Σήμερα αυτό το σύνθημα - και δικαίως - μας φαίνεται αποπροσανατολιστικά .. Όμως η -ας την πούμε- κομματική διαπαιδαγώγηση σε όλους μα όλους τους χώρους της αριστεράς μέχρι τότε ήταν υπερβολικά προσανατολισμένη προς τη Μεγάλη αφήγηση.. Ουσιαστικά δεν μιλούσαμε - δεν ήταν στην ατζέντα - το ζήτημα της μοναξιάς του έρωτα κλπ
Αυτό δεν σήμαινε ότι η οι αριστερές και εν γένει κομμουνιστικές νεολαίες ήταν πιο ..επαναστατικές ..Ίσα ίσα που έμοιαζαν με ..κατηχητικά . Σεξουαλική καταπίεση , ντροπές ,Πουριτανισμός και πίσω από την κουρτίνα η ίδια παμπάλαια εμμονή για το σεξ .. Δεν ήταν ..επαναστατική εμμονή ήταν σκέτη πείνα .. Να μη ξεχνάμε ότι ακόμα κατά την δεκαετία του 70 - μέχρι το 76 -77 το τοποθετώ αυθαίρετα - υπήρχε ακόμα το ταμπού της παρθενίας ..
Στα επόμενα 2-3 χρόνια σαρωθηκαν τα ..πάντα .. Η ...''σεξουαλική επανάσταση '' που σε Ευρώπη και Αμερική έγινε σε δεκαετίες εγινε στην Ελλ΄δα με ταχύτητα αστραπής .. Και φυσικά από αυτήν την ...''επανασταση στην καθημερινή ζωή '' δεν έμειναν παρα ερείπια .. και Γιάπηδες και αφόρητος κομφορμισμός Δήθεν απελευθερωμένων
Φυσικά χωρίς κανένα περιεχόμενο καμία θεωρητική ανάλυση .. Σκέτα .Μπαμ και κάτω
Από κει και πέρα τα πήρε όλα ο άνεμος και τα σήκωσε ..συμφωνώ μετην ανάλυση σου μόνο που αυτό που γκρεμίστηκε χωρίς στη θέση του να χτιστεί τίποτε παρα λόγια του αέρα ήταν ηδη Πύργος απο τραπουλόχαρτα χτισμε΄νος στην άμμο : Πουριτανισμός που πεφτει ευκολα στο αντιθετο του
............................καθε σύνθημα και καθε κριτική εχει νοημα οαν υφισταται η ιδεολογια που γινεται αντικειμενο κριτικής .. το συνθημα αυτό ειχε νοημα οσο ακομα κυριαρχο στην Μεγαλη αφηγηση της αριστεράς ηταν η απουσια καθε αναφοράς στις σχεσεις κλπ.. Απο την στιγμή που εξαλειφθηκε η αφηγηση το συνθημα κριτικής της Δεν στεκει και ..πεφτει στο κενό..
Το ιδιο και η κριτική στον Σταλινισμό : Υπήρχε μια αναφορά στον Σταλινισμό ως το αντιπαλο δεος στα χηματα του Ψυχρου πολέμου.
Υπήρχε ομως μια κριτική- η μαλλον πολλές κριτικές απο τα αριστερα : και κριτικές για την πολιτική του Σταλινισμου και κριτικές και την γλώσσα για την σταση του ως προς τις ανθρωπινες σχεσεις , για την καλλιτεχνική του μονοτονια και μουνταδα κλπ
απο την στιγμή που ο ''υπαρκτος Σταλινισμός εξαλειφθηκε η κριτική σε αυτόν εμεινε μετεωρη ' την οικειοποιηθηκε αποδομώντας την ο ψυχροπολεμικός λόγος : Πολύ αμφιβαλλω για το κατα ποσο νεοτεροι που μελετουν σημερα - εκτος πλαισιου - Κατσοριαδη η Τροτσκιστικές κριτικές η κριτικές της δεακετιας του 70 αντιλαμβανονται το πλαισιο τους ..Μετα το 90 και τον αιωνα ολος ο πλουτος των κριτικών λογων της αριστερας εξαερωθηκεως δια μαγειας
-οι λόγοι ανασυντασσονται και αναδιατασονται ..Σα να διαλυσαν ενα Παζλ και να φτιαχνουν ενα αλλο με τα ιδια κομματια ... Και μαλλον εμεις ειμαστε τα κομματια του παζλ
Υπάρχει μια χειραγωγηση με την απωθηση της Μοναξιας υπάρχει και μια χειραγωγηση με την εργαλειοποιηση της μοναξιας
Η ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ειναι κατι αλλο
τρεις απαντησεις του Αντώνη για την σταση της μελλοντικής κοινωνιας απενατι στη θλιψη και στο θανατο
απο την εκει συζητηση
Ο θάνατος είναι η απόλυτη ενσάρκωση του αρνητικού, γιατί είναι η απόλυτη ενσάρκωση της περατότητας. Είναι το μεγαλύτερο ΟΧΙ που μας επιφυλάσσει η ζωή. Και είναι αξεπέραστο βιολογικά. Ο θάνατος είναι το τέλος της επιθυμίας, του έρωτα, της συνείδησης, της σκέψης μας ως ατόμων, είναι το τέλος μας ως οντοτήτων, η εξάλειψή μας.
Τι επίδραση πάνω στον θάνατο έχει μια σοσιαλιστική, και ακόμα περισσότερο μια κομμουνιστική κοινωνία;
Καμία, βιολογικά. Σε μια σοσιαλιστική ή και κομμουνιστική κοινωνία, η υπόσχεση και η ελπίδα είναι ότι η βιολογική ζωή θα κρατά περισσότερο κατά μέσο όρο, και ότι θα έχει καλύτερη ποιότητα. Αλλά ο σοσιαλισμός δεν καταργεί τον βιολογικό θάνατο, ούτε αποτρέπει έναν αδόκητο και ξαφνικό θάνατο.
Από την άλλη τώρα πλευρά, μια σοσιαλιστική ή και κομμουνιστική κοινωνία υπόσχεται ότι θα κάνει τη ζωή πιο πλήρη, πιο αναπτυγμένη στις δυνατότητές της, πιο ουσιαστική και αληθινή.
Άρα και πιο πολύτιμη, πιο επιθυμητή, πιο απολαυστική.
Και την ίδια στιγμή, αυτή η κοινωνία θα πρέπει επίσης να επιμένει στο ότι δεν υπάρχει άλλη ζωή. Δεν θα είναι μια θρησκευτική κοινωνία, αλλά μια υλιστική κοινωνία. Θα διαπαιδαγωγεί τους ανθρώπους στην ιδέα του τελεσίδικου της απώλειας του θανάτου.
Ρωτάω λοιπόν: Υπαρξιακά, είναι πιο επώδυνη η ιδέα του θανάτου
σε μια κοινωνία απαξίωσης της ζωής, χρηματοποίησης της ζωής, περιορισμού της ζωής στην επιβίωση και το άγχος της με αποδοχή θρησκευτικών δοξασιών περί άλλης ζωής
ή
σε μια κοινωνία όπου η ζωή βιώνεται ως κάτι πολύτιμο, κάτι απαλλαγμένο από πολλά από τα βάσανα που τώρα συγκροτούν τη ζωή, κάτι πολύ καταφατικότερο, και την ίδια στιγμή, όπου δεν υπάρχει η παραμυθία της άλλης ζωής, όπου γίνεται αποδεκτό το βιολογικό γεγονός του θανάτου ως κάτι αναπόφευκτο και τελεσίδικο;
Δεν θα είναι η κάθετη άνοδος της καταφατικότητας της ζωής επίσης κάθετη άνοδος της επώδυνης αρνητικότητας του θανάτου;
Σε ένα επίπεδο, βεβαίως θα είναι. Για κάποιους ανθρώπους, θα είναι κάτι πολύ τραυματικότερο από ό,τι είναι για τους περισσότερους στον κόσμο που ζούμε σήμερα. Θα είναι πολύ πιο επώδυνο να σταματήσεις να ζεις όταν η ζωή θα είναι κάτι που σου δίνει ευτυχία, ή να χάνεις κάποιον.
Και αυτό για έναν ακόμα πολύ σημαντικό λόγο. Στην κοινωνία που ζούμε, η ιδιοκτησία και οι σχέσεις ιδιοκτησίας διαπερνούν τα πάντα. Το συνηθέστερο πράγμα όταν πεθαίνει κάποιος είναι ότι οι δικοί του, θέλοντας και μη, αργά και γρήγορα, μπαίνουν στη συζήτηση των περιουσιακών του, των οικονομικών του υποχρεώσεων ή συσσωρευμένων αγαθών.- Αυτό έχει κυνικές διαστάσεις φυσικά, έχει όμως και ανθρώπινες διαστάσεις. Όταν πεθάνει ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, το να έχω να διαχειριστώ τις φοντανιέρες που άφησε πίσω του, ή το σκρήνι που αγόρασε, ή τα φορέματά της και τα παπούτσια της είναι ταυτόχρονα καταπιεστικό και παρηγορητικό. Βρίσκω κάτι να ασχοληθώ για να μη σκέφτομαι αυτό που μου προκαλεί τραύμα. Η θλίψη μου αποσπάται από λογαριασμούς νοσοκομείων και φαρμάκων, συζητήσεις με τις ασφαλιστικές εταιρείες, πονοκεφάλους για το τι θα κάνω με το τώρα άδειο σπίτι στο οποίο δεν μένω πια, αλλά το οποίο είναι περιουσία μου λόγω κληρονομιάς. Τα πράγματα, οι σχέσεις ιδιοκτησίας και οι εμπορευματικές σχέσεις, μπαίνουν ανάμεσα σε μένα και στην απώλεια του ανθρώπου, γεμίζουν το κενό αυτής της απώλειας χωρίς να το επιδιώκω καν ή να το θέλω. Η εμπορευματοποίηση είναι μια παρηγοριά. Αν είμαι κυνικός, ακόμα καλύτερα. Ο θάνατος του άλλου είναι δική μου ευκαιρία. Ενίσχυσα την περιουσία μου. Έχω περισσότερες ευκαιρίες στη δουλειά τώρα που πέθανε ο ανταγωνιστής μου. Θα πληρώσω τα χρέη μου. Θα πάρω εκείνο το αυτοκίνητο που ήθελα.
Τίποτε απ' όλα αυτά δεν μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία όπου η ατομική ιδιοκτησία και η επίδρασή της στις σχέσεις δεν θα υφίσταται. Σε μια τέτοια κοινωνία, το γεγονός του θανάτου θα με κοιτάζει γυμνό, χωρίς διαμεσολαβήσεις απ' όλα τα παραπάνω. Αν αγαπούσα αυτόν που έχασα, ο πόνος δεν θα έχει κανένα τέτοιο αποκούμπι. Αν δεν τον αγαπούσα, ο θάνατος δεν θα με εξυπηρετήσει σε κάτι.
Τι προστασία θα έχω τότε απέναντι στην συντριβή της απώλειας, είτε αυτή αφορά τον δικό μου θάνατο είτε το θάνατο του άλλου;
Μονάχα μία, αλλά αυτή δεν θα την έχουν όλοι οι άνθρωποι στον ίδιο βαθμό: την βιωμένη αίσθηση της διαλεκτικής ανάμεσα στην μοναδικότητά μου, ή την μοναδικότητα του άλλου, και την ισότητα όλων, την κοινότητα όλων. Την βιωμένη αίσθηση. Όχι την αφηρημένη ιδέα. Μια χειραφετημένη κοινωνία θα μου δώσει την δυνατότητα (αλλά μόνο τη δυνατότητα) να ανταποκριθώ στο θάνατο καταγράφοντας την απροσμέτρητη πολυτιμότητα αυτού που χάθηκε την ίδια στιγμή που την εξαλείφω στην στατιστική πολλαπλότητα εξίσου πολύτιμων υπάρξεων, που όλες θα χαθούν. Η απο-πραγμοποιημένη ύπαρξη είναι ταυτόχρονα μοναδικά πολύτιμη και τίποτε σπουδαίο, γιατί είναι η απλή ζωή, η ζωή που επιστρέφει στην απλότητά της. Ο θάνατος του πυρηνικού επιστήμονα, του ιδιοφυούς συγγραφέα, του οδοκαθαριστή και της μαγείρισας πονούν το ίδιο για τους δικούς τους ανθρώπους και είναι το ίδιο ασήμαντοι για τη συλλογικότητα μέρος της οποίας είναι αυτοί πονούν--θα ρθουν άλλοι στη θέση τους, και στη δική μας. Αυτή είναι η σοσιαλιστικά ενσυνείδητη απόκριση στην απώλεια του θανάτου σε μια τέτοια κοινωνία.
Θα είναι λοιπόν η ψυχική δομή της εμπειρίας και διαχείρισης της απώλειας ίδια σε μια σοσιαλιστική ή κομμουνιστική κοινωνία η ίδια από ό,τι σε μια καπιταλιστική; Όχι, δεν θα είναι. Αυτό σημαίνει η "διαφορετική θλίψη." Η διαφορετική θλίψη ΕΙΝΑΙ η ουτοπία του κομμουνισμού. Ή, ο κομμουνισμός είναι μια ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ θλίψη.
----------------------------------------------------------------------------------------------
Τότε, ας είμαστε ευτυχισμένοι--τι πιο ενδιαφέρον υπάρχει απ' αυτό;" απάντησε ο Τσαγκατάεφ. "Η θλίψη θα ξαναέρθει--αλλά είθε η θλίψη μας να είναι λιγότερο δυστυχισμένη από ό,τι ήταν πριν. Είθε να είναι μια διαφορετική θλίψη. Η θλίψη μας ήταν σαν την θλίψη της σαύρας ή της χελώνας."http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/08/andrej-platonov-dzhan.html
Lenin Reloaded: Andrej Platonov-Dzhanleninreloaded.blogspot.gr
Λοιπόν. Η γενική ιδέα για την σοσιαλιστική κοινωνία είναι ότι είναι μια κοινωνία που θεωρεί ότι θα εξαλείψει το αρνητικό. Στο βιβλίο του για τον Λακάν, πχ, ο Σταυρακάκης μιλά ακριβώς για την ουτοπία (βλ=σοσιαλισμός) ως εσφαλμένα βασισμένη στην ιδέα της εξάλειψης του αρνητικού.
Εγώ αντίθετα λέω, ακολουθώντας εδώ τον Τζέιμσον, ότι η σοσιαλιστική κοινωνία δεν εξαλείφει το αρνητικό, ούτε είναι ένα εγχείρημα εξάλειψης του αρνητικού. Δεν το εξαλείφει ΓΕΝΙΚΑ, δηλαδή, ούτε είναι ένα εγχείρημα ΓΕΝΙΚΗΣ εξάλειψης του αρνητικού. Εξαλείφει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ αρνητικά. Όμως εξαλείφοντας συγκεκριμένα αρνητικά, δημιουργεί επίσης της προϋποθέσεις όξυνσης άλλων αρνητικών. Σ' αυτό αναφέρομαι όταν γράφω: "ο κομμουνισμός όχι απλώς δεν θα του λύσει όλα του τα υπαρξιακά προβλήματα αλλά θα οξύνει πολλά απ' αυτά."
Θα προχωρήσω σε ένα και μόνο παράδειγμα--πιο πλήρη ανάπτυξη θα δώσω όταν βρω τον χρόνο να γράψω ανάρτηση για το θέμα.
Αλλά θα είναι σημαντικό παράδειγμα. Θα πάρω το απόλυτο αρνητικό που γνωρίζει ο άνθρωπος. Τον θάνατο.