Κάτω από την ψυχρή επιφάνεια των λέξεων
- αυτών που γλιστρούν ως πλάνητες στην επιφάνεια του Μόνιτορ σου
γυμνοί ξεκολλημένοι κομήτες–δήθεν όλο φωτιά-–
ενώ καλύπτονται από αιώνες πάγων
Σ' ένα αχανές διάστημα
ενώ
Συμμορίες ολόκληρες από Μοναχικούς αστεροειδείς γυρνούν σαν πεινασμένα ψάρια- Πιράνχας
Αχόρταγοι…
Κι αυτό που διασχίζει για λίγο τον ουρανό αφήνοντας μια φωτεινή τροχιά :το Πεφταστέρι-
Σαν αστερίας ξηραίνεται στην αμμουδιά
–την ατέλειωτη
Αυτό το Παγωμένο διάστημα
δεν είναι παρά ο μαύρος μανδύας ενός άλλου σύμπαντος ακόμη πιο Ψυχρού από αυτόν που μας καλύπτει
- Και έτσι
Κάτω από την παγωμένη κρούστα αυτών εδώ των λέξεων
Κρύβεται η, επίσης, άκαμπτη πραγματικότητα των σωμάτων
Που ειναι σαν μαρμαρωμένα λέπια ενός ιχθύος που κολυμπά μόνο στα πιο αφανή βάθη της αβύσσου του-–
ενώ
Κάτω από τα λέπια η καρδιά του πάλλει και Υγραμένη μια σπηλιά τους περιμένει
Μες από τις σχισμές που δεν διευρύνονται από μόνες τους γιατί κανείς μας δεν τολμά ν’ αποκαλύψει τον κατάδικο του Πόθο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου