Περι Σαρας και Μαρας

Στη Σαρα :

…
με τα χυτά τα ποδια σου τη λάμψη στα μαλιά
με την ματια σου -αινιγμα,(Ω!)μου κοβεται η μιλιά
Σαρα μ’ εσυ, που ο διάολος σου χαρισε ομορφιά!
Μεινε στο τζάκι, δίπλα μου ,απόψε ,μια σταλιά…

Ψαλμοι στη Σαρα:

Λουζεται η Αγαπη μου και λαμπουν τα μαλλια της
κι η Μανα που τη γεννησε , της φτιαχνει τα προικια της
….
Βγαινει στην Οχθη και φορά κόκκινα σοσονάκια
ποσο μικρα τα πόδια της, Μέσα στα παπουτσακια!
Κι ειναι σαν Αστρο που μιλά !
Και μοιάζει Φως στα Σκοτεινά!
Μαργαριτάρι της Αυγής
Η Σαν Σελήνη Καταγής


Δεν πα να ειναι η Μείρ , δεν πα να ειναι η Γκαντι…
Στη Σαρα μου την έμορφη, φερομαι με το Γάντι
Θα ειμαι ολο ευγένεια , θα είμαι Γαλαντόμος.
Ετσι επιβαλλει φιλε μου των Ιπποτών ο Νόμος …


Κιαν ενα Δόντι κρεμεται απ τα Γλυκά σου Ούλα
Εγώ και πάλι σ’ αγαπώ, εμορφη Εβραιοπούλα ….

Ειναι περιεργο αυτό που τώρα μου συμβαίνει
νιωθω καρδιας αναπαυση , ο ηλιος μου τωρα Βγαίνει
Και τωρα που με αγγιξε της Σαρας μου το Χάδι
Πιά δεν με νιαζει τιποτα,ας γινει εδώ , ρημάδι

(Καταλαβαίνω βέβαια την τωνε φίλων Ζήλια
Που νιωθούν πως με ακουμπούν της Σάρας μου τα χείλια
Ειναι αναμενόμενος των Μπάκουρων ο Φθόνος
Σαν βλεπουν πως ο Φιλος τους δεν ειναι πλεον Μόνος )

Χαιρε Ζωή ,που λουζεσαι στον Ποταμό Ιορδάνη
Χαιρε και Βεατρίκη μου , Παράδεισε του Δαντη
Με οδηγεί η Σαρα μου στην γη της Χαναάν
Με πλενει με το γαλα της , με παει σε Χαμάμ….
Με ανεβαζει στα Ψηλα , στο Ορος του Σινά
(οπου Παπουλης ερχεται με σχεδιο Νανά )
Και μια Βατος φλεγομενη, μια πυρωμένη Βάτος
Καθως με βλεπει αναφωνεί: Νάτος ο Νοσφεράτος…!!!
Οι φιλοι μου, λατρευουνε,ενα Χρυσο Μοσχάρι
Μά εγώ , στο Ορος γεύομαι της Σάρας μου τη Χαρη…..
Παίζω με το δοντάκι της, ρουφάω τα φιλιά της
Κι απο βραδυς ζεσταινομαι ,μεσα στην Αγκαλια της ….
Και ο Θεος μας ο Γιαχβέ ,που ειναι τρομερός
Ως και Αυτός , μας σεβεται και ειναι Ανεκτικός…………



Απο τα περιχωρα της Λωζανης…
ενω- εξω βρεχει ακαταπαυστα
Στην απεραντη πισινα ,στο μισκοταδο
λαμπυριζει μόνο το δοντακι της Σαρας μου και εκεινες οι υπεροχες μικρες πυγολαμπιδες-ρομποτ(οι επονομαζομενες τζευ 95) δωρο -εκπληξη του φιλου μας του Τζωρτζ…..)
σου γραφω

Παπουλη:
…Με κουρασαν ,μωρε Παππου 40 χρονια αγωνες
και θελω να αναπαυτώ τωρα και εις τους αιωνες
Κι αν καποτε το ΚΚΕ με ειπε Κατσαπλιά
Κιαν μ’ εδιωχνε απο κοντα η Κνιτοφαμελιά
Κιαν -ξαφνικά -θυμηθηκαν πως ημαν Δηλωσίας
-εγώ που στα δεκαξι μου ημουνα ταραξίας-
μου πηρανε τα αρματα ,μ’ αφησαν μόνο μ’ εξη
-κι εγώ σ’ αυτούνους εύχομαι ,ο κωλος τους να φεξει-
Κι αν μ’ ειπαν λοιδωριστικά : ο Μπαμπης ο Μιζέριας
και μ’ εβλεπαν αφ’ υψηλού κι ο Νικος και ο Μπέριας
Και αν με αυτοκτόνησαν , κεφάλι κι αν μου κόψαν
Και σε κονταρι δεξιων, δοσίλογοι καρφώσαν,
Κιαν δάκρυ άφησαν για με, παμπολλοι Ευρυτάνες
Και Μωραίτες κάμποσοι ,κόρες αλλά και Μανες ,
Διολου δεν με πείραξε ,και οταν ανέστηθην
(Γιατι απο σοι απέθαντον ,- Ως Νόσφυ,- εγεννηθην)
Ξανάρχισα ανυπότακτος ,τ’αγώνα το κουβάρι
Μόνο που μούρθε ξαφνικά , στα μούτρα Κουκουνάρι …

(συνεχιζεται …
Συνεχεια …
Παπουλη:

….Διολου δεν με πειραξε ,που μ’εδιωξε το κόμμα
ούτε που χρόνια ημουνα ,χωρίς κεφάλι πτώμα
Κ’ουτε σταλια με πληγωσε που μ’ειπανε Μιζέρια
Κιουτε που ανάνδρως μ ‘ εστειλαν στων Δεξιών τα χέρια
Καθολου δεν πτοήθηκα κι ας μ’ειπανε αλήτη
-Εμένα, που αναθρεψα , ολο, του ΕΛΑΣ, το σπίτι,
Ουτε που ο Τζευ έκραξε τον Καρλ τον Γιούγκ ”Μαλάκα”
(την Μαύρη Βίβλο διάβασε, κάποιου κοπρίτη- Βλάκα )
Ουτε που δεν με κέρασαν ‘κεινα τα παιδάκια*
(Εξαλλου μου αρέζανε παντα τα σουτζουκάκια
Ενα μονο με πείραξε και μ’εκανε να φρίξω
Τα κοφτερά τα δοντια μου στα χειλη μου να μπηξω ..

*με διαλυτικά

Μόνο με πείραξε πολύ που μ’ ειπανε Κιτσάτο
Εμενα που ολοι μ’ είχανε για τον πιο Ραφινάτο

κι ηξερα ολα τα γκουρμέ ,κι ειχα λεπτό το σώμα
Που ημουνα παντοτε σινιέ ,και παραμένω ακόμα

Τα μακρυα μου τα Μαλλιά ,μαλλια κοράκου χρωμα
τ’ανεμιζα δεξια ζερβα κι ας ήμουν ενα πτώμα….