« η στοά »του Κάφκα, το πλάσμα και οι συγχρονες ταυτοτητες

Στο διήγημα« η στοά »του Κάφκα, το πλάσμα που εγκατοικεί σε αυτήν, εξερευνά απεγνωσμένα την πηγή των θορύβων πού απειλούν την φωλιά και τον ίδιο- άλλωστε δεν υπάρχει θέμα διάκρισης τους: το κτίσμα είναι απερίγραπτα δαιδαλώδες, όπως είναι οι συνειρμοί του κατοίκου του, αφιλόξενο και απρόσιτο, όπως ο ίδιος. Την στοά την χαρακτηρίζει όπως το πλάσμα απόλυτη εσωτερικότητα, μοναδική εσωστρέφεια και ενδοσκόπηση, και κυρίως σιωπή «Το ομορφότερο όμως μέσα στη στοά είναι η ησυχία της . Βέβαια είναι απατηλή. Μια φορά μπορεί ξαφνικά να διακοπεί και όλα τέλειωσαν . Προς το παρόν όμως είναι ακόμα εδώ }[1]
Μπορούν τα χαρακτηριστικά του πλάσματος της στοάς να αποδοθούν στις σύγχρονες ταυτότητες; Σε μια πρώτη μάτια οι διαφορές είναι έντονες Οι σύγχρονες ταυτότητες είναι θορυβώδεις και υπέρ κινητικές, το πλάσμα σιωπηλό και ακίνητο. Όμως, κατά τη γνώμη μου, υπάρχει μια ενδόμυχη ομοιότητα: παρά τις διάφορες: τόσο ο θόρυβος των σύγχρονων ταυτοτήτων όσο και η ησυχία του πλάσματος προκαλείται από τον απωθημένο φόβο, το άγχος , την αγωνία
[1] Φρανς Κάφκα , Η στοά. Στο Φρανς Κάφκα, Στο Υπερώο και αλλά διηγήματα , μτφ Δημήτρης Δήμου Νεφέλη

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

ο μύθος του σκαντζόχοιρου ,είναι ένα απο τα γνωστότερα κομμάτια απ ολόκληρο το έργο του Σοπεναουερ «Μια παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα , μερικοί σκαντζόχοιροι στριμώχτηκαν κοντά κοντά μεταξύ τους, για να προφυλαχτούν ζεσταίνοντας ο ένας τον άλλον και για να γλιτώσουν από την παγωνιά . Γρήγορα όμως ένιωσαν τα αγκάθια των άλλων σκαντζόχοιρων πάνω τους και αυτό τους έκανε να ξαναχωρίσουν. Όποτε η ανάγκη για ζεστασιά τους ξανάφερνε κοντά, το πρόβλημα με τα΄ αγκάθια τους επαναλαμβανόταν. Παράπαιαν λοιπόν ανάμεσα σε δυο κακά, ώσπου ανακάλυψαν την σωστή απόσταση απ ¨την οποία μπορούσαν να ανεχτούν ο ένας τον άλλον .»