μόνο στον εποχή μας παραμένει ως μόνη διάσταση του Χρόνου -για όλους μας - η πιο λεπτή , η πιο εύθραυστη η πιο ανύπαρκτη : Το παρόν.

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΟΝ
τρεις Κοινωνίες
Στην πρώτη την παραδοσιακή κάνεις ότι ο πατέρας σου και ο πάππους σου: κοινωνίες που άλλαζαν μεν αλλά αργά ' τόσο αργά που η αλλαγή γινόταν αδιόρατη για την μικρή τροχιά της ζωής ' εκτός αν συνέβαινε καμιά καταστροφή κανένας πόλεμος. Έτσι η ζωή σου-αν και το προσδόκιμο ζωής ήταν μικρότερο- φαίνονταν πολύ μεγαλύτερη..Γιατί; Γιατί άπλωνε ρίζες στο παρελθόν , ρίζωνε ως ...οικογενειακό δέντρο.
Στη Νεωτερική κοινωνία τώρα - ενώ βέβαια συνεχίζει εν πολλοίς το ρίζωμα στο παρελθόν- η προσδοκώμενη ζωή μεγαλώνει ' αλλά επίσης και οι ευκαιρίες , η κοινωνική κινητικότητα. Η ζωή γίνεται μια περιπέτεια : είτε η ατομική ως Καριέρα είτε η συλλογική ( ως τάξη , έθνος, Ιστορία )
Το μέλλον, το "πεπρωμένο" παραγεμίζει την ζωή με νόημα : λες και επέστρεψε η Αριστοτελική εντελέχεια λες και όλοι- οι περισσότεροι είχαν χαραγμένο τον σκοπό της ζωής τους μέσα τους , την νομοτέλεια τους..
Μόνο στην εποχή μας οι αφηγήσεις συν-πλέκονται και προκαλούν διαρκώς το βραχυκύκλωμα της επανάληψης : μια πυρκαγιά εδω , στάχτες και αποκαΐδια εκεί ... Μια διαρκής επανεκκινηση,σπαταλημένες ζωές και όνειρα που βλέπουμε όλοι πια : ότι έχουμε χάσει το τραίνο η το πλοίο ότι δεν προφτάσαμε κάτι εξαιρετικά σημαντικό , ότι τρέχουμε προς τον γκρεμό ότι πέφτουμε ...
Γιατί ,μόνο στον εποχή μας παραμένει ως μόνη διάσταση του Χρόνου -για όλους μας - η πιο λεπτή , η πιο εύθραυστη η πιο ανύπαρκτη : Το παρόν

Π.Θ