι παρά μια κατασκευή που εξυπηρετεί πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα. Από τις συνέπειες αυτής της κατασκευής δεν ξεφεύγουν ούτε οι αθωότερες κοινωνικές οργανώσεις που επαγγέλλονται το διαχωρισμό των πολιτών με βάση τις απαντήσεις στα "ειδικά τεστ". Ο γάλλος κοινωνιολόγος και ψυχαναλυτής Μισέλ Τορ έχει περιγράψει με πολύ πειστικό τρόπο τη λειτουργία και τη χρησιμότητα αυτών των τεστ σε όλους τους μηχανισμούς που θέλουν να δικαιολογούν τη διάκριση των πολιτών με "επιστημονικά" δηλαδή "ουδέτερα" κριτήρια: στο στρατό, στην εκπαίδευση, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις.Μέχρι σήμερα, το σχετικά πρόσφατο παρελθόν της "επιστήμης" στο Τρίτο Ράιχ εμπόδιζε τους ιδεολόγους της ανωτερότητας της αρίας φυλής να διατυπώνουν ρητά τις απόψεις τους. Ηταν κάπως άκομψο για το "αντιναζιστικό νικηφόρο στρατόπεδο" να μιμηθεί τους φυλετικούς νόμους της Νυρεμβέργης που όχι μόνο απαγόρευαν την "ανάμιξη" των φυλών, αλλά και επέβαλαν τη στείρωση ή και την εξόντωση των κοινωνικών αποβλήτων. Φαίνεται, όμως, ότι το 1994 ήταν σημείο καμπής. Μετά από τόσα άλλα, έπεσε κι αυτό το "ταμπού".
Ολα άρχισαν με την έκδοση του "Bell Curve", ενός βιβλίου που σπάει τα ταμεία στις ΗΠΑ, αν και δεν είναι ούτε γοητευτικό για τον αναγνώστη (γεμάτο πίνακες και διαγράμματα), ούτε μικρό (845 σελίδες). Στην εκδοτική επιτυχία συνετέλεσε ασφαλώς η ξαφνική δημοσιότητα. Μετά από ένα πρώτο αφιέρωμα στο εβδομαδιαίο "New Republic" ακολούθησε περίληψη της εργασίας στη "Wall Street Journal", ενώ το "Newsweek" την ανέδειξε σε κύριο θέμα και το οικονομικό "Forbes" ύμνησε τους συγγραφείς και χαρακτήρισε το βιβλίο ως "διανοητικό επίτευγμα" που είναι δυνατόν να συγκριθεί μόνο με την "Καταγωγή των ειδών" του Δαρβίνου. Κυρίως, όμως, η εμπορική επιτυχία οφείλεται στο γεγονός ότι το βιβλίο παρέχει την απαιτούμενη "θεωρητική" στήριξη στην τρέχουσα ρατσιστική ιδεολογία. Με λίγα λόγια, οι δυο αμερικάνοι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι η ανθρώπινη ευφυΐα είναι ένα μέγεθος απολύτως μετρήσιμο δια μέσου των τεστ, ότι ο δείκτης ευφυΐας (I.Q.) παίζει καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική ανέλιξη του ατόμου και ότι επιπλέον η ευφυΐα είναι μια ιδιότητα κληρονομούμενη κατά 40-80%. Τα πολιτικά συμπεράσματα της θεωρίας είναι σαφή και άμεσα εφαρμόσιμα. Δεν αξίζει τον κόπο να δίνει το κράτος λεφτά σε ειδικά προγράμματα για τους ανέργους ή τους άστεγους: Αυτοί πάλι στην ψάθα θα καταλήξουν εφόσον εν πολλοίς για την κατάστασή τους ευθύνονται τα ..γονίδιά τους. Δεν αξίζει να επιχειρεί κανείς να "διορθώσει" τις αδικίες του εκπαιδευτικού συστήματος απέναντι στον μαύρο πληθυσμό: Οι μαύροι υπολείπονται ούτως ήάλλως κατά 15 πόντους (στην κλίμακα ευφυΐας εννοείται) των λευκών συμπολιτών τους...Οι συγγραφείς δεν παραλείπουν να περιγράψουν με μελανά χρώματα το δημογραφικό μέλλον της αμερικάνικης κοινωνίας. Οι μορφωμένοι και οι πλούσιοι -δηλαδή οι έξυπνοι, κατά το βιβλίο- παντρεύονται αργά και κάνουν λιγότερα παιδιά απ' ό,τι οι "άλλοι". Κατά συνέπεια μεταβάλλεται η "εθνική κατανομή της ευφυΐας", σε λίγο θα περισσεύουν οι ηλίθιοι, δηλαδή οι φτωχοί, οι εργάτες, οι μαύροι. ''
βλ και ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ
ο βαθμος της ανθρωπινης αχρειοτητας
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ο βαθμος της ανθρωπινης αχρειοτητας
Laurence ReesΑουσβιτς , Οι Ναζι καιη τελική λυση , μτφ Κωνσταντινος ΚριτσηςΑΘΗΝΑ 2006 αποσπασματα :
Laurence ReesΑουσβιτς , Οι Ναζι καιη τελική λυση , μτφ Κωνσταντινος ΚριτσηςΑΘΗΝΑ 2006 αποσπασματα :
'Ειναι δυσκολο να διαφωνήσει κανείς με την ετυμογορια της Else Baker , η οποια σταλθηκε στο Αουσβιτς στην ηλικια των 8 , ότι ο «βαθμός της ανθρωπινης αχρειοτητας ειναι αμετρητος »
Ο Toivi Blatt , ο οποιος αναγκαστηκε από τους ναζι να εργαστει στο Σομπιμπόρ και στη συνεχεια ρισκαρισε τη ζωή του για να δραπετεσει :« οι ανθρωποι με ρωτανε : Τι αποκομισες ; Και νομιζω πως μονο για ένα πραγμα είμαι συγουρος – κανενας δεν ξερει τον εαυτο του . Ο καλός ανθρωπος , ανα τον συναντησεις στον δρόμο καιτ ον ρωτησεις '' Που είναι η Νορθ Στριτ », θα σε συνοδευσει για μισο τετραγωνο και θα σου δειξει οτι εναι καλός και ευγενικός . Ο ιδιος ανθρωπος κάτω από διαφορετικές συνθηκες πορεί ναγινει ο χειροτερος σαδιστής . Κανες δεν ξερει τον εαυτό του . Ολο μας μπορουμε να γινουμε καλοι ή κακοι ανθρωποι κάτω απο αυτές τις διφορετικές συνθηκες . Μερικές φορες , όταν κάποιος μου φερεται πραγματικά καλά , πιανω τον εαυτο μου να αναρωτιεται : ‘’ Πως θα ηταν στο Σομπιμπόρ; ''
Ο Toivi Blatt , ο οποιος αναγκαστηκε από τους ναζι να εργαστει στο Σομπιμπόρ και στη συνεχεια ρισκαρισε τη ζωή του για να δραπετεσει :« οι ανθρωποι με ρωτανε : Τι αποκομισες ; Και νομιζω πως μονο για ένα πραγμα είμαι συγουρος – κανενας δεν ξερει τον εαυτο του . Ο καλός ανθρωπος , ανα τον συναντησεις στον δρόμο καιτ ον ρωτησεις '' Που είναι η Νορθ Στριτ », θα σε συνοδευσει για μισο τετραγωνο και θα σου δειξει οτι εναι καλός και ευγενικός . Ο ιδιος ανθρωπος κάτω από διαφορετικές συνθηκες πορεί ναγινει ο χειροτερος σαδιστής . Κανες δεν ξερει τον εαυτό του . Ολο μας μπορουμε να γινουμε καλοι ή κακοι ανθρωποι κάτω απο αυτές τις διφορετικές συνθηκες . Μερικές φορες , όταν κάποιος μου φερεται πραγματικά καλά , πιανω τον εαυτο μου να αναρωτιεται : ‘’ Πως θα ηταν στο Σομπιμπόρ; ''
Σύμφωνα με τον Π.-Α Ταγκιέφ, ο ιδεότυπος του σημερινού νέου ρατσισμού, σε αντίθεση με τον παλιό βιολογικό/ανισωτικό ρατσισμό, μπορεί να αναλυθεί στα ακόλουθα τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά:
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Σύμφωνα με τον Π.-Α Ταγκιέφ, ο ιδεότυπος του σημερινού νέου ρατσισμού, σε αντίθεση με τον παλιό βιολογικό/ανισωτικό ρατσισμό......
απο το : Σύμφωνα με τον Π.-Α Ταγκιέφ, ο ιδεότυπος του σημερινού νέου ρατσισμού, σε αντίθεση με τον παλιό βιολογικό/ανισωτικό ρατσισμό, μπορεί να αναλυθεί στα ακόλουθα τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά:
α) Στη μετατόπιση του ρατσιστικού λόγου από τη «φυλή» στην «κουλτούρα». Υποκατάσταση, δηλαδή, του «επιχειρήματος» για τη λεγόμενη φυλετική καθαρότητα από αυτό της υπεράσπισης μιας «αυθεντικής» πολιτισμικής ταυτότητας.
β) Στη μετατόπιση από την «ανισότητα» στη «διαφορά». Η παλιά υποτίμηση των «κατώτερων» («φυλών») δίνει σήμερα τη θέση της στη φοβία της ανάμειξης των πολιτισμών.
γ) Στην προσφυγή μάλλον σε «ετερόφιλες» φόρμουλες («δικαίωμα στη διαφορά»), παρά σε «ετερόφοβες».
δ) Το τελευταίο χαρακτηριστικό θα μπορούσε να αποδοθεί μέσα από τη διατύπωση του «έμμεσου» ή «συμβολικού ρατσισμού»: ο νεο-ρατσιστικός λόγος δύσκολα συλλαμβάνεται ως «ρατσιστικός» γιατί ρίχνει όλο του το βάρος στο άρρητο, στο υπονοούμενο. Οι αντισημίτες σήμερα παρουσιάζονται ως «αντισιονιστές», ο αντι-μεταναστευτικός λόγος υποστασιοποιεί, καθολικεύει και δαιμονοποιεί τους «ανεπιθύμητους» ξένους («οι Αραβες»). Ετσι, η αντιμεταναστευτική στάση παρουσιάζεται ως ομαλή αντίδραση μιας κοινωνίας η οποία θεωρεί ότι βρίσκεται σε κατάσταση νόμιμης άμυνας έναντι μιας «εισβολής»: η επίκληση της «εθνικής προτίμησης» («πρώτα οι εθνικοί πολίτες») αποτελεί τη «λογική» αποκορύφωση μιας έμμεσης αλλά πανίσχυρης πολιτικής αποκλεισμού από το εθνικό-κοινωνικό σώμα των «άλλων».''
