ο Αλαιν Μπαντιου για την Βιοηθική την Ευθανασια και την Ηθική της Ζωής του ναζισμου ..απο το Alain Badiou. H Ηθική : Δοκίμιο για τη συνείδηση του Κακού. Μετάφραση Β Σκολίδης . Κ . Μπομπας Scipta (1993).1998

απο το Alain Badiou. H Ηθική : Δοκίμιο για τη συνείδηση του Κακού. Μετάφραση Β Σκολίδης . Κ . Μπομπας Scipta (1993).1998



Βιοηθική

..... Η ηθική΄επιλέγει προνομιακά την ατερμονη συζητηση για την ευθανασία

Η λέξη ευθανασια υποβάλλει σαφώς το ερωτημα :«Πότε και πώς , στο ονομα της ιδεας μας πει ευτυχίας,μπορουμε να σκοτωσουμε καποιον; »

Κατονομάζει τον σταθερό πυρηνα με βαση το οποιο λειτουργει το ηθικό συναισθημα. Γνωριζουμε ποσο επιμένει η «ηθική σκεψη» να επικαλειται την «ανθρωπινη αξιοπρεπεια ». Ομως , ο συνδυασμός του ειναι -προς -θανατον  και της αξιοπρεπειας ,δημιουργει ακριβώς την ιδεα του «αξιοπρεπους θανατου»

........

και βεβαιως ο πόνος , η καταπτωση , δεν ειναι «αξιοπρεπεις », δεν συναδουν  με την αρυτιδωτη , νέα ,καλοθρεμμμένη εικονα  που εχουμε για τον Ανθρωπο και τα δικαιωματα του. Ποιος δεν βλέπει οτι η «συζητηση» για την ευθανασία υποδηλώνει κυρίως  το ριζικό ελλειμα συμβολισμου που πλήττει σημερα τα Γηρατεια και τον Θάνατο;

Τον ανυποφορο χαρακτηρα της θέασης τους απο τους ζωντανους;

Η ηθική , βρισκεται εδώ στο μεταιχμιο δυο ενορμήσεων  που μόνο φαινομενικά ειναι αντιφατικές : οριζοντας τον Ανθρωπο με βάση το μη Κακό,συνεπώς με βαση την «ευτυχία » και τη ζωή, η ηθική ταυτοχρονα  σαγηνευεται απο τον θανατο και ειναι ανίκανη να τον εγγραψει στη σκέψη .

Η καταληξη αυτης της  αμφιταλαντευσης  είναι η μετατροπή του ιδιου του θανάτου σ'ενα  όσο γινεται διακριτικότερο θέαμα , σε μια αποδημια που οι ζωντανοι εχουν το δικαιωμα να ελπίζουν  οτι δεν θα παραβει τις συνήθειες τους,τις εξωπραγματικές , να ικανοποιουνται χωρις εννοιολογικο αντικρισμα . Ο ηθικός λόγος ειναι λοιπόν ταυτοχρονα  μοιρολατρικός και κατηγορηματικά  μη -τραγκός : «αφήνει να δρασει» το θάνατο,χωρις να του αντιπαρατεθει το Αθάνατο στοιχείο μιας αντιστασης .

... η βιοηθική και η κρατική ιδεοληψια  περι ευανασίας υπήρξαν ρητές κατηγορές του ναζισμου . Κατά βάθος , ο ναζισμός , υπήρξε απ 'ακρου εις ακρον μια ηθική της Ζωής . Είχε την δική του «ιδεα» γα την αξιοπρεπη  ζωή» και επωμιζοταν αδυσωπητα την αναγκαιοτητα να βάλει τέλος στις αναξιες ζωές . Ο ναζισμός  απομόνωσε και εφερε στο αποκορύφωμα του τον μηδενιστικο πυρήνα της «ηθικής» προθεσης , απο τη στιγμή που ειχε τα πολιτικά  μέσα να είναι κατι  αλλλο απο μια φλυαρία . Απο την αποψη αυτη΄, η εμφανιση στις χωρες  μας  μεγα΄λων κρατικών επιτροπών επιφορτισμένων  με την «βιοηθική » ειναι κακός οιωνός. 

 Αλαιν Μπαντιου η ΗΘΙΚΉ σ 44, 45