Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΥ : Οι εύπλαστες ταυτότητες ,και οι σύγχρονες αμιγείς σχέσεις

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Οι εύπλαστες ταυτότητες ,και οι σύγχρονες αμιγείς σχέσεις

Οι εύπλαστες ταυτότητες ,και οι σύγχρονες αμιγείς σχέσεις

Την εποχή μας την χαρακτηρίζει η πλήρης από ιεράρχηση στη σχέση των ταυτοτήτων. Τα σύνορα μεταξύ των ταυτοτήτων πορώδη και ρευστά και σχεδόν καμία ταυτότητα δεν δέχεται εύκολα να θεωρηθεί κατώτερη από τις άλλες
Σε παλαιότερες εποχές οι άνθρωποι δεν έκαναν λόγο για «ταυτότητα» και «αναγνώριση» όχι γατί δεν διέθεταν αυτό που αποκαλούμε τώρα ταυτότητες, αλλά γιατί εδραζόταν σε κοινωνικές κατηγορίες που ο καθένας εξελάμβανε ως δεδομένες
Η αλλαγή στη σχέση των ταυτοτήτων ξεκινά από την ίδια την οικογένεια .Η ανισότητα άνδρα γυναίκας αποτελούσε εγγενές χαρακτηριστικό της παραδοσιακής οικογένειας Για χιλιάδες χρόνια η έννοια της θηλυκότητας ως χαρακτηριστικό της γυναικείας ταυτότητας προερχόταν και προσδιοριζόταν από τους άνδρες. Θηλυκό θεωρείτο ότι ήταν ντροπαλό, δεκτικό υποταγμένο Στην Ευρώπη ,οι γυναίκες συνιστούσαν περιουσία των συζύγων ή των πατέρων τους. Φυσικά, η ανισότητα ανδρών γυναικών επεκτεινόταν και στη σεξουαλική ζωή.. Σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της ιστορίας, οι άνδρες χρησιμοποιούσαν ευρέως ερωμένες εταίρες και πόρνες. Οι άνδρες ωστόσο ήθελαν να εξασφαλίσουν ότι οι γυναίκες τους θα ήταν οι μητέρες των παιδιών τους. Γι αυτό , τα αξιοσέβαστα κορίτσια επαινούνταν για την παρθενία τους και οι γυναίκες για την πίστη και τη σταθερότητα τους.
Για τις γυναίκες που αγωνίζονται να απελευθερωθούν από προϋπάρχοντες ρόλους που απορρέουν από τα κοινωνικά φύλα , η ερώτηση «Ποια είμαι;» έρχεται στην επιφάνεια με ιδιαίτερη ένταση Τα τελευταία πενήντα περίπου. είμαστε αντιμέτωποι ανάμεσα στα αλλά με μια ραγδαία μεταβολή στις σχέσεις των δύο φύλων. Αυτή η μεταβολή έχει βέβαια και υλικές αιτίες όπως την μαζική είσοδο των γυναικών στον χώρο της εργασίας αλλά και υποκειμενικές:δηλαδή τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας της θηλυκότητας από τις ίδιες τις γυναίκες. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί διαντιδραση κι επαναπροσδιορισμό στην έννοια του άνδρα .Καθώς η γυναίκα αμφισβητεί τη ίδια την ταυτότητα που της προσέδωσαν και καθώς οι σχέσεις των δυο φύλων αποτελούν ένα σύστημα, η παραδοσιακή ταυτότητα και ο ρόλος του άνδρα περνάνε και αυτές μια κρίση αμφισβήτησης. Πρόκειται για δυο ταυτότητες ανδρικές και γυναικείες, πανάρχαιες που θεωρούνται «φυσικές» κι όμως βλέπουμε ότι και σε αυτές και μάλιστα ολοταχώς και με ραγδαίο τρόπο, διεισδύει σήμερα η αμφισβήτηση και η μεταβολή.
. Ζούμε σε μια εποχή των πολλαπλών σχέσεων που έρχονται σε αντίθεση με τις παντοτινές, μοναδικές ιδιότητες του ρομαντικού έρωτα, που ο Anthony Giddens διορατικά περιέγραψε ως εποχή της « αμιγούς σχέσης» στην οποία ο καθένας μετέχει για χάρη της ίδιας της σχέσης, και η οποία επομένως μπορεί να διακοπεί λίγο πολύ κατά βούληση, οποιαδήποτε στιγμή, από οποιοδήποτε μέλος της , « Η αμιγής σχέση αναφέρεται σε μια κατάσταση όπου μια κοινωνική σχέση συνάπτεται χωρίς κάποια εξωτερική αιτιολόγηση, παρά μόνο για αυτά που μπορεί να αντλήσει ο καθένας από τον άλλο στα πλαίσια μιας υφιστάμενης συναναστροφής και η οποία συνεχίζεται μόνο στο βαθμό που και τα δυο μέρη θεωρούν πως αντλούν αρκετή ικανοποίηση με το να βρίσκονται εντός της.».[1]
Ζούμε στην εποχή της «πλαστικής σεξουαλικότητας» αφού η «σεξουαλική ικανοποίηση έχει αποδεσμευτεί από την πανάρχαια ολότητα που συγκροτούσε με την αναπαραγωγή τη συγγένεια και τις γενεές» Η «πλαστική»(ή εύπλαστη)σεξουαλικότητα–λέει ο Anthony Giddens ΄-«αποκομμένη από την πεπαλαιωμένη ενσωμάτωση της με την αναπαραγωγή. ήταν ένα φαινόμενο με πραγματικά ριζικές επιπτώσεις»που διαμορφώθηκε ως μέρος μιας προοδευτικής διαφοροποίησης του σεξ από τις απαιτήσεις της αναπαραγωγής. Για τις περισσότερες γυναίκες, στους περισσότερους πολιτισμούς ,και κατά τη διάρκεια των περισσότερων ιστορικών περιόδων, η σεξουαλική ευχαρίστηση ,όπου ήταν δυνατόν να επιτευχθεί, ήταν εγγενώς συνδεδεμένη με τον φόβο επαναλαμβανόμενων κυήσεων και κατά συνέπεια με τον φόβο του θανάτου, Σήμερα, καθώς οι τεχνολογίες αναπαραγωγής έχουν γίνει πιο εκλεπτυσμένες, αυτή η διαφοροποίηση έχει ολοκληρωθεί. Τώρα η σύλληψη μπορεί όχι μόνο να ανασταλεί, αλλά και να παραχθεί τεχνητά, «η σεξουαλικότητα είναι επιτέλους πλήρως αυτόνομη. η αναπαραγωγή μπορεί να λάβει χώρα ακόμα και με την απουσία της σεξουαλικής δραστηριότητας κι αυτό αποτελεί μια τελική «απελευθέρωση»για την σεξουαλικότητα, η οποία στο εξής μπορεί να γίνει καθολικά μια ιδιότητα των ατόμων και των μεταξύ τους συνδιαλλαγών ».

[1] Anthony Giddens Η ΜΕΤΑΜΌΡΦΩΣΗ Της ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑς ,Σεξουαλικότητα Αγάπη και Ερωτισμός στις Μοντερνες Κοινωνίες Μτφ Απόστολος Καλογιαννης ,Πολυτροπον ,Αθηνα (1992)2005 σ 90