βλ :
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ΠΙΕΡ- ΑΝΤΡΕ ΤΑΓΚΙΕΦ
απο το : Σύμφωνα με τον Π.-Α Ταγκιέφ, ο ιδεότυπος του σημερινού νέου ρατσισμού, σε αντίθεση με τον παλιό βιολογικό/ανισωτικό ρατσισμό, μπορεί να αναλυθεί στα ακόλουθα τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά:
α) Στη μετατόπιση του ρατσιστικού λόγου από τη «φυλή» στην «κουλτούρα». Υποκατάσταση, δηλαδή, του «επιχειρήματος» για τη λεγόμενη φυλετική καθαρότητα από αυτό της υπεράσπισης μιας «αυθεντικής» πολιτισμικής ταυτότητας.
β) Στη μετατόπιση από την «ανισότητα» στη «διαφορά». Η παλιά υποτίμηση των «κατώτερων» («φυλών») δίνει σήμερα τη θέση της στη φοβία της ανάμειξης των πολιτισμών.
γ) Στην προσφυγή μάλλον σε «ετερόφιλες» φόρμουλες («δικαίωμα στη διαφορά»), παρά σε «ετερόφοβες».
δ) Το τελευταίο χαρακτηριστικό θα μπορούσε να αποδοθεί μέσα από τη διατύπωση του «έμμεσου» ή «συμβολικού ρατσισμού»: ο νεο-ρατσιστικός λόγος δύσκολα συλλαμβάνεται ως «ρατσιστικός» γιατί ρίχνει όλο του το βάρος στο άρρητο, στο υπονοούμενο. Οι αντισημίτες σήμερα παρουσιάζονται ως «αντισιονιστές», ο αντι-μεταναστευτικός λόγος υποστασιοποιεί, καθολικεύει και δαιμονοποιεί τους «ανεπιθύμητους» ξένους («οι Αραβες»). Ετσι, η αντιμεταναστευτική στάση παρουσιάζεται ως ομαλή αντίδραση μιας κοινωνίας η οποία θεωρεί ότι βρίσκεται σε κατάσταση νόμιμης άμυνας έναντι μιας «εισβολής»: η επίκληση της «εθνικής προτίμησης» («πρώτα οι εθνικοί πολίτες») αποτελεί τη «λογική» αποκορύφωση μιας έμμεσης αλλά πανίσχυρης πολιτικής αποκλεισμού από το εθνικό-κοινωνικό σώμα των «άλλων».''
βλ :
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ΠΙΕΡ- ΑΝΤΡΕ ΤΑΓΚΙΕΦ
Οι προδρομοι του Ρατσισμου: Κομης Λαπουζ
Ο κομης Λαπουζ(1854-1936) ηταν ενας από τους πλέον σημαντικούς εκπρόσωπους της φυλετικής σκέψης στην Γαλλία μετά τον κόμη Γκομπινώ.
Ο Λαπούζ διακρίνοντας τάσεις παρακμής στη Γαλλική ‘’άρια’’ φυλή της εποχής του, προτείνει μέτρα διόρθωσης :Την απαγόρευση φυλετικών επιμειξιών, την καθιέρωση ενός σοσιαλιστικού τρόπου διακυβέρνησης και την ενδυνάμωση του προτεσταντισμού ως πρότυπου για τίμια εργασία, ενεργοποίηση και δύναμη θέλησης ώστε η εβραϊκή φυλή να χάσει την φυλετική της θέληση και δύναμη επιβίωσης και να αφομοιωθεί εν τέλει από την άρια φυλή.
Ο καθολικισμός κατά τον Λαπούζ ,υπονόμευσε την ζωτική δύναμη της γαλλικής φυλής ,εγκαταλείποντας κάθε προσπάθεια αγώνα κατά των Εβραίων.
Ο Λαπούζ διακρίνοντας τάσεις παρακμής στη Γαλλική ‘’άρια’’ φυλή της εποχής του, προτείνει μέτρα διόρθωσης :Την απαγόρευση φυλετικών επιμειξιών, την καθιέρωση ενός σοσιαλιστικού τρόπου διακυβέρνησης και την ενδυνάμωση του προτεσταντισμού ως πρότυπου για τίμια εργασία, ενεργοποίηση και δύναμη θέλησης ώστε η εβραϊκή φυλή να χάσει την φυλετική της θέληση και δύναμη επιβίωσης και να αφομοιωθεί εν τέλει από την άρια φυλή.
Ο καθολικισμός κατά τον Λαπούζ ,υπονόμευσε την ζωτική δύναμη της γαλλικής φυλής ,εγκαταλείποντας κάθε προσπάθεια αγώνα κατά των Εβραίων.
Για την φυλετική θεωρία του Vacher de Lapouge
βλ George L. Mosse, Toward The Final Solution , A History of European Racism, Wisconsin Press ,New York ,1978
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Απο τις'' μεταμορφωσεις της ταυτοτητας: Εθνος νεωτερικότητα και εθνικιστικός Λόγος''του Πέτρου Θεοδωριδη
Πατρίδα ειν' η Αιτή,πατρίδα ειναι η Αγάπη
AΙΤΗ
δεν ξέρω σχεδον τιποτε για σενα ,
ξερω μόνο πως εσύ πρώτη αναγνωρισες το '21
και πως εγινε εκει μια επανασταση των σκλαβων
Αιτή
και εικονες απο φτωχεια και χορους ,μαυρη Αιτή
δεν ξερω σχεδόν τιποτε για σένα
παρά μόνο οτι σε κατάπιε η γη
Αιτή
μου θυμιζεις μια γυναικα που την ειδα φευγαλέα..Ημουνα νεος τοτε.Την εβλεπα καθε πρωί να περιμένει στη σταση. . Καποτε-νομισα-μου χαμογέλασε...
Υστερα εμαθα οτι -αιφνης -πεθανε .
Αιτή
δεν ξερω -σχεδόν -τιποτε για σένα .
Παρά μονάχα οτι πόνεσα πολύ
οταν εμαθα αυτο που σου συνέβη.
Αιτή ,πατρίδα μας ειναι ηΑγαπη.
δεν ξέρω σχεδον τιποτε για σενα ,
ξερω μόνο πως εσύ πρώτη αναγνωρισες το '21
και πως εγινε εκει μια επανασταση των σκλαβων
Αιτή
και εικονες απο φτωχεια και χορους ,μαυρη Αιτή
δεν ξερω σχεδόν τιποτε για σένα
παρά μόνο οτι σε κατάπιε η γη
Αιτή
μου θυμιζεις μια γυναικα που την ειδα φευγαλέα..Ημουνα νεος τοτε.Την εβλεπα καθε πρωί να περιμένει στη σταση. . Καποτε-νομισα-μου χαμογέλασε...
Υστερα εμαθα οτι -αιφνης -πεθανε .
Αιτή
δεν ξερω -σχεδόν -τιποτε για σένα .
Παρά μονάχα οτι πόνεσα πολύ
οταν εμαθα αυτο που σου συνέβη.
Αιτή ,πατρίδα μας ειναι ηΑγαπη.
Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010
Μπορούμε πραγματικά να αγαπήσουμε τον ξένο;
Μπορούμε πραγματικά να αγαπήσουμε τον ξένο;
Η Martha C. Nussbaum θυμίζει τα δένδρα που υπάρχουν στη μεγάλη λεωφόρο μπροστά στο Yad Vashem το μνημείο του Ολοκαυτώματος στην Ιερουσαλήμ.
Η Martha C. Nussbaum θυμίζει τα δένδρα που υπάρχουν στη μεγάλη λεωφόρο μπροστά στο Yad Vashem το μνημείο του Ολοκαυτώματος στην Ιερουσαλήμ.
Το κάθε δέντρο τιμά ένα πρόσωπο που κινδύνεψε με θάνατο για να σώσει έναν η περισσότερους εβραίους . «Αυτοί οι άνθρωποι ήσαν οι «goyim» ΄Γάλλοι ,η Βέλγοι, ή Πολωνοί[…]άθεοι, η Χριστιανοί. Είχαν τις δικές τους τοπικές ταυτότητες και εθνικότητες και , συχνά , τις δικές τους θρησκείες[…].Αυτοί οι έντιμοι «goyim» όμως ,κινδύνεψαν να χάσουν όλα όσα είχαν και αγαπούσαν για να σώσουν ένα ξένο»
Για τον Αντισημιτισμό στα τελη του 19ου αιώνα: ‘’Οι Εβραίοι εμφανίσθηκαν ως το ξένο και ορθολογιστικό στοιχείο πού απειλούσε το ‘’έθνος’’ ως ομοιογενή ράτσα και κοινότητα.''
Ενδιαφερουσες παρατηρήσεις για τον αντισημιτισμό του τελους του 19ου αιωνα στην Ευρωπη κάνει ο Θάνος Λίποβατς στο βιβλιο του ''η Ψυχοπαθολογία του Πολιτικού''...
: ‘’Οι Εβραίοι εμφανίσθηκαν ως το ξένο και ορθολογιστικό στοιχείο πού απειλούσε το ‘’έθνος’’ ως ομοιογενή ράτσα και κοινότητα. Πολλοί αριστεριστές, εργάτες και μικροαστοί έβλεπαν στους Εβραίους μόνο τον καπιταλιστή, οι εθνικιστές πάλι μόνο το κοσμοπολίτικο στοιχείο ,τέλος οι καθολικοί έβλεπαν παραδοσιακά την πηγή του κακού στους Εβραίους και τους μασόνους''
Η γνώση- Αλήθεια
Η γνώση- Αλήθεια
Tου Πέτρου Θεοδωριδη
Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της παραδοσιακής κοινωνίας έχει να κάνει με τη φύση της γνώσης-αλήθειας.
Όποιος ακολουθεί μια παράδοση δεν νιώθει την ανάγκη να αναζητήσει άλλες εναλλακτικές πρακτικές. Όσες αλλαγές και να υποστεί η παράδοση προσφέρει ένα πλαίσιο δράσης που σε μεγάλο βαθμό θεωρείται αδιαμφισβήτητο.
Η αλήθεια ή η σοφία στις παραδοσιακές κοινωνίες είναι τυποποιημένη, αποθηκευμένη, περνά από γενιά σε γενιά. Οι ειδικοί της γνώσης αυτής οι γέροντες, είναι σοφοί,:ιερείς, πατριαρχικές μορφές, «φύλακες» της γνώσης.
Όποιος ακολουθεί μια παράδοση δεν νιώθει την ανάγκη να αναζητήσει άλλες εναλλακτικές πρακτικές. Όσες αλλαγές και να υποστεί η παράδοση προσφέρει ένα πλαίσιο δράσης που σε μεγάλο βαθμό θεωρείται αδιαμφισβήτητο.
Η αλήθεια ή η σοφία στις παραδοσιακές κοινωνίες είναι τυποποιημένη, αποθηκευμένη, περνά από γενιά σε γενιά. Οι ειδικοί της γνώσης αυτής οι γέροντες, είναι σοφοί,:ιερείς, πατριαρχικές μορφές, «φύλακες» της γνώσης.
Όλοι αυτοί έχουν το προνόμιο της προσπέλασης στη σοφία της παράδοσης δηλαδή στην αλήθεια. Η γλώσσα, που χρησιμοποιούν δεν είναι απλά αναφορική σε αυτές τις αλήθειες, αλλά και «τελετουργική»
Τελετουργική αλήθεια σημαίνει ότι οι ίδιες οι λέξεις, το σχήμα της τελετουργίας, θεωρείται ότι εμπεριέχουν κομμάτια της παραδοσιακής έγκυρης γνώσης-«αλήθειας».
Η «τελετουργική αλήθεια» φανερώνεται μέσα από τα θεσπίσματα της, στην επανάληψη πρακτικών στερεοτυπικών διατυπώσεων.
Τελετουργική αλήθεια σημαίνει ότι οι ίδιες οι λέξεις, το σχήμα της τελετουργίας, θεωρείται ότι εμπεριέχουν κομμάτια της παραδοσιακής έγκυρης γνώσης-«αλήθειας».
Η «τελετουργική αλήθεια» φανερώνεται μέσα από τα θεσπίσματα της, στην επανάληψη πρακτικών στερεοτυπικών διατυπώσεων.
Όπως γραφει ο Β Αντερσον «η εκπληκτική δύναμη του παπισμού στο μεσουράνημα του μπορεί να κατανοηθεί μόνο σε σχέση μ¨ ένα δυτικοευρωπαϊκό λατινομαθή κλήρο και μια αντίληψη του κόσμου[…], σύμφωνα με την οποία η δίγλωσση διανόηση, διαμεσολαβώντας μεταξύ καθομιλουμένης και λατινικής ,διαμεσολαβούσε μεταξύ γης και ουρανού»
βιβλιογραφια
AGiddens in Beck U., Giddens A Lah S, Reflexive Modernization , Politics , Tradition And Aesthetcs In The Modern Social Rder , Oxford,Polity Press
A Giddens Περαν της Αριστεράς και της Δεξιας, το μέλλον της ριζοσπαστικής πολιτικής, Μτφ Στέφανος Ροζάνης εκδ Πολις (1994)1999
B. Anderson. Imagined communities...Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010
Μήνυμα δασκάλων του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών (απο ιμέηλ που ελαβα )
Μήνυμα δασκάλων του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών
Αθήνα, 23-1-2010
Ο εισαγγελέας του δικαστηρίου, στην αγόρευσή του, είπε μεταξύ άλλων: «Δυστυχώς καλούμαι να υποστηρίξω ένα κατηγορητήριο που δεν υποστηρίζεται από πραγματικά περιστατικά. Δεν διακρίνω την ελάχιστη ένδειξη μη νομιμότητας της πράξης των δυο κατηγορουμένων. Σε βάρος του προσωπικού της χρόνου η Στέλλα Πρωτονοταρίου, ξεκίνησε μια ρομαντική δραστηριότητα για τα παιδιά. Αν κάποιος χωρίζει τα παιδιά σε ελληνόπουλα και αλβανόπουλα είναι προσωπικό του πρόβλημα, γιατί τα παιδιά είναι παιδιά. Όταν συνυπάρχουν στο ίδιο περιβάλλον, πρέπει να υπάρχει ασφάλεια και συνεργασία».
Προηγουμένως, απαντώντας σε ερωτήσεις του εισαγγελέα, ο κατήγορος και νυν διευθυντής του σχολείου κ. Γιουτλάκης, ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικός: «μου έδωσαν προφορικές εντολές για τις οποίες δεν με κάλυψαν και βρέθηκα εκτεθειμένος. Αν δε μπορείς να μας διασφαλίσεις ότι θα καταργηθεί το πρόγραμμα μπορείς να παραιτηθείς και θα στείλουμε κάποιον άλλον στη θέση σου, μου είπαν» δήλωσε, κατονομάζοντας για τις παραπάνω εντολές, τον πρώην Γ. Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας κ. Πλατή. «Έπρεπε να είχα παραιτηθεί», ανέφερε.
Η μεγάλη αυτή δικαίωση δεν είναι μόνο νίκη των δασκάλων του 132 και της πρώην διευθύντριας. Είναι μια μεγάλη νίκη του εκπαιδευτικού και του κοινωνικού κινήματος που σε δύσκολες εποχές απέδειξε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι ο αγώνας για την ισότητα και τη δημοκρατία είναι ζωντανός και η ανθρώπινη αλληλεγγύη αποτελεί ακόμα βασικό συστατικό της κοινωνίας μας. Αυτό έδειξε και η μεγάλη συμμετοχή και η συμπαράσταση όλων όσων στήριξαν το δίκαιο αγώνα των εκπαιδευτικών του 132 και στάθηκαν συνοδοιπόροι στη δύσκολη αυτή συγκυρία..
Θα συνεχίσουμε μαζί και ας γίνει το παράδειγμα του 132 αφορμή για την ενίσχυση του αγώνα για μια δικαιότερη κοινωνία χωρίς διακρίσεις και διαχωρισμούς.
Δάσκαλοι που εργάστηκαν και εργάζονται στο 132ο Δημοτικό Σχολείο
---------------------------------------------------------------------------------------------------
(ακολουθουν τα ονοματα των δασκαλων -Σημ της ΣτΝ )
Αθήνα, 23-1-2010
Σε μια κατάμεστη δικαστική αίθουσα του Α΄ Μονομελούς Πλημμελειοδικείο της Αθήνας, στις 22 Ιανουαρίου 2010 και μετά από μια πολύωρη δίκη, στις 18:30 μ.μ., γίναμε μάρτυρες της μεγαλύτερης δικαίωσης του έργου που συντελέστηκε στο 132ο Δημοτικό Σχολείο της Αθήνας, με την πανηγυρική αθώωση της πρώην διευθύντριας του σχολείου μας Πρωτονοταρίου Στέλλας και της δασκάλας της μητρικής γλώσσας Καρκάλο Ντενάντας.
Ο εισαγγελέας του δικαστηρίου, στην αγόρευσή του, είπε μεταξύ άλλων: «Δυστυχώς καλούμαι να υποστηρίξω ένα κατηγορητήριο που δεν υποστηρίζεται από πραγματικά περιστατικά. Δεν διακρίνω την ελάχιστη ένδειξη μη νομιμότητας της πράξης των δυο κατηγορουμένων. Σε βάρος του προσωπικού της χρόνου η Στέλλα Πρωτονοταρίου, ξεκίνησε μια ρομαντική δραστηριότητα για τα παιδιά. Αν κάποιος χωρίζει τα παιδιά σε ελληνόπουλα και αλβανόπουλα είναι προσωπικό του πρόβλημα, γιατί τα παιδιά είναι παιδιά. Όταν συνυπάρχουν στο ίδιο περιβάλλον, πρέπει να υπάρχει ασφάλεια και συνεργασία».
Προηγουμένως, απαντώντας σε ερωτήσεις του εισαγγελέα, ο κατήγορος και νυν διευθυντής του σχολείου κ. Γιουτλάκης, ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικός: «μου έδωσαν προφορικές εντολές για τις οποίες δεν με κάλυψαν και βρέθηκα εκτεθειμένος. Αν δε μπορείς να μας διασφαλίσεις ότι θα καταργηθεί το πρόγραμμα μπορείς να παραιτηθείς και θα στείλουμε κάποιον άλλον στη θέση σου, μου είπαν» δήλωσε, κατονομάζοντας για τις παραπάνω εντολές, τον πρώην Γ. Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας κ. Πλατή. «Έπρεπε να είχα παραιτηθεί», ανέφερε.
Η μεγάλη αυτή δικαίωση δεν είναι μόνο νίκη των δασκάλων του 132 και της πρώην διευθύντριας. Είναι μια μεγάλη νίκη του εκπαιδευτικού και του κοινωνικού κινήματος που σε δύσκολες εποχές απέδειξε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι ο αγώνας για την ισότητα και τη δημοκρατία είναι ζωντανός και η ανθρώπινη αλληλεγγύη αποτελεί ακόμα βασικό συστατικό της κοινωνίας μας. Αυτό έδειξε και η μεγάλη συμμετοχή και η συμπαράσταση όλων όσων στήριξαν το δίκαιο αγώνα των εκπαιδευτικών του 132 και στάθηκαν συνοδοιπόροι στη δύσκολη αυτή συγκυρία..
Θα συνεχίσουμε μαζί και ας γίνει το παράδειγμα του 132 αφορμή για την ενίσχυση του αγώνα για μια δικαιότερη κοινωνία χωρίς διακρίσεις και διαχωρισμούς.
Δάσκαλοι που εργάστηκαν και εργάζονται στο 132ο Δημοτικό Σχολείο
---------------------------------------------------------------------------------------------------
(ακολουθουν τα ονοματα των δασκαλων -Σημ της ΣτΝ )
Radical Desire: Πένθος, μελαγχολία και "εθνική συνείδηση", ή, περί κρυφομεταναστών. ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Radical Desire: Πένθος, μελαγχολία και "εθνική συνείδηση", ή, περί κρυφομεταναστών
''Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έζησα σπουδάζοντας για περίπου πεντέμιση χρόνια, πρόσεξα ένα παράξενο φαινόμενο στις σχέσεις μου με τους ελληνοαμερικανούς μετανάστες: Μιλούσαν διαρκώς με μεγάλη θέρμη για ζητήματα έθνους, εθνικής ταυτότητας, εθνικής ιστορίας, εθνικών κινδύνων και εθνικής αλλοίωσης, αλλά είχαν μηδενική επαφή με την Ελλάδα, για την οποία σε άλλες στιγμές έλεγαν τα χειρότερα δυνατά πράγματα. Εγώ από την άλλη σπανιότατα έβλεπα τον λόγο να ασχοληθώ με τέτοιου είδους ερωτήματα, αλλά στην Ελλάδα επέστρεφα κάθε χρόνο και καθόμουν όσο το δυνατό περισσότερο. Από τους συμπατριώτες συμφοιτητές μου, από την άλλη πλευρά, αυτοί που είχαν την πιο εμμονική σχέση με την ελληνικότητα, έμειναν στις Η.Π.Α και αποτελούν, πλέον, μέλη της νέας γενιάς μεταναστών εκεί. Αντίθετα, εγώ, που είχα πάντοτε πολύ πιο δεκτική σχέση με τις ίδιες τις Η.Π.Α, δεν διανοήθηκα ποτέ να μείνω εκεί μόνιμα και επέστρεψα στην Ελλάδα για να κάνω την δεκαοκτάμηνη στρατιωτική μου θητεία (σε αντίθεση με αρκετούς από τους εν Αμερική ασυμβίβαστους πατριώτες). Οι φιλικές μου σχέσεις με Ιρλανδούς και ιρλανδοαμερικανούς αποκάλυψαν ένα σχεδόν ταυτόσημο φαινόμενο: οι σκληροπυρηνικότεροι υποστηρικτές του ανένδοτου αγώνα κατά του Η.Β ήταν κάτοικοι Η.Π.Α, και μιας και αυτούς γνώρισα πρώτα, η πρώτη μου επίσκεψη στην Ιρλανδία με σόκαρε με το πόσο πιο συμβιβαστικός και αυτοκριτικός ήταν ο μέσος, εξαντλημένος από την διαρκή και άκαρπη βία, Ιρλανδός.
Παρακολουθώντας την ομιλία του Ζίζεκ "Μια λακανική έκκληση για φονταμενταλισμό" που δημοσίευσα πρόσφατα, σκεφτόμουν για την σχέση αυτών των παράδοξων φαινομένων με την περίφημη φροϋδική αντίστιξη πένθους (mourning) και μελαγχολίας (melancholy). Στην πρώτη αντίδραση στην απώλεια, ως γνωστόν, ο Φρόυντ βλέπει μια διαδικασία σταδιακής επεξεργασίας της, έτσι ώστε αυτός που πενθεί, αρχίζει σιγά-σιγά να αποδέχεται την απώλεια ως μη αναστρέψιμη. Αντίθετα, ο μελαγχολικός αρνείται να αποδεχτεί το συμβάν της απώλειας, και προσαρτάται στο χαμένο αντικείμενο ναρκισσιστικά, αντλώντας από το μελαγχολικό σύμπτωμα την δευτερογενή ηδονή που του δίνει η αίσθηση ότι "παραμένει πιστός" σε αυτό που χάθηκε.
Είναι ξεκάθαρο ότι τόσο οι παλιότεροι όσο και οι νεότεροι μετανάστες που γνώρισα στις Η.Π.Α μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως μελαγχολικοί. Αφενός γιατί ανέπτυξαν μια εμμονική σχέση με την "χαμένη πατρίδα", αφετέρου γιατί μετέτρεψαν την δυστυχία χωρισμού από αυτήν σε δευτερογενή πηγή ηδονής. Στην ίδια ομιλία, ο Ζίζεκ, αναφερόμενος στην συναφή συζήτηση του Τζιόρτζιο Αγκάμπεν, παρατηρεί ότι το εκπληκτικό σε ό,τι αφορά την μεταμοντέρνα μελαγχολία είναι ότι αρχίζει να θρηνεί την απώλεια εκ των προτέρων, διότι το αντικείμενο της επιθυμίας δεν την ενδιαφέρει παρά ως απωλεσθέν. Με άλλα λόγια, προδίδει το αντικείμενο της ως ζωντανό οργανισμό ακριβώς έτσι ώστε να μπορεί να παραμείνει αιώνια πιστή σε αυτό ως νεκρό. Αυτό ακριβώς όμως ήταν το κοινό σημείο των ελλήνων μεταναστών που γνώρισα στις Η.Π.Α: Με την πραγματική, ζώσα Ελλάδα, δεν ήθελαν καμμία σχέση. Η Ελλάδα αυτή τους άφηνε παγερά αδιάφορους, και ήταν πάντα διατεθειμένοι να επιχειρηματολογήσουν για τις μύριες όσες αδυναμίες της έναντι της χώρας στην οποία προσέφυγαν. Όχι, αυτό στο οποίο ήταν εμμονικά προσκολλημένοι ήταν μια φαντασιακή Ελλάδα, απομακρυσμένη από τους ίδιους στον χώρο και τον χρόνο, μια Ελλάδα-κειμήλιο. Για αυτό ακριβώς τον λόγο δεν ένιωθαν καμμία ανάγκη να επιστρέψουν, ή και όταν τύχαινε να πάνε πίσω για ένα διάστημα επέστρεφαν, θυμάμαι, στις Η.Π.Α, εκνευρισμένοι και ασυμφιλίωτοι με οτιδήποτε έτυχε να δουν ή να ζήσουν εκεί.
