και τωρα μενει αναμνηση και νιωθεις πάντα μόνος
καθε ψυχής αναβρυσμα, καθε μικρο στιχάκι
που βγηκε μεσα απ’ της καρδιας τ’απεθαντο μερακι
κι ηρθε και εδώ και κουρνιασε σε τουτο το κονακι
και χωθηκε σ’ υπνο βαθύ, υπογειο νεράκι
καθε ψυχουλα που αφησε εδώ ΄να ποιηματάκι
ας εχει ονειρα γλυκά : δικο μας το κονάκι
κι εζησε ο Προκρουστης μας ,χιλιες χιλιάδες χρόνια
και τα ποιηματακια του θα ζησουνε αιώνια
Comment
από
Νοσφερατος |
Μαρτίου 10, 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου