παροντισμος
2.
του Πέτρου Θεοδωρίδη
Κάποτε είχαμε
την Φυγή στο παρελθόν :ως νοσταλγία
‘Η την Φυγή
προς το μέλλον (ως το ..μεγάλο άλμα προς τα Μπρος ):'' το ποτάμι που δεν γυρίζει
προς τα πίσω''
Στην εποχή
μας όμως έχουμε την Φυγή στο παρόν .. βάζουμε το κεφάλι μας στην άμμο του παρόντος
- (ανύπαρκτο καταφύγιο )ελπίζοντας να σταματήσουμε το Ρολόι ..σαν το Πλάσμα
εκείνο , τον Τυφλοπόντικα από το διήγημα ‘’Η στοά’’ , του Καφκα
έτσι νομίζουμε ότι το παρόν, η στιγμή του παρόντος διευρύνεται.. Φυσικά δεν διευρύνεται ως η βαθιά στιγμή της αυθεντικότητας της Ύπαρξης που εξύμνησε κάποτε ο Χαιντεγκέρ αλλά ως στιγμή της απώθησης ..Στιγμή ούτε καν του θανάτου αλλά της απομίμησης και απώθησης του θανάτου, εφιαλτικά βαρετή σαν την αιωνιότητα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου