———————————
καποτε κοκκινα φιλιά δονουσαν τον αερα
και μ’ενα σφυροδρεπανο ανετελλε η μέρα
Καποτε μου τραγουδαγες τον Αρη Βελουχιωτη
Μα αλλο τα Γεραματα κι αλλο εκεινη η Νιοτη
Δικτατορια μουθελες του Προλεταριατου
μα να που μας προεκυψε του Κατιναριάτου
Γυρευες επανασταση και σου κατσε Γιωργαπης
αχ πουσουν νιοτη που δειχνες
πως θα γινοσουν Γιαπης .
Τωρα μου την θυμηθηκες την κοκκινη σου Νιοτη
και παριστανεις ασπιλη πως εισαι Παρθενόπη
Ποτε σου δεν αμαρτησες δεν εκανες και Λάθη
και εκανες μονοπωλιο συναισθημα και Πάθη
Σαν το πορτρετο αιωνιο του Ντοριαν του Γκρευ
Θαρρεις πως εισαι ανεγγιχτη και για αλλους χρόνος ρεει
και στεκεσαι αγερωχη μες τον Ναρκισσισμό σου
και δειχνεις ολο επαρση τον ματαιο θυμο σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου