Για το βιβλίο της Μαρίας Ρεπούση «Τα Μαρασλειακά, 1925-1927» γράφει ο Ηλίας Κανέλλης στο Books’ Journal (#21, Ιούλιος 2012).
«Τη δεκαετία του 1920, το Μαράσλειο δεν ήταν ένα απλό σχολείο. Σχολείο
φιλοπρόοδο, διέθετε ορισμένους σημαντικούς δασκάλους – κι ανάμεσά τους
μια δραστήρια, χειραφετημένη γυναίκα: τη Ρόζα Ιμβριώτη. Κάποια στιγμή, η
Ιμβριώτη προσπάθησε να αλλάξει τον τρόπο διδασκαλίας της ιστορίας.
Τέρμα πια οι χρονολογίες, οι ηρωισμοί, ο εθνοκεντρικός χαρακτήρας του
μαθήματος, τέρμα και η παπαγαλία – οι μαθητές έπρεπε να μπορούν να
ανατρέχουν στη βιβλιογραφία, να συγκρίνουν, να ασκούν κριτική. Το
αποτέλεσμα αυτού του εγχειρήματος; Τα Μαρασλειακά, ήτοι μια βίαιη
διαμάχη για τη διδασκαλία της “εθνικής ιστορίας” και, συνολικότερα, για
το μεταρρυθμιστικό έργο του σχολείου (το οποίο διεύθυνε ο Αλέξανδρος
Δελμούζος). Η Μαρία Ρεπούση, με γλαφυρότητα και νέα στοιχεία, περιγράφει
την ιστορία μιας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που απέτυχε – όπως πολλά
από τα εκσυγχρονιστικά εγχειρήματα τόπου. Διότι, τελικά, στη χώρα αυτή, η
συντήρηση έχει πολλούς τρόπους για να επιβάλει την κοινωνική ακινησία
(ενίοτε και την οπισθοδρόμηση) που οραματίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου