Κρίση, επισφάλεια, κινήματα «παροντικής δημοκρατίας». Το «άλμα της τίγρης» (Βάλτερ Μπένγιαμιν) της Ίζαμπελ Λόρευ αναδημοσιευση απο το :http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2015/

Κρίση, επισφάλεια, κινήματα «παροντικής δημοκρατίας». Το «άλμα της τίγρης» (Βάλτερ Μπένγιαμιν)

της Ίζαμπελ Λόρευ

 

© transversal texts  (06/2014, μετάφρ. της Aileen Derieg):  

Isabell Lorey: Presentist Democracy - Exodus and Tiger’s Leap

  

Η επικαιρότητα της «παροντικής δημοκρατίας»  

Τα κινήματα που ασκούν κριτική στην αντιπροσώπευση και στην προσκόλληση σε ταυτότητες [κομματικές, εθνικές κτλ], όπως εμφανίστηκαν με τις καταλήψεις πλατειών μετά το 2011, επινοούν νέες μορφές δημοκρατίας για τις οποίες έχω προτείνει τον όρο «παροντικές» («presentist»). Η παροντική δημοκρατία δεν σημαίνει απλώς την άρνηση ή την άλλη πλευρά της πολιτικής εκπροσώπησης. Ο παροντισμός δεν είναι σε διχοτομική σχέση με την αντιπροσώπευση, αλλά προκύπτει με απομάκρυνση από τις συγκρούσεις ταυτότητας μεταξύ «ημών» και «αυτών», μέσω μιας εξόδου από τον δυϊσμό της άρνησης και της δέσμευσης ή της συναίνεσης και της σύγκρουσης. Ως κεντρικό χαρακτηριστικό του παροντισμού, η έξοδος αυτή από τον δυϊσμό, ανοίγει μια δίοδο για εγκάρσιες συντακτικές διεργασίες. 

Τα κινήματα που τηρούν κριτική στάση απέναντι στην αντιπροσώπευση, αμφισβητούν εκ θεμελίων τον τρόπο με τον οποίο κυβερνώμαστε. Σ' αυτά, κριτική σημαίνει απόρριψη εντός του παρόντος, σχέσεων που αναπτύχθηκαν ιστορικά. Σημαίνει επίσης ανάπτυξη νέων τρόπων τρόπων υποκειμενοποίησης μέσα σ' αυτό το κίνημα στο οποίο η κριτική γίνεται στάση. Το «παροντικό» [ο πολίτης είναι παρών και πράττει στον παρόντα χρόνο] συνενώνει αυτή την επικαιρότητα της κριτικής δραστηριότητας με το γίγνεσθαι της δημοκρατίας και με τους αγώνες στον χρόνο-του-παρόντος.

Μέσα στα στενά πλαίσια που διαμορφώνει ο λόγος της φιλελεύθερης δημοκρατίας, συναντάμε διαρκώς το ίδιο δίλημμα προς απόφαση: είτε πολιτική εκπροσώπηση και οργάνωση, είτε απολιτική παρουσία ως αισθητική και κοινωνική αμεσότητα, ως αυθορμητισμός του κινήματος που ανθίσταται στη βιώσιμη οργάνωση. Έξοδος από αυτόν τον παλιό τρόπο σκέψης σημαίνει δύο ρήγματα στη δραματουργία του χρόνου: Πρώτον, τη ρήξη με τα χρονο-πολιτικά στάδια της εξέλιξης, τα οποία διοχετεύουν την πολιτική δράση προς την κατεύθυνση της παραδοσιακής πολιτικής εκπροσώπησης. Γιατί αυτή η χρονο-πολιτική, ακολουθώντας την παράδοση του Χέγκελ, δίνει ελάχιστη σημασία στο παρόν, προκειμένου να διατηρηθεί η υπόσχεση της επερχόμενης δημοκρατίας. Δεύτερον, τη ρήξη με τις γραμμικές και συνεχείς αφηγήσεις του χρόνου (η οποία απαιτήθηκε από τις μετα-αποικιακές θεωρίες), προκειμένου να ασκηθεί ένα πέραν του χρόνου, μη αναβαλλόμενο, μη ευρωκεντρικό γίγνεσθαι της δημοκρατίας στον χρόνο-του-παρόντος. Αυτό το γίγνεσθαι νέων μορφών δημοκρατίας εκτυλίσσεται σε μια συντακτική διεργασία, η οποία δεν κατευθύνεται τόσο προς ένα συγκεκριμένο στόχο εντός ενός προβλέψιμου χρονικού διαστήματος, αλλά μάλλον με πολύ πιο ουσιαστικό τρόπο αποσκοπεί στην εμφάνιση νέων πολιτικών υποκειμενοποιήσεων. Το κεντρικό ερώτημα είναι: Πώς μπορούμε να αλλάξουμε ουσιαστικά τις υπάρχουσες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες και ταυτόχρονα να πειραματιστούμε με νέες μορφές δημοκρατικής αυτοκυβέρνησης, οι οποίες προηγουμένως ήταν αδιανόητες;

Η Αέναη Υπόσχεση για μια Ερχόμενη Δημοκρατία
Οι σημερινές κρίσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είναι μέρος της παράδοσης της αστικής μορφής της δημοκρατίας και των αδιεξόδων που την συγκροτούν. Ένα από αυτά τα αδιέξοδα προκύπτει από τον συστατικό διαχωρισμό μεταξύ του κράτους από τη μία πλευρά και της κοινωνίας (των πολιτών) από την άλλη. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν πρέπει να διαχωρίζεται από την κρατική υπόσταση και ακριβώς υπ' αυτή την έννοια θεωρείται «πολιτική δημοκρατία», η οποία είναι αποκομμένη από την κοινωνία, από όλους όσους υποτίθεται ότι εκπροσωπούνται· σ΄ αυτό το θέμα ήδη ο Μαρξ είχε ασκήσει κριτική στον Χέγκελ. Από το διαχωρισμό μεταξύ του Πολιτικού και του Κοινωνικού, που θεωρείται ως αναγκαίος πολιτικός καταμερισμός της εργασίας στην αστική φιλελεύθερη δημοκρατία, γεννάται το αδιαμφισβήτητο γεγονός της πολιτικής αντιπροσώπευσης. Η αστική δημοκρατία είναι λοιπόν παγιδευμένη σε ένα ακόμη αδιέξοδο: η αντιπροσώπευση είναι πάντα απο-κλειστική (exclusive), η φιλοδοξία για ισότητα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με αυτό το εργαλείο, η ανισότητα είναι συστατικό στοιχείο. Η πλήρης συμμετοχή μπορεί να γίνει κατανοητή μόνον ως ένα μελλοντικό telos, ως μια αέναη επέκταση των δικαιωμάτων συμμετοχής, τα οποία πρέπει να κατακτηθούν με αγώνα. Η ανεκπλήρωτη υπόσχεση για την ερχόμενη δημοκρατία, για τον εκδημοκρατισμό που μετατίθεται αέναα στο μέλλον, είναι η βάση γι' αυτή την πολιτική δημοκρατία, την διαχωρισμένη από την κοινωνική.

Η αντίστροφη πλευρά αυτού του τρόπου αντίληψης του Πολιτικού χαρακτηρίζεται ως απολιτική και είναι εγγενής στην ιδιαίτερη και «ατομική», εντοπισμένη παρουσία «στο εδώ και τώρα», η οποία, υποβαθμισμένη σε αυθεντικότητα και αμεσότητα, μετατίθεται στη σφαίρα του Κοινωνικού και του Αισθητικού και μένει παγωμένη στο παρόν. Αυτός ο τρόπος κατανόησης και αξιολόγησης της αμεσότητας και της παρουσίας «στο εδώ και τώρα», ως άρνηση της (πολιτικής) εκπροσώπησης, φέρει έκδηλο τον «γραφικό χαρακτήρα» του Χέγκελ, ο οποίος αναμφισβήτητα έτρεφε πολύ λίγο σεβασμό προς το παρόν. Γι' αυτόν, το παρόν είναι μόνον μια στιγμή που δεν μπορεί να συλληφθεί μέσα στη σκέψη μας, στα συναισθήματα μας και στη δράση μας. Είναι κάτι το φευγαλέο και χωρίς καμιά ιστορία.

Το να τρέφουμε ελάχιστο σεβασμό προς το παρόν είναι το θεμέλιο της «δυτικής» αντίληψης της δημοκρατίας, σύμφωνα με την οποία πρέπει να αποτρέπεται η δημιουργική αυτο-κυβέρνηση του απροσδιόριστου και ετερογενούς δήμου. Για τον Μαρξ [όταν μιλά για την εποχή του στο έργο του «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία»], η πραγματικότητα της Παρισινής Κομμούνας έρχεται σε ρήξη με αυτή τη λογική, καθότι δεν επιδιώκει ιδανικά προσανατολισμένα στο μέλλον. Η αυτοκυβέρνηση της Κομμούνας εισάγει στοιχεία της νέας κοινωνίας στο παρόν, στοιχεία που είχαν ήδη αναπτυχθεί μέσα στην κρίση της αστικής κυριαρχίας. Η κοινωνική επανάσταση είναι αυτό που αναπτύσσεται έξω από την αστική τελεολογία της ιστορίας και σε ρήξη με αυτήν· την αφήνει πίσω της.

Το Εδώ και Τώρα των Αγώνων 

Στο κείμενό του «Για την έννοια της Ιστορίας» [Über den Begriff der Geschichte, Ελληνικά Θέσεις για τη φιλοσοφία της ιστορίας], ο Βάλτερ Μπένγιαμιν περιγράφει την αστική ιστοριογραφία ως την ιστοριογραφία των νικητών, της οποίας πρέπει να διακόπτεται η γραμμική αφήγηση του χρόνου που διασφαλίζει την κυριαρχία. Η ιδέα της ιστορίας ως ένα συνεχές χρησιμεύει κυρίως για να αναπαραγάγει τις σχέσεις κυριαρχίας, προϋπόθεση των οποίων είναι ότι το παρόν δεν μετράει. Το ρήγμα σ' αυτό το συνεχές αναδύεται για πρώτη φορά στα επαναστατικά κινήματα που εκκινούν από το παρόν. Αυτό, ο Benjamin το αποκαλεί «άλμα της τίγρης». Αυτό το άλμα της τίγρης εμφανίζεται στους (ταξικούς) αγώνες για υλικά αγαθά, καθώς και στα «καλά και πνευματικά πράγματα», όπως είναι το θάρρος, το χιούμορ και η ευφυία, που εμφανίζονται ταυτόχρονα. Αυτές οι προτιμήσεις και διαθέσεις θέτουν διαρκώς υπό αμφισβήτηση τις νίκες των ηγεμόνων, τη χρονική συνέχεια των ιστορισμού και πραγματοποιούν «την κάθαρση της ιστορίας ενάντια στο ρεύμα».

Οι αγώνες λαμβάνουν χώρα στον «Χρόνο-του-Τώρα» («Jetztzeit») - [στο Εδώ και Τώρα], όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ανέγγιχτοι από το παρελθόν. Το Εδώ και Τώρα δεν είναι μόνον μια εκδήλωση του χρόνου προσωρινή και φευγαλέα, μια χρονικότητα που μένει για πάντα πανομοιότυπη με τον εαυτό της, ως άμεση παρουσία, ως αυθεντικότητα του σώματος και των διαθέσεων ή ως καθαρά συναισθηματική κατάσταση. Είναι εποικοδομητική χρονικότητα, μέσα στην οποία ανασυντίθενται εκ νέου τα θραύσματα της ιστορίας: μέσα σ' αυτήν η ιστορία αναδύεται επίμονα. Το Εδώ και Τώρα είναι το δημιουργικό ενδιάμεσο σημείο και όχι μια μετάβαση από το παρελθόν στο μέλλον.

