Ο Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ μιλά για την κρίση της ιδέας της προόδου, τον ρατσισμό και τον αντι-ρατσισμό, τον λαϊκισμό, τον κοινοτισμό, τη νέα εβραιοφοβία και τον ισλαμισμό*
- Συνεχίζετε σε κάθε σας βιβλίο την αποδόμηση της ιδεολογίας της προόδου και των πολλαπλών της μετενσαρκώσεων, ό,τι αποκαλείται, κατά το κοινώς λεγόμενο, προοδευτισμός. Θα μπορούσε κανείς να σας θεωρήσει έναν απογοητευμένο της ιδέας της προόδου;
«Μάλλον διαπιστώνω μια παρακμή της ιδέας της προόδου από τα μέσα του 19ου αιώνα, που εκδηλώθηκε μέσω μιας όλο και πιο εμφανούς "ιδεολογικοποίησης". Σήμερα, η αφελής πίστη στην πρόοδο δεν είναι πλέον παρά μια επιβίωση που οφείλεται στη δύναμη αδράνειας των κοινωνικών αναπαραστάσεων. Η προοδευτική νεο-θρησκεία ανήκει σε μνημονικούς τόπους. Αν και νεκρή, συνεχίζει να πλανάται στο πολιτικό φαντασιακό. Οι δημαγωγικές χρήσεις των θρησκευτικών πίστεων δεν έπαψαν να κυριαρχούν στον πολιτικό ανταγωνισμό, τουλάχιστον στις δημοκρατικές πλουραλιστικές κοινωνίες. Αν ο προοδευτισμός πέθανε φιλοσοφικά στον Μεσοπόλεμο, ταυτόχρονα παγκοσμιοποιήθηκε, έγινε ένα είδος αισιόδοξης βουλγκάτας: η πίστη ότι το αύριο θα είναι καλύτερα από το σήμερα. Τίποτα δεν είναι λιγότερο σίγουρο».
- Αυτό που αποκαλείτε κινητισμό, στον οποίο αφιερώσατε ένα δυναμικό δοκίμιο, αποτελεί την έσχατη μεταμόρφωση της ιδέας της προόδου, που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μια φυγή προς τα εμπρός;
«Ο κινητισμός, λατρεία της κίνησης για την κίνηση, αποτελεί την τελευταία μετενσάρκωση της προοδευτικής "γνώσης", που τον συμμερίζεται και η Δεξιά και η Αριστερά. Χονδρικά, αντιστοιχεί στον διαρκή μεταρρυθμισμό που εκθειάζεται από το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δρώντων. Η μεταρρύθμιση γίνεται αντικείμενο επίκλησης και εξυμνείται ως μέθοδος σωτηρίας. Τα πολιτικά προγράμματα ανάγονται στην κατηγορική προσταγή της προσαρμογής στην παγκόσμια κίνηση. Ο κινητισμός θεμελιώνεται στο ακόλουθο αξίωμα: το να αλλάζουμε είναι καλό καθαυτό. 'Η, ακόμα: η αλλαγή είναι η ενσάρκωση μιας οικουμενικής αξίας. Εκείνοι που δεν προσαρμόζονται είναι καταδικασμένοι στην παρακμή. Εδώ βλέπω τα στοιχεία μιας νέας μοιρολατρίας. Ο κινητισμός μεταφράζεται στο επικοινωνιακό σύμπαν μέσα από τη ρητορική εξύμνηση της αλλαγής. Πρόκειται για την ένδειξη μιας παρακμής του μοντέρνου πολιτικού λόγου, ο οποίος, μη διακρινόμενος από τον διαφημιστικό λόγο, δεν είναι πλέον παρά δημαγωγία. Ενα σύνθημα του Ikea, που είδε το φως της δημοσιότητας τον Οκτώβριο-Δεκέμβριο του 2006, το λέει καλύτερα από κάθε άλλο: "Ναι στην αλλαγή, ψηφίστε Ikea!", "Τολμήστε την αλλαγή, ψηφίστε Ikea!"».
- Θα ταξινομούσατε σε αυτή την οικογένεια τις αριστερο-φιλελεύθερες διανοητικές, καλλιτεχνικές κ.λπ. ελίτ;
«Είναι η πιο αξιοθρήνητη συγκαιρινή φιγούρα του νεο-προοδευτισμού, νέα, νεοφιλική και ικανοποιημένη. Προσομοιάζει με τη φιγούρα του νομάδα. Εδώ όλα αποκτούν νόημα: η αέναη μεταρρύθμιση, ο κινητισμός ως συνολική θεώρηση, η έγκληση στον νομαδισμό, το φάντασμα του γενικευμένου υβριδισμού. Να αλλάζουμε, να ανταλλάσσουμε, να αναμειγνυόμαστε. Είναι η διεθνική ιδεολογία των ελίτ που ταχύτατα εκδημοκρατίστηκε».....
- Συνεχίζετε σε κάθε σας βιβλίο την αποδόμηση της ιδεολογίας της προόδου και των πολλαπλών της μετενσαρκώσεων, ό,τι αποκαλείται, κατά το κοινώς λεγόμενο, προοδευτισμός. Θα μπορούσε κανείς να σας θεωρήσει έναν απογοητευμένο της ιδέας της προόδου;
«Μάλλον διαπιστώνω μια παρακμή της ιδέας της προόδου από τα μέσα του 19ου αιώνα, που εκδηλώθηκε μέσω μιας όλο και πιο εμφανούς "ιδεολογικοποίησης". Σήμερα, η αφελής πίστη στην πρόοδο δεν είναι πλέον παρά μια επιβίωση που οφείλεται στη δύναμη αδράνειας των κοινωνικών αναπαραστάσεων. Η προοδευτική νεο-θρησκεία ανήκει σε μνημονικούς τόπους. Αν και νεκρή, συνεχίζει να πλανάται στο πολιτικό φαντασιακό. Οι δημαγωγικές χρήσεις των θρησκευτικών πίστεων δεν έπαψαν να κυριαρχούν στον πολιτικό ανταγωνισμό, τουλάχιστον στις δημοκρατικές πλουραλιστικές κοινωνίες. Αν ο προοδευτισμός πέθανε φιλοσοφικά στον Μεσοπόλεμο, ταυτόχρονα παγκοσμιοποιήθηκε, έγινε ένα είδος αισιόδοξης βουλγκάτας: η πίστη ότι το αύριο θα είναι καλύτερα από το σήμερα. Τίποτα δεν είναι λιγότερο σίγουρο».
- Αυτό που αποκαλείτε κινητισμό, στον οποίο αφιερώσατε ένα δυναμικό δοκίμιο, αποτελεί την έσχατη μεταμόρφωση της ιδέας της προόδου, που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μια φυγή προς τα εμπρός;
«Ο κινητισμός, λατρεία της κίνησης για την κίνηση, αποτελεί την τελευταία μετενσάρκωση της προοδευτικής "γνώσης", που τον συμμερίζεται και η Δεξιά και η Αριστερά. Χονδρικά, αντιστοιχεί στον διαρκή μεταρρυθμισμό που εκθειάζεται από το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δρώντων. Η μεταρρύθμιση γίνεται αντικείμενο επίκλησης και εξυμνείται ως μέθοδος σωτηρίας. Τα πολιτικά προγράμματα ανάγονται στην κατηγορική προσταγή της προσαρμογής στην παγκόσμια κίνηση. Ο κινητισμός θεμελιώνεται στο ακόλουθο αξίωμα: το να αλλάζουμε είναι καλό καθαυτό. 'Η, ακόμα: η αλλαγή είναι η ενσάρκωση μιας οικουμενικής αξίας. Εκείνοι που δεν προσαρμόζονται είναι καταδικασμένοι στην παρακμή. Εδώ βλέπω τα στοιχεία μιας νέας μοιρολατρίας. Ο κινητισμός μεταφράζεται στο επικοινωνιακό σύμπαν μέσα από τη ρητορική εξύμνηση της αλλαγής. Πρόκειται για την ένδειξη μιας παρακμής του μοντέρνου πολιτικού λόγου, ο οποίος, μη διακρινόμενος από τον διαφημιστικό λόγο, δεν είναι πλέον παρά δημαγωγία. Ενα σύνθημα του Ikea, που είδε το φως της δημοσιότητας τον Οκτώβριο-Δεκέμβριο του 2006, το λέει καλύτερα από κάθε άλλο: "Ναι στην αλλαγή, ψηφίστε Ikea!", "Τολμήστε την αλλαγή, ψηφίστε Ikea!"».
- Θα ταξινομούσατε σε αυτή την οικογένεια τις αριστερο-φιλελεύθερες διανοητικές, καλλιτεχνικές κ.λπ. ελίτ;
«Είναι η πιο αξιοθρήνητη συγκαιρινή φιγούρα του νεο-προοδευτισμού, νέα, νεοφιλική και ικανοποιημένη. Προσομοιάζει με τη φιγούρα του νομάδα. Εδώ όλα αποκτούν νόημα: η αέναη μεταρρύθμιση, ο κινητισμός ως συνολική θεώρηση, η έγκληση στον νομαδισμό, το φάντασμα του γενικευμένου υβριδισμού. Να αλλάζουμε, να ανταλλάσσουμε, να αναμειγνυόμαστε. Είναι η διεθνική ιδεολογία των ελίτ που ταχύτατα εκδημοκρατίστηκε».....
πηγη :
2 σχόλια:
Πόσο "προοδευτική" είναι η πρόοδος; Πόσο σημαντικότερο είναι να είσαι ματσός και παγιδευμένος σε άπειρες αθέλητες σχέσεις, από το να κοιμάσαι λαφρά το βράδυ; Πόσο συχνότερα θα θέλαμε να μην υπήρχαν όλα τούτα γύρω μας; Πώς θα φέρουμε κοντά μας αυτά που ονειρευόμαστε; Είναι πρόοδος να απομακρύνεσαι από τον εαυτό σου;
Παλιά για να ξεθολώσω πήγαινα στον τόπο μου, χωρίς να ρθω σε επαφή με πολλούς, τριγύριζα άσκοπα, κάθονταν κάτω οι σκέψεις σα σκόνη. Η αναδρομή με έφερνε στις αρχετυπικές μου συντεταγμένες. Σήμερα δεν μπορώ ούτε αυτό να κάνω. Εγώ δεν έχω χρόνο, η γειτονιά μου δεν έχει μυστικά. Φανάρια και πολλά φώτα έχει.
Mου βγάζει παρακάτω, η λεκτική επαλήθευση "dialis", νόμιζα ...cialis και λέω, ρε μπας κι ο Νοσφ άρχισε να εμπορεύεται απ' τα ..δυναμωτικά; Χαίρε.
xaire cirut
Δημοσίευση σχολίου