. ΦΤΑΙΕΙ Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΙΣΕΙ.
Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010
ΌΧΙ, ΔΕΝ φταίνε για τα δεινά μας η διαφθορά, η αναξιοκρατία, η αδιαφάνεια. Δεν φταίνε τα σκάνδαλα επί σκανδάλων, που τίναξαν στον αέρα τα ταμεία του κράτους και εξανέμισαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Δεν φταίνε τα όργια ρουσφετιών, διορισμών, αργομισθιών, επιδομάτων, στο Δημόσιο. Δεν φταίνε οι τερατώδεις μίζες και ο εξωφρενικός χρηματισμός στις προμήθειες του Δημοσίου. Δεν φταίει το περίτεχνο μαγείρεμα συνειδήσεων ψηφοφόρων, εκλογικών νόμων και συστημάτων, οικονομικών δεικτών και στατιστικών στοιχείων, ο γκαιμπελικός έλεγχος των ειδήσεων και των ΜΜΕ. Δεν φταίει η ντε φάκτο ασυλία κάθε μεγαλοαπατεώνα, από τον διαπλεκόμενο εκδότη ως τον μεγαλέμπορο όπλων κι από τον ιδιοκτήτη ΠΑΕ ως τον εφοπλιστή κι από τον βουλευτή ως τον Πρωθυπουργό. Δεν φταίει το όργιο μικροφοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής και και μικροδιαπλοκής και απάθειας στην ΣΥΝΕΝΟΧΗ κοινωνία. Δεν φταίει που η νεολαία μας κάααααθεται και πίνει φραπόγαλα ενώ οι Ξένοι μας εργάζονται σαν δούλοι, στις λίγες ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ δουλειές που απέμειναν. Δεν φταίει η εξόντωση και η εξορία της βιομηχανίας και της βιοτεχνίας, η εκπόρνευση της γεωργίας με το όργιο των σπαταλημένων επιδοτήσεων και την διάλυση των συνεταιρισμών. Δεν, δεν, δεν, δεν. ΦΤΑΙΕΙ Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΙΣΕΙ.
Η απώλεια του μέτρου δεν βοηθά τη χώρα μας.
Η απώλεια του μέτρου δεν βοηθά τη χώρα μας.
http://ecogreensalonika.wordpress.com/2010/02/26/statement-of-m-tremopoulos-about-the-german-focus-cover/
Δήλωση του Μιχ. Τρεμόπουλου για το θόρυβο με το γερμανικό εξώφυλλο
Για το θόρυβο των τελευταίων ημερών με το εξώφυλλο γνωστού γερμανικού περιοδικού, ο ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων Μιχάλης Τρεμόπουλος έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Είμαστε από τους πρώτους που επισημάναμε το ευρωπαϊκό χρέος για αλληλεγγύη σε χώρες όπως η Ελλάδα. Έχουμε ήδη κερδίσει τη στήριξη των Ευρωπαίων Πράσινων και συνεχίζουμε την προσπάθεια.
Ο συμβολικός ελληνογερμανικός “πόλεμος” των τελευταίων ημερών βοηθάει ίσως τη δημοτικότητα κάποιων πολιτικών, θυσιάζει όμως, στο βωμό μιας πρόσκαιρης εθνικής ικανοποίησης, την προσπάθεια να κερδίσουμε την αλληλεγγύη που χρειάζεται και που δικαιούται η χώρα μας. Κανένα εξώφυλλο περιοδικού, οσοδήποτε προσβλητικό, δεν είναι λογικό να αντιμετωπίζεται σαν να ήταν το κέντρο του κόσμου.
Η αίσθηση του μέτρου είχε πάντα ιδιαίτερη σημασία για τον ελληνικό πολιτισμό. Η απώλειά της δε θα βοηθούσε ούτε τη χώρα ούτε τον πολιτισμό μας
http://ecogreensalonika.wordpress.com/2010/02/26/statement-of-m-tremopoulos-about-the-german-focus-cover/
Δήλωση του Μιχ. Τρεμόπουλου για το θόρυβο με το γερμανικό εξώφυλλο
Για το θόρυβο των τελευταίων ημερών με το εξώφυλλο γνωστού γερμανικού περιοδικού, ο ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων Μιχάλης Τρεμόπουλος έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Είμαστε από τους πρώτους που επισημάναμε το ευρωπαϊκό χρέος για αλληλεγγύη σε χώρες όπως η Ελλάδα. Έχουμε ήδη κερδίσει τη στήριξη των Ευρωπαίων Πράσινων και συνεχίζουμε την προσπάθεια.
Ο συμβολικός ελληνογερμανικός “πόλεμος” των τελευταίων ημερών βοηθάει ίσως τη δημοτικότητα κάποιων πολιτικών, θυσιάζει όμως, στο βωμό μιας πρόσκαιρης εθνικής ικανοποίησης, την προσπάθεια να κερδίσουμε την αλληλεγγύη που χρειάζεται και που δικαιούται η χώρα μας. Κανένα εξώφυλλο περιοδικού, οσοδήποτε προσβλητικό, δεν είναι λογικό να αντιμετωπίζεται σαν να ήταν το κέντρο του κόσμου.
Η αίσθηση του μέτρου είχε πάντα ιδιαίτερη σημασία για τον ελληνικό πολιτισμό. Η απώλειά της δε θα βοηθούσε ούτε τη χώρα ούτε τον πολιτισμό μας
Οι Έλληνες και το παράλογο(ενα εξαιρετικό κειμενο του Greek Rider που βαζει μερικά πραγματα- και Δαχτυλα στη θεση τους ...(και κατι ακομα που εχω να πω : Οταν το Δαχτυλο δειχνει το φεγγαρι -εν προκειμενω το μαυρο μας το Χαλι- Οι Ηλιθιοι επιμενουν να βλεπουν το Δαχτυλο)
Οι Έλληνες και το παράλογο
αποσπασμα
''
αποσπασμα
''
Αν συνειδητοποιήσουμε ότι τα λατινικά και τα αρχαία ελληνικά είναι νεκρές γλώσσες, μένουν μόνο τρεις: η Αγγλική, η Γερμανική και η Γαλλική. Τα περισσότερα μάλιστα φιλοσοφικά γραπτά είναι στη Γερμανική: Δείτε εδώ τους 400 Γερμανούς φιλόσοφους και ας μη μιλήσουμε βέβαια για Γκαίτε, Σίλερ, Ρίλκε....
Η Ελλάδα αντίθετα, ενώ έκανε μια τεράστια ιστορική πορεία προόδου και έχοντας και αυτή μεγάλο πολιτισμό (Σολωμός, Καβάφης, Κάλβος κτλ), τα τελευταία χρόνια έχει περιέλθει σε μια άνευ προηγουμένου σήψη.
Η Ελλάδα είναι η χώρα της παρέας, δεν υπάρχουν δομές και συστήματα, μόνο μαφίες που κανονίζουν στο μιλητό τα πάντα. Αν κάποιος πάει να διεκδικήσει κάτι ή θα φάει ξύλο ή θα σκοτωθεί ή θα τον θάψουν ακόμη και οι πολιτικές μαφίες. Την εποχή αυτή βγαίνουν στην επιφάνεια διάφορες πτυχές του παραδικαστικού κυκλώματος ενώ πριν λίγα χρόνια όλοι θυμόμαστε τα Ζωνιανά ή έναν βουλευτή που πίεζε αστυνομικούς να μην καταθέσουν κατά εμπόρων ναρκωτικών, καθώς και άπειρα οικονομικά σκάνδαλα τα τελευταία 20-30 χρόνια. Και μάλιστα υπάρχει ασυλία γι' αυτούς τους απατεώνες!
Οι θεσμοί μας έχουν καταρρεύσει, το κράτος παραπαίει, δουλειές δεν υπάρχουν (μόνο ό,τι στήσει κανείς μόνος του) και ακόμη και σήμερα που ο Παπανδρέου θέλει διαφάνεια και όλα στο ίντερνετ, ακόμη και τώρα, ο ίδιος ο κομματικός μηχανισμός του γελάει και στοιχηματίζουν πότε θα πέσει. Αυτή είναι η κατάντια μας σαν Ελλάδα. ΚΑΝΕΙΣ έλληνας βουλευτής (ή σχεδόν κανείς) δεν θα μπορούσε να επιβιώσει σε μια άλλη σύγχρονη και πολιτισμένη χώρα. Αν τους ακούσει κάποιος από κοντά είναι άνθρωποι γλοιώδεις, φαφλατάδες, κομπιναδόροι, λαϊκιστές, αμόρφωτοι μέχρι τα βάθη του είναι τους, και συχνά απατεώνες και ψεύτες. Δεν θα έκαναν ούτε ως κλητήρες σε μια σοβαρή επιχείρηση.
Και όλα αυτά εμάς ΔΕΝ μας πειράζουν και αντίθετα μας πειράζει που οι Γερμανοί μας κοροϊδεύουν εκνευρισμένοι με την Αφροδίτη της Μήλου σε άσεμνες χειρονομίες. Ποια Αφροδίτη της Μήλου ρε κακομοίρηδες, δεν κοιτάμε τα χάλια μας καλύτερα λέω εγώ;
Τα χρήματα που έχουν εισρεύσει σε αυτό τον τόπο τα τελευταία 40 χρόνια, θα επαρκούσαν για να ήμασταν σήμερα όλοι μια χαρά, μια χώρα με σημαντική παραγωγή και ανταγωνιστικότητα, με καινοτομία, μεγάλες επιχειρήσεις, δομές, νόμους, ισχυρή οικονομία, πλήρη απασχόληση κτλ. Και τι τα κάναμε τα χρήματα; Τα κάναμε προεκλογικές ρεκλάμες, καταναλωτικές παροχές, προεκλογικές παροχές, κομματικές προμήθειες, τα έδωσαν για καθαρή εξαγορά ψήφων, για διορισμό των "δικών μας" παιδιών, για να θρέψουν μαφίες σε κάθε γωνιά της Ελλάδος και σε πολλούς μα πάρα πολλούς εργολάβους και ημέτερους κρατικών προμηθειών. Μαφίες -πραγματικές μαφίες- που έχουν αναλάβει να υποκαταστήσουν τους νόμους, το κράτος, το δίκαιο και κάθε έννοια δημοκρατίας.
Και ποιες είναι οι ευθύνες όλων μας; Κατ' αρχήν το ότι έχουμε δεσμευτεί σε κάποια επιμέρους τοπική ή κομματική μαφία τις οποίες ψηφίζουμε κιόλας!
Όση τιμή αξίζει σε όσους πολέμησαν τους Γερμανούς και ανάγκασε ακόμη και τους Ναζί να τους αποδώσουν τιμές καθώς προέλαυναν ή τον Τσώρτσιλ να λέει ότι "Οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες", όση τιμή αξίζει στη μεγάλη μας ποίηση και μουσική ή σε όσους έπεσαν ηρωικά πολεμώντας εσωτερικούς εχθρούς, τόση αηδία και ντροπή αξίζει σε εμάς τους νεοέλληνες που δεν τολμάμε να αντιδράσουμε απέναντι στη μαφία του πολιτικού συστήματος και ξαναψηφίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους. Που δεν τολμάμε να αντιδράσουμε στη μαφία του κάθε διαπλεκόμενου, στη μαφία των κρατικοδίαιτων και ρεζίληδων επιχειρηματιών, στο ρεζίλι του διεφθαρμένου υπαλλήλου, γιατρού, δικηγόρου.
Και τι πείραξε δηλαδή που η Αφροδίτη της Μήλου μας έκανε τέτοια χειρονομία; Είναι ελληνικό σύμβολο η Αφροδίτη της Μήλου; Τι σχέση έχουμε εμείς -οι νεοέλληνες- με αυτούς που δημιούργησαν την αρχαία ελληνική τέχνη, που έγραψαν την πρώτη φιλοσοφία, που ίδρυσαν το θέατρο και τη δημοκρατία; ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Οι Γερμανοί ή διάφοροι άλλοι που χλευάζουμε έχουν πολύ μεγαλύτερη σχέση με αυτούς, και ας μιλάνε τελείως διαφορετική γλώσσα από εκείνους. Τι σχέση έχουμε εμείς με τους μεγάλους αρχαίους φιλοσόφους όταν ακόμα και σήμερα το 2010 προσκυνάμε μέσα στις εκκλησίες και σκύβουμε μπροστά στους δεσπότες της απατεωνιάς και της ρεμούλας; ''
Radical Desire: Hocus-Pocus, No Focus!#links
...Το οποίο μας φέρνει στην τελευταία εθνική εμμονή με το εξώφυλλο του γερμανικού Focus, όπου η δομή μηντιακού συναισθήματος θυμίζει έντονα σκηνή σε μελόδραμα της σειράς του εξής τύπου: "αυτή"/"αυτός" λέει σ' "αυτόν"/"αυτή" κουβέντα σκληρή και άπονη. Αυτός/αυτή κατεβάζει το κεφάλι και αίφνης ακούγονται πενιές λίαν βαριές και έμπλεες πίκρας ασήκωτης. Αυτός/αυτή ξανασηκώνει το κεφάλι και λέει: "ναι, ποιος/ποια είμαι άλλωστε εγώ για να με αγαπήσεις. Εσύ, μαθημένη στα λούσα και στα κότερα του μπαμπά σου/μαθημένος στις κούρσες και στη ζωή του πλέιμποϊ. Εγώ, λουστράκι/ράφτρα απ' τα δεκαπέντε μου, τώρα να τρώω τα νιάτα μου στο γιαπί/υφαντουργείο. Έχεις δίκαιο 'Λούσυ/Τζένη/Μπέμπα/Τζόνι/Τζίμι'" --ή οτιδήποτε παρόμοια ενδεικτικό για τον νεοπλουτισμό και το ψώνιο της λεγάμενης/του λεγάμενου-- "άσε με εμένα εδώ και πήγαινε να ζήσεις τη ζωή σου" (πολιτικός εκφραστής: Γ.Α.Π). Το πραγματικό νόημα βέβαια είναι το ακριβώς αντίστροφο: "Ποιος είσαι συ ρε βουτυρομπεμπέ/ρε κακομαθημένη που θα μου πεις εμένα; Άει στα τσακίδια!" (πολιτικός εκφραστής: Πάγκαλος). Mutatis mutandi: Βγάλανε οι Γερμανοί ενός περιοδικού επιπέδου τρεχαγύρευε εξώφυλλο με την Αφροδίτη την κωλοδαχτυλούσα; Μπουζουκάκι από πίσω, πικρός αναστεναγμός, μπεγλέρι, και "εμείς φταίμε. Πέσαμε πολύ χαμηλά. Δεν έπρεπε να μας το κάνουμε αυτό. Με τι πρόσωπο να κυκλοφορήσουμε πλέον σ' αυτή την κενωνία." Περνάει λίγη ώρα και ο κυκλοθυμισμός το γυρνάει από την άλλη; "Αλλά στο κάτω-κάτω, και ποιοι είναι αυτοί ρε που θα μας πούνε εμάς, που στην Κατοχή...που σιγά τον πολιτισμό τους δηλαδή, που άσε ρε τώρα, στημένα είναι όλα για να μας τα φάνε", κλπ.
Οι δικοί μας Γερμανοί DIE LINKE( απο το blog του ENEKEN )
ENEKEN
Οι δικοί μας Γερμανοί DIE LINKE
Οι δικοί μας Γερμανοί DIE LINKE
Μήνυμα αλληλεγγύης στους απεργούς στην Ελλάδα των βουλευτών και ευρωβουλευτών του γερμανικού κόμματος Die Linke (Η Αριστερά).
Εμείς, πολιτικοί παράγοντες μέλη του Κόμματος Die Linke, που ασχολούμαστε με τα ευρωπαϊκά και οικονομικά θέματα στη Γερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή εκφράζουμε, με αφορμή τη γενική απεργία στην Ελλάδα, την ολόπλευρη αλληλεγγύη μας στους απεργούς.
Εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας για την άνευ προηγουμένου εκστρατεία που έχει ενορχηστρωθεί με στόχο την Ελλάδα. Η δύσκολη θέση της χώρας γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης για την ενεργοποίηση προκαταλήψεων. Οι πολίτες της Ελλάδας, γυναίκες και άνδρες, κατασυκοφαντούνται, κατηγορούνται ότι είναι “κατά συρροή ψεύτες και ότι συστηματικά παραποιούν τα στατιστικά στοιχειά”, ότι συνεχώς κατεργάζονται “ύπουλες πολίτικες”.
Οι Έλληνες δήθεν ζουν σ’ έναν “παράδεισο” απ’ τον οποίο “επειγόντως πρέπει να απαλλαγούμε “. Στο στόχαστρο όμως των νεοφιλελεύθερων μέσωνενημέρωσης και πολιτικών παραγόντων δεν βρίσκεται μόνον η Ελλάδα.
Προσβάλουν με τον χαρακτηρισμό ” PIGS ” (γουρούνια ) και την Πορτογαλία, Ιταλία και Ισπανία. Αυτή η εκστρατεία έρχεται σε αντίθεση με βασικές αρχές της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Πολίτικοι παράγοντες και δημοσιογράφοι, που κατά τα άλλα δεν κουράζονται να επικαλούνται την “όλο και στενότερη Ευρωπαϊκή Ένωση” απευθύνονται στα χαμηλότερα ανθρωπινά ένστικτα καταστρέφοντας την αμοιβαία εμπιστοσύνη που αποτελεί την προϋπόθεση για την ειρηνική συμβίωση των ευρωπαϊκών λαών. Πάντα στην κρίση το κεφάλαιο αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους που να εισπράττουν την οργή όλων εκείνων στην Ευρώπη που απειλούνται από κοινωνική περιθωριοποίηση. Με τον τρόπο αυτό επιδιώκουν να αποπροσανατολίσουν και να εξουδετερώσουν την κριτική στον καπιταλισμού .
Γνωρίζουμε τη δύσκολη θέση της Ελλάδας. Το νέο έλλειμμα για το 2009 που έχει φτάσει στο 12,7 % ασφαλώς είναι μεγάλο. Το ίδιο όμως ισχύει και για άλλες χώρες όπως π.χ. για τη Μ. Βρετανία 12 % η για την Ισπανία με 10%.
Ανάλογοι αριθμοί σημειώθηκαν όμως το 2009 και στη Ιαπωνία και στις ΗΠΑ. Παντού οι αμύθητες χρηματικές δωρεές για τις τράπεζες, τα έκτακτα μετρά και οι οφειλές στη καταβολή των φόρων άνοιξαν τεράστιες μαύρες τρύπες στους κρατικούς προϋπολογισμούς .
Αποτελεί ύπουλη πράξη και αποτυχία της πολίτικης το γεγονός ότι ακριβώς εκείνες οι τράπεζες και εκείνοι οι κερδοσκόποι που μόλις χτες σώθηκαν από την βέβαιη χρεοκοπία χάρη στα κρατικά κονδύλια σήμερα θέτουν εκ νέου
ολόκληρες χώρες κάτω από την πίεση των υπέρογκων τόκων και έχουν και πάλι τη δυνατότητα να κερδοσκοπούν ασύστολα σε βάρος των χορών αυτών.
Η αλληλεγγύη με την Ελλάδα και με τα άλλα θύματα τέτοιων μηχανορραφιών επιτάσσει να τεθεί τέρμα σ’ αυτούς που κερδοσκοπούν από την κρίση.
Με μεγάλη ανησυχία παρατηρούμε ότι η περιπλοκή κατάσταση στην Ελλάδα αξιοποιείται από τις χρηματιστηριακές αγορές, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή
και από τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις στις πρωτεύουσες των χωρών μελών της Ε.Ε για να επιβάλουν την κοινωνική κατεδάφιση. Θεωρούν αναγκαίο να κάμψουν αποφασιστικά την αγωνιστικότητα του ελληνικού εργατικού κινήματος ώστε να επιβάλουν μείωση μισθών και ανύψωση των ορίων
συνταξιοδότησης. Επιδιώκεται να επιβληθούν στους έλληνες και στις ελληνίδες εργαζόμενους οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις που εμείς δεν είχαμε καταφέρει να εμποδίσουμε στη χώρα μας.
Ταυτόχρονα διαπιστώνουμε όμως ότι κάνεις δεν αναφέρεται στις τεράστιες οικονομικές ανισορροπίες στην Ευρωζώνη. Η αλήθεια είναι ότι δεν αντιμετωπίζει μόνον η Ελλάδα τέτοιες δυσκολίες. Και η Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία παλεύουν με ελλείμματα πάνω του μέσου όρου. Από την άλλη πλευρά οι χώρες του Ευρωπαϊκού πυρήνα και ειδικότερα
η Γερμανία που είναι για πολλά χρόνια ο πρωταθλητής των εξαγωγών συγκεντρώνουν ένα τεράστιο πλεόνασμα. Οι ανισορροπίες πρέπει να εξαφανιστούν. Είναι ανάγκη να εκπονηθεί μια συντονισμένη ευρωπαϊκή πολίτικη μακράς πνοής.
Οι χώρες με πλεόνασμα πρέπει να ενισχύσουν αποφασιστικά τη ζήτηση της εσωτερικής αγοράς και οι εργοδότες να παραιτηθούν από την επιθετική στρατηγική για τις εξαγωγές.
Καταδικάζουμε την απόρριψη τέτοιων διεκδικήσεων από τη γερμανική κυβέρνηση. Η κυβέρνηση παίρνει το ρίσκο να θρυμματιστεί η Ευρωζώνη συνέπεια των αυξημένων πιέσεων.
Εκφράζοντας την υποστήριξη μας στο ελληνικό εργατικό κίνημα κρατάμε ζωντανές τις παραδόσεις της σοσιαλιστικής αλληλεγγύης.
Ξέρουμε ότι η πάλη των ελλήνων εργαζομένων για μια αξιοπρεπή και ανθρώπινη ζωή είναι και δική μας πάλη.
Μόνον όταν οι εργαζόμενοι στις διαφορές ευρωπαϊκές χώρες καταφέρουν να μην έρχονται σε αντιπαράθεση μεταξύ τους, μόνον τότε μπορεί να υπάρξει μια στροφή προς μια άλλη, καλύτερη Ευρώπη.
Την έκκληση υπογραφούν οι ακόλουθοι βουλευτές του κόμματος Die Linke στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στην Ομοσπονδιακή Βουλή
*Ευρωβουλευτές*
Λοταρ Μπισκι, Ευρωβουλευτής ΝΤΙ ΛΙΚΕ, Πρόεδρος κοινοβουλευτικής ομάδας
Κορνελια Ερνστ, Ευρωβουλευτής
Τομας Χεντελ, Ευρωβουλευτής
Γιουργκεν Κλιουτε,Ευρωβουλευτής
Σαμπινε Λοζιγκ, Ευρωβουλευτής
Χελμουτ Σολτς, Ευρωβουλευτής
Σαμπινε Βιλς, Ευρωβουλευτής
Γκαμπριελε Τσιμερ, Ευρωβουλευτής
*Βουλευτές της Ομοσπονδιακής Βουλής*
Εβα Μπουλιγκ Σροτερ , βουλευτής
Χαρλαντ Κοχ, βουλευτής
Ραλφ Λνκερτ, βουλευτής
Ουλλα Λετζερ, βουλευτής, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος για την διεθνή πολιτική και την παγκοσμιοποίηση
Δρ. Ντιτερ Ντιμ, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος για ζητήματα ευρωπαϊκής
πολιτικής
Αντρεϊ Χουνκο, βουλευτής
Τομας Νοντ, βουλευτής
Ριχαρντ Πιτερλε, βουλευτής
Μιχαελ Σλεχτ, βουλευτής
Δρ. Χερμπερτ Σουι, βουλευτής
Σαμπινε Στοουμπερ, βουλευτής
Αλεξαντερ Ουλριχ, βουλευτής
Σαχρα Βαγγενκνεχτ, βουλευτής, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος για την οικονομική πολιτική
Ημερίδα Μορφωτικού Ιδρύματος ΕΣΗΕΜ-Θ :Ημερίδα με τίτλο «Δικτατορία 1967-1974: Η έντυπη αντίσταση» οργανώνει το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΜ-Θ το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010, δίνοντας συνέχεια στην προσπάθειά του να χαρτογραφηθεί συστηματικά και ολοκληρωμένα το πεδίο του αντιδικτατορικού Τύπου στη Ελλάδα και να φωτιστεί ο ρόλος της δημοσιογραφίας στη σκοτεινή εκείνη επταετία.
Ημερίδα Μορφωτικού Ιδρύματος ΕΣΗΕΜ-Θ
Θεσσαλονίκη, 17 Φεβρουαρίου 2010
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Θεσσαλονίκη, 17 Φεβρουαρίου 2010
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ημερίδα με τίτλο «Δικτατορία 1967-1974: Η έντυπη αντίσταση» οργανώνει το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΜ-Θ το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010, δίνοντας συνέχεια στην προσπάθειά του να χαρτογραφηθεί συστηματικά και ολοκληρωμένα το πεδίο του αντιδικτατορικού Τύπου στη Ελλάδα και να φωτιστεί ο ρόλος της δημοσιογραφίας στη σκοτεινή εκείνη επταετία.
Στην αφετηρία της προσπάθειας αυτής βρίσκεται η έκθεση ντοκουμέντων που λειτουργεί στην αίθουσα του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ (Μορκεντάου 1, ώρες λειτουργίας: 10 π.μ.-8 μ.μ.) Το υλικό της, μαζί με τα Πρακτικά της Ημερίδας, θα αποτυπωθούν σε τόμο που θα εκδώσει το Μορφωτικό Ίδρυμα το φθινόπωρο του 2010.
Η ημερίδα θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα συνεδρίων της ΕΣΗΕΜ-Θ (Στρ. Καλλάρη 5, 3ος όροφος) και θα συμμετάσχουν σε αυτήν ως εισηγητές ή συνομιλητές σε στρογγυλό τραπέζι εξειδικευμένοι επιστήμονες, ερευνητές, δημοσιογράφοι με ενεργό ρόλο σε νόμιμα ή παράνομα Μέσα της περιόδου, αλλά και πολιτικοί κρατούμενοι της χούντας.
Το Διοικητικό Συμβούλιο
«Θυμάμαι άρα υπάρχω!»
«Θυμάμαι άρα υπάρχω!»
του Κώστα Γακίδη*
«Ποτέ ξανά Άουσβιτς!», «δεν ξεχνάμε!» επαναλάβαμε με ένα στόμα μια φωνή όσοι επώνυμοι και ανώνυμοι τιμήσαμε χτες τη μνήμη των Εβραίων συμπολιτών μας - θυμάτων του Ολοκαυτώματος στον τόπο όπου άρχισε πριν 68 χρόνια το ανείπωτο μαρτύριό τους, στην πλατεία Ελευθερίας.
Πώς όμως αυτό το βαρύ καθήκον της μνήμης μπορούν να το προσλάβουν ως ιστορικό γεγονός οι νέες γενιές που τις μεγαλώνουν είτε με την ιστορική αμνησία είτε με την επιλεκτική μνήμη και την εθνικιστική υπερμνησία; Και μάλιστα σε μια χώρα όπου οι Εβραίοι ανήκουν στις «λευκές σελίδες» της επίσημης Ιστορίας, ενώ εξοντώθηκε το 85% από αυτούς στα χιτλερικά στρατόπεδα θανάτου.
Καθώς μάλιστα πολλαπλασιάζονται οι επιθέσεις μιας αναδυόμενης, ρατσιστικής, αντισημιτικής και ξενόφοβης ακροδεξιάς, όπως ο διπλός εμπρησμός της συναγωγής στα Χανιά - απαιτείται, τουλάχιστον, εγρήγορση.
Όπως γράφει ο Τέοντορ Αντόρνο στο δοκίμιό του Η Εκπαίδευση μετά το Άουσβιτς, «κάθε συζήτηση γύρω από τα ιδεώδη της Εκπαίδευσης είναι τετριμμένη και ασυνεπής συγκρινόμενη με αυτό το μοναδικό ιδεώδες: ποτέ ξανά Άουσβιτς. Ήταν η βαρβαρότητα που όλη η Εκπαίδευση αντιμάχεται. Κάποιος μιλά για την απειλή μιας υποτροπής στη βαρβαρότητα. Αλλά δεν είναι μια απειλή – το Άουσβιτς ήταν αυτή η υποτροπή. Και η βαρβαρότητα συνεχίζει όσο οι βασικές συνθήκες που ευνόησαν αυτή την υποτροπή εξακολουθούν, σε μεγάλο βαθμό, να μην έχουν αλλάξει. Αυτός είναι ο καθολικός τρόμος. Η κοινωνική πίεση εξακολουθεί να υφίσταται, αν και ο κίνδυνος παραμένει αόρατος στις μέρες μας. Ωθεί τους ανθρώπους στο ανείπωτο, το οποίο αποκορυφώθηκε σε παγκόσμια – ιστορική κλίμακα στο Άουσβιτς».
Το ερώτημα, επομένως, πώς προσεγγίζουμε-προσλαμβάνουμε το Ολοκαύτωμα, χωρίς να καταντά μαρτυρολόγιο, αν και δεν είναι καινούργιο, είναι ωστόσο κρίσιμο και απαιτεί πρωτότυπες απαντήσεις, καθώς «η κοινωνική πίεση ωθεί τους ανθρώπους στο ανείπωτο» και μαζικά εγκλήματα εξακολουθούν να διαπράττονται. Δεν είναι τυχαίο που η διεθνής πρακτική για την προσέγγιση του Ολοκαυτώματος σχοινοβατεί ανάμεσα στη «βιωματική προσέγγιση», τη «μοναδικότητα» και σε μια επικίνδυνη «σχετικοποίηση» της γενοκτονίας που, τελικά, καταλήγει στον αναθεωρητισμό, σε συμψηφισμούς μαζικών εγκλημάτων, στο ξέπλυμά τους.
«Πρέπει κανείς να γνωρίζει τους μηχανισμούς που καθιστούν τους ανθρώπους ικανούς για τέτοιες πράξεις και να μοχθήσει ξυπνώντας την κοινή συνείδηση γύρω από αυτούς τους μηχανισμούς, ώστε να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να γίνουν ξανά έτσι». όπως σωστά τονίζει ο Αντόρνο,
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ, «Επωνύμως», 25-1-2010
Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010
«EΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΞEΝΟΙ ΠΟΛIΤΕΣ ΕΝΩΜEΝΟΙ»Εκδήλωση με αφορμή την επικείμενη συζήτηση στη Βουλή του νομοσχεδίου για τα πολιτικά δικαιώματα των μεταναστών
«EΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΞEΝΟΙ ΠΟΛIΤΕΣ ΕΝΩΜEΝΟΙ»
Εκδήλωση με αφορμή την επικείμενη συζήτηση στη Βουλή του νομοσχεδίου για τα πολιτικά δικαιώματα των μεταναστών
«Έλληνες και ξένοι πολίτες ενωμένοι» είναι το θέμα της εκδήλωσης που πραγματοποιούν οι Οικολόγοι Πράσινοι, με αφορμή την επικείμενη συζήτηση στη Βουλή του νομοσχεδίου για τα πολιτικά δικαιώματα των μεταναστών. Η εκδήλωση θα γίνει την Πέμπτη 4 Μαρτίου στο ξενοδοχείο Εσπέρια, Σταδίου 22, από τις 5.00 έως τις 9.00 το βράδυ. Εκ μέρους των ΟΠ θα χαιρετίσουν οι Μ. Τρεμόπουλος και Ν. Χρυσόγελος, και ομιλητές θα είναι οι Ελεονώρα Ζώτου, Δ. Χριστόπουλος, Κ. Παπαϊωάννου, Γκ. Καπλάνι, Λορέτα Μακόλι, Π. Λινάρδος-Ρυλμόν, Μελίττα. Γκουρτσογιάννη, Γ. Παπαθεοδώρου, Σοράν Σεβέρ.
Η εκδήλωση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του καλού μας συντρόφου Κανέλλου Ουρέμ Φαρούκ, του γνωστού σε όλους μας Χασάν με τη μεγάλη καρδιά, που σταμάτησε να χτυπάει την περασμένη Παρασκευή, 19 Φεβρουαρίου, και στη μνήμη όλων των μεταναστών και προσφύγων που έχασαν τη ζωή τους στα σύνορα της Ευρώπης.
Αναλυτικά, το πρόγραμμα της εκδήλωσης
OI ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΚΑΛΟΥΝ ΣΕ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ:
«Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν στην Ελλάδα» την Πέμπτη 4/3/2010 5-9 μμ , ξενοδοχείο ΕΣΠΕΡΙΑ, Σταδίου 22
ΟΜΙΛΗΤΕΣ / ΟΜΙΛΗΤΡΙΕΣ
Ελεoνώρα Ζώτου,
νομαρχιακή σύμβουλος Θεσ/νίκης, μέλος Πανελλ. Συμβουλίου ΟΠ
Το νομοσχέδιο και οι προτάσεις μας
Δημήτρης Χριστόπουλος, επίκ. καθηγητής Παντείου, πρόεδρος της Ελλ. Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη
Προσλήψεις για την ιδιότητα του πολίτη και τη μετανάστευση: στοχεύσεις ενάντια στον αποκλεισμό
Κωστής Παπαϊωάννου,
Πρόεδρος της Εθν. Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
Προς ένα άλλο «εμείς»
Γκαζμέντ Καπλάνι, δημοσιογράφος-συγγραφέας
Κοινωνία φυλών ή πολιτών;
Λορέτα Μακόλι, Ένωση Αφρικανών Γυναικών
Όχι στο ρατσισμό από την κούνια
Πέτρος Λινάρδος-Ρυλμόν,
οικονομολόγος-ερευνητής Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ
Η συμβολή των μεταναστών στην οικονομία-εργασιακές σχέσεις
Μελίττα Γκουρτσογιάννη, αρχιτέκτων, μέλος των ΟΠ
Οι στεγαστικές συνθήκες των μεταναστών και μια πρόταση για το κέντρο της Αθήνας
Γιάννης Παπαθεοδώρου, επίκ. καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας
Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, μέλος του ομίλου προβληματισμού ΑΡΣΗ
Η ρητορική του νεο-ρατσισμού
Σοράν Σεβέρ,
υποψήφιος διδάκτορας Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Ταυτότητες – Η εμπειρία ενός πρόσφυγα
Tην εκδήλωση χαιρετίζουν ο Μιχάλης Τρεμόπουλος, ευρωβουλευτής των ΟΠ ο Νίκος Χρυσόγελος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας και εκπρόσωπος Τύπου των ΟΠ και από τις Βρυξέλλες ο Χρήστος Δουλκερίδης, υφυπουργός τοπικής κυβέρνησης Βρυξελλών από το κόμμα Ecolo Βελγίου.
Συντονίζει ο Ν. Μυλωνάς (Θεματική Ομάδα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των ΟΠ)
Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία :Σχετικά με το άμεσα επικείμενο κλείσιμο του Κέντρου Υποδοχής Προσφύγων της Θεσσαλονίκης
Σχετικά με το άμεσα επικείμενο κλείσιμο του Κέντρου Υποδοχής Προσφύγων της Θεσσαλονίκης
Ένα μήνα μετά τις πρώτες απειλές για κλείσιμο του ξενώνα, αλλά και την αναστολή του κλεισίματος κάτω από την πίεση της κοινωνίας, οι πρόσφυγες κινδυνεύουν πάλι να βρεθούνε στο δρόμο. Συγκεκριμένα, και ενώ η πλειοψηφία των οικογενειών παραμένει στον ξενώνα, καθώς μέσα σε ένα μήνα και χωρίς την αναγκαία υποστήριξη ήταν αδύνατο να βρουν δουλειά και σπίτι, τους ζητήθηκε να εγκαταλείψουν άμεσα τον ξενώνα. Η Διοίκηση μάλιστα τους απειλεί ότι σήμερα, Παρασκευή, θα διακόψει το ρεύμα, το νερό και τη διατροφή.
Όπως είπαμε όμως από την πρώτη στιγμή, την ευθύνη για αυτή την κατάσταση την έχει κυρίως το Υπουργείο Υγείας και η κυβέρνηση: αφού ανέχτηκαν επι χρόνια το καθεστώς κακοδιαχείρισης που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση, αποφάσισαν ξαφνικά το πάγωμα της χρηματοδότησης, καταδικάζοντας τους πρόσφυγες σε έξωση. Ακόμα πιο εξοργιστικό είναι ότι Διοίκηση και Υπουργείο προβάλλουν ως δικαιολογία για το «προσωρινό» υποτίθεται κλείσιμο του Ξενώνα την ανάγκη ανανέωσης του πληθυσμού. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει ξαφνικά και χωρίς ουσιαστική στήριξη των προσφύγων, ενώ όσοι ένοικοι έφυγαν πήγαν απλά σε χώρους φιλοξενίας άλλων οργανώσεων, γεγονός που αποδεικνύει ότι η έξωση δεν έχει σκοπό την αυτονόμηση ή την ανανέωση, αλλά απλά την εκκένωση του συγκεκριμένου ξενώνα.
Ως Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία, μαζί με άλλους κοινωνικούς και πολιτικούς φορείς της πόλης, δεν θα επιτρέψουμε το κλείσιμο του ξενώνα και την έξωση των προσφύγων. Διεκδικούμε:
- Να μην κλείσει ο ξενώνας, ούτε μόνιμα ούτε προσωρινά. Οι οικογένειες που ζουν σήμερα σε αυτόν να μείνουν όσο χρειάζεται για να μπορέσουν να βρουν δουλειά και δικό τους σπίτι, με τη βοήθεια των αναγκαίων υποστηρικτικών δομών, ενώ στα άδεια δωμάτια να εισαχθούν χωρίς καθυστέρηση όσες οικογένειες ή ανήλικοι έχουν ανάγκη στέγασης.
- Να εξασφαλιστεί η λειτουργία του με δημόσια χρηματοδότηση, και να αναλάβει το Υπουργείο τη διαχείριση και τη διοίκησή του, πάντα σύμφωνα με τις ανάγκες των προσφύγων και πάντα κάτω από κοινωνικό έλεγχο.
- Να βελτιωθούν οι συνθήκες διαμονής και διατροφής.
- Να είναι ανοιχτός ο ξενώνας, τόσο για τους πρόσφυγες που μένουν μέσα, όσο και για την κοινωνία, τις οργανώσεις και τους πολίτες που θέλουν να βοηθήσουν και οφείλουν να ελέγχουν τη λειτουργία του.
Για την Θεσσαλονικη:Ο χρόνος επείγει!
Ο χρόνος επείγει!
του Κώστα Γακίδη*
Η συζήτηση για το παρόν και το μέλλον της Θεσσαλονίκης έχει ανοίξει. Μόνο που, για την ώρα, εξαντλείται σε παράλληλους μονόλογους διαφόρων παραγόντων και πολιτικών φορέων ότι η Θεσσαλονίκη ολισθαίνει προς την πολιτική, οικονομική, πολιτιστική και ηθική παρακμή.
Κανείς δεν μπορεί να εθελοτυφλεί μπροστά στο γεγονός ότι το καθεστώς του κεντρικού δήμου, ένα μείγμα εθνο-λαϊκισμού και ρεμούλας, της προοιωνίζει ένα ζοφερό μέλλον.
Η κατάσταση αυτή θέτει ενώπιον των ευθυνών πολιτικούς, κόμματα, κοινωνικούς φορείς, κινήσεις πολιτών, τους ίδιους τους πολίτες, ώστε να αναστραφεί η καθοδική πορεία της Θεσσαλονίκης.
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μια εφικτή πολιτικά απάντηση από όσους ενδιαφέρονται ειλικρινά να αλλάξει σελίδα η πόλη, με πρώτο βήμα τη βολιδοσκόπηση εκείνων των θεσμικών δυνάμεων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που ενδιαφέρονται για την αλλαγή στον κεντρικό δήμο. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να αφήσουμε τις εξελίξεις να τρέχουν ούτε πρέπει να ανεχθούμε διάφορους εξωθεσμικούς «σωτήρες» της τελευταίας στιγμής. Προπαντός, να αφήσουμε την «Αθήνα» να αποφασίσει για το πότε ή το πώς θα σώσουμε το σπίτι μας που καίγεται!
Παρά τις αλλαγές στην κεντρική πολιτική σκηνή δεν έχει αλλάξει το παραμικρό στην ιδιαιτερότητα της Θεσσαλονίκης. Οι πιθανές αλλαγές του «Καλλικράτη» δεν θα αλλάξουν ουσιαστικά την κατάσταση. Γι’ αυτό πρέπει να προχωρήσουμε επειγόντως στις αναγκαίες πολιτικές πρωτοβουλίες, χωρίς κομματικές ή προσωπικές υστεροβουλίες.
Η Δημοτική Κίνηση «Θεσσαλονίκη των Πολιτών και της Οικολογίας» πρέπει να πρωτοστατήσει σε μια πολιτική προσέγγισης με τις δημοτικές παρατάξεις που ενδιαφέρονται για την απαλλαγή της πόλης από το καθεστώς των «Μακεδονομάχων».
Μια τέτοια πρωτοβουλία θα θέσει σε κίνηση την κοινωνία της πόλης, ώστε η προσεχής εκλογική μάχη να μετατραπεί σε αναμέτρηση των δύο εκ διαμέτρου διαφορετικών αντιλήψεων για το μέλλον της: Από τη μία, μια πόλη φοβική, συμπλεγματική, χαμένη στις εθνικιστικές ιδεοληψίες, τη θεοκρατία και τη διαφθορά. Από την άλλη, μια πόλη κοσμοπολίτικη, δημοκρατική, ανοικτή, δημιουργική.
Η αναζήτηση ενός κοινού πολιτικού παρανομαστή δεν σημαίνει αναίρεση των διαφορών που υπάρχουν σε ζητήματα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Δεν σημαίνει ισοπέδωση των διαφορών ούτε εξαφάνιση των πολιτικών ιδιαιτεροτήτων.
Καθόλου εύκολη υπόθεση, αλλά, τουλάχιστον, θα έχουμε την ικανοποίηση ότι το προσπαθήσαμε! Σε τελική ανάλυση, είναι οι πολίτες της Θεσσαλονίκης εκείνοι που θα κρίνουν τη στάση του καθενός απέναντι στο αναγκαίο αυτό εγχείρημα.
* πολιτικός μηχανικός-ηθοποιός
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ, «Επωνύμως, Δευτέρα 8/2/2010
Οι 49 διανοούμενοι και ο απολυμένος Ντίνος Παλαιστίδης“
''Κάποτε αναφερόμασταν με θλίψη στη σιωπή των διανοουμένων. Φοβάμαι ότι ο καιρός που θα παρακαλάμε να μην πάρουν θέση δεν είναι μακριά.''
Εκρηξη Πάγκαλου κατά Γερμανών μέσω BBC
"Δεν χρωστάμε αποζημιώσεις στην Ελλάδα"
Η γερμανική κυβέρνηση απέρριψε τις κατηγορίες σύμφωνα με τις οποίες η Γερμανία οφείλει ακόμη στην Ελλάδα τις αποζημιώσεις από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δηλώνοντας ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή κρίση. "Οφείλω να απορρίψω τις κατηγορίες αυτές", δήλωσε ο Αντρέας Πέσκε, εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών.
"Με βάση τη συμφωνία αποζημιώσεων του 1960, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας κατέβαλε αποζημίωση στην Ελλάδα ύψους 115 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων (περί τα 58,8 εκατ. ευρώ) για τη ζημία που προκλήθηκε από τον ναζισμό", δήλωσε ο εκπρόσωπος. "Μια συζήτηση για το παρελθόν δεν συμβάλλει καθόλου στην επίλυση των προβλημάτων της Ελλάδας και δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή ελληνική κρίση", πρόσθεσε ο εκπρόσωπος.
Σύμφωνα με τον Αντρέας Πέσκε, οι Ελληνες που υποχρεώθηκαν σε καταναγκαστική εργασία υπό το ναζιστικό καθεστώς αποζημιώθηκαν επίσης στο πλαίσιο του ιδρύματος "Μνήμη, ευθύνη και μέλλον", το οποίο κατέβαλε περί τα 4,4 δισεκατομμύρια ευρώ σε 1,7 εκατομμύριο πρώην εργαζόμενους σε καταναγκαστικά έργα σε περισσότερες από εκατό χώρες. ''
Τι λενε Μωρέ; Τι λένε οι Γεραμαναραδες; Τι πληρωσαν ;
Η γερμανική κυβέρνηση απέρριψε τις κατηγορίες σύμφωνα με τις οποίες η Γερμανία οφείλει ακόμη στην Ελλάδα τις αποζημιώσεις από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δηλώνοντας ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή κρίση. "Οφείλω να απορρίψω τις κατηγορίες αυτές", δήλωσε ο Αντρέας Πέσκε, εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών.
"Με βάση τη συμφωνία αποζημιώσεων του 1960, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας κατέβαλε αποζημίωση στην Ελλάδα ύψους 115 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων (περί τα 58,8 εκατ. ευρώ) για τη ζημία που προκλήθηκε από τον ναζισμό", δήλωσε ο εκπρόσωπος. "Μια συζήτηση για το παρελθόν δεν συμβάλλει καθόλου στην επίλυση των προβλημάτων της Ελλάδας και δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή ελληνική κρίση", πρόσθεσε ο εκπρόσωπος.
Σύμφωνα με τον Αντρέας Πέσκε, οι Ελληνες που υποχρεώθηκαν σε καταναγκαστική εργασία υπό το ναζιστικό καθεστώς αποζημιώθηκαν επίσης στο πλαίσιο του ιδρύματος "Μνήμη, ευθύνη και μέλλον", το οποίο κατέβαλε περί τα 4,4 δισεκατομμύρια ευρώ σε 1,7 εκατομμύριο πρώην εργαζόμενους σε καταναγκαστικά έργα σε περισσότερες από εκατό χώρες. ''
Τι λενε Μωρέ; Τι λένε οι Γεραμαναραδες; Τι πληρωσαν ;
ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΙΟΥ ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ τις «φιλικές συμφωνίες» της κατοχής '' Η διαπλοκή της Siemens, της Deutsche Bank και της Εθνικής Τράπεζας τις πρώτες μέρες της κατοχής, μέσα από τα ντοκουμέντα της Ανακριτικής Επιτροπής των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής.''
Οι «φιλικές συμφωνίες» της κατοχής
Η διαπλοκή της Siemens, της Deutsche Bank και της Εθνικής Τράπεζας τις πρώτες μέρες της κατοχής, μέσα από τα ντοκουμέντα της Ανακριτικής Επιτροπής των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΙΟΥ
Επέκταση της επιρροής της Deutsche Bank στην Ελλάδα
(Απόσπασμα από την Εκθεση της OMGUS, “Ermittlungen gegen die Deutsche Bank”, σ. 237-241)
«Ο τρόπος που επιτεύχθηκε η διείσδυση [της Deutsche Bank] στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα διέφερε από τις μεθόδους που ακολουθήθηκε στις περισσότερες άλλες εξαρτημένες ή κατεχόμενες χώρες. Αντί η γερμανική κρατική τράπεζα να ιδιοποιηθεί το μετοχικό κεφάλαιο των ελληνικών τραπεζικών οργανισμών, κλείστηκαν οι λεγόμενες 'συμφωνίες φιλίας', πάνω στις οποίες αναπτύχθηκε μια στενή επιχειρηματική σχέση μεταξύ μιας μεγάλης γερμανικής τράπεζας και μιας ελληνικής τράπεζας.
Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας ήταν η μεγαλύτερη εμπορική τράπεζα στην Ελλάδα. Κατά το έτος 1939, το κεφάλαιό της και το αποθεματικό της ανερχόταν σε 1.205.000.000 δραχμές και ολόκληρο το ενεργητικό της σε 12,5 δισεκατομμύρια δραχμές. Εκείνη την εποχή διατηρούσε 97 υποκαταστήματα και μια θυγατρική στη Νέα Υόρκη, την Hellenic Trust Company.
Η Deutsche Bank είχε τις πρώτες της επαφές με την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας τον Μάιο του 1941, αμέσως μόλις κατελήφθη η Ελλάδα από τους ναζί, μέσω του Richard Dierks. Ο Richard Dierks ήταν ο αντιπρόσωπος της εταιρείας Siemens, η οποία διατηρούσε στενούς δεσμούς με την Deutsche Bank. Στην έκθεση που υπέβαλε ο Dierks στις 6 Ιουνίου 1941 για το ταξίδι στην Ελλάδα έγραφε τα ακόλουθα:
'Πραγματοποίησα σύσκεψη μιάμισης ώρας με τους διευθυντές της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδας. […] Είχα ενημερωθεί ήδη πριν από αυτή τη συζήτηση για το γεγονός ότι επρόκειτο να με παρακαλέσουν να υποστηρίξω τη συνεργασία της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας με μια μεγάλη γερμανική τράπεζα. Η ανάπτυξη της επιχειρηματολογίας μου έδωσε μια καλή αφορμή να μεταβώ σε αυτήν την ερώτηση, και υποσχέθηκα, αμέσως μόλις επιστρέψω στο Βερολίνο, να μιλήσω με την Deutsche Bank για τις πιθανότητες μιας τέτοιας συνεργασίας, χωρίς δέσμευση και εντελώς ιδιωτικά. Οι κύριοι της Εθνικής Τράπεζας μού εξήγησαν ότι η τράπεζα δεν έχει ανάγκη χρημάτων, έχει μεγάλη ρευστότητα και διαθέτει εκείνη τη στιγμή 11 δισεκατομμύρια δραχμές (225 εκατομμύρια Reichsmark) σε καταθέσεις. Στο μυαλό τους είχαν μάλλον μια κοινοπραξία, η οποία θα συμμετείχε στην οικονομική ανοικοδόμηση της Ελλάδας, πρώτιστα στην εκβιομηχάνιση, στην οποία ίσως η γερμανική χρηματοδότηση δεν είναι καν απαραίτητη, και όπου οι γερμανικοί χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί και οι γερμανικές βιομηχανίες θα έχουν φυσικά την ελευθερία να αναπτύξουν το δικό τους ιδιαίτερο ενδιαφέρον…
Με τη μεσολάβηση του Dr. Jessen είχα εδώ στο Βερολίνο στις 4 του μηνός μια συζήτηση στο γραφείο μου με τον κ. Abs και τον κ. Kurzmeier της Deutsche Bank, οι οποίοι έδειξαν θερμό ενδιαφέρον για την υπόθεση και ανέλαβαν να σχεδιάσουν τις διαπραγματεύσεις με την Εθνική Τράπεζα. Ο κ. Abs είχε την πρόθεση να ταξιδέψει ο ίδιος στην Ελλάδα, συνοδευόμενος ενδεχομένως από τον κ. Kurzmeier και απέστειλε ως προπομπό στην Εθνική Τράπεζα στην Αθήνα τον κ. Haussier, ο οποίος είναι αυτή τη στιγμή ο ανώτερος υπάλληλος της Deutsche Bank στη Σόφια. Με εξουσιοδότησαν να ειδοποιήσω την Εθνική Τράπεζα, πράγμα το οποίο και έκανα'.
Στις 21 Ιουνίου 1941 ο Dierks συντάσσει αναφορά για τη συνέχεια των διαπραγματεύσεων μεταξύ της Deutsche Bank και της Εθνικής Τράπεζας. Γράφει:
'Ο κ. Abs της Διοίκησης της Deutsche Bank, ο οποίος ταξίδεψε με αεροπλάνο στην Αθήνα στις 16 του μήνα, μού τηλεφώνησε χτες, προκειμένου να με ενημερώσει εν συντομία για την πορεία των συζητήσεων. Οι συζητήσεις κατέληξαν σε προφορική συμφωνία για τη δημιουργία μιας κοινοπραξίας μεταξύ της Deutsche Bank και της Εθνικής Τράπεζα της Ελλάδας με σκοπό τη συμμετοχή στη βιομηχανική ανοικοδόμηση της Ελλάδας'.
Ολα τα βήματα που ανέλαβε η Deutsche Bank, προκειμένου να βάλουν πόδι στην Ελλάδα, συνοψίζονται στην έκθεση για τη συζήτηση μεταξύ των Abs, Kurzmeier και Diercks, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 30 Ιουνίου 1941. Ο κ. Diercks διαπίστωσε τα ακόλουθα:
'Στη σημερινή συζήτηση με τους κυρίους διευθυντές Abs και Kurzmeier ο κ. Abs μας ενημέρωσε για την κατάληξη των διαπραγματεύσεών του στην Αθήνα.
Πριν από την έναρξη του ταξιδιού του στην Αθήνα, ο κ. Abs μίλησε στο υπουργείο Οικονομικών του Ράιχ με τον Dr. Riehle και τον Dr. Reinhardt, οι οποίοι τον διαβεβαίωσαν ότι το υπουργείο θεωρεί εξαιρετικά ευπρόσδεκτη την κοινοπραξία. Κατόπιν ο κ. Abs διάβασε το κείμενο σχετικά με το σχηματισμό μιας βιομηχανικής κοινοπραξίας μεταξύ των δύο προαναφερθεισών τραπεζών. Ο κ. Abs μού ζήτησε να συμμετάσχω εκ μέρους της Deutsche Bank στην κοινοπραξία, όπου θα μετέχουν τρεις εκπρόσωποι της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδας και τρεις της Deutsche Bank. Ο κ. Abs θα επιστεφτεί τις προσεχείς μέρες εκ νέου το υπουργείο Οικονομικών του Ράιχ για να ενημερώσει σχετικά με την κατάληξη των διαπραγματεύσεών του στην Ελλάδα. Για το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης ο κ. Abs θα με ενημερώσει.
Η συμφωνία μεταξύ της Deutsche Bank και της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδας υπογράφτηκε στις 17 Ιουνίου 1941. Οδήγησε στο σχηματισμό μιας Επιτροπής της Κοινοπραξίας, η οποία συγκροτήθηκε από τα ακόλουθα μέλη:
Ελληνες:
- Πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδας,
- Κωνσταντίνος Γουναράκης, γενικός διευθυντής της Ανωνύμου Ελληνικής Τηλεφωνικής Εταιρείας στην Αθήνα (AETE) και μέλος του εποπτικού συμβουλίου της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδας (ένας γνωστός γερμανόφιλος, ο οποίος εκπαιδεύθηκε στη Γερμανία),
- Ιωάννης Παρασκευόπουλος, καθηγητής Οικονομικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Γερμανοί:
- Hermann J. Abs, Διευθυντής στη Deutsche Bank
- Helmuth Pollems, Διευθυντής τμήματος εξωτερικού της Deutsche Bank,
- Richard Diercks, Διευθυντής της Siemens & Halske AG, Βερολίνο.
Στην εν λόγω Συμφωνία αναφέρονται τα ακόλουθα: «Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας θα στείλει στην Deutsche Bank, στο Βερολίνο, εκθέσεις για τα διάφορα προγράμματα και ιδιαίτερα για την κατασκευή υδροηλεκτρικών έργων, την εκβιομηχάνιση, την εξόρυξη λιγνίτη και μεταλλευμάτων, για την ανάπτυξη της γεωργικής οικονομίας και ιδιαίτερα την αγροτική βιομηχανία, κλπ.».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
OMGUS
(Office of Military Government for Germany, United States)
Finance Division – Financial Investigation Section
“Ermittlungen gegen die Deutsche Bank”
(Hans Magnus Enzensberger, Franz Greno, Noerdlingen 1985)
Η πλήρης Εκθεση της Ομάδας των ειδικών που συγκροτήθηκε στο πλαίσιο των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής για να διερευνήσει το ρόλο της Deutsche Bank στο ναζιστικό καθεστώς. Περιλαμβάνεται η περιγραφή της «φιλικής συμφωνίας» της Deutsche Bank και της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδας με τη μεσολάβηση της Siemens.
Τα ντοκουμέντα αυτά κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά σε τόμο σε γερμανική μετάφραση και εξαιρετική επιμέλεια του Καρλ Χάιντς Ροτ.
OMGUS
(Office of Military Government for Germany, United States)
Finance Division – Financial Investigation Section
“Ermittlungen gegen die Dresdner Bank”
(Hans Magnus Enzensberger, Franz Greno, Noerdlingen 1986)
Η αντίστοιχη Εκθεση για την Dresdner Bank.
Γιώργος Παγουλάτος
«Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, 1940-2000»
(Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, Πρόγραμμα Ερευνών του Ιστορικού Αρχείου, Αθήνα 2006)
Ιστορική μελέτη βασισμένη στα αρχεία της ΕΤΕ. Αναφέρεται η σύσκεψη της διοίκησης της ΕΤΕ με τον Ρίχαρντ Ντιρξ «επί ζητημάτων οικονομικής συνεργασίας μετά της Γερμανίας».
Harold James
“The Nazi Dictatorship and the Deutsche Bank”
(Cambridge University Press, Νέα Υόρκη 2004)
Σύγχρονη μελέτη του ζητήματος «ταμπού», δηλαδή της σχέσης του ναζιστικού καθεστώτος με την Deutsche Bank. Παρά το γεγονός ότι η εργασία αυτή παραγγέλθηκε από τη σημερινή διοίκηση της τράπεζας, αντιμετωπίζει με διεισδυτικό τρόπο τη διαπλοκή του ιδρύματος αλλά και των στελεχών του με το χιτλερισμό.
Το Φοκους για τους ελληνες''Όσοι τους ξέρουν, δεν εκπλήσσονται με τίποτα απ’ όσα κάνουν. Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε, όταν έχουν να κάνουν με ανθρώπους που ανακατεύουν ρετσίνι με κρασί, τυλίγουν ρύζι και χορταρικά σε αμπελόφυλλα, παίρνουν πρωτάθλημα Ευρώπης στο ποδόσφαιρο σχεδόν χωρίς να βάλουν γκολ και ήξεραν ήδη εδώ και 2.500 χρόνια ότι όλη η ύλη αποτελείται από άτομα και ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο'' Δειτε την πραγματική μεταφραση αποσπασμάτων απο το επίμαχο αρθρο του Φοκους που επιχειρεί ο Ν . Σαραντάκος και αναρωτηθειτε : Βρε Μπας και εχουμε χασει εντελώς το χιουμορ μας; Βρε Μπας και εχουμε χαζεψει τελειως;(ο Ν. Σ. εχει επισης ενα σχετικο ποστ με τιτλο : ΧΑΖΟ ΠΑΙΔΙ ΧΑΡΑ ΓΕΜΑΤΟ .
Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010
Οι Ψυχικές Ασθένειες ως Εξαγώγιμo Προϊόν της Δύσης ...κλικ εδώ στης Cynical
αποσπασμα :
''Αν η ερώτηση « πόσοι άνθρωποι θα είχαν ερωτευθεί εάν δεν είχαν ακούσει ποτέ να γίνεται λόγος για τον έρωτα;» έχει ένα κάποιο βαθμό αληθείας όσον αφορά τον έρωτα, η ερώτηση «πόσοι άνθρωποι θα έπασχαν από κατάθλιψη αν δεν είχαν ακούσει ποτέ να γίνεται λόγος γι αυτήν;» έχει έναν ακόμη μεγαλύτερο.
Ο λόγος είναι για το πώς η ψυχιατρική, και η συνακόλουθη βιομηχανία ψυχοφαρμάκων ύψους πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων παγκοσμίως μετατρέπουν μια ψυχολογική κατάσταση λύπης ή δυσφορίας σε κατάθλιψη, σε ασθένεια δηλαδή, η οποία ως εκ τούτου οφείλει να αντιμετωπιστεί με ειδική φαρμακευτική αγωγή. Και φυσικά, η καταχώρηση ως ασθενειών πολλών άλλων διαφορετικών ψυχολογικών καταστάσεων, όπως η περίφημη διπολική διαταραχή στα παιδιά, (dipolar disorder), η κοινωνική δυσλειτουργία, η ντροπαλότητα ή οι διαφόρων ειδών φοβίες, δεν σταματάει μόνο εδώ, παρά με τα χρόνια τείνει ως πρακτική να πολλαπλασιάζεται. Και μάλιστα κάτω από συνθήκες όπου η επιστημονική και μονοσήμαντη τεκμηρίωση των νέων διαταραχών που θα διαγνωστούν σαν τέτοιες δεν είναι και η καλύτερη δυνατή.
Είναι γνωστόν ότι κάθε ψυχίατρος που σέβεται τον εαυτό του για να απονείμει ασθένειες και θεραπείες χρησιμοποιεί σαν πολύτιμο βοηθό τη Χρυσή Βίβλο των ψυχικών ασθενειών, το Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) δηλαδή, το οποία από το 1952 εκδίδει ανελλιπώς η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση. Η έκδοση αυτή έχει ως τα τώρα ανανεωθεί τέσσερις φορές ενώ μέσα στο 2013 επίκειται και η πέμπτη, γεγονός το οποίο έχει ανάψει και πάλι τις συζητήσεις για το τι θεωρείται ψυχική ασθένεια, για το πώς τεκμηριώνονται οι ασθένειες, για το ποιες απ’ αυτές θα αποχωρίσουν από τη λίστα και για το ποιες νέες θα συμπεριληφθούν.''
Φυσικά ο πυρετός γύρω από την τρέχουσα αναθεώρηση δεν είναι χωρίς λόγο, μιας και από το περιεχόμενο του DSM κρέμονται, πέρα από τους ασθενείς τους ίδιους, κατά κύριο λόγο οι φαρμακοβιομηχανίες, οι ασφαλιστικές εταιρίες, οι νομικοί, οι δικαστές, αυτοί που χαράσσουν τις δημόσιες πολιτικές και πολλοί άλλοι. Τεράστιος όπως καταλαβαίνετε ο τζίρος και εξ αυτού, τα συμφέροντα. Άγριο lobbying, εξαγορά των συνειδήσεων γιατρών που χρηματίζονται για να προωθούν συγκεκριμένες διαγνώσεις και φαρμακευτικές αγωγές, πλαστά αποτελέσματα και «μαγειρεμένες» κλινικές έρευνες, πρακτικές, εν τέλει, κοινές των φαρμακοβιομηχανιών, μνεία των οποίων έχει γίνει εκτενώς σε παλιότερα κείμενα.
ένας στρατιώτης που τον περιβάλλουν οι εχθροί, αν θέλει να βρει διέξοδο απ' τις γραμμές τους, πρέπει να συνδυάσει μια δυνατή επιθυμία για τη ζωή με μια παράξενη αδιαφορία για τον θάνατο. Δεν πρέπει να κρέμεται απλώς απ΄τη ζωή, γιατί τότε θα είναι δειλός, και δεν θα ξεφύγει. Δεν πρέπει απλώς να περιμένει τον θάνατο, γιατί τότε θα είναι αυτόχειρας, και δεν θα ξεφύγει. Πρέπει να αναζητά τη ζωή με ένα πνεύμα λυσσαλέας αδιαφορίας για αυτή· πρέπει να επιθυμεί τη ζωή σαν το νερό και να πίνει τον θάνατο σαν το κρασί.
''ένας στρατιώτης που τον περιβάλλουν οι εχθροί, αν θέλει να βρει διέξοδο απ' τις γραμμές τους, πρέπει να συνδυάσει μια δυνατή επιθυμία για τη ζωή με μια παράξενη αδιαφορία για τον θάνατο. Δεν πρέπει να κρέμεται απλώς απ΄τη ζωή, γιατί τότε θα είναι δειλός, και δεν θα ξεφύγει. Δεν πρέπει απλώς να περιμένει τον θάνατο, γιατί τότε θα είναι αυτόχειρας, και δεν θα ξεφύγει. Πρέπει να αναζητά τη ζωή με ένα πνεύμα λυσσαλέας αδιαφορίας για αυτή· πρέπει να επιθυμεί τη ζωή σαν το νερό και να πίνει τον θάνατο σαν το κρασί.''Slavoj Žižek, The Puppet and the Dwarf: The Perverse Core of Christianity.
ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ Περί ζωής και θανάτου
τα ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ
Στην πρώτη γραμμή του πολέμου, μέσα σ' ένα αντίσκηνο, κατέγραφε τους συλλογισμούς του, έδινε στον εαυτό του συμβουλές, τον εμψύχωνε με τη δύναμη της φιλοσοφίας. Με σκοπό να σταθεί συνεπής στις ιδέες που ενστερνίστηκε στα νιάτα του, ν' αντέξει στις δυσκολίες, να μη παρασυρθεί από τον χείμαρρο των γεγονότων και καταλήξει ένας συνηθισμένος άνθρωπος της εξουσίας, αλλά να παραμείνει αυτό που ήταν: ένας φιλόσοφος-αυτοκράτορας.
Δεν σκόπευε να τα δημοσιεύσει. Έγραφε για να κρατηθεί δυνατός. Δεν πίστευε στην υστεροφημία. Δεν πίστευε καν ότι θα τον θυμάται κανείς. Όμως διαψεύστηκε. Δεκαοχτώ αιώνες πέρασαν από τότε, και τα ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ ζουν ακόμη.............
πηγη
πηγη
Είναι φίλοι μας οι Γερμανοί; Παρά τα στερεότυπα, η χώρα μας «δίνει» περισσότερα στη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης από όσα παίρνει ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ IVOS 2 - ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ
Είναι φίλοι μας οι Γερμανοί;
Παρά τα στερεότυπα, η χώρα μας «δίνει» περισσότερα στη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης από όσα παίρνει
Κοινωνίες και λαοί δεν μπαίνουν στην παλάντζα για να ζυγίσει κανείς ποιος είναι ο «βαρύτερος» σαν να πρόκειται για χρυσό και άνθρακα. Ωστόσο στον οικονομικό αγώνα «Ελλάδα- Γερμανία» σημειώσατε «2»! Αυτό προκύπτει από τη σύγκριση μεταξύ ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και του εμπορικού ισοζυγίου μεταξύ των δύο χωρών, καθώς, ενώ η ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης συνέβαλε στη χώρα μας το 2008 με 1,3 δισ.
ευρώ (καθαρά) μέσω των κοινοτικών ταμείων, την ίδια στιγμή κέρδισε μόνο από τις εξαγωγές της προς την Ελλάδα περισσότερα από 5,4 δισ. ευρώ. Δηλαδή το 2008 η Γερμανία «έβγαλε» 4 δισ. ευρώ από την Ελλάδα!
Ολα αυτά θολώνουν, ακόμη περισσότερο, την εικόνα που θέλει την Ελλάδα να είναι η πιο ωφελημένη χώρα, κατά κεφαλήν, από τα κοινοτικά ταμεία και τη Γερμανία να είναι η χώρα που εισφέρει περισσότερο σε απόλυτους αριθμούς στον προϋπολογισμό της ΕΕ. Στην ισορροπία των οικονομιών σήμερα «γίγαντες» και «νάνοι» είναι σαν να λέμε... το ΄να χέρι νίβει τ΄ άλλο.
Τι δείχνουν τα στοιχεία
Η Γερμανία, ο μεγαλύτερος εξαγωγέας παγκοσμίως, είναι ο σημαντικότερος εμπορικός εταίρος της Ελλάδας. Περίπου δύο εκατομμύρια γερμανοί τουρίστες επισκέπτονται κάθε χρόνο τη χώρα μας- μάλιστα σε σύνολο 15 εκατομμυρίων τουριστών που επιλέγουν τη χώρα μας οι Γερμανοί κατέχουν τη δεύτερη θέση, μετά τους Βρετανούς. Ωστόσο η συμβολή των Γερμανών στον ελληνικό τουρισμό δεν έχει ακόμη εκτιμηθεί με αριθμητικά στοιχεία. Επιπλέον, στην Ελλάδα είναι εγκατεστημένες περί τις 135 γερμανικές εταιρείες με επενδεδυμένα κεφάλαια ύψους 1,85 δισ. ευρώ και απασχολούμενο προσωπικό 25.000 άτομα. Σύμφωνα με στοιχεία από το Γραφείο Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων της πρεσβείας της Ελλάδας στο Βερολίνο, σε αυτά τα μεγέθη δεν περιλαμβάνεται η μεγαλύτερη γερμανική επένδυση στην Ελλάδα, δηλαδή η εξαγορά του ΟΤΕ από την Deutsche Τelekom (DΤ).
Η Γερμανία εξάγει στη χώρα μας βιομηχανικά προϊόντα (οχήματα, φάρμακα, μηχανολογικό εξοπλισμό, πλαστικά κ.ά.), τρόφιμα και ποτά, καθώς και είδη όπως πλαστικά, χρώματα, χαρτί-χαρτόνι κτλ. Ωστόσο η «εξάρτηση» της γερμανικής οικονομίας από τις εξαγωγές την καθιστά ευάλωτη, όπως επισημαίνεται από τις ίδιες πηγές, κατά την παρούσα φάση.
Ενδεικτικά, οι γερμανικές εξαγωγές προς την Ελλάδα παρουσίασαν πτώση κατά 23,15% το πρώτο εξάμηνο του 2009 έναντι της αντίστοιχης περιόδου το 2008.
Από την άλλη πλευρά, η Γερμανία τα δύο τελευταία χρόνια είναι από τους καλύτερους πελάτες της Ελλάδας, κατέχοντας τη δεύτερη θέση μετά την Ιταλία, στους σημαντικότερους αγοραστές ελληνικών προϊόντων. Ωστόσο οι ελληνικές εξαγωγές προς τη Γερμανία υποχώρησαν το πρώτο εξάμηνο του 2009, σε σχέση με την περυσινή αντίστοιχη περίοδο, κατά 21,08%. Οι εταιρείες με κεφάλαια ελληνικής προέλευσης, βάσει της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας- η οποία δεν καταγράφει πάντως όλες τις ελληνικές επενδύσεις-, απασχολούν περί τις 2.000 άτομα στη Γερμανία, με κύκλο εργασιών γύρω στα 500 εκατ. ευρώ.
Κοινοτικά ταμεία
Η χώρα μας το 2008 είχε στη διάθεσή της 8,5 δισ. ευρώ «μεικτά» από την ΕΕ, στον προϋπολογισμό της οποίας συμμετείχε με 2,3 δισ. ευρώ, δηλαδή έλαβε καθαρά 6,2 δισ. ευρώ. Την ίδια στιγμή, η Γερμανία προικοδοτήθηκε από το Κοινοτικό Ταμείο με 11 δισ. ευρώ, στο οποίο όμως συνέβαλε με 22 δισ. ευρώ, δηλαδή «μπήκε μέσα» 11 δισ. ευρώ.
Τα 8,5 δισ. ευρώ «μεικτά» που αναλογούν στην Ελλάδα αποτελούν το 8% των συνολικών εκταμιεύσεων της ΕΕ προς τα μέλη της. Οταν διαιρείται αυτό το 8% με τη «μεικτή» γερμανική συμβολή προκύπτει αποτέλεσμα 1,7 δισ. ευρώ. Οταν από αυτό το ποσό αφαιρείται η ελληνική συμμετοχή στον κοινοτικό προϋπολογισμό (περίπου 20% επί των «μεικτών» ποσών που αναλογούν στη χώρα μας) προκύπτει καθαρό αποτέλεσμα 1,36 δισ. ευρώ. Πρόκειται για το τελικό ποσό που συνεισφέρει η Γερμανία στην Ελλάδα.
Μύθοι χωρίς... δράκους
Μύθο χαρακτηρίζει ο καθηγητής Εργατικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Αριστείδης Καζάκος το ότι η Ελλάδα ανήκει στις χώρες που παίρνουν από την Ευρωπαϊκή Ενωση- και κατ΄ επέκταση από τη Γερμανία- περισσότερα απ΄ όσα δίνουν. Από μια στενή λογιστική άποψη η Ελλάδα έχει, πράγματι, αν αφαιρέσουμε τις εκροές, ένα καθαρό ετήσιο υπόλοιπο εισροών από τα κοινοτικά ταμεία περίπου 6 δισ. ευρώ, τονίζει ο καθηγητής μιλώντας στο «Βήμα». Και όμως, αυτό το λογιστικό δεδομένο κρύβει, σύμφωνα με τον κ. Καζάκο, «ένα τεράστιο οικονομικό και πολιτικό ψεύδος», το γεγονός δηλαδή ότι η χώρα μας χάνει ή δίνει πολύ περισσότερα απ΄ όσα παίρνει. Η Ελλάδα, όπως και οι άλλες «λήπτριες» χώρες, πληρώνει ακριβά, στην κοινή και χωρίς σύνορα αγορά, τις εισαγωγές από τις κύριες εξαγωγικές χώρες, επισημαίνει ο καθηγητής. Και αυτό για δύο λόγους, όπως εξηγεί ο κ. Καζάκος: - Η χώρα δεν έχει τη δυνατότητα να αυξομειώνει δασμούς και να περιορίζει ή να ελέγχει, γενικά, τις εισαγωγές και την κατανάλωση, ιδίως πολυτελών αγαθών, και να μειώνει τις εκροές για την αγορά των εισαγόμενων αγαθών. Εξαφανίζεται έτσι μια πηγή κρατικών εσόδων, μια απώλεια που δεν εξισορροπείται από τις εξαγωγές μας.
- Η κατάσταση αυτή της ελεύθερης διακίνησης εμπορευμάτων οδηγεί συγχρόνως και σε διόγκωση του ιδιωτικού χρέους, αφού η κατανάλωση εισαγόμενων αγαθών στηρίζεται σε ολοένα αυξανόμενο δανεισμό από τράπεζες, πράγμα που δευτερογενώς στερεί από το κράτος και τα μέσα εσωτερικού δανεισμού.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΠΙΤΣΙΚΑ - ΑΧ. ΧΕΚΙΜΟΓΛΟΥ
Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010
''ΒΗΜΑ''
Ακου Γερμανία
Βαλε το δαχτυλο εκεί που ξέρεις Γερμανία και πρώτα
να ντραπείς: Εμεις ειμαστ'αυτοι που συγχωρησαμε
την Κατοχή σου ,τους Ες Ες Τον Ναζισμό σου,
Το ολοκαυτωμα και τον Χορτιατη, τα Καλαβρυτα ,την πείνα και τον Χρυσό που εκλεψες, οι πατεραδες μας σαπίσανε στα κατεργα σου,δικο σου ηταν το Ματχάουζεν και το Νταχάου,υστερα
και πάλι εμεις σε χτισαμε,οι μετανάστες του εξήντα ,εμεις ξεχασαμε αυτά που εκλεψες ,εμεις σου επιρέψαμε να ενωθεις στα ενενήντα, ,Ντράπου πρωτα , για την χοντρή κοιλιά και που δεν σκεφτεσαι,το αδειο σου γαλάζιο βλέμμα και τους Αριους , Ντράπου πρωτα , Γερμανία ...................
Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010
:«Υπάρχουν αισθήσεις που είναι υπνοι,
:«Υπάρχουν αισθήσεις που είναι υπνοι,που καλύπτουν σαν ομίχλη όλη την έκταση του πνεύματος,που δεν μας αφήνουν να σκεφτόμαστε ,που δεν μας αφήνουν να ενεργούμε, που δεν μας αφήνουν να σκεφτόμαστε ξεκάθαρα.
Σαν να μην είχαμε κοιμηθεί ,επιβιώνει μεσα μας κάτι από ονειρο, και μια νάρκη του ήλιου της μέρας ζεσταίνει τη λιμνάζουσα επιφάνεια των αισθήσεων .
Ειναι ένα μεθύσι το να μην είσαι τίποτα και η βούληση μας είναι ένας κουβάς που τον αναποδογυρίζεις στον κήπο με μια νωχελική κίνηση του ποδιού στο πέρασμα σου»
Σαν να μην είχαμε κοιμηθεί ,επιβιώνει μεσα μας κάτι από ονειρο, και μια νάρκη του ήλιου της μέρας ζεσταίνει τη λιμνάζουσα επιφάνεια των αισθήσεων .
Ειναι ένα μεθύσι το να μην είσαι τίποτα και η βούληση μας είναι ένας κουβάς που τον αναποδογυρίζεις στον κήπο με μια νωχελική κίνηση του ποδιού στο πέρασμα σου»
Fernando Pessoa,Το βιβλίο της ανησυχίας
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ για τη “Βία και Νομιμότητα” (14 Μαΐου 1902) (αναδημοσιευση απο το Μπλογκ Erodotos Weblog
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ για τη “Βία και Νομιμότητα” (14 Μαΐου 1902)
Παρά πολλά ειπώθηκαν, τον τελευταίο καιρό, για την οριστική πια αδυναμία μας να χρησιμοποιήσουμε «επαναστατικά μέσα παλιού τύπου». Μα ποτέ δε μας είπαν τι εννοούν μ’ αυτά τα μέσα, ούτε και με τι θα αντικαταστήσουν.
Έτσι, με την ευκαιρία της βελγικής μας ήττας[1], φέρνουν σε αντίθεση προς τα «επαναστατικά μέσα» – και πρώτα απ’ όλα, προς τη βίαιη επανάσταση, προς τις μάχες των δρόμων -την καθημερινή οργάνωση και μόρφωση των μαζών. Αλλά είναι παράλογο να θέτουμε έτσι το’ ζήτημα, για τον απλούστατο λόγο ότι η οργάνωση και η μόρφωση από μόνες τους δεν είναι ακόμη αγώνας, παρά είναι απλά προπαρασκευαστικά μέσα για τον αγώνα, και σαν τέτοια, είναι απαραίτητα τόσο στην επανάσταση, όσο και σε κάθε άλλη μορφή του εργατικού αγώνα. Η οργάνωση και η μόρφωση, αυτές καθεαυτές, δεν κάνουν περιττή την πολιτική πάλη, παρόμοια όπως η δημιουργία συνδικάτων και η είσπραξη των συνδρομών των μελών δεν κάνουν περιττούς τους αγώνες για το μεροκάματο ή τις απεργίες …
… Στην απόφαση που πήραν μερικοί ν’ αντικαταστήσουν μόνο με την κοινοβουλευτική δράση κάθε χρησιμοποίηση βίας στην προλεταριακή πάλη, το πιο παράξενο είναι η ιδέα ότι τάχα η επανάσταση μπορεί να γίνει αυθαίρετα. Ξεκινώντας από την αντίληψη αυτή, πιστεύουν ότι μπορούμε να κηρύξουμε ή να μην κηρύξουμε τις επαναστάσεις, να τις ετοιμάσουμε ή να τις αναβάλουμε, φθάνει μόνο να τις θεωρούμε ωφέλιμες ή περιττές ή βλαβερές, ότι αν θα γίνουν ή δε θα γίνουν επαναστάσεις στις καπιταλιστικές χώρες, εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από την πεποίθηση που θα επικρατεί στη σοσιαλδημοκρατία. Όσο περισσότερο η νομιμόφρονη θεωρία του σοσιαλισμού υποτιμάει τη δύναμη του εργατικού κόμματος σε άλλα ζητήματα, άλλο τόσο την υπερτιμάει σε τούτο το σημείο.
Η ιστορία όλων των επαναστάσεων που έγιναν στα περασμένα μας δείχνει ότι τα μεγάλα λαϊκά κινήματα δεν είναι καθόλου ένα αυθαίρετο και ενσυνείδητο δημιούργημα των λεγόμενων «αρχηγών» ή των «κομμάτων», καθώς φαντάζονται οι αστυνομικοί και οι επίσημοι αστοί ιστοριογράφοι, αλλά είναι αυθόρμητα κοινωνικά φαινόμενα, γεννημένα από μια δύναμη φυσική που πηγάζουν από τον ταξικό χαρακτήρα της σύγχρονης κοινωνίας. Η ανάπτυξη της σοσιαλδημοκρατίας σε τίποτε δεν άλλαξε τα πράγματα, και ο δικός της ρόλος δεν είναι να χαράζει νόμους στην ιστορική εξέλιξη της πάλης των τάξεων, αλλά ανίθετα να μπαίνει στην υπηρεσία αυτών των νόμων, χρησιμοποιώντας τους για τους σοσιαλιστικούς σκοπούς. Αν η σοσιαλδημοκρατία αντιστεκόταν στις επαναστάσεις, που παρουσιάζονται σαν ιστορική ανάγκη, το μόνο αποτέλεσμα θα ήταν να μετατραπεί από εμπροσθοφυλακή σε οπισθοφυλακή, εμπόδιο ανίσχυρο στην πάλη των τάξεων. Μα η πάλη των τάξεων στο τέλος θα θριάμβευε είτε έτσι είτε αλλιώς, χωρίς τη σοσιαλδημοκρατία και, αν χρειαζόταν, ενάντια της.
Φτάνει να καταλάβουμε τα απλά αυτά πράγματα για να δούμε ότι το ζήτημα: επανάσταση ή νόμιμο πέρασμα στο σοσιαλισμό είναι καθαρά και κατά κύριο λόγο ζήτημα όχι σοσιαλδημοκρατικής τακτικής, αλλά ιστορικής εξέλιξης. Μ’ άλλα λόγια, βγάζοντας την επανάσταση έξω απ’ την ταξική πάλη του προλεταριάτου, οι οπορτουνιστές μας ισχυρίζονται, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ότι η βία έπαψε να είναι ένας συντελεστής της νεώτερης ιστορίας.
Αυτό είναι το θεωρητικό βάθος του ζητήματος. Φτάνει να διατυπώσουμε μόνο την ιδέα αυτή, για να γίνει ολοφάνερος ο παραλογισμός της. Η βία, από τότε που εμφανίστηκε η «αστική νομιμότητα», ο κοινοβουλευτισμός, όχι μονάχα δεν έπαψε να παίζει έναν ιστορικό ρόλο, αλλά είναι και σήμερα επίσης, όπως και σε όλες τις προηγούμενες εποχές, η βάση της κυρίαρχης πολιτικής τάξης. Το καπιταλιστικό κράτος στο σύνολο του βασίζεται στη βία. Η στρατιωτική του οργάνωση είναι αυτή καθεαυτή μια χειροπιαστή απόδειξη. Ο οπορτουνιστικός δογματισμός πρέπει πραγματικά να έχει θαυματουργά χαρίσματα για να μην το βλέπει αυτό.
Μα είναι οι ίδιες ακόμη οι εκδηλώσεις της «νομιμότητας» που δίνουν αρκετές αποδείξεις γι’αυτό. Ή καλύτερα: τι άλλο παρά βία είναι στην ουσία της η αστική νομιμότητα;
Όταν έναν «ελεύθερο πολίτη», παρά τη θέληση του, με τον εξαναγκασμό, τον κλείνει ένας άλλος πολίτης σ’ ένα μέρος στενό και ακατοίκητο, κι όταν τον κρατάν εκεί πέρα κάμποσο καιρό – όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι μια πράξη βίας. Μα από τη στιγμή που η ενέργεια αυτή θα γίνει δυνάμει ενός ενιαίου βιβλίου, που λέγεται Ποινικός Νόμος, και το μέρος αυτό ονομαστεί «Πρωσσική Βασιλική Φυλακή», μετατρέπεται αμέσως σε πράξη ειρηνικής νομιμότητας. Αν ένας άνθρωπος εξαναγκαστεί από ένα άλλο, παρά τη θέληση του, να σκοτώνει συστηματικά τους συνανθρώπους του, αυτό είναι πράξη βίας. Μα από τη στιγμή που αυτό θα ονομαστεί «στρατιωτική υπηρεσία», ο καλός πολίτης φαντάζεται ότι αναπνέει τον αέρα της ειρήνης και της νομιμότητας. Αν ένα πρόσωπο παρά τη θέληση του το στερήσουν άλλοι από ένα μέρος της ιδιοκτησίας του και του εισοδήματος του, κανένας δε θα διστάσει να πει ότι αυτό είναι μια πράξη βίας. Μα από τη στιγμή που αυτή η ληστεία θα ονομαστεί «είσπραξη άμεσων φόρων», πρόκειται μονάχα για εφαρμογή του νόμου.
Κοντολογής, ό,τι παρουσιάζεται στα μάτια μας για αστική νομιμότητα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βία της κυρίαρχης τάξης ανυψωμένη εκ των προτέρων σ’ επιτακτικό κανόνα. Από τη στιγμή που οι διάφορες πράξεις βίας καθορίστηκαν σαν υποχρεωτικός κανόνας, το πράγμα αντικαθρεπτίζεται από την ανάποδη στο κεφάλι των αστών νομομαθών, καθώς και στο κεφάλι των οπορτουνιστων σοσιαλιστών: η «έννομος» τάξη παρουσιάζεται σαν ένα ανεξάρτητο δημιούργημα της «δικαιοσύνης» και η βία του κράτους σα μια απλή της συνεπεία, σα μια «κύρωση» των νόμων. Στην πραγματικότητα η αστική νομιμότητα (και ο κοινοβουλευτισμός σα νομιμότητα εν τω γίγνεσθαι) είναι ίσα-ίσα μια ορισμένη μορφή, που παίρνει η πολιτική βία της αστικής τάξης, της βίας που πάλι φυτρώνει πάνω στο οικονομικό έδαφος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Έτσι λοιπόν βλέπουμε πως όλη η θεωρία του νομι-μόφρονος σοσιαλισμού είναι καθαρή φαντασιοκοπία. Ενώ οι άρχουσες τάξεις στηρίζονται σε κάθε τους ενέργεια στη βία, μόνο το προλεταριάτο θα έπρεπε να αρνηθεί από την αρχή και για πάντα τη χρησιμοποίηση της βίας στην πάλη του εναντίον αυτών των τάξεων. Ποιο λοιπόν τρομερό σπαθί θα χρησιμοποιήσει για να ανατρέψει τη βία που κυβερνάει; Την ίδια εκείνη νομιμότητα που δίνει στη βία της αστικής τάξης τη σφραγίδα του επιτακτικού και παντοδύναμου κοινωνικού κανόνα.
Το πεδίο της αστικής νομιμότητας, του κοινοβουλευτισμού είναι όχι μόνον πεδίο κυριαρχίας της καπιταλιστικής τάξης, μα και πεδίο μάχης που διασταυρώνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ προλεταριάτου και αστών. Μα όπως η «έννομος τάξις» δεν είναι για την αστική τάξη τίποτε άλλο παρά η έκφραση της δικής της βίας, έτσι και η κοινοβουλευτική πάλη για το προλεταριάτο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η τάση του να ανεβάσει στην εξουσία τη δική του βία. Αν πίσω από τη νόμιμη και κοινοβουλευτική μας δράση δεν υπάρχει η βία της εργατικής τάξης, έτοιμη να μπει σ’ ενέργεια μόλις χρειαστεί, η κοινοβουλευτική δράση της σοσιαλδημοκρατίας καταντάει παιχνίδι τόσο έξυπνο, όσο και το κουβαλημα νερού με το κόσκινο. Οι ερασιτέχνες του ρεαλισμού που δεν κουράζονται να φωνάζουν για τις «θετικές επιτυχίες» της κοινοβουλευτικής δράσης της σοσιαλδημοκρατίας, για να τις χρησιμοποιήσουν ως όπλα κατά της αναγκαιότητας και σκοπιμότητας της βίας στον εργατικό αγώνα, δε βλέπουν καθόλου ότι οι επιτυχίες αυτές και οι πιο ασήμαντες, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της αόρατης και λανθάνουσας δράσης της βίας.
Το ότι η βία πάντα βρίσκεται στη βάση της αστικής νομιμότητας, το βλέπουμε στις περιπέτειες της ίδιας της ιστορίας του κοινοβουλευτισμού. Η πρακτική πείρα αποδεικνύει ολοφάνερα πως: όταν οι κυρίαρχες τάξεις πεισθούν ότι οι βουλευτές μας δεν υποστηρίζονται από πλατιές λαϊκές μάζες, έτοιμες να δράσουν όταν χρειαστεί, ότι οι επαναστατικές κεφαλές και επαναστατικές γλώσσες δεν είναι ικανές ή δε θεωρούν καλό να βάλουν σε κίνηση, μόλις χρειαστεί, τις επαναστατικές γροθιές – τότε και ο ίδιος ο κοινοβουλευτισμός και όλη η περίφημη νομιμότητα θα εξαφανισθούν, αργά ή γρήγορα, ως βάση του πολιτικού αγώνα.
Ύστερα, η νομιμότητα αποδεικνύεται ότι είναι προϊόν του συσχετισμού των δυνάμεων των διαφόρων τάξεων που συγκρούονται, και ότι πάντα ταλαντεύεται. Η Βαυαρία, η Σαξωνία, το Βέλγιο και η Γερμανία μας δίνουν αρκετά πρόσφατα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι οι κοινοβουλευτικές συνθήκες της πολιτικής πάλης παραχωρούνται ή αφαιρούνται από την κυρίαρχη τάξη, διατηρούνται ή αίρονται, ανάλογα με το βαθμό που οι θεσμοί αυτοί διασφαλίζουν τα ταξικά της συμφέροντα, ανάλογα με την επίδραση που ασκεί η υπόκωφη βία των λαϊκών μαζών, επιθετική ή αμυντική. Και πραγματικά, όπως σε ορισμένες εξαιρετικές περιπτώσεις δεν είναι δυνατό να αποφύγουμε τη βία σα μέσο άμυνας των κοινοβουλευτικών δικαιωμάτων, έτσι επίσης σε ορισμένες άλλες περιπτώσεις, η βία είναι μέσο επίθεσης αναντικατάστατο, εκεί οπού ακόμη πρόκειται ακόμη να κατακτήσουμε το νόμιμο πεδίο της πάλης των τάξεων …
… Οι οπορτουνιστές μας δηλώνουν πως ο σοσιαλισμός μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τη δημοκρατία του αστικού κράτους. Δε βλέπουν ότι λέγοντας αυτό, απλώς επαναλαμβάνουν, με άλλα λόγια, τις παλιές θεωρίες που δίδασκαν ότι η αστική νομιμότητα και η αστική δημοκρατία είναι προορισμένες να πραγματοποιήσουν τη γενική ελευθερία, ισότητα και ευτυχία – όχι τις θεωρίες της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης, που τα συνθήματα της στάθηκαν μια αφελής πίστη, πριν από τη μεγάλη τους ιστορική δοκιμασία, αλλά τις θεωρίες των λογίων και φλύαρων δικηγόρων του 1848, των Οντιλόν Μπαρό, των Λαμαρτί-νων, των Γκαρνιέ Παζές, που ορκίζονταν να πραγματοποιήσουν όλες της επαγγελίες της Μεγάλης Επανάστασης με κοινοβουλευτικές φλυαρίες. Οι θεωρίες αυτές σημείωσαν καθημερινά αποτυχίες στη διάρκεια ενός ολόκληρου αιώνα, και η σοσιαλδημοκρατία τις έθαψε τόσο βαθειά, που χάθηκε ολότελ» η μνήμη τους. Ύστερα απ’ όλα αυτά έρχονται σήμερα να τις αναστήσουν και να μας τις παρουσιάσουν για ιδέες ολωσδιόλου καινούργιες, ικανές να μας οδηγήσουν στην πραγματοποίηση των σκοπών της σοσιαλδημοκρατίας. Ώστε λοιπόν βάση της διδασκαλίας των οπορτου-νιστών δεν είναι, όπως πολλοί φαντάζονται, η θεωρία της εξέλιξης, αλλά η θεωρία των περιοδικών επαναλήψεων της ιστορίας που η κάθε νέα τους έκδοση είναι πιο ανιαρή και πιο αηδιαστική από την προηγούμενη.
Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία εδώ και 15 χρόνια πραγματοποίησε, χωρίς αμφιβολία, μια εξαιρετικά σπουδαία αναθεώρηση της σοσιαλιστικής τακτικής και γι αυτό προσέφερε μια μεγάλη υπηρεσία στο διεθνές προλεταριάτο. Η αναθεώρηση αυτή συνίσταται στην καταστροφή της παλιας πίστης στη βίαιη επανάσταση ως τη μοναδική μέθοδο της ταξικής πάλης, ως το μέσο που θα μπορούσε να εφαρμοστεί ανά πασά στιγμή, για να εγκαθιδρυθεί το σοσιαλιστικό καθεστώς. Σήμερα η επικρατούσα αντίληψη, διατυπωμένη ξανά από τον Καουτσκυ στο συνέδριο του Παρισιού, δέχεται ότι η κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη θα πραγματοποιηθεί ύστερα από μία πολύ ή λίγο μακρόχρονη περίοδο κανονικής και καθημερινής κοινωνικής πάλης, στην οποία η προσπάθεια για τον προοδευτικό εκδημοκρατισμό του κράτους και του κοινοβουλευτισμού, είναι ένα μέσο εξαιρετικά αποτελεσματικό, για την ιδεολογική και, ως ένα μέρος, για την υλική εξύψωση της εργατικής τάξης.
Αυτά η γερμανική σοσιαλδημοκρατία τα απέδειξε στην πραξη. Ωστόσο αυτά καθόλου δε σημαίνουν ότι η βία παραμερίστηκε μια για πάντα, ούτε ότι οι βίαιες επαναστάσεις αποκηρύχθηκαν ως μέσο πάλης του προλεταριάτου και ότι ο κοινοβουλευτισμός ανακηρύχθηκε μοναδική μέθοδος πάλης των τάξεων. Ίσα-ίσα το αντίθετο, η βία είναι και μένει το ύστατο μέσο της εργατικής τάξης, ο υπέρτατος νόμος της πάλης των τάξεων, άλλοτε λανθάνων, άλλοτε εμφανής. Αν με την κοινοβουλευτική μας δράση και με όλη μας την εργασία «επαναστατούμε» τα μυαλά, αυτό το κάνουμε για να κατέβει όταν χρειαστεί η επανάσταση από τα κεφάλια στις γροθιές.
Δεν είναι η αγάπη προς τη βία ή ο επαναστατικός ρομαντισμός, αλλά σκληρή ιστορική ανάγκη, εκείνο που υποχρεώνει τα σοσιαλιστικά κόμματα να προετοιμάζονται για βίαιες συγκρούσεις αργά ή γρήγορα με την αστική κοινωνία, στην περίπτωση που οι προσπάθειες μας σκοντάψουν σε ζωτικά συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων. Το να θεωρούμε τον κοινοβουλευτισμό ως αποκλειστικό μέσο πολιτικής πάλης της εργατικής τάξης, δεν είναι λιγότερο φαντασιοκοπικό και, κατά βάθος, λιγότερο αντιδραστικό, από το να δεχόμαστε τη γενική απεργία ή τα οδοφράγματα, ως αποκλειστικά μέσα πάλης.
Η βίαιη επανάσταση, στις σημερινές περιστάσεις, είναι δίχως άλλο δίκοπο μαχαίρι και δυσκολομεταχείριστο. Πιστεύω ότι το προλεταριάτο δε θα καταφύγει σ’ αυτό το μέσο παρά μόνον όταν αυτό θα είναι η μόνη διέξοδος που θα του απομένει, με την απαραίτητη πάντα προϋπόθεση ότι η πολιτική κατάσταση και ο συσχετισμός των δυνάμεων εξασφαλίζουν λιγότερο ή περισσότερο την πιθανότητα της επιτυχίας. Μα η σαφέστατη κατανόηση της ανάγκης να χρησιμοποιηθεί η βία τόσο στα διάφορα επεισόδια της πάλης των τάξεων, όσο και για την τελική κατάκτηση της εξουσίας, είναι εκ των προτέρων απαραίτητη, γιατί ίσα-ίσα η κατανόηση αυτή είναι που δίνει ορμή και αποφασιστικότητα στην ειρηνική και νόμιμη δράση μας.
Αν η σοσιαλδημοκρατία παρασυρόταν από τους οπορτουνιστές και αποφάσιζε να παραιτηθεί εκ των προτέρων και δια παντός από τη χρησιμοποίηση της βίας, αν αποφάσιζε να υποχρεώσει τις εργατικές μάζες να σεβαστούν την αστική νομιμότητα, τότε όλοι οι πολιτικοί της αγώνες, κοινοβουλευτικοί και άλλοι, θα χρεοκοπούσαν αξιοθρήνητα, αργά ή γρήγορα, για να δώσουν τη θέση τους στην αχαλίνωτη κυριαρχία της αντιδραστικής βίας.
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Ύστερα από τη γενική απεργία των βέλγων εργατών του 1902 που απάνθρωπα χτυπήθηκε από τις στρατιωτικές δυνάμεις της καθολικής κυβέρνησης και στην αποκορύφωση της λύθηκε από το οπορτουνιστικό Γενικό Συμβούλιο του Βελγικού Εργατικού Κόμματος (Βάντερβελντε), στη Διεθνή ξέσπασε μια μεγάλη ιδεολογική διαμάχη γύρω από την τακτική της σοσιαλδημοκρατίας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...
