για την ουτοπία μιας ''επικοινωνιακής'' κοινωνιας ..απο το Ζαν Μπροντιγιαρ : Η Διαφάνεια του κακού

η ουτοπία μιας επικοινωνιακής κοινωνίας είναι κάτι άνευ νοήματος, εφόσον η επικοινωνία προκύπτει συγκεκριμένα από την ανικανότητα μιας κοινωνίας να ξεπεράσει τον εαυτό της αγόμενη σε άλλους σκοπούς.

Το ίδιο ισχύει και για την πληροφόρηση : η περίσσεια γνώσεων διασπείρεται αδιάφορα με τρόπο επιφανειακό προς ολες τις κατευθύνσεις, στην πραγματικότητα όμως προκαλεί απλώς μια μετατροπή /αντιμετάθεση. Στη διασύνδεση οι συνομιλητές είναι συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλον όπως το φις με την ηλεκτρική πρίζα.

Όπως πολύ σωστά λέγεται''αυτό'' επικοινωνεί, μέσα απο ενα είδος μοναδικού , στιγμιαίου κυκλώματος , και για να επικοινωνήσει αυτό καλά , το πράγμα πρέπει να γίνει γρήγορα ,δεν υπάρχει χρόνος για σιωπή. Η σιωπή έχει εξοβελιστεί από τις οθόνες και την επικοινωνία

Οι μεσο-ενημερωικές εικονες (και το μεσοενημερρωτικό κείμενο είναι σαν τις εικόνες) δεν σιωπουν ποτέ: εικόνες και μηνύματα οφείλουν να ρέουν συνεχώς

Η σιωπή όμως , αυτή η συγκοπή στο κύκλωμα, αυτή η ήπια καταστροφή , αυτό το lAPSUS που στην περίπτωση της τηλεόρασης αποκτά ιδιαίτερα μεγάλη σημασία - μια ρήξη φορτωμένη με άγχος και αγαλλίαση μαζί, που επιβεβαιώνει ότι όλη αυτή η επικοινωνία δεν είναι κατά βάθος παρά ένα σενάριο που έχει γίνει με το ζόρι, μια αδιάκοπη διαδοχή πλασμάτων που μας απαλλάσσει από το κενό τόσο της οθόνης όσο και της οθόνης του μυαλού μας, της οποίας τις εικόνες παραμονεύουμε , εξίσου γοητευμένοι.

Η εικόνα ενός ανθρώπου που κάθεται και χαζεύει, μια μέρα απεργίας, την κενη οθόνη της τηλεόρασης του θα θεωρείται κάποτε μια από τις ωραιότερες εικόνες της ανθρωπολογίας του 20ου αιώνα

Η ψηφιακή εξάρτηση «διαβρώνει» τη μνήμη

Ζαν Μπροντιγιαρ : Η Διαφάνεια του κακού , Εξάντας Νήματα , μτφ Ζ Σαρίκας (1990) 1996(σ 21)

΄βλ και

Το τελος της Πολιτικης Οικονομίας : απο το Ζαν Μπροντιγιαρ : Η Διαφάνεια του κακού

Η ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΔΟΚΙΜΙΟ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΑΚΡΑΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