περι δαιμόνων και Γνωστικών

Οι δαιμονες εχουν πολλές μορφες: δυο ομως ειναι οι κυριαρχες
Η μια ..μοιαζει με τον Θεα Πανα ….τραγισια πόδια ,κερατακια , σαρδονειο χαμογελο μυτερο πηγουνι ουρα …..
(Ο Ασχημος Διαβολος )
Η αλλη ( επικρατει κατα τον 18ο αιωνα ) η μορφή ενός ωραιου , αλλά μελαγχολικου, εκπεσοντος αγγελου (Φαουστική μορφή)

Ειναι οι δυο εικονες που εχουμε για το κακό …

- Η πρωτη : η σεξουαλικότητα … Τι αλλο εξιορκιζουν οι εξορκιστες ; παραά την την τυφλωμενη και παλλουσα παγανιστική σεξουαλικότητα τον μεγαλο εθχρο της Χριστιανοσυνης ;(Θυμηθειτε το Κοριτσακι στον Εξορκιστή …Μολις μπαινει στην εφηβεια )

- Η δευτερη : Η μελαγχολία …

Και φυσικα ο εξορκισμός κατα τον μεσαιωνα σημαινε τις περισσοτερες φορές τον Θανατο και καποιου μαγου ή μαγισσας ο οποιος (α)εστελνε υποτιθεται τα δαιμονια

( Κατι τετοιο εγινε και στο Σαλεμ τον 17ο αιωνα …καποια κοριτσακια στην εφηβεια θεωρηθηκαν δαιμινισμενες ..Στη ανακριση καταγγειλαν πολλους συνπολιτες τους ως Μαγους και Μαγισσες ..Η μικρή πολη γεμισε Κρεμασμενους…

Μια νύχτα Κατασκότεινη βρέθηκα σε μια λίμνη
Κι ήτανε σαν να γνώριζα το μέρος από μνήμη
Κι ήμουνα σαν μικρο παιδί όταν ξαναγεννιέται
Και η Αγάπη ,σαν κερί με φως που λησμονιέται ….

Σαν μια λάμψη άσβεστη σαν λύχνος στο σκοτάδι
Σαν κάτι που φτερούγιζε ,σαν μια Ψυχή στον Άδη
Μια μορφή πλησίασε σαν του Θεού σημάδι
Ήταν μορφή ανάλαφρη Διάφανη σαν Χάδι…

Ήταν μορφή κρυστάλλινη που μοιάζε με καθρέφτη
Σαν άστρο όταν ξεκολλά κι απ’ τα ουράνια πέφτει
Ήταν σαν το ξημέρωμα ,ή σαν το Δειλινό
Ήταν σαν λάμψη στη καρδιά , σαν τον Αυγερινό

Κιο ήταν κοντά μου σταθηκε και μουφερε το Φως
Ένιωσα προηγούμενα πως ήμουνα Τυφλός
Ήταν σαν να έγινε η Νύχτα Φωτεινή
Σαν να νιωθα ενός πρόγονου απόμακρη Φωνή ………………….
-----------------------------------------------------------

Θεμελιακή διαφορά των γνωστικών από τους σύγχρονους τους ήταν το γεγονός ότι «γενέθλια γη» των πρώτων δεν ήταν η γη αλλά ο χαμένος ουρανός που διατηρούσαν την ανάμνηση του. Ήταν οι αυτόχθονες ενός άλλο κόσμου . Από αυτό ξεκινούσε εκείνο το συναίσθημα ότι έπεσαν, κάτοικοι ενός μακρινού πλανήτη στη γη μας, ότι έκαναν λάθος στον γαλαξία, καθώς και η επιθυμία τους να ξαναδούνε την αληθινή κοσμική πατρίδα τους , το΄Υπέρκοσμιο φως που έλαμπε πάνω από το βαρύ παραπέτασμα της νύχτας. Γι αυτούς ,άλλο αν ήταν οι μόνοι πού το γνώριζαν, όλοι οι άνθρωποι βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση , ολόκληρη η ανθρωπότητα ήταν μπλεγμένη στην κοσμική εξορία που μας απόθεσε όλους πάνω στη λάσπη της γης.
Τα λόγια που μεταχειρίζονταν για να περιγράψουν τον επίγειο κόσμο μας συνοψίζονται σε μερικές εκφράσεις «ερμητική κλεισμένο φρούριο, φυλακή , οχετός, λασπότοπος , έρημος,. Και για το ανθρώπινο σώμα «χυδαίο ύφασμα , αλυσίδα ,παρείσακτος , πνιγηρή θάλασσα»
Για ποιους λόγους είμαστε παρείσακτοι σε ένα κόσμο που δεν μας ταιριάζει;
Στην αρχή –λέγανε οι γνστικες αιρεσεις -μέσα στον ευφυή εγκέφαλο του αληθινού Θεού του ψιλότερου κύκλου, γεννήθηκε μια εικόνα ανθρώπου …ενός δυνάμει ανθρώπου ,νοητική μήτρα εκείνου που θα μπορούσε να κάνει μια μέρα πραγματικά ο αληθινός Θεός . Αυτή την εικόνα τη συλλάβανε οι δημιουργοί , άρχοντες ή άγγελοι των κατώτερων κύκλων …μόλις οι άγγελοι δημιουργοί είδαν αυτή την γοητευτική εικόνα αναφώνησαν «Ας φτιαξουμε» έναν άνθρωπο κατ¨εικόνα και ομοίωση της Και αμέσως στρώθηκαν στην δουλειά πήραν πηλό και έπλασαν τον άνθρωπο. Μπορούσε όμως να ονομαστεί άνθρωπος το αξιοθρήνητο κατασκεύασμα που βάλθηκε να ζει μέσα στα χέρια τους , εκείνο το γυμνό πλάσμα που είχε ανθρωποειδή μορφή αλλά ήταν ανίκανο να σταθεί πάνω στα ατροφικά πόδια του και κείτονταν στο χώμα στριφογυρίζοντας σαν σκουλήκι;Με μια κρουστά πηλό πασαλειμμένη ακόμα στο στόμα του,με τα σχηματισμένα αλλά ανίκανα να το στηρίξουνε μέλη του, με τα σπαρακτικά κλαψουρίσματα του , δεν θα πρέπει να είχε παρά μια πολύ μακρινή σχέση με τη φωτεινή και θήκη εικόνα που το προκάλεσα . Όταν όμως ο αληθινός Θεός είδε εκείνο το λάθος,, εκείνη τη φρίκη που σέρνονταν απάνω στη γή, απειλώντας να την κατακυριεψει, ένοιωσε οίκτο για την αδεξιότητα των αγγέλων και φύσηξε μέσα στο σκουλήκι που κλαψούριζε τη σπίθα της ζωής που του δώσε τη δυνατότητα να σταθεί στα πόδια του και να μιλήσει. Ετσι γεννήθηκε ο Homo Bipedus και Loquens ο δίπους και ομιλών άνθρωπος . Ετσι εξηγείται η διπλή φύση μας . Είμαστε κάπως σαν επιδιορθωμένο σκουλήκι, που το επιδιόρθωσε η επιείκεια του αληθινού Θεού και το προίκισε με ένα φωτεινό κλάσμα της Υπέρτατης Δύναμης

Jacques Lacarier , ΟΙ Γνωστικοί


από :
http://panosz.wordpress.com/2007/10/14/%ce%b4%ce%b1%ce%b9%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%bf%ce%b9/