Το Εδώ και Τώρα του Μπένγιαμιν ξεφεύγει από τις ανθρωπιστικές και ιδεαλιστικές αντιλήψεις περί προόδου, οι οποίες αντλούν από την ιδέα της πολιτισμικής ανάπτυξης και του «εποικισμού» μέσα στο χρόνο. Αυτό το είδος της προβολής στο μέλλον δεν παρακολουθεί πιστά την πραγματικότητα και, κατά την άποψη του Benjamin, αποδυναμώνει την επαναστατική δύναμη του παρόντος. Αντί να προσκολλάται στην πρόοδο, το Εδώ και Τώρα των αγώνων επικαιροποιεί παλιές ακινητοποιημένες στιγμές χειραφέτησης και δεν συνεχίζει τη διαδρομή του βαδίζοντας στα ήδη στρωμένα μονοπάτια της καταπίεσης και της βίας: Το παρόν γίνεται πολιτικό. Το «άλμα της τίγρης» έχει την ικανότητα να οσμίζεται και να διακρίνει ό,τι μέσα στα θραύσματα του παρελθόντος παραμένει επίκαιρο. Έρχεται σε ρήξη με τη συνέχεια της ιστορίας με τη βοήθεια ενός άλματος του παρόντος μέσα στο παρελθόν [Tigersprung ins Vergangene, κατά τον Μπένγιαμιν], που εντοπίζει ό,τι επίκαιρο υπάρχει εκεί. Αν είναι επαναστατικό, τότε είναι ένα άλμα που ξεκινά υπό τους όρους της άρχουσας τάξης, όμως έρχεται σε ρήξη με τις επιταγές της και προχωρεί πέρα από αυτές.

Μια Συντακτική Διεργασία για την Ευρώπη 

Σ' αυτά τα πλαίσια, αφενός των θεωριών της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας της ιστορίας και αφετέρου των σύγχρονων δημοκρατικών κινημάτων, το «παροντικό» σηματοδοτεί μια έξοδο από τον ιστορισμό της φιλελεύθερης δημοκρατίας, καθώς και από χρονο-πολιτικά παραδείγματα εξέλιξης, στα οποία η πολιτική θεσμοποίηση πάντα αντιστοιχεί μόνον σε ένα αναγκαίο επόμενο βήμα για ένα κίνημα. Οι νέες δημοκρατικές πρακτικές αναδύονται εν μέσω μιας επαναλαμβανόμενης και κλιμακούμενης κρίσης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η οποία, μέσω της επισφάλειας και της υπερχρέωσης, έχει αυτο-μετασχηματισθεί σε νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση. Για τους επισφαλείς, η σύνδεση με το παρελθόν έχει διακοπεί με πολλαπλούς τρόπους και το μέλλον δεν μπορεί να σχεδιαστεί. Ως ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της χρονικότητας που έχει διαρραγεί, αναδύεται και η ρήξη με την ιδέα ότι η πολιτική δράση πρέπει να είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την αντιπροσώπευση. Ταυτόχρονα, αναδύεται μια επαναστατική επιθυμία για μια νέα μορφή δημοκρατίας που δεν θα προσφέρει την κενή υπόσχεση ενός διαρκώς αναβαλλόμενου μέλλοντος, αλλά ένα μέλλον που ήδη δοκιμάζεται στον χρόνο-του-τώρα. 

Από τη σκοπιά μιας θεωρίας για την παροντική δημοκρατία, τα σημερινά δημοκρατικά κινήματα που ασκούν κριτική στην αντιπροσώπευση αναπτύσσουν δυνατότητες για εγκάρσιες συγκλίσεις που δεν υπακούουν σε περιορισμούς του χρόνου. Δεν θέτουν αιτήματα προς τις κυβερνήσεις για περαιτέρω εκδημοκρατισμό, αλλά αντ' αυτού κάνουν πράξη μια νέα μορφή δημοκρατίας στο Εδώ και Τώρα των αγώνων. Η κριτική στάση προς τις ταυτότητες και προς την αντιπροσώπευση που τηρούν τα κινήματα των επισφαλών, δεν είναι μια παροδική διάθεση, δεν είναι μια παρεξήγηση, ούτε είναι πολιτικά αφελής. Οι ετερογενείς επισφαλείς δεν μπορούν να ενοποιηθούν ή να οργανωθούν σύμφωνα με τη λογική της ταυτότητας. Λόγω της ετερογένειας του κοινωνικο-οικονομικού τους τρόπου ύπαρξης, απαιτούνται διαδικασίες διαπραγμάτευσης και δομές λήψης αποφάσεων που να συγκεντρώνουν και να διοχετεύουν σε κοινό δρόμο την πολλαπλότητα των θέσεων, αλλά να μη τη φέρνουν σε ακινησία με τη διπλή λογική που αφενός συμπεριλαμβάνει και αφετέρου αποκλείει (inclusion - exclusion). Το θέμα δεν είναι τόσο, το πώς να συσπειρωθούν «όλοι ως άτομα», αλλά μάλλον, το πώς πολλές ιδιαιτερότητες που σχετίζονται αμοιβαία μεταξύ τους θα συμμετέχουν ως τέτοιες που είναι και όχι ως απομονωμένα άτομα.

Συγγένεια ως προς τις διαθέσεις και τις πρακτικές αλληλεγγύης (δηλαδή τα καλά και πνευματικά πράγματα για τα οποία μιλά ο Benjamin): αυτά συγκρότησαν τα δημοκρατικά κινήματα μετά τις καταλήψεις των πλατειών το 2011. Στην αρχή, αναδιοργανώθηκε με νέο τρόπο η κοινωνική αναπαραγωγή, πράγμα που παίζει ολοένα και πιο σημαντικό ρόλο στα δίκτυα αλληλεγγύης στους τομείς της υγείας, της εκπαίδευσης και της στέγασης, που αναπτύχθηκαν από τις καταλήψεις. Οι φεμινιστικές αντιλήψεις για αναδιοργάνωση του καταμερισμού της εργασίας και της κοινωνικής αναπαραγωγής έγιναν και πάλι εδώ επίκαιρες, για παράδειγμα στη συλλογικότητα της Μαδρίτης Precarias a la Deriva on cuidadanía, μια συλλογικότητα που βασίζεται στην φροντίδα και περίθαλψη. 

Εδώ, σε αντίθεση με την αστική-καπιταλιστική παράδοση, το να συνδέεσαι με τους άλλους δεν είναι κάτι που υποτιμάται. Όλο και περισσότερα πεδία κοινωνικής δραστηριότητας διευθετούνται μέσω ανοιχτών λαϊκών συνελεύσεων, μέσω τρόπων συμμετοχής κατά το δυνατόν ισότιμων, αλλά και με ριζικά συμπεριληπτικό τρόπο. Με αυτά τα μέσα, αυτο-οργανώνονται πολλές κοινές υπηρεσίες στους δήμους ή στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και στην υγεία, ενώ εμποδίζονται ιδιωτικοποιήσεις των κοινών αγαθών, όπως π.χ. το νερό. Σχηματίζονται παντού δίκτυα αλληλεγγύης και στηρίζουν όσους χάνουν την ασφάλιση υγείας μέσα στα πλαίσια της πολιτικής της λιτότητας, όπως είναι τα κοινωνικά ιατρεία στην Ελλάδα ή το δίκτυο Yo Si, Sanidad Universal στην Ισπανία, το οποίο στηρίζει τους μετανάστες. Η επιτυχημένη και με επιρροή ισπανική πλατφόρμα όσων θίγονται από τις υποθήκες (PAH) και όλες οι πρωτοβουλίες συλλογής τροφίμων για τους άπορους, δεν θεωρούν τους εαυτούς τους ως απλές υπηρεσίες κοινωνικής βοήθειας σε όσους έχουν ανάγκη, αλλά μάλλον ως πολιτικές πρακτικές για την ανάπτυξη ενός νέου δημοκρατικού τρόπου συμβίωσης. 