Tα παραπάνω είναι από λίγο-πολύ γνωστά ως κοινότυπα ως παρατηρήσεις για την μελαγχολική ψυχολογία πολλών μεταναστών. Αυτό το οποίο είναι σαφώς πιο ενδιαφέρον είναι το πανομοιότυπο της στάσης των μεταναστών αυτών με τους αντιμετανάστες εθνικιστές μέσα στην Ελλάδα του παρόντος. Διότι οι δεύτεροι, ζώντας ήδη μέσα στον ζωντανό εθνικό οργανισμό, συμπεριφέρονται ωσάν να ζουν υπό διαρκή κατάσταση απώλειας, ωσάν η υπάρχουσα πραγματικότητα του έθνους να είναι βλασφημία και προσβολή απέναντι στην μνήμη του ως απωλεσθέντος που όμως, ταυτόχρονα, δεν εγκαταλείπεται· ωσάν, με άλλα λόγια, να διεκδικούν το δικαίωμα να θρηνούν ως ωσεί παρόν κάτι το οποίο για τους υπόλοιπους είναι ακόμη πραγματικά ζωντανό. Για τον αντιμεταναστευτικό εθνικιστικό λόγο το "έθνος" είναι ήδη ένα κειμήλιο απώλειας και θανάτου που έχει όμως υποκαταστήσει τον απορριπτέο, ζωντανό του εαυτό. Τίποτε δεν μπορεί να καλύψει το κενό της χώρας που χάθηκε, ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, της χώρας-που-έχει-ήδη-πάντοτε-χαθεί, δηλαδή της χώρας που αποτελεί αντικείμενο λιμπιντινικής επένδυσης μόνο ως ήδη νεκρή. Πότε μιλά ο εθνικιστικός αντιμεταναστευτικός λόγος για το έθνος καταφατικά, με αγάπη; Αυτό στο οποίο απευθύνεται είναι μια κοινότητα εν απωλεία, και το μίσος του --και είναι αβυσσαλέο το μίσος τούτο-- στρέφεται ενάντια σε όλους όσους συνεχίζουν, απλώς, να ζουν και να θέλουν απλώς να ζήσουν, να ζήσουν ωσάν να μην έχουν ήδη χαθεί τα πάντα, ωσάν η ζωή να είναι κάτι άλλο από διαρκή θρήνο για αυτό που δεν μπορώ ποτέ να έχω.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο εθνικιστικός αντιμεταναστευτικός συνασπισμός δεν θα ικανοποιηθεί αν δεν υλοποιηθεί τελικά η παροχή ιθαγένειας στους μετανάστες. Δεν θα ικανοποιηθεί ούτε αν και ο τελευταίος μετανάστης αποχωρήσει από την χώρα. Δεν θα ικανοποιηθεί, στις πιο ακραίες του πολιτικές εκφάνσεις, ακόμη και αν κάψει και την τελευταία συναγωγή ή σταματήσει την ανέγερση και του τελευταίου τζαμιού. Γιατί το αντικείμενο της επιθυμίας του είναι εξ ορισμού η ίδια η φαντασματική απώλεια (του φαντάσματος της εθνικής καθαρότητας και ομοιογένειας, της υποτιθέμενης στιγμής πλήρους σύμπτωσης εαυτού με εαυτό), και συνεπώς θα βρίσκει πάντα τρόπους να εφευρίσκει την απώλεια αυτή παντού. Υπ' αυτήν την έννοια, ο ναζισμός δεν είναι παρά η καθαρότερη, η πιο ανεξέλεγκτη έκφανση της ενόρμησης θανάτου (death drive) που κρύβεται μέσα σε κάθε εθνικιστική μελαγχολία. Κανένα Ολοκαύτωμα Εβραίων, ανάπηρων, τσιγγάνων, ή ομοφυλόφιλων δεν στάθηκε αρκετό για να γεμίσει το κενό που ενσάρκωνε το όνομα "Γερμανία", γιατί το κενό αυτό μπορούσε να βαφτιστεί αντικείμενο της συλλογικής επιθυμίας μόνο με τον όρο ότι θα μπορούσε διαρκώς να εφευρεθεί ένας ακόμα που δήθεν παρεμπόδιζε την εκστατική ένωση με αυτό, ένας ακόμα εχθρός του κράτους, ένας ακόμα "ξένος." Υπάρχει μια πολύ σκοτεινή αλήθεια πίσω από την φράση πολλών αντιμεταναστών εθνικιστών ότι "έχουν φτάσει να νιώθουν μετανάστες στην ίδια τους την πατρίδα."
Και η σκοτεινή αυτή αλήθεια φανερώνεται από το γεγονός πως κανείς ο οποίος αισθάνεται καταφατικά για το ανήκειν στην πατρίδα του δεν μισεί και δεν φοβάται τον μετανάστη, όπως κανείς υγιώς ετεροφυλόφιλος δεν γίνεται ομοφοβικός, όπως κανείς πραγματικός πιστός δεν φοβάται τον "άθεο." Η φράση "είμαστε όλοι μετανάστες" θα έπρεπε, ίσως, να αποτελεί το σλόγκαν όχι αυτών που υπερασπίζονται τα μεταναστευτικά δικαιώματα, αλλά αυτών που απεχθάνονται τους μετανάστες γιατί είναι, ασύνειδα, μετανάστες, θύματα της απώλειας ενός φαντασματικού ανήκειν, την οποία αντιπαρέρχονται μετατρέποντας τον ίδιο τον εκδικητικό θρήνο σε φετιχιστική πηγή ηδονής.''
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...
