Μες της Ζωής τ’αδιεξοδα στην καψα του Ιούλη

μες της Ζωής τ’αδιεξοδα στην καψα του Ιούνη

- που απο τη ζεστη σουρχεται να θυμηθεις το Σούλι

και να χορεψεις τον χορο εκεινων του Ζαλλόγγου

-ναμουνα τωρα στων βουνών τη ραχη και το Λόγγου

-και να κοιμομουνα γλυκά κατω απο τα δεντρακι

η χλοη να με χάιδευε να φύσαγε αεράκι

Ψηλά στην Πίνδο ναμουνα σε ενα Κορφοβούνι

η εστω να μπαινα βαθεια, σε θαλασσας Σπηλιά

η να γλιστρούσα στο νερό σε μια -εστω- πισίνα-

και γυρω να με πιτσιλάν η Μίνα και η  Ζινα

αυτή ειναι η Μίνα
και αυτή η Ζίνα

εστω στη Βαθρα του Φονιά ναμουνα, Σαμοθράκη

να διάβαζα λαχταριστά πονήματα( του Ακη )

Να βούταγα χωρις μαγιώ κατω απ’ τον Καταρράχτη

παρά να λημεριάζω εδώ στης Ζέστας το Αδράχτι

Ναμουνα στα Ψηλά βουνά στην Πίνδο και στο Γραμμο

η εστω και να βουλιαζα στης Θαλασσας την Αμμο

παρά να σιγοψηνομαι δω μέσα στο Κονάκι

- αχ τι καλά να εκαν τωρα ενα Μπανάκι !-

Ναχα δροσια , να δροσιζε,να βουταγα στη Βάθρα

- που ολα τ’ ωραια της Ζωής τα βρισκεις μόνο Λάθρα -

Και να μπανιαριζομουνα στον Κρυο Καταρραχτη

- θά μουβγαιναν οι πίκρες μου κιολου του Βιού το ΄Αχτι-

Γιατί το Κρυο το Νερό που Ριχνει ο Καταρραχτης

γιατρεύει Ούλες τις πληγές που΄αφηκε ο κάθε Σφάχτης

(κι υστερα θα ετρωγα Σαμοθρακατσικάκι

που χει πλευρά λαχταριστά κι εντόσθια (του Ακη)

…κι υστερα σαν ξημέρωνε θα επαιρνα το Πλοίο

Τη Σαμοθρακη θα αφηνα να παω να βρω το Θείο

(οχι τον Θειο Ισίδωρα αλλά τον ΑΑΑΑΙΙΙΙΟ,

τον Σουρουπάκ που βρισκεται κατου στον χθόνιο κόσμο

οπου πλανάται η Μυρουδιά απο Πανσέ και Δυόσμο,

κι αφου θα εδιέσχιζα την Αχερούσια λίμνη

κι απόκοσμα θ’ακούγονταν Θανατεροι οι Υμνοι

και θα κατέβαινα Βαθεια (μες την Υγρή Σπηλια (της)

- ακομα εχω στο στομα μου τη Γευση απ’ τα μαλλια (της)

Θ' αντικριζα φαρμακερη μα και Γλυκεια: την Σμερνα

κι ολοι οι Δαιμόνοι του Ντουνια θα μου Φωνάζαν : Πέρνα!

Την Πόρτα του Παράδεισου πουναι στου Κάτου Κόσμου

Και τον Φωτίζει Αμυδρά, του Αυγερινού το Φως (μου)…..

Απο τον Προκρουστη...