Οι νέες μορφές πολιτικής δράσης στηρίζονται στην επιθυμία για μια εντελώς διαφορετική δημοκρατία που οδεύει προς ένα άλμα, προς ένα άλμα της τίγρης. Ανοίγουν ένα ρήγμα για να συνδεθούμε με επαναστατικές πρακτικές από το παρελθόν, με αυτές που απέτυχαν, με αυτές που διακόπηκαν και αυτές που επέτυχαν: Με τη διαδικασία της κλήρωσης των κυβερνώντων στην αρχαία ελληνική δημοκρατία, στην οποία η ισότητα δεν θεωρείται ως κανονιστική φιλοδοξία που έχει αναβληθεί για το μέλλον, αλλά μάλλον ως πραγμάτωση της ισότητας εκείνων που συμμετέχουν τώρα. Με τα συμβούλια της Παρισινής Κομμούνας του 1871. Με τις στρατηγικές των Ζαπατίστας από τη δεκαετία του 1990. Με το εργαλείο της οριζόντιας δομής, όπως αναπτύχθηκε στην αργεντινή επανάσταση του 2001. Με την κριτική της ταυτότητας των (queer) φεμινιστικών κινημάτων. Με τις καταλήψεις των πλατειών στην Τύνιδα και στο Κάιρο. 

Όλες αυτές οι συνιστώσες του παροντικού γίγνεσθαι της δημοκρατίας εκτυλίσσονται και μορφοποιούν μια συντακτική διεργασία. Με την έξοδο από τα χρονο-πολιτικά και ιστορικά πρότυπα της σκέψης, η δημοκρατική συντακτική (constituent) διεργασία δεν βρίσκεται πια απλώς σε αντίθεση με την κατεστημένη συντεταγμένη (constituted) εξουσία. Είναι συντεταγμένη από μόνη της, όχι απλώς ως αντι-εξουσία, αλλά μάλλον ως μια νέα σύνθεση του χώρου και του χρόνου. Έτσι, το εργαλείο της οριζόντιας δομής δεν σηματοδοτεί την αποδοχή και υποστήριξη ενός αντίστροφου της κάθετης, ιεραρχικής δομής. Αντίθετα, η οριζόντια δομή, π.χ. μέσα στην πολυπλοκότητα της αργεντινής επαναστατικής πρακτικής, εμφανίστηκε ως σημείο εκκίνησης για να δοκιμαστεί η εγκάρσια σύνδεση με πρακτικές που τηρούν κριτική στάση απέναντι στην αντιπροσώπευση: με δεσμευμένες αντιπροσωπεύσεις και με κοινοβουλευτικές ομάδες νέων πολιτικών κομμάτων που δεσμεύονταν από συνελεύσεις οριζόντιας δομής. Πρόκειται για υπόθεση ενός ετερογενούς και ευρύτερου πειραματισμού με ποικιλόμορφους συνδυασμούς νέων πρακτικών με άλλες που προέρχονται από το παρελθόν, οι οποίες συμβαίνουν ταυτόχρονα, συνεχώς αλλάζουν και ανασυντίθενται, ενώ προωθούν τη συντακτική διεργασία.

Ωστόσο αυτή η συντακτική διεργασία δεν αναδύεται αποκλειστικά και μόνον μέσα στη σύνθεση ετερογενών πρακτικών σε ασυνεχείς ρυθμούς του χρόνου. Η παροντική δημοκρατία δεν είναι πρωτίστως ζήτημα συμμετοχικών διαδικασιών. Εξαρτάται σε καθοριστικό βαθμό από το πώς αναπτύσσονται νέες στάσεις στις υποκειμενοποιήσεις: ως κριτική στάση που απορρέει από κοινωνικές ιδιαιτερότητες, οι οποίες ανέκαθεν είχαν ήδη συγγένειες και διέθεταν κοινωνικότητα. Σε αυτή τη στάση, η διαφορετικότητα δεν αποτελεί πλέον πηγή φόβου και υποτίμησης, αλλά μάλλον αποτελεί εγγύηση για εγκάρσιες σχέσεις και για νέες δημοκρατικές μορφές υποκειμενοποίησης και αυτοκυβέρνησης.

Αυτό το είδος συντακτικών διεργασιών είναι παρόν σ' όλες τις χώρες, στις οποίες τα δημοκρατικά κινήματα με τα δίκτυα αλληλεγγύης τους διαδόθηκαν στις αντίστοιχες κοινωνίες. Η ελπίδα είναι να μπορέσουν να επηρεάζουν όλο και περισσότερο ακόμη και τις περιοχές της Ευρώπης οι οποίες δεν απειλούνται από τις πολιτικές της λιτότητας στον ίδιο βαθμό όπως η Νότια Ευρώπη, ωστόσο πρέπει και αυτές να πάρουν θέση στη συντακτική διεργασία της δημοκρατίας, για μια διαφορετική Ευρώπη.

Η Isabell Lorey  είναι ερευνήτρια της πολιτικής θεωρίας στο European Institute for Progressive Cultural Policies - eipcp (Βερολίνο) και διδάσκει πολιτική θεωρία, φεμινιστική θεωρία και μετααποικιακές σπουδές ως καθηγήτρια σε πολλά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια (Zentrum Gender Studies του Πανεπιστημίου της Βασιλείας μετά το 2012, Πανεπιστήμιο Humboldt στο Βερολίνο 2010 - 2011, Πανεπιστήμιο της Βιέννης 2009- 2010). Ξεχωρίζουν οι δημοσιεύσεις της για την εργασιακή και βιοτική επισφάλεια στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού, για τα κοινωνικά κινήματα (π.χ. για το Κίνημα Euromayday και για τα δημοκρατικά κινήματα μετά το 2011), καθώς και κριτικές αναλύσεις για τη δημοκρατία και την αντιπροσώπευση, για την βιοπολιτική κυβερνολογική και για την «μόνωση» της πολιτικής απέναντι στην κοινωνία.  
Συμμετέχει ως συντάκτρια των transversal texts.

    

Αρθρογραφία της Isabell Lorey στο Transversal texts 

Isabell Lorey, Το καθεστώς της επισφάλειας: Η πολιτική της Ευρώπης με την ενοχή και με τα χρέη. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Blätter für deutsche und internationale Politik» (σε γερμανική γλώσσα, περιορισμένη πρόσβαση: Das Regime der Prekarisierung - Europas Politik mit Schuld und Schulden), στη συνέχεια συμπεριλήφθηκε στο συλλογικό έργο «Demokratie oder Kapitalismus? - Europa in Krise» των εκδόσεων «Blätter», ως μέρος της ευρύτερης συζήτησης για την κρίση.

  

Το «Kαθεστώς της επισφάλειας» περιλαμβάνεται στον Β' τόμο της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου, με επιμέλεια και εισαγωγή της Ρούλας Γκόλιου. Ο Β' τόμος περιέχει και εργασίες για την κρίση στην ευρωζώνη των Elmar Altvater, Peter Bofinger, Jürgen Habermas, Rudolf Hickel, Paul Krugman, Claus Offe, Stephan Schulmeister, Wolfgang Streeck, Hubert Zimmermann, Karl Georg Zinn. Τα περιεχόμενα του Β' Τόμου.

Στον Α' τόμο της ελληνικής έκδοσης «Δημοκρατία ή καπιταλισμός - Η Ευρώπη σε κρίση» περιέχονται κείμενα και συζητήσεις των Ulrich Beck, Hauke Brunkhorst, Christian Calliess, Henrik Enderlein, Joschka Fischer, Claudio Franzius, Ulrike Guérot, Jürgen Habermas, Oskar Negt, Ulrich Κ. Preuss, Hans-Jürgen Urban.

Guy Standing:  Εργασιακή επισφάλεια και «πρεκαριάτο». Από τις βιομηχανικές κοινωνίες στον παγκόσμιο ταξικό κατακερματισμό  (Μετά την Κρίση)

 

Πέτρος Θεοδωρίδης: Παροντισμός και αθέλητες μνήμες (στη Σπηλιά του Μοντεχρήστου)

 

Αναρτήθηκε από aftercrisis στις 10/14/2015 01:57:00 μ.μ.