Alphaville - Jean-Luc Godard

celin:

ΑΛΦΑΒΙΛ [ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΡΟΚΛΗΘΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΣΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ]


Στη Λεωφορο Χαιζενμπεργκ ανθρωποι κ ψηφια θρηνοφανερωνονται

ολοι το ξερουν κ κανεις δε μου το λεει ολοι ευθυνονται κ κανεις τους δε φταιει
χαπια υπνωτικα,χαπια διεγερτικα ατμοσφαιρες παρελθοντος πινακες κ γλυπτα
[ΤΙ ΗΡΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ?]
Κανενα Αλφα δε θα στερησει την αξια μου
ειμαι
Αορατος
ο κυλινδρος,
το βαζο,η εικονα μετα την Αγαπη ειναι η Απαξιωση μετα την Απαξιωση ειναι η παραδοχη μετα τη παραδοχη,η σοφια σχεδον ολα αυτα δεν ειναι παρα διαφορετικες οψεις του ιδιου Αινιγματος ενα Αινιγμα η αβασταχτη μοναξια οσων διαρκως υπονοουνται περα απο την επιφανεια ομοιομορφα,δεμενα θα σου ελεγα το λογο που ηλθα αν τον γνωριζα θα σου ελεγα το ονομα μου αν δεν ημουν φυλακισμενος [τωρα Αριθμος] καταδικαστηκα για το απεχθεστερο εγκλημα ειμαι εχθρος της Ανθρωποτητας
αγκαλιασε με
Ρυθμος,αρμονια,καλαισθησια πισω απο τη Πορτα κρυβεται η τιμωρια
Τα λαθη διδασκουν? Ο πονος διδασκει?
Πιστεψαμε στην Απαγορευμενη γνωση αλλα δεν υπαρχει κατι τετοιο η μονη εφικτη γνωση ειναι το Προσωπο η μνημη κ καποια ελαχιστα ονειρα [αυτα που δε μοιαζουν να ειναι δικα σου] ολοι το ξερουν κ κανεις δε μου το λεει η Αγαπη διχως χθες ειναι το συννεφο σε καθαρο ουρανο που ανεμελο πλανιεται η Αγαπη που εχει χθες ειναι το ιδιο συννεφο που,σκυθρωπο,γεννα βροχη κ ισως να ειναι αυτη η βροχη -ο ηχος της ο λυτρωτικος της ρεαλισμος- το μονο που αξιζει δυσλειτουργια δυσλειτουργια δυσλειτουργια Αλφα εισβολη κ Αμφιβολια
η τελεια

αποκρυπτογραφηση (μονο το Αθεατο μπορει να παγωσει το βλεμμα) η ψυχολογια της Απομακρυνσης η αυτοεκπληρουμενη προφητεια
δυσλειτουργια
το Αθεατο ειναι ο τροχος που κινει την ελπιδα το Αθεατο παντα θα επαρκει
Σε λιγες ωρες,ολα θα χαθουν ωρες μερες αιωνες ειναι το ιδιο νομιζω οτι τα εχω ξαναζησει ολα αυτα αν αληθευει σημαινει οτι θα τα ξαναζησω κ μπροστα μου θα βρισκω ολα αυτα που αφηνω πισω παρηγορητικο μα κ καταδικαστικα μοιραιο ομοιομορφα,δεμενα μπορει κανεις να μου εξασφαλισει οτι δε θα ξαναζησω ολα αυτα που εχω ζησει ιδια η παραλλαγμενα?
Οσο αγαπαω πλησιαζω τον εαυτο μου η απομακρυνομαι απο εμενα? Ολες οι συζητησεις ληγουν παντα προτου συμπερασματα να βγουν η ζωη ειναι ο θανατος του νοηματος ο θανατος ειναι η αληθεια της ζωης το νοημα ειναι ο θανατος
που αρνιεσαι

η μνημη ειναι η στιγμη που εκρυψες η ζωη ειναι μια διαρκης Απομακρυνση -κ το ονομα μου το γνωριζουν μονο οι δεσμοφυλακες- τροχιες ματαιες κ ματαιοδοξες οι ζωες των ανθρωπων οι κινησεις των πλανητων το συννεφο που ανεμελο πλανιεται (κ οταν αγαπας παντα βροχη γεννιεται) μα η αγαπη δεν ειναι μια ακομη οψη απο το Αινιγμα ειναι η αρχη κ οχι η καταληξη ουτε η μοναξια δεν ειναι η καταληξη η καταληξη ειναι η διαπιστωση οτι ολα οσα ψαχνεις ολα οσα δημιουργησες η κατεστρεψες ολα αυτα τα εκανες για να φτασεις μια μερα μπροστα σου
Η καταληξη

ειναι ο εαυτος σου το προσωπο σου ο τελειος κυκλος Καταδικασμενοι να μην αντικρυζουμε ουτε το προσωπο μας ουτε τις αναμνησεις μας ουτε για δευτερη φορα τα ονειρα που μας μαγεψαν ο Εαυτος ειναι η γνωση

η καταληξη

Καποτε ισως αντικρυσουμε ενα προσωπο ομοιο με το δικο μας, ισως αντικρυσουμε μια στιγμη που ζησαμε,να επαναλαμβανεται -κ εμεις παρατηρητες αφυσικης σκηνης- ισως αντικρυσουμε μια στιγμη που ονειρευτηκαμε -κ να που τωρα συμβαινει σταληθεια- καποτε καποιοι ισως αντικρυσουν κατι απο ολα αυτα ζωντας,πεθαινοντας ματια ανοιχτα,κλειστα περα απο την επιφανεια κ αυτο που υπονοηθηκε θα γινει σαφες κ οι δεσμοφυλακες θα ξεχασουν το ονομα μου -ρωτησε με τοτε κ ισως να στο πω- τη Πορτα να κλεισω οριστικα

οταν
παψω
να
Απομακρυνομαι

μπροστα μου
να
βρεθω


εγω (ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΒΡΕΧΕΙ)


-----------------------------------------------------------------------------------------------------

επίσης δειτε απο τα ΝΕΑ

 

Σινεμά

«Οταν η Ελλάδα περνάει κρίση, δεν πηγαίνω σε πανηγύρια»
Αποστολή: Δηµήτρης Δανίκας

«Πολιτική» θεωρείται η αποχή του γηραιού πλην κραταιότατου σκηνοθέτη από το κινηµατογραφικό Φεστιβάλ Καννών, µε το δικαιολογητικό «εξαιτίας προβληµάτων de la type grec»...

Θεέ µου τι ευαισθησία είναι αυτή! Μοναδική πράξη πολιτική και άκρως φιλελληνική, σε σηµείο που για λογαριασµό του υπόλοιπου κοσµικοκαλλιτεχνικού στίφους να αισθάνοµαι ντροπή, η κάθετη και αµετάκλητη άρνηση του 80χρονου αλλά ακµαιότατου Ζαν Λικ Γκοντάρ, να παρευρεθεί σ’ αυτά τα χλιδάτα Σόδοµα και Γόµορρα των Καννών.

Η Ελλάδα καίγεται και οι Κάννες χτενίζονται. Αυτό το βαθύτερο νόηµα µιας σύντοµης δήλωσής του που δηµοσιεύτηκε στο χθεσινό φύλλο της «Liberation». Με την οποία εξηγεί την απόφασή του να µην έρθει και πατήσει το red carpet τη στιγµή της ελληνικής καταστροφής. Επακριβώς: «Ακυρώνω τις υποχρεώσεις µου στις Κάννες εξαιτίας προβληµάτων τύπου Ελλάδας (de type grec)». Το καλλιτεχνικό editorial της εφηµερίδας είναι επεξηγηµατικό και σκληρό. Περίπου γράφει ότι ο Γκοντάρ αρνείται να στριµωχτεί ανάµεσα σε Ferrrari µε τις ηλιοκαµένες Μπίµπο και µε τους τύπους να καπνίζουν τις πουράκλες τους. Αρνείται να γίνει η βιτρίνα αυτού του πανηγυριού!

Το πλήθος των δηµοσιογράφων, παρασυρµένο και εγκλωβισµένο στην κινηµατογραφική καρακοσµάρα του, αντέδρασε µε ποικίλα σχόλια. Οπως «Γκοντάρ είναι αυτός», «Τι περιµένεις από έναν τρελό», «Να ερχόταν και να καταγγείλει εδώ τον καπιταλισµό» και άλλα τέτοια πρόχειρα και ειρωνικά.

Θυµίζω το «ελληνικό» απόσπασµα από την ποταµιαία συνέντευξή του στο περιοδικό «Les Ιnrockuptibles»: «Πρέπει να ευγνωµονούµε την Ελλάδα. Το οξυγόνο που µας έδωσε πρέπει ως χρέος να αποπληρωθεί. Φιλοσοφία, Δηµοκρατία, Τραγωδία. Ολα προέκυψαν από την Ελλάδα. Ξεχνάµε ποια είναι η σχέση ανάµεσα στη Φιλοσοφία και την Τραγωδία. Χωρίς Σοφοκλή δεν θα υπήρχε Περικλής. Χωρίς Περικλή δεν θα υπήρχε Σοφοκλής». Με κορυφαία κατάληξη: «Ολοι χρωστάµε λεφτά στην Ελλάδα. Οι Ελληνες θα µπορούσαν να απαιτήσουν από τον σύγχρονο κόσµο χιλιάδες δισεκατοµµύρια για πνευµατικά δικαιώµατα».

Ευτυχώς η ταινία του «Film Socialisme» προβλήθηκε κανονικά. Εκτός διαγωνιστικού προγράµµατος. Εξωτερικά και για έναν αµύητο θεατή, µοιάζει εντελώς χαοτική. Με πλήθος από ατάκες πασίγνωστων συγγραφέων και διανοουµένων. Από Σαίξπηρ µέχρι και Ζαν Πολ Σαρτρ. Με αγγλικούς υπότιτλους όπου οι λέξεις είναι κολληµένες, όπως «inwar», σηµατοδοτώντας έτσι µια άλλη γλώσσα. Εντελώς δική του. Και ταυτόχρονα εκφράζοντας την πλήρη ασυνεννοησία που επικρατεί.

Το µεγαλύτερο µέρος της ιστορίας διαδραµατίζεται σε κρουαζιερόπλοιο. Εναν λιλιπούτειο Τιτανικό µε casino, club, πισίνες, εστιατόρια και περιφερόµενες πανάκριβες αλλά άδειες τουαλέτες και εξίσου άδεια κοστούµια. Ανάµεσά τους η Πάτι Σµιθ µε την κιθάρα της. Ενα ζευγάρι από τη Ρωσία. Φωνές από γερµανικά λαρύγγια. Ενδιαµέσως σκηνές από λιµάνια (Βαρκελώνη, Αίγυπτος, Πειραιάς), µια σκηνή αναπαράστασης από µάχες αρχαίων Ελλήνων και πολλές αναφορές στο παρελθόν της Γηραιάς Ηπείρου. Για τους Σοβιετικούς που βούτηξαν το χρυσάφι των ισπανικών τραπεζών στη διάρκεια του ισπανικού εµφυλίου. Για τον Στάλιν. Για τους Εβραίους που έφτιαξαν το Χόλιγουντ (ο Γκόλντουιν, ο Μάγερ, ο Σεσίλ Ντε Μιλ). Για τους Αγγλους που κατασκεύασαν το κράτος του Ισραήλ. Για τις τηλεοπτικές ειδήσεις. Με τον εξής διάλογο: «Θα γίνουν εκλογές», «Ξεχάστε το!». Και µε περιφρονητικό σαρκασµό προς τους Γερµανούς.

Πλαγίως εναντίον Μέρκελ.

Και για την ιστορία: Ο ελβετικής καταγωγής σκηνοθέτης, γεννηµένος το 1930, ήταν από τους ιδρυτές της Νouvelle Vogue τού ‘50 µε πρώτη ταινία του την αλησµόνητη «Α bout de souffle» (Με κοµµένη την ανάσα). Το σενάριο γραµµένο από τον ίδιο και τον Φρανσουά Τριφό. Το έτερο ήµισυ της παρέας των «κακών παιδιών», που τον Μάη του ‘68 υπήρξαν από τους πρωτοστάτες των εξεγέρσεων.