Τι σήμαινε κάποτε το " είμαι κομμουνιστής ;"

Τι σήμαινε κάποτε το " είμαι κομμουνιστής ;" .Σήμαινε κάτι πολύ διαφορετικό από τους αυτοπροσδιορισμούς της ταυτότητας του σήμερα . Διότι σήμερα σε ένα Ακινητοποιημένο παρόν της Μονοπολης του Τούρμπο καπιταλισμού , οι ταυτότητες είναι παρηγοριά στην Ερημιά μας , . " είμαι Αριστερός , η " Είμαι οικολόγος " κλπ λέμε προσπαθώντας να ορίσουμε τον εαυτό μας σε έναν κόσμο που μας ξεριζώνει διαρκώς.και αλύπητα. Όμως το" είμαι κομμουνιστής " κάποτε σήμαινε κάτι πολύ διαφορετικό : Καταρχάς δεν γινοσουν κομμουνιστής με μια απλή δήλωση ταυτότητας Ήταν τίτλος που έπρεπε να κατακτήσεις με μια στάση ζωής , τίτλος που σου απένεμε το Κομμουνιστικό κόμμα" Κομμουνιστής με το ζόρι δεν γίνεσαι . και αν υποτεθεί πως γίνεσαι γρήγορα θα πέσεις " έλεγε ο Ζαχαριάδης. ... κατά. Δεύτερον. Προϋπέθετε ένα σύμπαν λόγου πολύ διαφορετικό από το σημερινό.                     Ένα Σύμπαν λόγου όπου το πιο σημαντικό δεν ήταν η Ταυτότητα ,το τι είσαι αλλά η Πράξη , με την Μαρξιστική έννοια της λέξης , ως Αλλαγή του Κόσμου .Το " είμαι κομμουνιστής " σήμαινε κάποτε /" παλεύω για την αλλαγή του κόσμου ". Και όχι μόνο αυτό .      Δεσμευω όλη την ύπαρξη μου γι'αυτό .Στρατεύομαι.                             Σκεφτείτε τη διαφορά ανάμεσα στις δύο έννοιες , την έννοια της Στράτευσης και την Έννοια του Ακτιβισμού .Η Στράτευση αφορά σε ένα σύμπαν λόγου όπου υπήρχε η προοπτική του Μέλλοντος. .Ο Ακτιβισμός αφορά στον Παροντισμο , σε Μερικές και όχι καθολικές δράσεις ......                                                                            Το " είμαι κομμουνιστής " αφορούσε την εποχή της ΑΥΤΟΥΠΕΡΒΑΣΗΣ που στη εποχή της αυτοεκφρασης δεν έχει νόημα ίσως παρά ως κατάλοιπο - Εκτός αν αλλάξει το πλαίσιο. πετρος Θεοδ.

Πολλές φορές σκεφτόμαστε ,όταν τελειώνει ο Χρόνος..

Πολλές φορές σκεφτόμαστε ,όταν τελειώνει ο Χρόνος
Και βγαίνει απ’ τα βάθη του ο Γνώριμος μας Πόνος

Όταν συλλογιζόμαστε ξανά παλιά συμβαντα
- όταν πια τα περάσαμε –τα χρονιά τα σαράντα .

(ηντα)

Όταν τελειώνει ο χρόνος μας και μπαίνει ο Νέος χρόνος
Γκαρίζοντας…..Σαν Γάιδαρος .

Σαν ναναι Χρόνος- όνος

Και φεύγουν οι ελπίδες μας και δεν μένει καμία
και μένει αμανάτι μας Μόνο η Αστυνομία

Και νιώθουμε τη σήψη μας ,τα λέπια στο κορμί μας
Κι εξαφανισθη για καλά της νιοτης η ορμή μας

Κιο Χρόνος από διπλά μας κοάζει σαν βατράχι
Και όλοι γύρω μαίνονται κι αδημονούν για Μάχη

Κι ανοιγοκλείνουν αι Οπαι σαν νατανε Αιδοία
Και σφάζει τα παιδάκια της κι η Τρομερή Μηδεία

Κι ο Έκτορας σαν σέρνεται στο Άρμα Αχιλλέως
Κι ο Κρόνος μπαίνει στη Σκηνή και είναι Πειναλέος

Σαβαρακατρανέμια του λέμε του Αιώνα
Γεννιούνται τα’εγγονακια του-σαν Βατραχάκια : Μόνα


Κι ένα χρονακι στεκεται στο κέντρο σαν Χαμίνι
Και γυρω του τ’ακολουθούν Χρόνια πολλά : Γυρίνοι

Και μεις αναρωτιόμαστε : Που να μας παει ο Χρόνος ;
Και σαν τον σφάχτη απαντά ο Γνώριμος μας Πόνος .

.Η Μνήμη πολλές φορές πονάει

Σκέψου έναν άνθρωπο , αίφνης, να ανακαλύπτει την χαμένη του μνήμη.Η Μνήμη του θα επανέλθει σιγά σιγά η βίαια; και. Αν επανέλθει βίαια. με όλα τα τραυματικά γεγονότα της ζωής του πως θα αντέξει; Η λήθη τουδινε ανάσα και παρηγοριά.Η Μνήμη πολλές φορές πονάει

κάποιες φορές ο ίσκιος μας σαν να μας αποφεύγει

 κάποιες φορές ο ίσκιος μας σαν να μας αποφεύγει

και ξάφνου βάζει όπισθεν κι αρχίζει να μας φεύγει
σαν τον καπνό που χάνεται από την καμινάδα
για δες πως καταντήσαμε την δόλια μας Ελλάδα!!!!!!!!!!

κάποιες φορές ο ίσκιος γλιστρά μέσα απ'τους τοίχους
κι αρχίζει από μόνος του να απαγγέλει στίχους
κι οι στίχοι γίνονται σκιές , και οι σκιές μιλάνε
παρόντα και μελλούμενα σαν να χασκογελάνε

κάποιο απομεσήμερο,χάσαμε τη σκιά μας
κι όλο ματαίως ψάχνουμε αυτό που ναι σιμά μας
εκεί που 'ταν ο ίσκιος μας βρίσκεται ένας Άλλος
και απομένει ο Καημος , αβάσταχτα Μεγάλος

Έτσι π' αυτονομήθηκαν Ισίδωρε , οι Ίσκιοι
Μου φαίνεται , Ιπτάμενοι, θα καταντήσουν Δίσκοι
και θα χαθούν στον ουρανό και θα γυρνάν σα σβούρες
και όταν θα μας ξαναβρούν θα μας κρατάνε Μούρες

τι θα απογινεις αραγε της Μνήμης Φυσαλίδα; Μές της Πανδωρας το κουτι δεν εμεινε ελπίδα

Πώς θαθελα

 Πως θάθελα να έκλεινα ζωή μες ένα ποίημα

να έστελνα στον ουρανό,με πεφταστέρι, σήμα,

σαν χελιδόνι που χυμά ,νάτανε σαν μπαλόνι

που φουσκωμένο υψώνεται ,σ’ ουράνιο αλώνι

πως θάθελα να έγραφα ποίημα που,σα νεράκι

να διασχίζει ,σέρνοντας ,την υγραμένη γη

και ύστερα σε ποταμό να πέφτει σαν ρυάκι

κι η μοναξιά να σβήνεται στην πάλλουσα ζωή

πως θάθελα να έγραφα ποίημα πυρακτωμένο

να τρίζει,σαν το κάρβουνο,να ναι σαν μουσική

ν’ αφήνει με τα χνάρια του ,σαν να ναι ερωτευμένο

βαθιά σημάδια στη καρδιά,σα ράβδος μαγική

Πως θάθελα να έγραφα ποίημα ζωγραφιστό

και μέσα εκεί να έκλεινα το αίμα το ζεστό

της ζωντανής αυτής στιγμής που όλους μας περιρρέει

κι εiναι σαν σώμα ερωτικό,φωτιά που σιγοκαίει

Πετρος .θ

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ...

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ

 

Η σεξουαλικότητα από αθέατη και απωθημένη είχε αντιμετωπισθεί ως ελιξίριο της Ζωής, ως το μαγικό φίλτρο του Αστεριξ , τις τελευταίες δεκαετίες . 

Στην Ελλάδα , πρώτα για άνδρες ( σχηματικά στη δεκαετία του ' 70 εποχή άνθισής του τουρισμού αλλά και του " Greek camaki " ) και , απο τη δεκαετία του '80 και για τις Γυναίκες . Η ανακάλυψη της σεξουαλικότητας και του οργασμού ως κάτι το αποφασιστικό για την "ποιότητα της ζωής " συνέδεσε με την ανακάλυψη του εαυτού και την κοινωνία της Αυτοεκφρασης που συνόδευσε την Κοινωνία της Αφθονίας και της Απόλαυσης " Εδώ και τώρα «της δεκαετίας του ΠΑΣΟΚ του 80.. Επιτέλους , μετά από χρόνια στερήσεων στη Χώρα μας ήρθε η ώρα του Δικαιώματος στην απόλαυσή : ο" οργασμούς της Αγελάδας".

...κατά τη δεκαετία του ' 90 η Ελλάδα βρέθηκε στη πλευρά των Νικητών του ψυχρού Πολέμου : η ιδεολογία των Δικαιωμάτων και της επιβεβλημένης  απόλαυσής (όρος του Γιάννη Σταυρακακη ) ήρθε να συμπληρώσει την λατρεία πια της Σεξουαλικότητας ως κύριας ιδιότητας του εαυτου και της ταυτότητας σου . Για να ανακαλύψεις την ταυτότητα σου έπρεπε να ανακαλύψεις την σεξουαλικότητα σου η οποία βέβαια αντιμετωπιζόταν ως Ουσία , η ουσία του εαυτού . Ίσως υπάρχει και κάποια σχέση με τον Ατομοκεκτρισμο των ' 90 και την ιδεολογία του " Υπεύθυνου πολίτη " που συνεκτιμά σενάρια πολιτικών επιλογών και " δεν βάζει όλα τα αυγά σε ένα καλάθι " και που αντικατέστησε το μοντέλο του " Ενεργού" συμμετοχικού πολίτη των περασμένων δεκαετιών. 

 

Η δεκαετία του 2000 σημαδεύτηκε από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και τον " πόλεμο κατά της τρομοκρατίας" .Το κλίμα εκείνο συνέβαλε στην διαμόρφωση μιας Ιδεολογίας Παροντισμού : " Η Δύση έφτασε τάχα μου στη κορυφή του πολιτισμού , στην πλήρη απελευθέρωση των επιθυμιών και του γυμνού σώματος στην Ελευθερία , την πολυπολιτισμικό ήτα " Όμως την ζηλεύουν και την Φθονούν : Το Κακό έχει όνομα , το Ισλάμ , του οποίου η υπανάπτυξη δεν προέρχεται από την εκμετάλλευση της Δύσης αλλά από μέσα, τον μισαλλόδοξο πολιτισμό του.. Η Επίθεση στο Ιράκ και η Σταυροφορία κατά του... Κακού Σανταμ που την συνόδευε επέτεινε και την πολιτικοποίηση της Δυτικής Σεξουαλικοτητας: Η Δύση προπαγάνδιζε πια, όχι γενικά τις ελευθερίες της αλλά ιδίως το δικαίωμά των γυναικών να δείχνουν το πρόσωπο τους και το γυμνό τους σώμα στη θάλασσα και στις οθόνες σε αντίθεση με το Οπισθοδρομικό και μισογυνικο Ισλάμ. Φυσικά και η Χώρα μας βρήκε τη θέση της σ αυτόν τον Ναρκισσισμό της Δύσης ,: Οι κοινωνικοί αγώνες ενός αιώνα τουλάχιστον των γυναικών στη Δύση , οι Σουφραζέτες , η μαντήλα και το τσεμπερι , η απαγόρευση της Έκτρωσης , το ταμπού της γυναικείας παρθενιάς , η Ιστορικότητα στην εξέλιξη της Σεξουαλικότητας στη Δύση ξεχάστηκαν. Η Παροντική αντιμετώπιση της σεξουαλικότητας θεωρήθηκε ως κάτι Πάγιο και εξαρχής , πολιτιστικό δεδομένο, εν υπαρκτό στην φύση της Δύσης......... ............. 

 

 

Και , μετά

, ήρθε η δεκαετία της Κρίσης και το φυλλορροήματος των κεκτημένων... Αλλά και του πολέμου πια των ταυτοτήτων

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ .. Πέτρος Θεοδωρίδης

 

 

 

Ποια είναι η κύρια Αντίθεση για τον λαό μας σημερα

 κάποτε ο Πρόεδρος ( Μάο ) έγραψε ένα βιβλιαράκι - μπροσούρα  για τις κύριες και δευτερεύουσες αντιθέσεις .Δεν θυμάμαι πολλά ήμουν πολύ μικρός όταν τα διάβαζα αυτά. Αλλά μου   μεινε η Κεντρική ιδέα.   .Σε κάθε περίπτωση , σε κάθε συγκυρία πρέπει να ξεχωρίζουν.ε ποια είναι η Κύρια Αντίθεση ( ανάμεσα στον Λαό και τους καταπιεστές του ) και ποιες οι δευτερεύουσες ......   Αυτό μου   μεινε.........Ποιο είναι λοιπόν το κύριο ζήτημα σήμερα για την κοινωνία ,( αν μου επιτρέπεται να πω για το Λαό μας; )..

 ε. Ας. Κάνουμε μια αντιστοιχία με τον Χειμώνα του 1941:...Αναμφίβολα ήταν πολύ πιο βαρύς από πλευράς Θανάτων ..Ο Μαζάουερ αναφέρει 40.000 θανάτους από  πεινα  εμείς μόνο 20.000 περίπου .Εξάλλου τοτε  είχαμε και τριπλή κατοχή. Ε,;         παρόλαυτα ποιο ήταν το πρώτο καθήκον για το ΕΑΜ ( δεν υπήρχε ακόμα ο Ελας ) ........Ε το πρώτο καθήκον που έθεσε εις εαυτόν ο ΕΑΜ ήταν το καθήκον της επιβίωσης του Λαού μας : Συσσίτια .Αλληλεγγύη.               και καλά έκανε ...... Αντίστοιχα τώρα που πεθαίνουμε από έλλειψη ΜΕΘ και πολιτικής Δωρεάν Δημόσιας Υγείας  ποιο είναι το πρώτο καθήκον της Αριστεράς έναντι του Λαού μας ; Δεν είναι η Αλληλεγγύη ,, Να μην αφήσουμε , όσο μπορούμε,  κανέναν αβοήθητο , ; να Απαιτήσουμε Δωρεάν αξιόπιστα Τεστς  για όλους .; φάρμακα ( π.χ Μονοκλωνικά ) για όλους ,; ΜΕΘ όχι μόνο για τους πλούσιους και ..επώνυμους ( μη χεσω) , ; να κλείσουν αμέσως , Τώρα Σχολεία και Πανεπιστήμια; Τηλεδιδασκαλια για Όλους; τι περιμένουμε γμτ .;

τι θα απογινεις αραγε της Μνημης Φυσσαλιδα; Μές της Πανδωρας το κουτι δεν εμεινε ελπίδα( συμμετεχει κι ο ΜΕΓΑΣ tamistas και ο Θήτα Ιώτα )

όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία

καμιά φορά Βυθίζομαι  σε τρυφερή  ανία 

και καταργείται μέσα μου του χρόνου η Μαγεία 

το παρελθόν και το Παρόν γίνονται ένα Μάγμα 

 και μοιάζουν τα μελλούμενα να λάμπουνε σα Θαύμα ..

  ---------------------------------------

και ξαναγίνομαι μικρός  με το ποδήλατο μου

κι είναι η αγάπη μου, Μικρο τρεχαλητό μου

η Μνήμη είναι η αγάπη μας, και τα Υπάρχοντα μας 

τα παιδικά μας όνειρα ,τα άδεια Μυστικά μας 

 

 

 Γλιστρώ με το ποδήλατο , κυλάει το ποτάμι

-ήμουν αδύνατος πολύ ,  χωρίς να βάζω δράμι-

στις καλαμιές  της λίμνης μου, στους Ήχους των Βατράχων 

θυμάμαι που ψαχούλευα Μυστήρια των Βράχων ..

 

Τα βράδια   ολο κοίταγα την λαμπερή  σελήνη

Θυμάμαι με γοήτευε του Φεγγαριού η σαγήνη...

είναι η μνήμη σαν κερί ,που καίει και μας λιώνει

είναι η ,μέσα μας , φωνή που λέει: είμαστε Μόνοι

 

 

είναι η γεύση που 'χαμε  των παιδικών μας χρόνων 

η μυρωδιά Βρεγμένης  γης, στο Βάθος των αιώνων 

 Είναι της απουσία μας , η Γεύση, της Αγάπης 

τα Δέντρα π'αγαπησαμε , αφή μιας αυταπάτης .

 

όσα αρχικά χαράξαμε με να μικρό μαχαίρι 

εκείνη που κρατήσαμε, κάποτε , χέρι -χέρι 

είναι όσα ελπίσαμε ,σαν τα κεριά  που έσβησαν

Όνειρα όμως ήτανε  , και όσο Ζήσαν, Ζήσαν

 

προφέρουμε τις λέξεις μας   σαν προσφορο σε Λίμνη

κι είναι της Λίμνης το Νερό,η χρονοβόρα Μνήμη

Η Μνήμη είναι βάλσαμο μα είναι και Φαρμάκι

Πλάι στη Λίμνη Φύτρωσε ένα Μικρό Δεντράκι

τι θα απογίνεις άραγε της Μνήμης Φυσαλίδα;

Μέσ της Πανδώρας το κουτί δεν έμεινε ελπίδα ..

 

  tamistas είπε...

τι θ' απογίνεις, άραγε, της μνήμης φυσαλίδα;
θα κάνεις παφ να ξοδευτείς, να κλείσεις σαν παγίδα;
σα φάκα των ονείρων μας; σα λύσσα των ιστών μας;
σαν κουρελάκι ανήμπορο των δύστυχων πιστών μας;

μήπως ποθείς να φουσκωθείς και σαν πεταλουδίτσα
ν΄αλλάζεις τόπο και σειρά να σκας στην αμμουδίτσα
να κρύβεσαι στην πλάτη μας, να ιδρώνει ο κυνηγός σου
κι ύστερα να βυθίζεσαι στα ύδατα της στυγός σου;

20 Σεπτεμβρίου 2011 12:13 π.μ.

  tamistas είπε...

- δε θ' απογίνω τίποτα· μονάχα παφ θα κάνω
να ξοδευτεί το είναι μου σαν άχρηστο ένα χάδι
που στα γιατί μόνο απαντά το διότι όταν το χάνω
συνάψεων εγκεφαλικών συμμάζεμα το βράδυ

αυτό είμαι, μοναχά, λοιπόν: της μνήμης η φουσκάλα
τα βράδια με τα όνειρα πάντα ταξινομούμαι
μα ο αγέρας που με πηλαλάει σε μια τρελή τρεχάλα
μου ψιθυρίζει: μ΄ένα παφ να σκάζεις θα σε δούμε
ΚΑΙ
ο  Θ.Ι....

 

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Mε ακηδειες και ονειρα
με μνημες και φουσκάλες
μπερδευτηκε η σκεψη μου
κι επεσε από τις σκαλες

για όλα οσα γραφετε
και για οσα αποσιωπάτε
ο Αυλωνιτης ειχε πει
"Που πατε ρε, που πατε;"

εκαθησα κι εσκεφτηκα
οτι δεν βγαινει ακρη
μα οσο το σκεφτομουνα
μας φορτωσαν τη Τζάκρη

Ως ποτε πια θα σκέφτομαι
το ένα και το άλλο
με κουρασε η φιλια μας
και θελω να στη βαλω

13 Οκτωβρίου 2015 - 8:44 μ.μ.

Θ.Ι  ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ ,,,,,,ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΆ
 -ΟΠΩς ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΑΜΙΣΤΑ ΒΕΒΑΙΑ)

Του Κραουνάκη η ποιησις. ( Μια συνεισφορά του τοπικού παραρτήματος του Ι.Θ.Ι

 Του Κραουνάκη η ποιησις είναι πολύ μεγάλη /  κι επισφραγίζει θαλεγα το μαύρο μας το χάλι / από την Μια ο Άδωνης την  άλλη  ο Σταμάτης / την μια φύσηξε  Βοριάς από την άλλη Μπάτης / Θεοί !!! Τι θα απογινουμε εν μέσω των Πονη'ρων; / Όμηροι μες τους ποιητές / στην χώρα των Ομήρων; 

από που προέρχεται το έλλειμα νοήματος που χαρακτηρίζει την εποχή μας

 

 Το έλλειμα Νοήματος προέρχεται από τον ρευστό Καπιταλισμό της εξάτμισης που χαρακτηρίζει την εποχή μας .. Όταν όλα αλλάζουν και μάλιστα επιταχύνεται ο ρυθμός της αλλαγής διαρκώς δεν προλαβαίνει να παραχθεί νόημα ..

Το νόημα ενυπήρχε στην κοινωνική δομή της παραδοσιακής κοινωνίας ..

Ο ρυθμός του χρόνου οι εναλλαγές των εποχών ήταν και κοινωνική -φυσική πραγματικότητα Και ταυτόχρονα καθαγιασμένη από την Παράδοση ..Έτσι η παράδοση ήταν κάτι το σχεδόν φυσικό ..Κυριολεκτικά δεν υπήρχε παράδοση  -όπως θα την θεωρούσαμε  σήμερα - καθώς αυτή ήταν λειτουργική- ενσωματωμένη στην κοινωνική δομή (στην παραδοσιακή κοινωνία)

 

 

Σήμερα- στην πρώτη ριζικά Μεταπαραδοσιακή Κοινωνία της ιστορίας - το Νόημα ψάχνουμε να το βρούμε εκ των υστέρων ..

Κάθε τόσο μας αδειάζουν -με κάθε στιγμιαία αλλαγή- την οιαδήποτε ρουτίνα ή επανάληψη που είναι και η αναγκαία συνθήκη(η μακρόχρονη επανάληψη) για να παραχθεί Νόημα ..

Και που το ψάχνουμε ..Κάτ. αρχήν στους ειδικούς ... Άντε να δούμε τι έχει να πει η Φυσική η Χημεία η Ψυχολογία κλπ.

Οι ειδικοί είναι τα 'Υποκείμενα που υποτίθεται ότι γνωρίζουν ''

Όμως σιγά σιγά συνειδητοποιούμε ότι

και άλλοι αντιμετωπίζουν και εμάς ως ειδικούς .

.Και καθώς γινόμαστε πολλοί που αλληλο ψάχνονται και άκρη δεν βρίσκουν

στρεφόμαστε προς τον Μεγάλο Άλλο

το Υποκείμενο που υποτίθεται ότι γνωρίζει

Όμως δεν τον βρίσκουμε πιά

Και - καθώς δεν αντέχουμε αυτήν την έλλειψη σταθερότητας - την έλλειψη πίστης και εμπιστοσύνης - καθώς δεν αντέχουμε να σκεφτόμαστε με σενάρια και πιθανότητες για το κάθε τι -όπως μας προτείνουν οι - δηλαδή εμείς - ειδικοί -

Στρεφόμαστε συχνά προς τις εύκολες λύσεις ..Τον Φονταμενταλισμό ( που σημαίνει να εκλαμβάνουμε τις θρησκευτικές  προσταγές κυριολεκτικά) τις Νιου Έιτζ ψευδαισθήσεις , την αστρολογία

όλα αυτά που συνιστούν

την ενεργητική άρνηση της αμφιβολίας –

 Γιατί στην εποχή μας η αμφιβολία έγινε πιά κάτι το καθημερινό - κοινωνική συνθήκη , σύμβαση , δομικό στοιχείο της Ρευστής νεωτερικοτητας

 Πετρος θεοδ, 

15 Μαρτίου 2010

Χρειαζόμαστε όσο ποτέ την Ουτοπία μιας Παγκόσμιας κοινωνίας ισότητας

 

Από την Ουτοπία στη Νοσταλγία λεγόταν το βιβλιαράκι που έβγαλα πριν 5 χρονιά περίπου.. 

Η Ουτοπία αφορά στην Ελπίδα η Νοσταλγία στον εξωραϊσμό του παρελθόντος. 

Η εποχή μας , από το 1990 και μετά έχει εξορίσει την Ουτοπία . Ζούμε την δικτατορία της Tin : "Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. " Η εξορία της ουτοπίας μας βαραίνει σα βραχνάς : αν δεν μπορώ να ελπίζω καν σε μια Λύτρωση πως να αντέξω αυτόν τον αβάσταχτο εφιάλτη που έχει καταντήσει ο Νεοφιλελεύθερος Καπιταλιστικός κόσμος;

  Κάθε απόπειρα διαφυγής σφραγίζεται προσεκτικά , κάθε μα κάθε εκδήλωση δυσφορίας προς το υπάρχον ψυχολογικοποιειται και θεωρείται ένδειξη δυσλειτουργίας: " Δεν πας καλά , δεν είσαι κανονικός " .. Πρέπει να θεωρήσεις ως κάτι το φυσικό την εργασία χωρίς ωράριο , την πτώση των μισθών, την μισθωτή σκλαβιά. 

Ξέρετε κάποτε θεωρούσαν ως κακό την αλλοτρίωση τώρα θεωρείται κάτι το φυσικό: " Αλλοτριωθείτε γιατί χανόμαστε !!! " 

Σε έναν ρομπτοποιημενο κοσμο γίνε και συ ρομπότ για να τον αντέξεις: 

Μόνωσε τα συναισθήματα σου, αποστειρώσου , σκέψου θετικά, διώξε τις αρνητικές σκέψεις: Χαμογέλα ρε τί σου ζητάνε ;

 Όμως πως να χαμογελάσω στεγνός και κρύος στην Έρημο του πραγματικού; Ναι , πρέπει να επιστρέψουμε στην Ουτοπία και στην αρχή της Ελπίδας. 

Δεν μπορούμε παρά να είμαστε δυστυχισμένοι , μόνοι. Δεν μπορούμε να ζούμε σε νησίδες ευμάρειας όταν γύρω μας τριγυρίζει η θάλασσα της κοινωνικής δυστυχίας. 

Ούτε μπορούμε μόνοι μας ως Έθνος - κράτος να επιζητούμε , ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο πορώδης , η κάθε χώρα διαπερνάτε από το παγκόσμιο λες και είναι σουρωτήρι.

. Χρειαζόμαστε όσο ποτέ την Ουτοπία μιας Παγκόσμιας κοινωνίας ισότητας

πετρος Θεοδ

Η κατάθλιψη που μας κυκλώνει:

 Η κατάθλιψη που μας κυκλώνει:

δυο χρόνια, με διαλείμματα ,καραντίνας μας έχει μάθει να αποφεύγουμε το Πλησίον ..Και πως μπορείς να νιώσεις καλά χωρίς αγκαλιά ;

επιπλέον η κατάθλιψη είναι πέραν των άλλων και εσωτερικευμένη οργή.

Σε τι διαφέρει αυτή η Πανδημία από τις. Προηγούμενες ανά τους αιώνες;

 Σε τι διαφέρει αυτή η Πανδημία από τις. Προηγούμενες ανά τους αιώνες;

πέραν των άλλων οι προηγούμενες αφορούσαν κοινωνίες οπου ο θάνατος , η αρρώστια και το Κακό ήταν ορατά και. Εκτεθειμένα .Αυτή εδώ αφορά σε μια αποστειρωμένη κοινωνία όπου μάθαμε και συνεχίζουμε να μαθαίνουμε ότι το Κακό συμβαίνει Κάπου αλλού και άλλοτε που το βλέπουμε μέσω της οθόνης και που, πάντως ,δεν μας αφορά

Πετρος Θεοδ.

Ακόμα με πληγώνουνε τα όνειρα.

 ακόμα με πληγώνουνε τα Όνειρα 

ξυπνώ  αλαφιασμένος  μες τη νύχτα 

ακούγοντας νεκρούς να με φωνάζουν 

΄΄πετρο , πετρο'' μου λέν, σκαλίζοντας ,

 στα  μύχια  τα στρώματα της υπάρξης μου

-όπως που ήμουνα  παιδί  κι αναριγούσα 

όταν με φύσαγε  κάποια ριπή αγέρα  από το παραθύρι

 ''ειν'οι  ψυχες που  έρχονται την νυχτα '' μου λέγανε  οι θείες μου και φοβόμουν-

αχ!  είμαστε  πάντα ανήμποροι μπροστά στη μνήμη,

ακοσμία με πληγώνουνε τα Ονειρα.

Η πανδημία ως μεταφορά: Πόλεμος, εισβολή και «ασύμμετρη απειλή»

Author Details

Petros Theodoridis

«Έτσι τελειώνει ο κόσμος

έτσι τελειώνει ο κόσμος

έτσι τελειώνει ο κόσμος

όχι με έναν κρότο, μα με έναν λυγμό»

 T.S. Eliot The hollow men

Από τον Πέτρο Θεοδωρίδη, πολιτικό επιστήμονα

Η Νόσος-όπως το πρόσωπο της Μέδουσας δεν αντιμετωπίζεται  κατάματα. Την  αντικρίζουμε μέσα από μεταφορές. Στην περίπτωση των μολυσματικών νόσων, όπως της πανδημίας του Κορονοϊου, μέσα από μεταφορές πολέμου και εισβολής. «Προς το τέλος του μυθιστορήματος Έγκλημα και Τιμωρία ο Ρασκολνικοφ:«ονειρεύτηκε πως ο κόσμος ολόκληρος είχε καταδικαστεί σε μια νέα τρομερή ,νέα, παράξενη πανούκλα που είχε έλθει στην Ευρώπη από τα βάθη της Ασίας»[1]

Θυμίζω ότι μέσα από ένα  ιδεολογικό παιχνίδι με τις λέξεις η θεωρία της εισβολής είχε χρησιμοποιηθεί από την παρούσα κυβέρνηση και πριν λίγους μήνες  για να χαρακτηρίσει  και την απόπειρα εισόδου  στη χωρά μας ομάδων προσφύγων στον Έβρο και στα νησιά. Φυσικά εισβολή. σημαίνει ένοπλη παραβίαση συνόρων από στρατό. Όταν όμως μια κυβέρνηση χαρακτηρίζει “εισβολή” την ροή στα σύνορα του κράτους εξαθλιωμένων ανθρώπων τότε στρέφει την κοινωνία στο να αντιμετωπίσει τους ” Αθλίους” με αγριότητα και απανθρωπιά.

 Η Βιοεξουσία άρχισε να εμφανίζεται- σύμφωνα με τον Φουκώ- κατά το δεύτερο ήμισυ του 18ου αιώνα :αφορά στη ζωή των ανθρώπων, ασχολείται  με την γονιμότητα όσο και με τη νοσηρότητα, τη μορφή δηλαδή, τη φύση την έκταση , τη διάρκεια ,την ένταση των κυρίαρχων σε ένα πληθυσμό ασθενειών που αντιμετωπίζονται ως μόνιμοι παράγοντες αφαίμαξης δυνάμεων, μείωσης εργάσιμου χρόνου, εξασθένισης του δυναμικού Η «Βιοεξουσία ,(ή  βιοπολιτική) δεν εξατομικεύει αλλά μαζικοποιεί , δεν κινείται στην κατεύθυνση του ανθρώπου-σώματος αλλά του ανθρώπου –είδους» [2]

Στα πλαίσια της Βιοεξουσίας συχνά χρησιμοποιείται η μεταφορά του πολέμου «Έχουμε πόλεμο» επαναλάμβανε μονότονα ο Κυριάκος Μητσοτάκης πριν λίγες εβδομάδες καλώντας τους πολίτες -αντί να πάρουν τα όπλα- να κάνουν «cocooning».Αντιλαμβανόμαστε τη ασθένεια ως πόλεμο και « το σώμα μας ως πεδίο μάχης». Η νόσος δεν καταγράφεται (στο συλλογικό μας ασυνείδητο) ως σωματική κατάσταση ^.αντιμετωπίζεται ως εμπόλεμη κατάσταση. Οι ασθενείς εμφανίζονται άλλοτε ως συνένοχοι της σύρραξης, της κατάστασης πολέμου έκτακτης ανάγκης και άλλοτε ως παράπλευρες απώλειες (θυμάστε τις ανακοινώσεις του ΝΑΤΟ κατά τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας;),ενός πολέμου που έχει κηρύξει η κοινωνία και έχει για τον σκοπό αυτό επιστρατεύσει την ιατρική: «Η στρατιωτική μεταφορά αναπαράγει την ιδεολογία που επιμένει να βλέπει τιμωρούς και αμαρτωλούς(όπως η χριστιανική ιδεολογία και ηθική), να βλέπει την ιστορία ως μία σειρά καταστροφολογικών γεγονότων, να καταλαβαίνει τη σχέση μεταξύ ανθρώπων και πολιτισμών με μοναδικό εργαλείο την τρομολαγνεία.[…] Ο μετασχηματισμός της  διεξαγωγής του πόλεμου σε μία ευκαιρία μαζικής ιδεολογικής κινητοποίησης έκανε την ιδέα του πολέμου χρήσιμη ως μεταφορά για κάθε είδος  ενημερωτικής καμπάνιας που ως στόχος της εμφανίζεται  η ήττα  κάποιου εχθρού»[3].

 Η νόσος αντιμετωπίζεται ως το κακό και – σύμφωνα με την  Σουζάν Σοντάγκ και το  βιβλίο της  Η Νόσος ως Μεταφορά-«η κοινωνία –-σε κάθε δεδομένη στιγμή «είναι δύσκολο να έχει περισσότερες από μία νόσους που να ταυτίζεται με το κακό και να ρίχνει το φταίξιμο στα θύματα». Για να ταυτίζεται με το κακό. η νόσος πρέπει να είναι επιστημονικά «ανεξήγητη», πράγμα που της επιτρέπει να γίνεται αντιληπτή από τον άνθρωπο ως «μυστηριώδης» και «αδίστακτη» .Η αδυναμία κατανόησης, γνώσης, άρα και ελέγχου, ωθεί τις κοινωνίες να αντιμετωπίζουν αυτές τις νόσους με δέος. Αυτό το δέος εκτονώνεται πάνω στους ίδιους τους ασθενείς. Τα σώματα των ασθενών γίνονται οι «μιαρές» περιοχές του συνολικού κοινωνικού σώματος μέσω ενός μηχανισμού ελέγχου. που ταυτίζει ασθένεια με ασθενείς και αποδίδει στους νοσούντες την ευθύνη της ίδιας της ύπαρξης της νόσου επιβάλλοντας ντροπή, αποσιώπηση και κρύψιμο.

Αναφερόμενη κυρίως σε δυο ασθένειες την φυματίωση και τον καρκίνο η Σοντάγκ μας θυμίζει πως η φυματίωση ,ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα θεωρούνταν «αρρώστια των ευγενών τμημάτων της ανθρώπινης ύπαρξης». Πολλές από τις λογοτεχνικές και ερωτικές συμπεριφορές που είναι γνωστές ως «ρομαντική αγωνία» πηγάζουν από τη φυματίωση. Κατά τη ρομαντική αντίληψη η νόσος παροξύνει τη συνείδηση κάτι που «κάνει τον άρρωστο ελκυστικό», «περισσότερο σύνθετο ψυχολογικά», «ένδειξη ευγένειας, λεπτότητας, ευαισθησίας»^. η φυματίωση συνδέθηκε με τη μελαγχολία, τη λυρικότητα, την ευαισθησία, το πάθος.

Η Σόνταγκ επισημαίνει ότι η ανακάλυψη του βακίλου και της αντιβίωσης είχε ως αποτέλεσμα να πάψει η φυματίωση να είναι ανεξήγητη και μυστηριώδης. Τότε έρχεται να πάρει τη θέση της ο καρκίνος .που δεν συνδέθηκε  εξαρχής με ανήσυχα πνεύματα, αλλά με οδυνηρά συναισθήματα : «καταπίεση, ανικανότητα ικανοποίησης, απόγνωση, αλλοτρίωση, τραύμα». Ο καρκίνος επίσης συνδέθηκε πολύ γρηγορά με τον πόλεμο. .Η Σονταγκ θυμίζει την ναζιστική εικονογραφία: «Όπως λεγόταν σε ομιλίες σχετικά με το εβραϊκό πρόβλημα σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, για να θεραπεύσει κάνεις τον καρκίνο πρέπει να περικόψει ένα μεγάλο μέρος  από τον υγιή ιστό που τον περιβάλλει[ …]Πρόκειται για την διαφορά ανάμεσα στα σανατόρια (δηλαδή την εξορία) και την χειρουργική (δηλαδή τα κρεματόρια).[4] Το να περιγράφει κάνεις ένα φαινόμενο όπως ο καρκίνος – ισχυρίζεται η Σονταγκ -ισοδυναμεί με προτροπή στη βία Ανάμεσα στη μεταφορά του καρκίνου και σε εκείνη της γάγγραινας υπάρχουν διάφορες: Στη γάγγραινα τα αίτια είναι ξεκάθαρα: είναι εξωτερική μπορεί να ξεκινήσει με έναν γρατσούνισμα.Όμως ο καρκίνος είναι μυστηριώδης, μια νόσος με πολλαπλά αίτια, εσωτερικά και εξωτερικά. Δεύτερον η γάγγραινα  .καταλήγει συχνά σε ακρωτηριασμό και λιγότερο συχνά σε θάνατο., ο καρκίνος θεωρείται δεδομένο ότι καταλήγει στις περισσότερες περιπτώσεις  σε θάνατο. Σύμφωνα με την Σοντάγκ «όχι η γάγγραινα ούτε η πανούκλα αλλά ο καρκίνος παραμένει η πιο ακραία από τις μεταφορές που αντλούνται για τη νόσο» [5]

`Η Σονταγκ αναφερθηκε και σε άλλες ασθένειες .οι πιο τρομακτικές είναι εκείνες που δεν είναι απλώς θανάσιμες αλλά μεταμορφώνουν  το σώμα σε κάτι αποκρουστικό όπως η λέπρα , η σύφιλη , η χολέρα. Η σύφιλη, μια νόσος αποκρουστική ήταν ακριβώς αυτή πού, στις αρχικές περιγραφές των γιατρών στα τέλη του  δέκατου πέμπτου αιώνα, παρήγαγε μεταφορές εισβολής. Η Sontag επισημαίνει πως ,το να θεωρείται η σύφιλη ως τιμωρία δεν ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα κάτι ξεχωριστό από την τιμωρία για ακολασία μιας κοινότητας ,όπως συμβαίνει σήμερα με το Aids: Σε αντίθεση με τον  καρκίνο που η σύγχρονη αντίληψη τον θεωρεί ότι προσβάλλει ( ή αποκαλύπτεται  μέσα από )άτομα , το Aids θεωρείται ως μια νόσος στην οποία  είναι εκτεθειμένοι οι άνθρωποι τόσο ως άτομα όσο και ως μέλη μιας « ομάδας κίνδυνου»[6]

Ένα χαρακτηριστικό του συνήθους σεναρίου  για την πανούκλα και μεγάλες μολυσματικές ασθένειες:-σύμφωνα με την Σονταγκ –είναι πως έρχεται  από αλλού ,από Εξω .από τους ξένους. «Η  σύφιλη, όταν άρχιζε το επιδημικό της σάρωμα σε όλη  την Ευρώπη κατά την τελευταία  δεκαετία  του δέκατου πέμπτου αιώνα,[..]ήταν η«γαλλική ευλογιά για τους Άγγλους, η morbus germanicus για τους Παρισινούς, η αρρώστια της Νάπολης για τους Φλωρεντινούς, η κινεζική αρρώστια για τους Γιαπωνέζους ( όπως περίπου εμφανίζεται σήμερα ο Κορονοϊός ως «εισβολή» από την Κίνα ).Αλλά αυτό αποκαλύπτει -σύμφωνα με την Σοντάγκ-μια αλήθεια: Ότι υπάρχει  ένας δεσμός ανάμεσα στο να φαντασιώνεται κανείς την νόσο και στο να φαντασιώνεται την (κοινωνική) ενότητα. Αυτό έγκειται ίσως στην έννοια ακριβώς του κακού: ταυτίζεται αρχαϊκά με τους εκτός ημών, τους ξένους.Η νόσος είναι ένα είδος εισβολής, και πραγματικά πολλές φορές την φέρνουν στρατιώτες. Έτσι η περιγραφή της Πανούκλας του 1630 από τον Μαντσόνι αρχίζει  ως  εξής:

« Η πανούκλα που η Υγειονομική Επιτροπή είχε φοβηθεί πως θα μπορούσε να εισβάλλει στις επαρχίες του Μιλάνου με τα  γερμανικά στρατεύματα είχε πράγματι εισβάλλει, όπως είναι γνωστό και είναι επίσης γνωστό ότι δεν σταμάτησε εκεί, αλλά προχώρησε και ξεκλήρισε ένα μεγάλο μέρος  της Ιταλίας [7].

Το χρονικό της πανούκλας του 1665 του Ντεφόε αρχίζει κατά παρόμοιο τρόπο:

«Ήταν γύρω στις αρχές του Σεπτέμβρη του 1664, που εγώ και πολλοί από τους γείτονες μου ακούσαμε σε μια συνηθισμένη κουβέντα πως ξαναγύρισε η πανούκλα στη Ολλανδία γιατί είχε σταθεί πολύ ολέθρια εκεί, και ιδιαίτερα στο Άμστερνταμ το Ρότερνταμ τη χρονιά του 1663 , όταν λένε ,ήρθε από την Ιταλία είπαν κάποιοι ,από το Λεβάντε είπαν άλλοι, μαζί με κάποια εμπορεύματα που μπήκαν στη χώρα με τα τουρκικά  καράβια ^. άλλοι είπαν  πως ήρθε από την Κρήτη άλλοι από την Κύπρο. Δεν ενδιέφερε από πού ήρθε, όλοι όμως συμφωνούσαν πως ήρθε ξανά στην Ολλανδία [8]

 Στην εποχή μας δεν υπάρχει πλέον Έξω. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης ο κόσμος μας έχει  γίνει απελπιστικά όμοιος^. σήμερα  ζούμε στον εφιάλτη του όμοιου. «Ο προηγούμενος αιώνας- γράφει ο Μπιούγκ τσουλ χαν – ήταν μια εποχή  ανοσολογική. Την χαρακτήριζε μια σαφής διάκριση μεταξύ εντός και εκτός ,φίλου και εχθρού ,οικείου και ξένου. Το ίδιο σχήμα ακολούθησε ο Ψυχρός Πόλεμος.Μάλιστα το ανοσολογικό πρότυπο του προηγουμένου αιώνα διεπόταν απολύτως από την ορολογία του Ψυχρού Πολέμου, από ένα αμιγώς στρατιωτικό  απόθεμα:Η επίθεση και η άμυνα ,καθόριζαν τη ανοσολογική  δράση [….] Ο,τι είναι ξένο απωθείται. Αντικείμενο της ανοσοάμυνας ήταν το ξένο ως ξένο. Ακόμα και αν δεν έχει εχθρικές διαθέσεις ακόμα και αν δεν είναι  πηγή κανενός κίνδυνου, εξουδετερώνεται εξαιτίας  και μόνον της ετερότητας  του [9]

Ποια είναι η κυρίαρχη μεταφορά για την μεταδοτική ασθένεια στην εποχή του Κορονοιού; Όπως και για τους προσφυγές είναι πια η « ασύμμετρη απειλή».

Σύμφωνα με την κατά Μπροντιγιαρ γενεαλογία  της εχθρότητας, στο πρώτο στάδιο ο εχθρός  εμφανίζεται ως λύκος. Είναι ένας «εξωτερικός» εχθρός ο οποίος επιτίθεται και κατά του οποίου αμύνεσαι κτίζοντας οχυρώσεις και ορθώνοντας  τείχη. Στο επόμενο στάδιο , ο εχθρός παίρνει τη  μορφή αρουραίου. Είναι ένας εχθρός ο οποίος δρα υποχθόνια και καταπολεμάται με μέσα  υγιεινής ( παράβαλε τη μορφή του ‘’εβραίου ‘’ στα στερεότυπα της Ναζιστικής προπαγάνδας’’) Μετά  το επόμενο στάδιο ,αυτό της κατσαρίδας, ο εχθρός παίρνει εν τέλει μορφή ιού: « Το τέταρτο  στάδιο  είναι αυτό των ιών , οι οποίοι μπορούμε να  πούμε , κινούνται στη τέταρτη διάσταση .Η άμυνα  κατά των ιών είναι πολύ πιο δύσκολη, γιατί βρίσκονται στη καρδιά του συστήματος «Προκύπτει, λοιπόν ένας « εχθρός φάντασμα , που απλώνεται σε όλο τον πλανήτη, διεισδύει παντού και αναδύεται απ’ όλες τις σχισμές της εξουσίας[…]Η ιική βία εκπηγάζει από εκείνες τις  μοναδες που εγκαθίστανται σ’ ένα σύστημα ως λανθάνοντες τρομοκρατικοί πυρήνες και επιχειρούν να το υποσκάψουν εκ των έσω »[10]

Σε ένα κείμενο του, δημοσιευμένο στη Libération ο Ζαν Μποντριγιάρ ισχυρίσθηκε ήδη από το 1987 η τρομοκρατία οι ηλεκτρονικοί ιοί, οι βιολογικές λοιμώξεις είναι επιδημικές παθολογίες που βάλλουν ένα υπερ.-προστατευτικό σύστημα που έχει ενσωματώσει τα πάντα. Η επιδημία είναι μια παθολογία των κλειστών κυκλωμάτων, είναι μια παθολογία της αιμομιξίας. «Αυτός που ζει με το όμοιο θα πεθάνει από το όμοιο». Αυτή η αδυνατότητα ανταλλαγής, αμοιβαιότητας, εναλλαγής προκαλεί εκείνη την άλλη, αόρατη, διαβολική, φευγαλέα αλλαγή, προκαλεί τον απόλυτο «Άλλο», τον ιό, που κατασκευάζεται από απλά στοιχεία που αναπαράγονται στο άπειρο.

 Κατά τον Μπροντιγιάρ «βρισκόμαστε σε μια αιμομικτική κοινωνία». Στο παρελθόν, η αιμοφιλία χτυπούσε τις οικογένειες με μακρά ιστορία γαμήλιων ενώσεων μεταξύ ομότιμων με μακρές σχέσεις ενδογαμίας. Και εκεί, πάλι, «χτύπησε» το φάντασμα του όμοιου-εαυτού. Σε κάθε καταναγκαστική εξομοίωση,[…] υπάρχει ο κίνδυνος της αιμομικτικής επιδημίας μιας διαβολικής αντιστροφής, η οποία αναστατώνει τον θαυμάσιο μηχανισμό.

Η αδιάκοπη παραγωγή θετικότητας προκαλεί μια τρομακτική συνέπεια: η αρνητικότητα γεννά την κρίση και την κριτική, η απόλυτη θετικότητα, από τη δικιά της μεριά, γεννά την καταστροφή, εξαιτίας της ανικανότητάς της να φιλτράρει την κρίση^. όπως ακριβώς κάθε βιολογικό σώμα που κυνηγά και εξολοθρεύει όλα τα μικρόβια, τους βακίλους και τα παράσιτά του -όλους τους βιολογικούς εχθρούς του- διατρέχει τον κίνδυνο καρκίνου ή με άλλα λόγια τον κίνδυνο μιας θετικότητας που καταβροχθίζει τα ίδια του τα κύτταρα. Αυτό το σώμα διατρέχει τον κίνδυνο να το καταβροχθίσουν τα ίδια του τα αντισώματα, τα οποία πια δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν σε έναν υπερ.-προστατευμένο χώρο, το σώμα χάνει όλες τους τις άμυνες. Γνωρίζουμε ότι στους θαλάμους εγχειρήσεων, υπάρχει ένα τέτοιο επίπεδο προφύλαξης ώστε κανένα μικρόβιο ή βακτήριο δεν μπορεί να επιβιώσει. Τώρα, είναι ακριβώς εκεί, σε αυτόν τον απόλυτα αψεγάδιαστο χώρο που βλέπουμε μυστήριες, επιδημικές ασθένειες να ξεπροβάλλουν. Γιατί οι ιοί πολλαπλασιάζονται όταν τους δίνεται χώρος. Γιατί όσο υπήρχαν μικρόβια, δεν υπήρχαν ιοί. Σε έναν κόσμο που έχει αποκαθαίρει από όλες τις παλιές του μολύνσεις, σε έναν «ιδεατό» κλινικό κόσμο, εκεί ξετυλίγεται μια ακαθόριστη και αδιάλλακτη παθολογία, μια παθολογία που γεννιέται από την ίδια την απολύμανση.[11]

Σήμερα ο κόσμος κινδυνεύει πια «από μια υπερθέρμανση που οφείλεται σε ένα πλεόνασμα Ομοίου.»[12]Στην εποχή του Κορονοϊου ο κόσμος δεν κινδυνεύει να τελειώσει με έναν κρότο αλλά μέσα από μια εσωτερική κατάρρευση  ή όπως το διατύπωσε ο T.S. Eliot « με έναν λυγμό.»

---

[1] Σουζαν  Σονταγκ , Η Νόσος  ως μεταφορά το Aids και  οι μεταφορές  του “  μετάφραση Γεράσιμος Λυκιαρδοπουλος Στέφανος Ροζάνης  Ύψιλον  1993

[2] Michel Foucault  Για την υπεράσπιση της κοινωνίας Μτφ Τιτίκα Δημητρούλια ,Πρόλος Στέφανος Ροζάνης . Εκδόσεις  Ψυχογιός (Παραδόσεις 1976)(1997) Αθήνα 2002  σς 294- 298

[3] Σουζαν  Σονταγκ , Η Νόσος  ως μεταφορά το Aids και  οι μεταφορές  του “  μετάφραση Γεράσιμος Λυκιαρδοπουλος Στέφανος Ροζάνης  Ύψιλον  1993 σ  105

[4]   Σουζαν  Σονταγκ , Η Νόσος  ως μεταφορά Ο.π: 89

[5] Σουζαν  Σονταγκ , Η Νόσος  ως μεταφορά σ 92

[6] Σουζαν  Σονταγκ , Η Νόσος  ως μεταφορά  Ο.π .σ141

[7]  [7]  Σουζαν  Σονταγκ , Η Νόσος  ως μεταφορά σ  Ο.π σ 143

[8]  Σουζαν  Σονταγκ , Η Νόσος  ως μεταφορά σ144

[9] Μπιούγκ Τσουλ Χαν, η Κοινωνία της Κόπωσης , μετάφραση Ανδρέας Κράουζε ,Οpera, Αθήνα 2015σ 42

[10]   Ζαν   Μπροντιγιαρ « Το Πνευμα της Τρομοκρατιας , αναφ   και στο Μπιουγκ Τσουλ Χαν η κοινωνια  της Κοπωσης ο.π  σς 50-51

[11] Ζαν Μποντριγιάρ: Επιδημία ή προφύλαξη; Μετάφραση: Νίκος Βράντσης https://www.aftoleksi.gr/2020/03/10/zan-mpontrigiar-epidimia-i-profylaxi/

[12] Μπιουγκ Τσουλ Χαν , Η Κοινωνια της Κοπωσης , οπ σ   52