Γιώργος Μπλιώνης: Η ελληνική προϊστορία της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης: Δελμούζος, Κουντουράς και η προοδευτική παιδαγωγική κίνηση του μεσοπολέμου

Τεύχος: 3 (48) Η ελληνική προϊστορία της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης: Δελμούζος, Κουντουράς και η προοδευτική παιδαγωγική κίνηση του μεσοπολέμου

Τεύχος: 3 (48)

Η ελληνική προϊστορία της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης: Δελμούζος, Κουντουράς και η προοδευτική παιδαγωγική κίνηση του μεσοπολέμου

- See more at: http://www.peekpemagazine.gr/article/%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8A%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE#sthash.RsAdOjy0.dpuf

Η ελληνική προϊστορία της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης: Δελμούζος, Κουντουράς και η προοδευτική παιδαγωγική κίνηση του μεσοπολέμου

Συγγραφέας: 

Γιώργος Μπλιώνης

- See more at: http://www.peekpemagazine.gr/article/%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8A%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE#sthash.h5ClFptr.dpuf

Η ελληνική προϊστορία της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης: Δελμούζος, Κουντουράς και η προοδευτική παιδαγωγική κίνηση του μεσοπολέμου

Συγγραφέας: 

Γιώργος Μπλιώνης

- See more at: http://www.peekpemagazine.gr/article/%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8A%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE#sthash.h5ClFptr.dpuf

-Γιατί γίνονται καυγάδες στην Μπλογκόσφαιρα ;

Σκέψεις πάνω στο μέγα Φιλοσοφικό ερώτημα :


Γιατί γίνονται Μπλογκο-καυγάδες και Κουρούμπελα στην Μπλογκόσφαιρα ;



-Λέγεται ότι ο μέσος άνθρωπος κάνει περίπου 50.000 σκέψεις την ημέρα
-οι περισσότερες είναι μάλλον μα$#@2κίες… Σκέψεις ημιτελείς , προσωρινές , αναδραστικές (γιατί με κοιταξε ετσι αυτος )


-μικρες παρατηρησεις της καθημερινοτητας ” γιατί οι νεοι μας φορανε ασπρα καλτσακια” γιατί αυτός φορα γραβατα με πανω της ζωγραφισμένη την Νταιζη Ντακ” κλπ
-αναμνησεις ” αραγε μ’ αγαπά ακομα η Βαρβάρα ; και τι ωραια βυζια που ειχε κ.λ.π “
-προβλεψεις “‘ αραγε θα με χεσει παλι ο προισταμενος για εκείνη την πατάτα πουκανα προχθες;”
-κι αναμεσα τους και καποιες σκεψεις που υπεριπτανται στον θαυμαστο κόσμο των Πλατωνικών ιδεων : ” Ποιος αλήθεια ειμ’ εγώ και που παω” ” Τα αστρα ειναι τρυπίτσες στον ουρανιο θόλο” ” Ο θεος μαλλον Μου μοιάζει ” κ.λ.π
Τώρα

Συνήθως οι σκεψεις που κανουμε προκαλουν -ή προκαλουνται και απο αντιστοιχα συναισθηματα
(αυτό θα το κουβεντιάσουμε μια αλλη φορά)

- Ομως τις φιλοσοφικές μας σκεψεις τις παιρνουμε - μόνοι με τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά : Τι ακριβώς σκεπτεσαι τωρα [σε ρωταει (ο)η συζυγος ή η(ο) γκομενα]

“Τιποτε ” ή “ε! κατι με τη δουλεια μου ” ή “εσενα μαναρακι μου “

(ενώ απο μεσα σου λες …Που ναξερες …οτι εγώ ειμαι ενας (μια) παραγνωρισμένος Σπινόζα κ.λ.π )

—-
Τωρα

Στην εποχή του τυπωμενου χαρτιου η πιθανότητα να μετατραπει η στιγμιαια μας ‘‘φιλοσοφική” σκεψη σε αρθρο ή βιβλιο ηταν (ειναι ) ελαχιστες ….και ευτυχώς
(διοτι απο τι στιγμή που θα την βλεπαμε τυπωμενη θα λεγαμε -ή θα μας Το λεγανε …Μα ειναι δυνατον να καθησες και να γραψες -και να τυπωσες αυτή τη Μαλακία

Ετσι η πιθανοτητα εντυπου καυγά ειναι ελαχιστη και περιοριζεται στους πολύ μεγαλους Μα%#$#@@κες που παιρνουν τις εκαστοτε μ%$#@κίες τους πολύ στα σοβαρα και τις τυπώνουνε κιολας

Ε! ΣΤΗ ΜΠΛΟΓΚΟΣΦΑΙΡΑ το κανουμε σχεδόν αυτόματα …

Και φυσικά μας την πεφτουνε γιατί και αλλοι διεκδικουν το δικό τους μεριδιο στην απολυτη μ$#@@κία …


Για αυτό και οι Μπλογκο καυγάδες και τα σχετικά

ΤΕΛΟΣ Α’ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ .

ΕΠΙΣΗΣ:

- Στο Ιντερνετ (Μπλογκοσφαιρα) βγαζουμε κομματια του εαυτου μας - κομματια-
που αλλου δεν θα βγαζαμε ποτε …και πιθανόν να μη γνωριζαμε ουτε οι ιδιοι…

κομματια θαμένα που μαλλον εκφραζουν και διαφορετικές μας χρονικότητες (μεσα σε καθε μεσηλικα κρυβεται κι ενα απωθημενοπαιδί κ.λπ)
- Αυτά τα κομματια (επειδή ειναι Γραπτά ..) μένουν και προκαλουν επισυνέπειες και παρασυνεπειες σε αλλους που δεν γνωριζουμε …..
- αυτες οι συνεπειες μπορουν να ειναι Καλές οι κακές …Να λειτουργουν σαν καταλύτες …να συν-προκαλουν ευχαριστη διαθεση (π.χ Κατι τετοιο ενιωσα κι εγώ και αλλοι στις Πρωτες Χελιδόνες …)

-Ομως
Επειδή το Κακό εχει περισσοτερες πιθανότητες να εκδηλωθεί(διοτι ειναι πιο ευκολο ) οι χειροτερες πλευρες (δικές μας και των αλλων ) μαλλον επικρατουν …

Το ταξίδι στην Μπλογκόσφαιρα μοιάζει σαν να κολυμπάς σε μαγευτικές θάλασσες όπου όμως κάτω από τα πόδια σου τριγυρνούν σκυλόψαρα ..Και πιθανόν οι άλλοι να θεωρούν εσένα για σκυλόψαρο κ.ο.κΝοσφεράτος
εγινε ποστ εδώ:
(ακολουθησε μεγάλη συζητηση και ...καυγάδες !)
http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/02/17/15-2-2008/

Αφού αναπολήσαμε .....

Αφού αναπολήσαμε
Τα περασμένα
Τις χαρούμενες στιγμές
Τις παρέες
Τους έρωτες
Τους φίλους
Τα δειλινά
Τα γλέντια τα ξενύχτια , την ωραιότητα που φεύγει ,
Ύστερα
Πυρπολήσαμε τα σώματα μας
Βγάλαμε τα μάτια μας ένα ένα
Ακρωτηριασαμε αυτά που αγαπήσαμε
Και απομείναμε
Μισο καμμένα κούτσουρα,σε μια σχεδια , σε μια αλύπητη θάλασσα

Ο Θάνος Λίποβατς για τον αντισημιτισμό ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ(ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ")

• 
  

  
  

  Ο Θάνος Λίποβατς για τον αντισημιτισμό

  ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ
  

  Ακολουθεί μικρό απόσπασμα από το μελέτημα του Θάνου Λίποβατς “Ψυχαναλυτική και πολιτισμική ανάλυση του εθνικοσοσιαλισμού και του αντισημιτισμού”, που 
  

  

  (…) Ωστόσο η κύρια αιτία της διαιώνισης του αντισημιτισμού στην νεωτερική εποχή είναι η κυριαρχία μιας οιονεί γνωστικής στάσης απέναντι στα πράγματα, μέσω των εκκοσμικευμένων πολιτικών θρησκειών που αποτελούν οι νεωτερικές ιδεολογίες. Η ιδεολογία της αυτονομίας δίχως τον Θεό τονίζει μεν αρχικά τη σημασία του Νόμου. Όμως συγχρόνως τον υπονομεύει μέσω της άκρατης ατομικιστικής στάσης των αυτόνομων υποκειμένων, καθώς και της κυριαρχίας της ποζιτιβιστικής επιστήμης και της τεχνολογίας, για την οποίαν “τα πάντα είναι δυνατά”. Στην ύστερη νεωτερικότητα η ελευθερία του υποκειμένου υπάρχει ενάντια στον ηθικό Νόμο, ως απόλυτη, αμοραλιστική, ηδονιστική στάση. (…)

  Θάνος Λίποβατς, “Ψυχαναλυτική και πολιτισμική ανάλυση του εθνικοσοσιαλισμού και του αντισημιτισμού”, στο περιοδικό Σύναξη, τεύχος 125/ Ιανουάριος- Μάρτιος 2013, σελ. 47-55  (εδώ: σελ.52, απόσπασμα).

Όταν συναντηθούμε ξανά

Όταν συναντηθούμε ξανά

Το ξέρω θα μου γυρίσεις την πλατη

Ε το ίδιο κι εγώ.

Θα πεις μέσα σου:’’ Δεν θέλω να ξέρεις πόσο με πόνεσες

Πόσο έκλαψα εκείνα τα Βράδια

Το πόσο περίμενα ένα σου τηλεφώνημα – ένα μεηλ ίσως, μια απόκριση

Περίμενα Τόσο και το δάκρυ στέγνωσε

Αναποδογύρισε μέσα μου κι έγινε ένα απόστημα στο εσωτερικό του ματιού .

Και τώρα τα βλέφαρα μου δεν ανοιγοκλείνουνε πια .Κατάματα κοιτώ την ολοδική μου μοίρα: Είμαστε μονοι

-,ακίνητοι σαν σταματημένα ρολόγια

Ατέλειωτα παλίμψηστα βαθιά μες τον ίδιο τον Βυθό μας

Κι όταν σε ξαναδώ-κάπου- το ξέρω πως δεν μπορώ να μιλήσω για όλα αυτά –ισως βγάλω μια κραυγή ανεστραμμένη, που θ ακουστεί μόνο Μέσα

αντίλαλος ενός Ήχου που δεν βγήκε ,πυκνού σαν πέτρα

Στον

Λαιμό

Σαν κόμπος

Σαν ….’’

Το ξέρω όταν με ξαναδείς θα μου γυρίσεις την πλάτη

Ε ! Το ίδιο κι εγώ .

αυτό που νιωθεις ,μες το στηθος , σαν σφυριά

αυτό που νιώθεις ,μες τα στήθος , σαν σφυριά
ειν ‘ η καρδιά σου , στο κλουβί ,φτεροκοπά

κι αυτό που ακούς και που σου μοιάζει με λυγμό
είναι ο κόμπος -σαν αγχόνη -στον λαιμό

μες της φενάκης σου, το άψυχο σασί
Αυτό που βλέπεις,στην οθόνη, είσαι εσύ…

Η ποιηση ειναι βαθυ εντός μας, ορυχείο

Η ποίηση είναι βαθύ, εντός μας, ορυχείο
Κι αυτό που εξορύσσεται είναι στιλπνό και λείο
είναι του βιού μας Λάφυρο,πολύτιμο πετράδι
μοιάζει περίβλημα Αυγού ,μοιάζει ματιού ασπράδι

μοιάζει μ’ ένα κατάλευκο ,στο πέτο μας μαντήλι
η ,στο καντήλι, που η μαμά , άναβε, το φιτίλι
μοιάζει με τον πλακούντα (μας) και τον ομφάλιο λώρο
που η Φύση ,αν και άστοργη ,μας έδωσε για δώρο…

Που όμως το πετάξανε από την γέννηση μας
-ενώ κουκούλι θάτανε για αναγέννηση μας-
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Δεκέμβριος 6, 2007

Αφιερωμένο στον Στρως Λα Κάντ , τον Μαρτυρα της Επιθυμιας Καποιες φορές που η ζωή φερνει τα πανω κατω και νιωθεις πως η Κολαση δεν εχεις πλεον Πάτο σου ερχεται στα ξαφνικά να κάνεις ενα Σάλτο ..

Αφιερωμένο στον Στρως Λα Κάντ , τον Μαρτυρα της Επιθυμιας
——————————————
Καποιες φορές που η ζωή φερνει τα πανω κατω
και νιωθεις πως η Κολαση δεν εχεις πλεον Πάτο
σου ερχεται στα ξαφνικά να κάνεις ενα Σάλτο ..
…………………………………………………………………….
σαν ακροβάτις στο κενό , στο Τσιρκο της Μαδρίτης
σαν την βουτια που εκανε στα βάθη ενας Δύτης
σαν αετός π’αυτοκτονει σαν χανει το φτερό του
σα το μωρο που τελειωσε γάλα στο μπιμπερό του

Σαν την Γυνή που πνιγεται απ’ το πολύ το πάθος
Σαν την αγχόνη το πρωί που φερνει ενα Λάθος
Σαν το μηδεν που μέσα σου τα βρισκει ολα μαυρα
Σαν το συκωτι που ,εντος,σου τρωει μια σαυρα…

Καποιες φορές , αναποδα ποθεις να πιασεις Πάτο
κι απ ‘τα Ψηλά που βρισκεσαι κανεις Μορταλε Σάλτο

———————————————————–

σαν ενα Τσιρκο η Ζωή κι ο Γύρος του Θανάτου
- και μουρθε ετσι εξαφνα η πεθυμια ΠΡΟΠΑΠΟΥ

Φρίντα Γκίτις: Μαζικές διαμαρτυρίες μπορούν να ξεσπάσουν ανά πάσα στιγμή - κόσμος - Το Βήμα Online www.tovima.gr

Φρίντα Γκίτις: Μαζικές διαμαρτυρίες μπορούν να ξεσπάσουν ανά πάσα στιγμή - κόσμος - Το Βήμα Online

www.tovima.gr

Τωρα π’αργοπεθαινουμε στου κόσμου μας την ακρη που βυθιζομαστε αργά στο ιδιο μας το Δάκρυ τωρα που διχως εκρηξη μα ουτε και Λυγμό παρατηρηρουμε αδιαφορα τον ιδιο μας Πνιγμό...................

απο την καρακάξα 

Τωρα π’αργοπεθαινουμε στου κόσμου μας την ακρη
που βυθιζομαστε αργά στο ιδιο μας το Δάκρυ

τωρα που διχως εκρηξη μα ουτε και Λυγμό
παρατηρηρουμε αδιαφορα τον ιδιο μας Πνιγμό

Τωρα π’αργοβουλιαζουμε μες το δικο μας χρέος
κι οι ευρωπέη δειχνουνε ενα μεγάλο πέος

τωρα που πιά πληρωνουμε τα αμαρτηματα μας
και ηρθε ο λογαριασμός για τα ατοπήματα μας

Τωρα που το καραβι μας μπατάρει πια και γέρνει
και μια Μαούνα γέρικη αργά αργά μας σερνει



Τωρα που της τα βγαλαμε τα μάτια της πατρίδας
και πεσαν στα χωράφια μας τα σμηνη της ακριδας

τωρα που δεν απεμεινε τιποτε να καεί
και εχει απομεινει ερημη η δολια μάνα – γή


τώρα που σακατέψαμε τα ιδια μας τα δάση
τιποτε δεν απεμεινε να μην εχουμε χασει

τωρα που Βουρλιζομαστε στο δασος με τα Βούρλα
τριγυρω μας επικρατει το χάος και η μούρλα

-και μόνοι μας πληγωσαμε το ιδιο το Κορμί μας
μαζί με την πατριδα μας, χασαμε τη τιμή μας …

τωρα π’αργοπεθαινουμε στου κοσμου αυτου την ακρη
και π’ απ’τα αδεια μάτια μας δεν βγαινει ουτε δακρυ …

στο βαλτο καθώς πλέουμε με Ινδική πιρόγα
Θα νοσταλγησουμε ξανά του Μανιτου τη Ρόγα

http://nosferatos.blogspot.com/2008/08/blog-post_7988.html

Την ώρα που Ξυπνάμε είμαστε Μόνοι

Την ώρα που Ξυπνάμε είμαστε Μόνοι

—————————————

Την ώρα που Ξυπνάμε είμαστε Μόνοι
Σαν δολοφόνοι όταν τους στέλνουν στην Αγχόνη
Όπως τα βρέφη τη στιγμή που ξε- γέννιουνται
Με μια κραυγή, γυμνά και τρέμουν και φοβούνται

Καθώς ξυπνάμε απ’ τον βαθύ τον ύπνο
Μένουμε μόνοι μες τον Μυστικό μας Δείπνο
Με τον Ιούδα που γλυκά μας αγκαλιάζει
Και το φιλί του μας προσφέρει ,όλο Νάζι
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Φεβρουάριος 19, 2008

Είμαστε όλοι με κομμένη την ανάσα…30/8/2010

-->

Αποτελειώνουμε κι αυτό το καλοκαίρι
Σ έναν εφιάλτη που δεν λέει να τελειώσει
Στη ξηρασία έχει το στόμα μας στεγνώσει
Άραγε ο χειμώνας τι θα φέρει;


Αποτελειώσαμε  την ίδια μας τη Σήψη
 Καθώς βουλιάξαμε βαθιά μέσα τη Θλίψη
 Αραγε ο Χειμώνας τι θα φέρει;
Ποια συμφορά  θαρθει με βια σ’ αυτά τα μέρη;


Και περιμένοντας την μάταιη την πάσα
Είμαστε όλοι με κομμένη την ανάσα……

Ορισμός της Ουτοπιας

η ουτοπία είναι
μια ουσία
ενα ουσιαστικό
μια πρόκληση
μια έγκληση
μια απαθής επιθυμία που συναρπάζει
τους τυχάρπαστους
μια συμπαγής απάτη
συμπαιγνία
και φιλικός συμβιβασμός .
Αμφίβολη αντιλογία.

Σαν τα μωρά κρεμομαστε απ’ το Βυζι της Μανας* μ’αυτους τους Οικους Ανοχής θα γινει της Πουτανας

μ’αυτη τη ζεστη που πιασε καταμεσης του θέρους
Δεν λέω επανασταση ,δε θελω Ροβεσπιερους

Δεν θελω καρατομησες ουτε και Γκιλοτινες
μα δεν μπορώ να ανεχτώ των Αγορων τις Πείνες

δεν θελω πιά τα αιματα , ουτε τις Λαιμητομους
μα δεν μπορω των αγορων τους Οικους Αστυνομους …

ετσι που καταντησαμε αθύρματα των Οικων
κα κλωστοσκουφι γιναμε στην αγορά των Λύκων

ετσι που μας ρημαξανε τα μουτρα της Ευρώπης
- σας λέω: Φτανει ως εδώ, θα γινει πιά , της Πόπης …

Σαν τα μωρά κρεμομαστε απ’ το Βυζι της Μανας*
μ’αυτους τους Οικους Ανοχής θα γινει της Πουτανας

* Ευρωπης
http://papoylis.wordpress.com/magpie-permanent-consignment/#comment-6986

καθε φορα που απο τη μνημη γατζωνομαστε

Νοσφερατος says:

22/11/2010 στις 7:42 μμ

καθε φορα που απο τη μνημη γαντζωνομαστε
σαν κρεμασμένοι σενα δεντρο του χειμώνα
στα νυχια αυτου του πλεον ασπλαχνου αιωνα
μες την ενδοτερη μας ψυχα ,βυθιζομαστε…

και μες τα μυχια του νου και της καρδιας
στα παραμυθια του παπου και της γιαγιάς
στην αγκαλιά και το νανουρισμα της μανας
και στην αναμνηση ενος φιλιου της Αννας

στην θαλπωρη των παιδικών μας χρονων
στης εφηβειας των ερωτικών  μας πόνων
μεσ’τη ενδοτερη αγαπη βυθιζομαστε
καθε φορα
που απο τη μνημη
γατζωνομαστε

Claude Duprat-Λειτουργία και πεδίο του γράμματος στην ψυχανάλυση /ENEKEN periodiko Eπιθεώρηση Πολιτισμού eneken@hotmail.com

Claude Duprat-Λειτουργία και πεδίο του γράμματος στην ψυχανάλυση

Στο τεύχος 19 του περιοδικού ΕΝΕΚΕΝ που κυκλοφορεί δημοσιεύεται το κείμενο του γάλλου ψυχαναλυτή Claude Duprat με τίτλο «Λειτουργία και πεδίο του γράμματος στην ψυχανάλυση». Το κείμενο, εκτενή αποσπάσματα του οποίου δημοσιεύονται στο blog του ΕΝΕΚΕΝ, αποτελεί μια  ενδιαφέρουσα εισαγωγή στην λακανική σκέψη και τις αρχές της ψυχανάλυσης.

«Ήδη από την περίφημή του Ομιλία στη Ρώμη που εκφώνησε τον Σεπτέμβρη του 1953, και της οποίας ο τίτλος είναι Λειτουργία και πεδίο της ομιλίας και της γλώσσας στην ψυχανάλυση, που σηματοδοτεί και την αρχή της διδασκαλίας του, ο Ζακ Λακάν εισάγει την τριάδα «συμβολικό, φαντασιακό, πραγματικό». Αυτή η δομική τριάδα θα μείνει στην καρδιά της θεωρητικής του διδασκαλίας μέχρι το 1980. Να διευκρινίσουμε ότι η oμιλία βρίσκεται στα Γραπτά που εκδόθηκαν από τις εκδόσεις Seuil το 1966.
   Το πρώτο μέρος αυτού του κειμένου προωθεί τους νόμους της ομιλίας και θέτει σε πρώτο πλάνο την τάξη του συμβολικού. Ο Λακάν ανακοινώνει ότι η ομιλία είναι θεμελιωδώς διυποκειμενική, καθορισμένη από τη δομή του διαλόγου. Οι όροι: συμβολική λειτουργία, σύμβολο, γειτνιάζουν με τους όρους: σημαίνον, σημαινόμενο, δομή της γλώσσας, καθώς επίσης και με τους όρους γραφή, αποκρυπτογράφηση (déchiffrage), χαρακτήρας ή γράμμα. Μετά τη δημοσίευση από τον Claude Levi-Strauss του Στοιχειώδεις δομές της συγγένειας, η στρουκτουραλιστική γλωσσολογία, που εγκαινιάστηκε από τις εργασίες του Saussure, επιβλήθηκε από τον Λακάν, ο οποίος δίνει κατ’ αυτό τον τρόπο στους νόμους της ομιλίας μια αντιστοιχία προς τη δομή της γλώσσας.
   Το πρώτο σύμβολο, που χαρακτηρίζει την ιστορία της ανθρωπότητας, είναι ο ενταφιασμός. Ο θάνατος παίζει έναν πρωταρχικό ρόλο στη γέννηση του συμβόλου, το οποίο ως τέτοιο, αντιστοιχεί στο φόνο του πράγματος. Εάν το ανθρώπινο ον μιλάει, είναι (ακριβώς) επειδή το σύμβολο τον κατέστησε άνθρωπο.
   Η πρωτοτυπία ανήκει στον Φρόυντ που ξαναβρήκε την πρώτη γλώσσα των συμβόλων και κατέστησε προφανή έναν συμβολισμό, αυτόν των ονείρων και των συμπτωμάτων. Από τη δική του αποκρυπτογράφηση των μορφωμάτων του ασυνειδήτου, ισάξια του Champollion, έδειξε πως το σύμβολο εκεί είναι απωθημένο (μέσα στο ασυνείδητο). Στη συνέχειά του, οι ψυχαναλυτές ασκούν στην πράξη τη συμβολική λειτουργία. Την υποστήριξη όμως, αυτής της λειτουργίας μας χρειάζεται να την αναγνωρίσουμε, στο «όνομα του πατρός», διευκρινίζει ο Λακάν.
   Η ψυχανάλυση δεν έχει παρά μόνο ένα μέσο, την ομιλία του ασθενούς. Ο ψυχαναλυτής ακούει τον λόγο του υποκειμένου και στοχεύει στη σχέση του υποκειμένου με την ομιλία και τη γλώσσα, δύο οντότητες που πρέπει να διακρίνουμε. Στην ομιλία αντιτίθεται ο τοίχος της γλώσσας. Απέναντί του, βρίσκονται ο αναλυτής και ο ασθενής από την ίδια πλευρά, ωστόσο η ομιλία αποκαλύπτεται να είναι ένα δώρο της γλώσσας.
   Από τον Saussure, η γλωσσολογία, διακρίνοντας σημαίνον και σημαινόμενο, επιτυγχάνει να περιορίσει κάθε γλώσσα στην ομάδα ενός μικρού αριθμού φωνηματικών αντιθέσεων και να διαφοροποιήσει τις συγχρονικές από τις διαχρονικές δομές μέσα στη γλώσσα. Ο Γάλλος εθνολόγος Claude Levi-Strauss ήξερε να τη χρησιμοποιεί, προκειμένου να αποκρυπτογραφεί τους μύθους σύμφωνα με τη συγχρονία των μυθευμάτων (mythèmes). Απ' αυτόν εμπνεύστηκε ο Λακάν στο πρόγραμμά του να φέρει την ψυχαναλυτική εμπειρία στην ομιλία και στη γλώσσα, προάγοντας δηλαδή το παραγνωρισμένο α, β, γ της δομής της γλώσσας.
   Το 1900 ο Φρόυντ, στην Traumdeutung ή Ερμηνεία των Ονείρων, κατέδειξε ότι το όνειρο «είχε τη δομή ενός γρίφου, δηλαδή μιας γραφής, της οποίας το όνειρο του παιδιού θα μπορούσε να αναπαραστήσει την πρωταρχική ιδεογραφία, και η οποία στον ενήλικα αναπαράγει την φωνητική και τη συμβολική χρήση ταυτόχρονα των σημαινόντων στοιχείων, που ξαναβρίσκουμε τόσο στα ιερογλυφικά της αρχαίας Αιγύπτου, όσο και στους χαρακτήρες των οποίων η Κίνα διατηρεί ακόμα την χρήση» (Γραπτά σελ. 267).
   Είναι ακριβές ότι ο Φρόυντ στην Ερμηνεία των Ονείρων πρότεινε να διαβάζουμε το όνειρο σαν ένα γρίφο, διευκρινίζοντας ότι θα ήταν λάθος να θέλουμε να το θεωρούμε σαν μια σειρά σχεδίων και όχι σημείων. Το 1909 στο έργο του Μια ανάμνηση από την παιδική ηλικία του Λεονάρντο ντα Βίντσι αναφέρθηκε για πρώτη φορά στα ιερογλυφικά. Εν τούτοις το 1914, επεξεργάστηκε την έκδοση της Ερμηνείας των ονείρων και πρόσθεσε σ’ αυτήν, μια αναφορά στην αιγυπτιακή γλώσσα. Το 1916, στις Διαλέξεις του, σταμάτησε να αποκρυπτογραφεί το όνειρο σαν γρίφο και πρότεινε να διαβάζουμε τα στοιχεία σαν να επρόκειτο για μια γραφή ιερογλυφική ή κινέζικη, μ’ άλλα λόγια, σαν να επρόκειτο για μια σειρά γραμμάτων.
   Ο Λακάν προσεγγίζει στη συνέχεια το ζήτημα του συμπτώματος, που αποκαλύπτεται να είναι το σημαίνον ενός απωθημένου σημαινόμενου. Το υστερικό σύμπτωμα παρουσιάζεται σαν ένα σύμβολο γραμμένο πάνω στην άμμο της σάρκας, το οποίο επίσης έχει τη δομή μιας γλώσσας και αποκρυπτογραφείται σαν μια επιγραφή. Το σύμβολο εγγράφεται με γράμματα πόνου στη σάρκα του υποκειμένου, μέσα στο σύμπτωμα. Με την ερμηνεία του, ο αναλυτής, αποκωδικοποιώντας το, το κάνει να εξαφανίζεται.
   Στη συνέχεια του άρθρου του, ο Ζακ Λακάν δίνει κι άλλα παραδείγματα της λειτουργίας του γράμματος στο ασυνείδητο, σε σχέση με δύο φημισμένους ασθενείς, που αναλύθηκαν από τον Φρόυντ, ο οποίος διηγήθηκε την ανάλυσή τους στο έργο Πέντε ψυχαναλύσεις το 1909. Ο πρώτος, «ο άνθρωπος με τους λύκους», λέει πως ονειρεύτηκε ότι ένας άνθρωπος ξερίζωνε από μία «espe» τα φτερά της. Προβληματισμένος απ' αυτόν τον όρο ο Φρόυντ, τον ρώτησε τι εννοούσε. Ο ασθενής απάντησε περιγράφοντας ένα πολύ κοινό έντομο. Ο αναλυτής του δήλωσε: «θέλετε να πείτε μια wespe» (σφήκα στα γερμανικά). Ο άνθρωπος με τους λύκους φώναξε: «μα η espe, είμαι εγώ, S.P.», δηλαδή τα δύο αρχικά του ονόματός του. Ο Φρόυντ του επισήμανε ότι το espe ήταν μία ακρωτηριασμένη σφήκα και ότι το όνειρο ανακοίνωνε ότι εκδικούταν μια υπηρέτρια, που ονομαζόταν Grouscha, για την απειλή της του ευνουχισμού του. Ο Λακάν αναφέρεται στη wespe, ευνουχισμένη από το w, την στιγμή που ο άνθρωπος με τους λύκους αντιλαμβάνεται τη συμβολική τιμωρία, που του επιβλήθηκε από τη νέα γυναίκα, και υπογραμμίζει ότι οι λέξεις μπορούν από μόνες τους να υφίστανται συμβολικές κακώσεις.
   Το δεύτερο παράδειγμα αντιστοιχεί στην περίπτωση του ανθρώπου με τους αρουραίους1. Ο Λακάν επικεντρώνει την προσοχή του πάνω στο S, που συνιστά «το υπόλοιπο ερμητικής διατύπωσης, όπου συμπυκνώθηκαν οι βλάσφημες επικλήσεις του ανθρώπου με τα ποντίκια». Τελικά ο Φρόυντ αναφέρει ότι μέσα στην αναλυτική του διαδικασία, ο ασθενής του μίλησε για μια μαγική λέξη, την οποία είχε συνθέσει, προκειμένου να αμυνθεί στους πειρασμούς, με τη βοήθεια των πρώτων γραμμάτων των πιο αποτελεσματικών προσευχών, που τελείωναν όλες με ένα Αμήν. Αυτή η μαγική λέξη αντιπροσώπευε το ανάγραμμα του ονόματος της αγαπημένης του και περιείχε το γράμμα S, που είχε τοποθετήσει πριν από τη λέξη Αμήν. Ο Φρόυντ έβαλε σε αντιπαράθεση το Αμήν (Αmen)με τη λέξη Σαμήν (Samen), που σημαίνει σπέρμα και αρχίζει από S. Αυτό οδήγησε τον άνθρωπο με τα ποντίκια να ομολογήσει ότι είχε αυνανιστεί φαντασιώνοντας την ωραία χωριατοπούλα που είχε ερωτευθεί.
   Το ασυνείδητο είναι ο λόγος του άλλου...»

Μέσα στα σπίτια μας Βουβός τρύπωσε ένας Φόβος Δεκέμβριος 29, 2007

Μέσα στα σπίτια μας Βουβός τρύπωσε ένας Φόβος
Και μοιάζει να μας έκατσε του Ιντερνετ ο Κόμβος
Σαν Γαλοπούλας κόκαλο βαθειά στον Οισοφάγο
Στο Γεύμα των Χριστούγεννων … Ω ζωο εσύ Παμφαγο!

ΠερηφανεοEλληνα με την κοιλιά την τόση-
και την συμβία την γιατρό που κάνει την καμπόση

Χοντρέ μου σύντροφε εσύ,’ εφιάλτων και Ονείρων
Ποια νάναι τάχα η τύχη μας εν μέσω των Πονήρων

Τι θα μας εύρη; Ντι βι ντι; Η μήπως θα την βρούμε

Απ’ οτι αγαπήσαμε κι οτι πολύ ποθούμε;

Οι Φόβοι στήσανε χορό σαν να ήτανε ποντίκια
Κι ολόγυρα μεταξωτές κορδέλες ,που ’ναι -φύκια


Σχόλιο από Τζιτζιμιτζιχόντζιρας Δεκέμβριος 29, 2007

τρεις Ταινιες για τον Αειμνηστο Κομη

Περί Θανάτου

Περί Θανάτου 

danger.few!!!

σαν αστραπή στον παράδεισο

Ένα παιδί με ποδήλατο ,που διασχίζει την έρημο ,τον χρόνο και την ιστορία ,και οι μνήμες: σαν τα φτερά του ποδηλάτου……..

οι ακτίνες της ρόδας ,ο τροχός ,η επιτάχυνση και η αγάπη εξαφανίζεται,οι μυρωδιές της άνοιξης ,η σιωπή,η αυταπάτη,ο ουρανός σα λαβωμένος και οι καρδιές των ανθρώπων ανοιχτές : καρδιές ξεγυμνωμένες

Και το ποδήλατο συνεχίζει πια μόνο του ,το παιδί χάθηκε και οι μνήμες μένουνε μοναχικές ακτίνες μέσα στη ρόδα να περιστρέφονται γύρω απ’ τον άξονα τους , σε μια ατέρμονη περιδίνηση ,όλο και ταχύτερα ,όλο και πιο άσκοπα ενώ το ποδήλατο λάμπει μόνο του καθώς κινείται στην ερημιά σαν αστραπή στον παράδεισο..

Σχόλιο από Νοσφεράτος Μαρτίου 5, 2009

κι ετσι σιγά σιγα λησμονησαμε ..

κι ετσι σιγά σιγα λησμονησαμε ..
 να περπαταμε
να μιλάμε
ν'αγαπάμε
 να μισουμε με  τον πρεποντα τροπο
 να κοιταζουμε ψηλά ,ν'ονειρευομαστε,να γελάμε
να δακρυζουμε
να σβηνουμε
 να χανομαστε στην εκσταση
στην χαρα
 ετσι
αρχισαμε παλι να ψευδιζουμε
να μπουσουλάμε
 να  σιωπουμε
εγω ,
εσυ ,
σ
σσσσσσσ..
ιωπη

Κι αυτό που μέσα μας Κτυπά και είναι σα Ρολόι

Κι αυτό που μέσα μας Κτυπά και είναι σα Ρολόι
Κι όλο σκαλώνει σε Λυγμό και είναι Μοιρολόι
 

Αυτός ο Χτύπος της καρδιάς , το αίμα που κυλάει
σα μια φωτιά που σιγανά το κούτσουρο ρουφάει
 

Αυτό που κουλουριάζεται μέσα μας κι είναι Φίδι
που όλο τρώει την ουρά, εσωστρεφές σα στρείδι
 

Αυτό που είναι όστρακο και απο μέσα κλείνει
Κι ο εσωτερικός ρυθμός που η ζωή μας δίνει
 

Αυτό που ήτανε παιδί ! Αυτός που είναι γέρος
κι οι μνήμες που μας δέσανε γερά μ’ Αυτό το Μέρος
 

Αυτός ο τόπος ο Άτοπος, αυτή η Ου-τοπία
Και οι Ζωές οι εφτάψυχες που φεύγουν Μία- Μία
 

Αυτός ο πόνος κι η Χαρά , η Λύπη και η Θλίψη
Κι ο ιστός ο πιο βαθύς, αράχνης , που ‘ναι η Τύψη
 

Της ενοχής μας η φωλιά ,στα Μύχια που κουρνιάζει
Και είναι σαν Αρπαχτικό , την ομορφιά π’ αρπάζει
 

κι ο εαυτός μας που κυλά στ’ορμητικό ποτάμι
κι εμείς που αναπνέουμε στη Λίμνη με καλάμι …

Οι χτύποι λιγοστευουνε κι έρχεται το σκοτάδι
κι όλο περιμένουμε-μάταια- το σημάδι…

Σχόλιο από Νοσφεράτος | Φεβρουάριος 11, 2008

http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/01/24/konaki-m-l/

σχ 63

καμιά φορά στον ύπνο μας, στα ξαφνικά, Ξυπνάμε

καμιά φορά στον ύπνο μας, στα ξαφνικά, Ξυπνάμε
-----------------------------------------------------------
καμιά φορά στον ύπνο μας, στα ξαφνικά, Ξυπνάμε

νιώθουμε την αλήθεια μας κι ως τα βαθιά Πονάμε

Ύστερα βυθιζόμαστε στου ύπνου μας τη Λήθη

σκεπάζουν την αλήθεια μας ,των όνειρων οι μύθοι

--------------------------------
καμιά φορά στα ξαφνικά ,ραγίζει η καρδιά μας

και τρέχει ο νους ανήσυχος και παει στα παιδιά μας

δεν είναι τα μελλούμενα που μας ανησυχούνε

είναι που τα παιδάκια μας ,ψάχνουνε να μας βρούνε

---------------------------

Τα βλέπουμε , χαθήκανε στο Μέλλοντος τα δάση

το στοίχημα που βάλαμε - το ξέρω -έχουμε χάσει

αυτά ειν'οι Οιδίποδες με πληγωμένα Πόδια

και κάθε τόσο τους ζητούν , στο Μέλλον τους, διόδια

----

ας ήταν να γυρίζαμε , του Ρολογιού τους δείχτες

φαίνεται αμαρτησαμε , γίναμε αιμομίχτες

και ίσως να δαγκώσαμε του Σατανά το Μήλο

θεέ μου πόσο θα θελα να είχα ένα Φίλο

---------------------------------

Θέ μου μας καταράστηκαν σαν την Γενιά του Κάιν

κι οι Γερμανοί μας νίκησαν με το σκληρό τους Νάιν

---------------------------------------------------------

Ας ήταν ένα Όνειρο ετούτος ο Εφιάλτης

ο Χρόνος είναι,μέσα μας ο πιο μεγάλος άλτης

ας ήταν να μη νύχτωνε , αυτό εδώ το δείλι

ας ήταν να με φιλαγαν τα δυο γλυκά σου Χείλη

μνημες

αφηνομαστε
κατρακυλάμε
στα ονειρα
στη λεβαντα
στη ριγανη
τον δυοσμο τα χρυσανθεμα ,τις αλεπουδες, τα σπουργιτα τις οσμές των παιδικών μας χρονων
τη ξυλοσομπα
το μαγκαλι, το μισοκοκκινισμένο καρβουνο ,τα λυσσασμένα σκυλια,τηνσβουνια τα καρα με τις αγελάδες , τη λάσπη
την παχνη
την αγαπη
την πικρα
το γινατι
τον μοχθο
τον τρομο
σαν
σκεπτομενα καλάμια
χορταρι
στην μητρική αυλή
κοιλια

των παιδικών μου χρονων 

(απο το Τρελό κοράκι ) το τρελό κορακι ... (ποιηματακια)

ενα εξαιρετικό σχόλιο του φίλου μου Κώστα .Κ για την Μαρξιστική ερμηνεία του συγχρονου καπιταλισμού απο μια συζητηση σε αλλο Μπλογκ

Κώστας.Κ says:

20/06/2013 στις 12:52 μμ

Είναι πραγματικά παράδοξο να κατηγορείς τον Μαρξ για το ότι ήταν κοντόφθαλμα ‘κολλημένος’ στον καπιταλισμό του πλήρους ανταγωνισμού επειδή δεν ‘οραματίστηκε’ (sic) τον τούρμπο καπιταλισμό της σήμερον ή να διερωτάσαι ‘πως εξηγείται μαρξιστικώς η υπεραξία που παράγεται μαζικά στην Κίνα, Ινδία κ.α. στην Ανατολή για να την καρπούνται οι υπέρογκοι μισθοί της Δύσης’ απαντώντας συγχρόνως πως απλούστατα δεν εξηγείται γιατί είναι ‘μουσειακή η οπτική’ (βλ σημείο 3 κριτικής σου). Κι εδώ θα συμφωνήσω μαζί σου πως όχι μόνον οι έλληνες αριστεροί δεν έχουν διαβάσει ούτε 10 σελίδες από το ‘Κεφάλαιο’ του Μαρξ ή τον ‘Ιμπεριαλισμό’ του Λένιν αλλά και πολλοί επιφανείς ή μη ‘μαρξολόγοι’ που κατά τα άλλα αρέσκονται ν’ ασκούν αφ’ υψηλού κριτική.
Γιατί ασφαλώς θα έχεις ακουστά τους Κάουτσκι, Χίλφερτινγκ, Λένιν, Λούξεμπουγκγ, Μπουχάριν, Πρεομπραζένσκι, Μάντελ, Σουήζυ, Χάρμαν, Γουίλλιαμς και τόσους άλλους μαρξιστές που ασχολήθηκαν με τον μονοπωλιακό καπιταλισμό του 20ου αιώνα αναλύοντας το νέο οικονομικό και πολιτικό περιεχόμενο του ιμπεριαλισμού της παγκοσμιοποίησης μέσω της ανάδειξης της κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου (από τη συγχώνευση βιομηχανικού και τραπεζικού), της ανισόμερης ανάπτυξης και της άνισης ανταλλαγής που οργανώνουν και επιβάλλουν οι πολυεθνικές εταιρίες διεθνώς. Αλλά όλοι αυτοί ανάπτυξαν την ανάλυση τους βασιζόμενοι στην μαρξική θεωρία των νόμων του καπιταλισμού που δείχνει ακριβώς ότι είναι στη βίαιη φύση του καπιταλισμού για απαλλοτρίωση κι επέκταση να συγκεντρώνει και να συγκεντροποιεί σε καρτέλ και ολιγοπώλια την οικονομική δραστηριότητα, θέτοντας έτσι τις βάσεις για τον μελλοντικό σοσιαλιστικό σχεδιασμό της οικονομίας.
Έτσι περάσαμε από την εποχή της αποικιοκρατίας στην εποχή της πολυεθνικής μονοπωλιακής επικυριαρχίας των αναπτυγμένων καπιταλιστικά οικονομιών. Οι πολυεθνικές αρμέγουν τα 9/10 των κερδών που παράγονται με την υπεραξία των σκληρά εραζομένων στην Κίνα κ.α. με συνέπεια να πληρώνουν στη Δύση τους παχυλούς μισθούς στα golden boys. Να τι λέει, μεταξύ άλλων, ο Roche:
«Η μεγαλύτερη αλυσίδα λιανικών πωλήσεων στον πλανήτη, Wall-mart, είχε έσοδα 405 δις δολ (το 2009), ποσό ικανό να αγοράσει μία χώρα σαν το Μπάγκλαντες ! Με 7.500 καταστήματα ανά τον κόσμο απασχολεί 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Η Cargill, η μεγαλύτερη εταιρία τροφίμων παγκοσμίως, είναι μεγαλύτερη από τα 2/3 των οικονομιών όλου του κόσμου. Η παγκόσμια οικονομική κρίση μπορεί να είχε μερικά θύματα σαν την Lehman Brothers, όμως η διαδικασία της μονοπώλησης συνεχίζεται ακατάβλητη. Η T-Mobile ανακοίνωσε την συγχώνευση της με την Orange δημιουργώντας τη μεγαλύτερη εταιρία κινητής τηλεφωνίας στη Βρετανία που θα ελέγχει το 37% της αγοράς, ενώ η ιαπωνική Panasonic εξαγόρασε την Sanyo ελέγχοντας έτσι το 38% της αγοράς επαναφορτιζόμενων μπαταριών. Παράλληλα η αμερικανική Pfizer εξαγόρασε την Wyeth έναντι 68 δις δολ δημιουργώντας τη μεγαλύτερη φαρμακευτική εταιρία στον κόσμο. Σύμφωνα με τη λίστα πλουσίων των Times, το 2008 στη Βρετανία οι 200 μεγαλύτερες εταιρίες αύξησαν το ενεργητικό τους μέσα σε 10 χρόνια από 76 δις στερλίνες σε 280 δις, ενώ οι 50 πλουσιότεροι βρετανοί αύξησαν 26% τον πλούτο τους μέσα σε ένα χρόνο φθάνοντας τις 450 δις στερλίνες… Δεν ήταν όμως πάντα έτσι ο βιομηχανικός καπιταλισμός. Στην διάρκεια του 19ου αιώνα κυριαρχούνταν από μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις. Το 1830 η μεγαλύτερη επιχείρηση παγκοσμίως ήταν η χαλυβουργία Cyfartha αξίας 2 εκατομ δολ. με 5.000 εργάτες. Εκατό χρόνια αργότερα η μεγαλύτερη επιχείρηση είναι η U.S.Steel αξίας 2,3 δις δολ που απασχολεί 250.000 εργάτες. Σήμερα, η μεγαλύτερη εταιρία παγκοσμίως είναι η ενεργειακή Royal Dutch Shell αξίας 458 δις το 2009… Σήμερα, οι περισσότεροι βιομηχανικοί κλάδοι κυριαρχούνται από λίγες τεράστιες εταιρίες που δρουν ολιγοπωλιακά καθορίζοντας τις τιμές μακριά από κάθε έννοια ελεύθερου ανταγωνισμού. Στη Βρετανία, 100 βιομηχανικές εταιρίες ήταν υπεύθυνες για το 47% της συνολικής παραγωγής το 1948. Το ποσοστό αυτό αυξήθηκε σε 69% το 1968 και σήμερα εκτιμάται πως υπερβαίνει το 85%.»
Αυτό που προκαλεί αυτή τη δίχως προηγούμενο συγκέντρωση ισχύος και πλούτου είναι οι οικονομίες κλίμακας που διασφαλίζουν μεγάλα και διατηρήσιμα κέρδη σε βάρος του ανταγωνισμού των μικρών επιχειρήσεων αλλά και των καταναλωτών που αδυνατούν – μέσω της προσφοράς και της ζήτησης – να ελέγξουν και να μειώσουν τις τιμές. Αυτόν τον καπιταλισμό έχουμε σήμερα κι αυτή είναι η ‘αρρώστια’ του. Η οποία συνίσταται στο ότι ένα ολοένα και μικρότερο τμήμα του πληθυσμού (0,1% έως 0,5%) ελέγχει ιδιωτικά και πλουτίζει ασύστολα κι αδηφάγα σε βάρος του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας που αγωνίζεται να επιβιώσει. Αυτή είναι η εξέλιξη της καινοτόμας δημιουργικότητας του καπιταλιστικού ανθρώπου και του υγιούς κέρδους, το εγωιστικό ατομικό συμφέρον και η άκρατη πλεονεξία του κέρδους στην οποία υποτάσσεται η ‘γνώση’ και… τα ‘πνευματικά’ ή ‘μεταφυσικά’ πιστεύω της αρχαιολατρείας. Σε αυτή την φυσική τάση μονοπωλιακής εξέλιξης της αγοράς και του καπιταλισμού τι ακριβώς αντιπροτείνει ο μαρξισμός λίγο-πολύ γνωρίζουμε. Αυτό που θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε είναι τι πρακτικά αντιπροτείνει ‘η Ρωμανική πνευματική παράδοση και η Πλατωνική και Αριστοτελική σοφία’…

ΑΚΙΝΗΤΟΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

H ΝΕΑ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΟΝΟΜΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΕRabbits

Ο Φουκώ για την κυκλοφορια της εξουσιας

''ο Foucault διευκρινίζει την αντίληψη του για την ανάλυση της εξουσίας η εξουσία ,πρέπει να αναλύεται ως κάτι που λειτουργεί μόνο αλυσσιδωτά.Η εξουσία ασκείται ως δίκτυο:τα άτομα μονίμως υφίστανται και την ίδια στιγμή ασκούν την εξουσία. Δεν αποτελούν ποτέ ένα ακίνητο στόχο της εξουσίας, αποτελούν μονίμως τους διαύλους της. Με άλλα λόγια, η εξουσία διαμετακομίζεται μέσω των ατόμων, δεν ασκείται επ ¨αυτών Το άτομο είναι ένα αποτέλεσμα της εξουσίας και επειδή ακριβώς συνιστά αποτέλεσμα της, είναι παράλληλα και δίαυλος της: η εξουσία διακινείται διαμέσου του ατόμου το οποίο έχει δημιουργήσει''

απο την παρουσιαση στο Ενεκεν του

Michel Foucault,Για την υπεράσπιση της κοινωνίας(Παραδόσεις 1976) Μτφ Τιτίκα Δημητρούλια ,Πρόλογος Στέφανος Ροζάνης, Εκδόσεις Ψυχογιός Αθήνα 2002

η εξαίρεση της εξαίρεσης MHNYMAL

η εξαίρεση της εξαίρεσης

απο τα Γνωμικά και Ιντερμεδια : Τεταρτο μερος του: Περα απο το καλό και το κακο

Γνωμικο 137
Στη συναναστροφή με λόγιους και καλλιτέχνες μπορεί κανείς να πέσει έξω από την αντίθετη πλευρά : βρίσκει πίσω απο έναν αξιόλογο λόγιο  οχι σπάνια έναν μέτριο άνθρωπο , και πίσω από έναν μέτριο καλλιτέχνη συχνά - έναν αξιόλογο άνθρωπο
(Νιτσε περα απο το καλό και το κακό ,μτφ Ζησης Σαρικας εκδ Βανιας 2008, σ 123)

αναγκαστικοί νόμοι και πολιτική ανδροπρέπεια Η Ελλάδα χωρίς δημόσια ραδιοτηλεόραση Ανδρέας Τάκης/αναδημοσίευση απο τον ΧΡΟΝΟ

αναγκαστικοί νόμοι και πολιτική ανδροπρέπεια

Η Ελλάδα χωρίς δημόσια ραδιοτηλεόραση

Η αιφνίδια κατάργηση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης με έκδοση
Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου είναι πολιτειακά κρίσιμη
διότι υπογραμμίζει την κλιμακούμενη υποχώρηση του κοινοβουλευτισμού
και την ενίσχυση μιας παρασυνταγματικής εξουσίας, όπως το περιβόητο Μαξίμου.

Ανδρέας Τάκης

Τι την ήθελαν την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για την Ε.Ρ.Τ.; 

Καλώς ή κακώς (κακώς, κακίστως) το πολίτευμά μας ανέχθηκε ελέω και της γνωστής επιλεκτικής «αυτοσυγκράτησης» του Συμβουλίου της Επικρατείας το να εκδίδονται Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου για να γίνουν επιτακτικές νομικές διευθετήσεις ενόψει εφαρμογής μνημονίων, εκταμίευσης δόσεων κ.λπ. Ήδη είναι ασυγχώρητο πλήγμα για τη νομοπαραγωγική ομαλότητα το να καθίσταται ανεκτή η επανειλημμένη αιτιολόγηση της έκτακτης νομοθέτησης απευθείας από την κυβέρνηση με βάση τον περιβόητο «δημοσιονομικό εκτροχιασμό».

Το πλήγμα αυτό βαθαίνει ακόμη περισσότερο και γίνεται ανησυχητικό από την κοινή επίγνωση ότι ο τρόπος αυτός νομοθέτησης, δηλαδή μέσω «αναγκαστικών νόμων» με ημερομηνία λήξης, έχει αποδειχθεί εξαιρετικά αποτελεσματικός ως μηχανισμός προσωρινής παράκαμψης του Κοινοβουλίου αλλά και ως συμπλήρωμα ενός συνολικότερου παρασυνταγματικού μηχανισμού πειθάρχησης κοινοβουλευτικών ομάδων. Είναι σαφές ότι θα πρέπει κανείς να αντιλαμβάνεται τη λειτουργικότητα των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου από κοινού με την αλλοίωση που επήλθε στην τακτική διαδικασία του νομοθετικού έργου του Κοινοβουλίου.

Νεόκοπες επιβληθείσες πρακτικές, όπως η ψήφιση σε ένα μόνο άρθρο, η απουσία ανθρωπίνως ευλόγου χρόνου για την ανάγνωση καν των προτεινόμενων σχεδίων κ.λπ., δίνουν αποφασιστικά το προβάδισμα στην κατάσταση επείγοντος σε βάρος του διαβουλευτικού χαρακτήρα όχι μόνο του Κοινοβουλίου αλλά και του συνόλου πολιτεύματός μας. Συν τοις άλλοις αποστερούν έτσι την ελληνική πολιτική ζωή από το δημόσιο θέαμα του ατομικού εγωισμού των κοινοβουλευτικών μας, που σε διαφορετική περίπτωση θα έσπευδαν να διαφοροποιηθούν ελαφρώς από την κομματική τους γραμμή για να κρατήσουν σε ισορροπία την προσωπική τους πολιτική παρουσία μέσα σε ένα εξαιρετικά ρευστό σκηνικό. Παραπολιτικά γεγονότα, όπως απολογητικές δηλώσεις του τύπου «δεν το είχαμε διαβάσει», αποκαθηλώνουν τα τελευταία προσχήματα.

Είναι σαφές ότι αυτές οι πρακτικές αποκρυσταλλώνουν θεσμικά και επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν πλέον συνταγματικά το πολιτικό γεγονός ότι το κέντρο των αποφάσεων που εγκρίνονται μέσα από τη συνταγματικά ανορθόδοξη (δημοκρατικά, δεν το συζητάω) μορφή εξαιρετικής επιτακτικής νομοθέτησης δεν είναι στην ίδια τη Βουλή αλλά κάπου αλλού. Χαίρω πολύ, θα πει κανείς, λες και δεν το ξέραμε ότι από πίσω στην πραγματικότητα κυβερνάνε οι καναλάρχες, οι τραπεζίτες, οι Αμερικάνοι, οι Γερμανοί, η τρόικα, η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, οι αρπακτικές μερίδες του παγκόσμιου χρηματιστηριακού κεφαλαίου, οι Εβραίοι, ο Σόρος, οι ισλαμιστές ή δεν ξέρω ποιος άλλος διάολος ή θεός νομίζει το ελληνικό πολιτικό καφενείο…

Το θέμα για το πολίτευμα όμως δεν είναι εκεί. Οποιοσδήποτε παράγοντας «έξωθεν» πίεσης στο πολιτικό σύστημα κι αν είναι κάθε φορά ο πιο αποφασιστικός, αυτός προκειμένου να υλοποιήσει τα «σχέδιά» του θα πρέπει να επηρεάσει τα εθνικά, συνταγματικά μας όργανα και τα πρόσωπα που τα στελεχώνουν. Είναι οι αποφάσεις των δικών μας πολιτικών και πολιτειακών παραγόντων που δεσμεύουν και για τις οποίες εκείνοι που τις έλαβαν είναι πολιτικά υπεύθυνοι και ενδεχομένως νομικά υπόλογοι. Από τη σκοπιά όμως της λειτουργίας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, το κρίσιμο είναι με ποια θεσμικά μέσα τέτοιες επιρροές προσλαμβάνουν τη μορφή κρατικών αποφάσεων και με ποια αιτιολογία διεκδικούν τη νομιμοποίησή τους.

Επιτρέψτε μου να εμμείνω από φιλοσοφική διαστροφή στο σημείο αυτό, δηλαδή σε εκείνο που θεωρώ περαιτέρω αλλοίωση του κοινοβουλευτισμού μας. Είναι πράγματι κουραστικά κοινός τόπος η αιωνόβια σχεδόν διάγνωση του Λάσκι ότι η Βουλή δεν είναι παρά «θάλαμος καταγραφής» των αποφάσεων του Εκτελεστικού. Ο κατά Μάνεση συνταγματισμός έχει παραγάγει κλασικές σελίδες για το ζήτημα. Αυτό που θέλω συγκεκριμένα να επισημάνω είναι ότι αντιμετωπίζουμε εν προκειμένω μια κλιμακούμενη υποχώρηση του κοινοβουλευτισμού μέσω της εξάλειψης του διαβουλευτικού στοιχείου στο πολίτευμα. Η κλιμάκωση αυτή μας είναι οικεία από την εθνική μας πολιτική ιστορία και όχι μόνο. Η άνευ όρων παράδοση των κοινοβουλίων του Μεσοπολέμου στις καισαρικές εθνικές φιγούρες αποτελεί ένα παράδειγμα, οσοδήποτε ακραίο(;). Μέχρι σήμερα, στο πλαίσιο της Γ΄ μεταπολιτευτικής Ελληνικής Δημοκρατίας, δεν είχε αμφισβητηθεί ποτέ ο ρόλος του Κοινοβουλίου ως κυρίαρχου φορέα νομιμοποίησης των πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνονται από τα επιτελικά κλιμάκια της πολιτικής ηγεσίας του κράτους, δηλαδή τον πρωθυπουργό και το Γραφείο του, την κυβέρνηση, τα μέλη της και τα επιμέρους όργανά της. Δεν αμφισβητείται το γεγονός ότι με σταθερή την κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι μικρότερη η επιρροή που μπορούν να ασκήσουν στη διαμόρφωση του κειμένου ενός νομοσχεδίου όλοι μαζί οι βουλευτές ως σώμα παρά ο καθένας με την προσωπική του επιρροή ως επικεφαλής λόμπι, ομάδων πίεσης, χρηματοδοτών κ.λπ. Τον αποκλειστικό σχεδόν λόγο έχουν τα πολιτικά επιτελεία των προτεινόντων υπουργών ως αυτοτελή σχεδόν κέντρα δικτύων πολιτικών/πελατειακών επαφών.

Ωστόσο η κοινοβουλευτική διαδικασία νομοπαραγωγής υποχρεώνει σε δημόσια διαβούλευση και κατ' αντιμωλία αντιπαράθεση πολιτικής επιχειρηματολογίας και πραγματικών δεδομένων. Έτσι, η διαβούλευση, ακόμη και σε περιστάσεις τελετουργικής μόνο ή σχηματικής τήρησής της, παραμένει ένα απρόβλεπτο πεδίο δημοσίου ελέγχου και λογοδοσίας. Οι νόμοι που ψηφίζονται έτσι από τη Βουλή φέρουν έστω και ασθενές το τεκμήριο του διαβουλευτικού ελέγχου, και αξίζουν την υπακοή μας αν μη τι άλλο για την ευθύνη μας που διαλέξαμε κακούς εκπροσώπους, αν έτυχε και δεν τους διάβασαν πριν τους ψηφίσουν. Ο προαναφερθείς ωστόσο συνδυασμός της σημερινής έκτακτης αναγκαστικής νομοθέτησης μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, από τη μια, και η πρακτική της οριακής απίσχνανσης ή και εξάλειψης του διαβουλευτικού στοιχείου, από την άλλη, μετατοπίζουν το σημείο πειθάρχησης της κοινοβουλευτικής ψήφου σε πιο υψηλό και πιο τυπικό πλέον επίπεδο. Η Βουλή περιορίζεται στο να εγκρίνει, με μία ψήφο επί της αρχής και μόνο, έναν τεράστιο όγκο επιμέρους δαιδαλωδών ρυθμίσεων υψίστου οικονομικού αντικειμένου ή υπέρτατης κοινωνικοπολιτικής κρισιμότητας, είτε αυτό έχει τη μορφή Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου προς έγκριση είτε διατάξεων με τη μορφή Κώδικα. Η εξάλειψη της διαβούλευσης, με την παράλειψη ακόμη και της πρόβλεψης ευλόγου χρόνου για απλή ανάγνωση, μετατρέπει τη διαδικασία ακόμη και στο εσωτερικό του Κοινοβουλίου σε διαδικασία αμιγώς δημοψηφισματικού χαρακτήρα.

Το καίριο χαρακτηριστικό αυτού του επαναλαμβανόμενου ενδοκοινοβουλευτικού δημοψηφίσματος είναι ότι αντικείμενό τους δεν είναι το κανονιστικό περιεχόμενο της απόφασης αλλά η απλή επιβεβαίωση της συνεχιζόμενης υποστήριξης από μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία εκείνου του επιτελείου που παίρνει στην πραγματικότητα τις πολιτικές αποφάσεις. Με άλλα λόγια, κάθε ψήφιση νόμου/έγκριση Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου ή Κώδικα είναι στην πράξη μια συγκεκαλυμμένη ψήφος εμπιστοσύνης. Εκ των πραγμάτων, κάθε νέα ψηφοφορία επί πρότασης της κυβέρνησης ήταν ανέκαθεν και ψήφος εμπιστοσύνης σε αυτήν, σήμερα όμως είναι πια μόνο αυτό και τίποτε άλλο. Η πύκνωση των φαινομένων αυτών κατά συνέπεια μετατρέπει τη Βουλή από καταγραφέα έστω των αποφάσεων του Εκτελεστικού σε γήπεδο όπου το ηγεμονικό Εκτελεστικό εισπράττει με κάθε απόφαση που υποβάλλει προς «έγκριση» και τη νέα acclamatio του.

Αντικοινοβουλευτισμός λόγω… κρίσης

Το επόμενο βήμα στα εγχειρίδια του αντικοινοβουλευτισμού είναι λογικά η κανονικοποίηση της νέας αυτής κατηγορίας δικαίου της εξαίρεσης και της ανάγκης, ως μορφής με τη συχνότητα χρήσης της οποίας θα πρέπει να εξοικειωθούμε χάριν της κρίσης. Κάποιοι μάλιστα δεν διστάζουν να προτείνουν να το κάνουμε αυτό πανηγυρικά μέσω της επικείμενης αναθεώρησης, υιοθετώντας ένα Σύνταγμα «κρίσης». Και μόνο από αυτό καταλαβαίνει κανείς πως κάποιοι καλοβλέπουν μια συνταγματική «δικτατορία» που θα βάλει επιτέλους λίγη τάξη με πυγμή, αρκεί να υπάρχει επαρκής αριθμός ψήφων για την acclamatio μέσα στη Βουλή. Το δεύτερο βήμα θα ήταν εξίσου λογικά να αραιώσουν οι αλλεπάλληλες ψήφοι εμπιστοσύνης, αφήνοντας ακόμη μεγαλύτερο περιθώριο αυτονομίας στο νομοθετούν Εκτελεστικό (σίγουρα θα το λένε κάπως σαν «νόμο -πλαίσιο») με απώτατο σημείο μία εφάπαξ ή μακροχρόνια εξουσιοδότηση, που θα κάνει και αυτήν ακόμη την παρουσία του Κοινοβουλίου περιττή, όπως άλλωστε την κατέστησε η στάση των ίδιων των κοινοβουλίων της Δύσης στον Μεσοπόλεμο, της χώρας μας συμπεριλαμβανομένης.

Το πόσο ισχυρή δυναμική αυταρχικής αυτονόμησης του Εκτελεστικού εγκλείει ο μηχανισμός παράκαμψης των τακτικών κοινοβουλευτικών διαδικασιών που περιέγραψα μόλις, το καταδεικνύει η τελευταία άσκηση συνταγματικής «δικτατορίας» με την αιφνίδια κατάργηση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και τη διακοπή των εκπομπών της διά της εκδόσεως Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου και πάλι. Αφήνοντας κατά μέρος τον αυτοτελώς αντισυνταγματικό χαρακτήρα του έργου από τη σκοπιά ειδικά της δημοκρατικής αρχής και των θεμελιωδών δικαιωμάτων, θα ήθελα να εστιάσω στην ιδιοτυπία της περίπτωσης από μια άλλη πιο διαδικαστική και πολιτική σκοπιά. Δεν θα θίξω ούτε το προδήλως προσχηματικό των αιτιολογιών που προσφέρθηκαν, αφού, όπως αποδείχθηκε παρά τις διαψεύσεις, το μέτρο προετοιμαζόταν από καιρό σαν «χαρτί» στο μανίκι του ισχυρού της συγκυβέρνησης, ώστε να παρέλκει εκ προοιμίου κάθε συζήτηση περί επείγοντος ή περί αλήθειας ή μη των λαϊκισμών περί «διαφθοράς» και «πάρτι σπατάλης» δημοσιογράφων και συνδικαλιστών. Πολλά από αυτά είναι αλήθεια, ίσως τα περισσότερα ή και όλα, αλλά προφανώς δεν είναι εκεί το θέμα.

Το ενδιαφέρον αντίθετα εν προκειμένω είναι ότι η πρωτοβουλία αυτή της κυβέρνησης δεν εκφράζει ούτε το σύνολο των μελών της ούτε τα δύο «ασθενέστερα» κόμματα της τριμερούς συγκυβέρνησης, αλλά μόνο την παράταξη του πρωθυπουργού, της οποίας και μόνο οι υπουργοί φέρονται να συνυπογράφουν τη σχετική πρόταση προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ωστόσο το γράμμα του Άρθρου 44, παρ. 1 του Συντάγματος περί Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου κάνει λόγο συγκεκριμένα για πρόταση που διενεργεί το Υπουργικό Συμβούλιο και όχι κάποια μέλη του. Φυσικά η συνταγματική ερμηνεία μπορεί εύκολα να διχαστεί αν θα πάρει ως βάση το γράμμα και θα απαιτήσει συνυπογραφή όλων των μελών του κεντρικού αυτού συλλογικού κυβερνητικού οργάνου ή θα υιοθετήσει μια πιο ευρεία έννοια αυτού, με βάση λ.χ. τους κανόνες λειτουργίας των συλλογικών οργάνων περί απαρτίας, εκπροσώπησης κ.ο.κ. Σε κάθε περίπτωση όμως θα ήταν δύσκολο να θεωρηθεί ότι μπορεί να μη συμμετέχει καν ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης που έχει και πρόδηλο καθ' ύλην ενδιαφέρον για την υπηρεσιακή κατάσταση σχεδόν 3.000 υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Το πλέον καινοφανές και πολιτικά στοιχείο όμως στην περίπτωση αυτή είναι το καταπληκτικό γεγονός ότι η συγκεκριμένη κομβική πολιτική απόφαση εμφανώς ελήφθη μονήρως και μονομερώς από τον στενό επιτελικό κύκλο περί τον πρωθυπουργό, με τη συμμετοχή περιορισμένου αριθμού εμπίστων υπουργών κορυφαίας αρμοδιότητας (όπως λ.χ. των Οικονομικών) και ερήμην, τουλάχιστον απ’ όσο γνωρίζουμε, των λοιπών δύο «ασθενών» εταίρων της συγκυβέρνησης αλλά και του μεγαλύτερου τμήματος της συμπολιτευόμενης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ακόμη και των βουλευτών τής σχετικώς πλειοψηφούσας παράταξης. Πίσω από τον αγοραίο αλλά και αμήχανο συνάμα λαϊκισμό της επίκλησης του γνωστού τοις πάσι διεφθαρμένου κυβερνητισμού της Ε.Ρ.Τ. Α.Ε., που το ίδιο τους το κόμμα πρωταγωνιστικά καλλιέργησε, το πολιτικό μήνυμα του πρωθυπουργού και του Γραφείου του ήταν σαφές και προς στιγμήν μάλιστα φάνηκε να κερδίζει και τις εντυπώσεις: «Τόσα χρόνια λέγαμε ότι φταίει η έλλειψη πολιτικής βούλησης, από σήμερα κανείς δεν θα μπορεί να μας μεμφθεί εμάς για τέτοιο έλλειμμα».

Το πολιτειακά κρίσιμο σημείο εν προκειμένω, πέρα από πολιτικές ή άλλες εκτιμήσεις της πρωτοβουλίας αυτής, είναι το πόσο εύκολα το ακραίο εργαλείο αναγκαστικής νομοθέτησης των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου πέρασε από τα χέρια μιας τρικομματικής συγκυβέρνησης, που απολαμβάνει έστω με τον ανάπηρο δημοψηφισματικό τρόπο τη στήριξη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, στον αποκλειστικό έλεγχο μιας παρασυνταγματικής εξουσίας, το περιβόητο Μαξίμου. Αφήνοντας επίσης κατά μέρος το πρόβλημα της συστηματικής αφωνίας του Προέδρου της Δημοκρατίας ή τις ευθύνες παρελθουσών κυβερνήσεων που οικοδόμησαν συστηματικά τον παρασυνταγματικό θύλακο του Γραφείου του πρωθυπουργού, το ερώτημα επιστρέφει αμείλικτο: είναι άραγε δυνατόν οι κορυφαίες πολιτικές αποφάσεις όπως η αιφνίδια διακοπή της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης να λαμβάνονται και να επιβάλλονται με τη μορφή αναγκαστικού νόμου, έστω και υπό προθεσμία, αποκλειστικά από ένα τμήμα του Εκτελεστικού που επικαλείται, εκτός της υποτιθέμενης αποφασιστικότητάς του, την αφηρημένη και επισφαλή υποστήριξη του 26% των Ελλήνων ψηφοφόρων.

Είναι σαφές πως η ριψοκίνδυνη αυτή πρωτοβουλία ευελπιστεί ότι ο αγοραίος λαϊκισμός ενάντια σε λαμόγια και δημοσιογράφους και, κυρίως, η αυταρχική μεθόδευση του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» θα συγκινήσει τους ψηφοφόρους που μουρμουρίζουν υπόκωφα για τον λοχία που μας χρειάζεται. Δεν είναι τυχαίο ότι μόνη η ανοικτά πλέον ναζιστική Δεξιά του Κοινοβουλίου έσπευσε να υποστηρίξει πανηγυρικά το όλο εγχείρημα, θεωρώντας ότι για άλλη μια φορά –όπως λ.χ. και στην περίπτωση της ιθαγένειας– η μεγάλη συντηρητική παράταξη σύρθηκε πίσω από τη δική της ατζέντα. Άλλωστε η διακοπή της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης φιγουράρει πρώτη πρώτη στις προτεραιότητες του εγχειριδίου κάθε καλού πραξικοπηματία.

Βέβαια, η ιδέα ότι η διακυβέρνηση της χώρας θα γινόταν με αναγκαστικούς νόμους που θα εξέδιδε η μισή μόνο κυβέρνηση ερήμην της υπόλοιπης, για να κάνει πράξη την πολιτική ανδροπρέπεια (κοινώς τσαμπουκά) με την οποία οι επιφανείς παράγοντες του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος έχουν διαποτίσει ήδη το τουίτερ, φάνταζε μέχρι πρότινος ως απλώς ουτοπικά διασκεδαστική. Νομίζω όμως ότι μετά τις τελευταίες εξελίξεις έχει αναβαθμιστεί σε κάτι λίγο πιο σοβαρό από μακάβριο χιούμορ. Η Ε.Ρ.Τ. δεν είναι φυσικά κανένα Ράιχσταγκ, για τον αυταρχικό εθνολαϊκισμό της γνήσιας ελληνικής Δεξιάς όμως θα μπορούσε να είναι απλώς μια βαυαρική μπιραρία.

ο μηδενισμός της ωμότητας Η Ελλάδα χωρίς δημόσια ραδιοτηλεόραση Γιάννης Σταυρακάκης.../ αναδημοσίευση απο το ΧΡΟΝΟΣ

ο μηδενισμός της ωμότητας

Τρία παραδείγματα έκπτωσης της κυριαρχίας:
λάθη Δ.Ν.Τ., πετρέλαιο θέρμανσης, Ε.Ρ.Τ.

Η Ελλάδα χωρίς δημόσια ραδιοτηλεόραση

Γιάννης Σταυρακάκης

Η πρόσφατη απόφαση για το κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ. αποτέλεσε σοκ για πολλούς εξαιτίας του ωμού συμβολισμού της. Ωστόσο, αν και αποτελεί σοβαρή κλιμάκωση μιας πολυετούς επιχείρησης «σοκ και δέους», δεν αποτελεί φυσικά κεραυνό αν αιθρία. Το ξαφνικό και βίαιο μαύρισμα της οθόνης συμπύκνωσε έναν μηδενισμό της κυριαρχίας που χαρακτηρίζει τις ασκούμενες πολιτικές εδώ και αρκετό καιρό, πάντα υπό την αιγίδα της ευρωπαϊκής επιτροπείας.

Ενώ στις απαρχές της κρίσης η επιβολή του μνημονιακού πακέτου φάνηκε να προϋποθέτει την επένδυσή του με κάποιο νόημα ικανό να διεκδικήσει ένα ελάχιστο ηγεμονικής συναίνεσης –έστω και μέσω της ενοχοποίησης, της παθολογικοποίησης, του ηθικισμού και του φόβου–, το τελευταίο διάστημα οι ενδείξεις στοιχειοθετούν το πέρασμα σε μια νέα φάση. Η λήψη των αποφάσεων δεν θεμελιώνεται πια στο όποιο νόημά τους, στη συναίνεση που κερδίζουν –έστω και εκβιαστικά–, αλλά στην ίδια τους την ωμή επιβολή. Δεν δικαιολογεί πια η ασθένεια τη θεραπεία και η ενοχή την τιμωρία. Θεραπεία και τιμωρία αυτονομούνται και πλήττουν με ασυνήθιστη ωμότητα ασθενείς και υγιείς, δικαίους και αδίκους, συχνά χωρίς την ανάγκη οποιασδήποτε πειστικής δικαιολόγησης. Έτσι, όμως, η πολιτική διαχωρίζεται από κάθε νοηματικό περιεχόμενο και η κυριαρχία εκπίπτει σε ωμό καταναγκασμό. Απογυμνωμένα πλέον από κάθε έλλογο έρεισμα, τα μέτρα που ασκούνται δεν εξυπηρετούν παρά την ίδια την εδραίωση ενός μηδενιστικού συστήματος κυριαρχίας διά της ωμότητας που υποβιβάζει τους πολίτες σε υποζύγια.

Παραδείγματα τούτης της έκπτωσης είχαμε αρκετά τον τελευταίο καιρό. Είναι εύκολο να ανακαλέσουμε τουλάχιστον δύο στα οποία –παραδόξως– μοιάζει να συμφωνεί σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Το πρώτο αφορά την ομολογία λαθών από μεριάς του Δ.Ν.Τ. Μπροστά σε μια τόσο εντυπωσιακή ομολογία αποτυχίας και ενάντια σε κάθε λογική, η στάση των ευρωπαϊκών και διεθνών θεσμών παραμένει η ίδια, όπως την είχε εμβληματικά αποτυπώσει στο παρελθόν η Κριστίν Λαγκάρντ: «implementation, implementation, implementation»! Με άλλα λόγια, η επιβολή μιας σειράς μέτρων αυτονομείται από την αποτελεσματικότητά τους και την οποιαδήποτε νομιμοποίησή τους.

Η ίδια μηδενιστική ωμότητα σημαδεύει ένα ακόμη πρόσφατο συμβάν: την αύξηση της φορολογίας στο πετρέλαιο θέρμανσης. Αν και ο χειμώνας που μας πέρασε απέδειξε τα καταστροφικά αποτελέσματα του ανάλγητου αυτού μέτρου (αποστέρηση του μέσου πολίτη από την επαρκή κάλυψη της βασικής ανάγκης για θέρμανση και πραγματική εξαθλίωση των αδυνάτων, κατάρρευση της ζήτησης και μείωση των αντίστοιχων κρατικών εσόδων, επιδείνωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, αποψίλωση των δασών κ.λπ.), κανείς δεν φαίνεται ικανός να το αναιρέσει. Τίποτε, ωστόσο, δεν το νομιμοποιεί πέρα από την ίδια τη μηδενιστική ωμότητά του.

Είναι προφανές ότι ο τύπος εξουσίας που οροθετούν τα μέτρα αυτά δεν στηρίζεται στην ηγεμονία (στην οργάνωση δηλαδή της συναίνεσης), δεν μετέρχεται την πειθώ, δεν βγάζει νόημα. Πρόκειται για μια απογυμνωμένη εξουσία που στηρίζεται στον πόνο και την ωμότητα για να προκαλέσει το πλεόνασμα μιας α-νόητης απόγνωσης στην οποία ποντάρει τη φαταλιστική αποδοχή της. Αν συμβολίζει κάτι μια τέτοια εξουσία είναι έναν ντεσιζιονισμό [αποφασιοκρατία] που δεν είναι απλώς μετα-δημοκρατικός αλλά πρόδηλα αυταρχικός. Γι αυτό, εξάλλου, η κορύφωση της ενάσκησής της με την απόφαση για την Ε.Ρ.Τ. και το μαύρισμα της οθόνης κινητοποίησε τα αντανακλαστικά κάθε δημοκρατικού πολίτη, έγινε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Και όχι μόνο αυτό. Οι πολίτες δεν περιορίστηκαν σε μια απλή αντανακλαστική αντίδραση «για την τιμή των όπλων». Ούτε έπεσαν στην παγίδα της αναπαραγωγής του μηδενισμού της κυριαρχίας. Αντιθέτως, αντέδρασαν με επινοητικότητα, εμπνεόμενοι από τη δημιουργική ορμή της αλληλεγγύης. Όποιος παρακολουθεί τις τελευταίες μέρες το διαδικτυακό πρόγραμμα της Ε.Ρ.Τ. ξέρει σε τι ακριβώς αναφέρομαι: στην απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων χιλιάδων ανθρώπων, δημοσιογράφων και καλλιτεχνών, επιστημόνων και απλών πολιτών, που πραγματώνουν και περιφρουρούν στο σήμερα το όραμα μιας δημόσιας τηλεόρασης ανεξάρτητης και συμμετοχικής, χωρίς ταμπού και δουλείες, με επίγνωση του πολιτισμικού ρόλου και της δημοκρατικής σημασίας της.

Τέλος, η απόφαση για την Ε.Ρ.Τ. κατέδειξε σε μια μουδιασμένη Ευρώπη τις αναπόδραστες συνεπαγωγές του μηδενισμού της ωμότητας, τον οποίο οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί είχαν de facto επικυρώσει ή και επιβάλει. Έτσι, για πρώτη φορά το ελληνικό διακύβευμα καταγράφηκε τόσο καθαρά ως αυτό που όντως είναι, δηλαδή ως ζήτημα δημοκρατίας. Τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη πρόκειται για μια κρίσιμη καμπή που θα κρίνει, σε μεγάλο βαθμό, το (δημοκρατικό ή αυταρχικό) μέλλον μας...