''Αναρωτιέμαι τότε τι είναι αυτό που αποκαλούμε θάνατο . Δεν αναφέρομαι στο μυστήριο του θανάτου, που δεν πρόκειται να διαλευκάνω , μα στη φυσική αίσθηση του να σταματάς να ζεις . Η ανθρωπότητα φοβάται το θάνατο μα χωρίς να τον γνωρίζει; ο μέσος άνθρωπος μάχεται γενναία για να εξασκηθεί και σπανιότατα αντικρίζει με φρίκη, είτε νέος είναι είτε γέρος, την άβυσσο του μη είναι, όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει την άβυσσο αυτή . Όλα αυτά είναι έλλειψη φαντασίας. Είναι επίσης απαράδεκτο για ένα σκεπτόμενο άνθρωπο να θεωρεί το θάνατο ένα ύπνο. Πως είναι αυτό δυνατόν ,όταν δεν του μοιάζει σε τίποτα. Το ουσιαστικό του ύπνου είναι ότι ξυπνάμε, ενώ από το θάνατο , απ ότι ξέρουμε, κανείς δεν ξυπνάει. Μα αν ο θάνατος μοιάζει στον ύπνο , θα έπρεπε τότε να πιστεύομε πως μπορούμε να ξυπνήσουμε και απ¨ αυτόν . Δεν είναι ωστόσο αυτό που νομίζει ο μέσος άνθρωπος::το θάνατο τον φαντάζεται σαν ένα ύπνο από τον οποίο δεν ξυπνά , πράγμα που δεν σημαίνει τίποτα . Έχω ήδη πει πως ο θάνατος δεν μοιάζει στον ύπνο, γιατί στον ύπνο είμαστε ζωντανοί και κοιμισμένοι. Δεν καταλαβαίνω πως μπορεί να παρομοιάζει κανείς το θάνατο με οτιδήποτε , από τη στιγμή που δεν μπορεί να έχει την εμπειρία ούτε του θανάτου ούτε οιουδήποτε άλλου αντίστοιχου πράγματος με το οποίο να μπορεί να τον συγκρίνει .
Για μένα, όταν βλέπω ένα νεκρό , ο θάνατος είναι μια αναχώρηση . Το πτώμα μου δίνει την εντύπωση ενός παλιού κοστουμιού που πετάχτηκε . Κάποιος έφυγε χωρίς να χρειάζεται να πάρει μαζί του τη μοναδική του φορεσιά''
Για μένα, όταν βλέπω ένα νεκρό , ο θάνατος είναι μια αναχώρηση . Το πτώμα μου δίνει την εντύπωση ενός παλιού κοστουμιού που πετάχτηκε . Κάποιος έφυγε χωρίς να χρειάζεται να πάρει μαζί του τη μοναδική του φορεσιά''
Φερνάντο Πεσόα , Το βιβλίο της Ανησυχίας
1 σχόλιο:
Κι όμως, έχουμε εμπειρία ανυπαρξίας: Τό τίποτα στήν μνήμη,γιά ότι είχε προηγηθεί μέχρις ότου ο καθένας μας αρχισε νά συνειδητοποιεί τόν εαυτό του καί τό περιβάλλον του.
Καί τό σημαντικότερο : Έχουμε εμπειρία πού λογικά είναι παρόμοια μέ αυτήν τής στιγμής τού θανάτου: Είναι η αίσθηση τού επικείμενου αφανισμού πού έχουμε κατά τήν ορθοστατική υπόταση. Όι περισσότεροι έχουμε αισθανθεί τό γρήγορο σκοτείνιασμα τής όρασης καί τήν αίσθηση ότι θά χάσουμε τήν επαφή μας μέ τό περιβάλλον, κυρίως κατά τήν απότομη έγερση από τήν οριζόντια θέση στήν όρθια, ή από τήν θέση τού σκυψήματος στήν όρθια θέση, ειδικά τούς καλοκαιρινούς μήνες. Όσοι παίρνουν (διουρητικά ιδίως) αντιυπερασικά φάρμακα, τό νιώθουν ουκ ολίγες φορές κατά τήν διάρκεια τού καλοκαιριού. Μερικοί μάλιστα λιποθυμούν δηλαδή χάνουν πλήρως γιά μερικά λεπτά τίς αισθήσεις τους, έχοντας ολοκληρωμένη εμπειρία ...θανάτου !
Καί στίς τρείς περιπτώσεις, (τής σκοτοδίνης, τής λιποθυμίας καί τού θανάτου) έχουμε απότομη υποχώρηση τής άρδευσης τού εγκεφάλου μέ αίμα, πού οδηγεί σέ έκπτωση τής όρασης καί τού επιπέδου εγρήγορσης.
Ακόμα καί η ψευδαισθητική εμπειρία τής θέασης τού σώματός τους από ψηλά, πού αναφέρουν αρκετοί από όσους έπεσαν σέ βαθύ κώμα καί επανήλθαν, δέν είναι τίποτε άλλο παρά αίσθηση αποπροσωποποίησης καί αντικατοπτρικής θέασης τού εαυτού μας πού παράγεται όταν αιματώνονται πλημελώς συγκεκριμένες περιοχές τού εγκεφάλου.
Επομένως; Αφεθείτε άφοβα στόν περιπαθή εναγκαλισμό τών βαμπίρ. Δέν θά σάς κοστίσει παρά μία ευχάριστη στιγμιαία απώλεια συνείδησης μετά από ένα ήπιο τσιμπηματάκι σάν από δίδημα κουνουπάκια στήν καρωτίδα... :)
Vripolακας: τεχνικός σύμβουλος, επιστημονικός συνεργάτης καί Ιατρός εργασίας τού Νοσφεράτου.
Δημοσίευση σχολίου