Το αίσθημα της προδοσίας αποσπασμα απο το Βιβλιο :Ζωή και θάνατος στο Τρίτο Ράιχ Peter, Fritzsche, Εκδόσεις ,ΘΥΡΑΘΕΝ 2013

Το αίσθημα του προδομένου, η ιδέα ότι είχαν ολωσδιόλου εξαπατηθεί και χειραγωγηθεί, δυσκόλεψε πολύ τους Γερμανούς να εξετάσουν αργότερα τη δική τους ιστορία από το 1918 μέχρι το 1945. Ο εξαπατημένος δύσκολα θα δει τον εαυτό του ως συνεργό. Προκειμένου να εξιλεωθούν οι ίδιοι ως απλές μαριονέτες, έστρεψαν τα βέλη τους σε ένα σχετικά μικρό αριθμό «εγκληματιών» υψηλόβαθμων Ναζί που κινούσαν τα νήματα. Το αίσθημα της προδοσίας επίσης εξηγεί γιατί η μεταπολεμική κατάφαση στα κατορθώματα των Ναζί, από τους αυτοκινητόδρομους έως το “Δύναμη μέσω της Χαράς”, άντεξε περισσότερο από την αφοσίωση σε ηγέτες των Ναζί όπως ο Γκέμπελς, ο Γκέρινγκ, ο Χίμλερ, σε όλον εκείνο τον εσμό που _με εξαίρεση ίσως τον Χίτλερ_ ελάχιστα απασχόλησε τους Γερμανούς μετά τον πόλεμο (ενώ αντίθετα οι Βρετανοί και Αμερικάνοι λάτρεις της ιστορίας διατήρησαν αμείωτο ενδιαφέρον). «Να πάνε στο διάολο όλοι αυτοί οι εγκληματίες πολέμου και δολοφόνοι των Εβραίων», καταριόταν η δεκαεξάχρονη Lieselotte τους Ναζί τον Απρίλιο του 1945, χωρίς ωστόσο να πιστεύει ότι είχαν γίνει όλα για το τίποτα| δεν μπορεί αυτό «να είναι το τέλος της Γερμανίας, ακόμη και αν ήρθε το δικό μας». Όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, κατηγορούσε τους Ναζί για την καταστροφή του ναζισμού. Όπως εξήγησε ένας Αμερικανός αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών, «ο Χίτλερ κατηγορείται από τους Γερμανούς επειδή έχασε τον πόλεμο, όχι επειδή τον ξεκίνησε». Εν τέλει, ακόμη και όταν αισθάνθηκαν απελευθερωμένοι από την χαρισματικότητα του Χίτλερ, εξακολουθούσαν να θρηνούν τον εθνικοσοσιαλισμό, στην εδραίωση του οποίου είχαν συμβάλλει οι ίδιοι με τις πράξεις και τις επιθυμίες τους.