Αγαπημένη θεία,
ήταν
13 ετών νοσοκόμα του Δ. Σ. Κατρακυλάγανε λαβωμένα τα παληκάρια μέσα στο
λάκο και τα φρόντιζε.... Τις νύχτες κούρνιαζε για να ζεσταθεί. Ύστερα
την στείλανε στην Μπρατισλάβα, να μορφωθεί να γίνει στέλεχος της Δημ.
Ελλάδας.. Μια μέρα, κάνοντας πατινάζ, γνώρισε τον Μ. Εκείνος μηχανικός,
εκείνη ειδικευμένη εργάτρια. Ζήσανε χρόνια μαζί στην Πράγα, ζήσανε και
την Άνοιξή της. Ζήσανε και το 1989 και τη βελούδινη επανάσταση. Ύστερα ο
άντρας της, ο θείος, πέθανε. Έμεινε μόνη, αλλά δεν τόβαλε κάτω! ο
Κλάους; "μεγάλος ηλίθιος - μάς πήρε τα σπίτια και μάς έδωσε
χαρτιά-μετοχές που δεν είχαν καμμιά αξία''- ο Χάβελ; ''άσε μη σου πω για
τον Χάβελ" .. ''Θεία, εσύ που έζησες τόσα πολλά τί συμπέρασμα έβγαλες;
'' Να σου πω Πέτρο μου - δεν υπάρχουν ήρωες''.. Την ξαναγνώρισα στη
δεκαετία του '90, πήγαμε στη Πράγα με την οικογένεια.....Κάποια στιγμή
έβγαλε τα γράμματα του πατέρα μου..Μικρά καλλιγραφικά γράμματα - έτσι
γράφαν οι παλιοί: ''ο Πέτρος παραμένει αδύνατος- της έγραφε-κι η μάνα
του ανησυχεί''. Η θεία μου περπατούσε πολύ..''Με περνούν για τρελή
Πέτρο μου, όταν έρχομαι στο χωριό και παίρνω τα βουνά... ..Όμως εγώ θέλω
να νιώσω τη φύση, θυμάμαι, σκέφτομαι..''. Η θεία μου από την Πράγα
έφυγε προχτές..... Αγαπημένη θεία, αγαπημένη στάχτη, θύμησες,
ζωή...Δάκρυσα πάλι να πάρει η ευχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου