Για τα ορια του Χρόνου

•  
• ο χρόνος δεν ειναι -υπαρχει,,,Δηλαδή ο χρόνος προυποθετει ανα-στοχασμό ,το να σκεφτεις πανω στη ζωή ,και μαλιστα να σκεφτεις απο μεσα,δηλαδή ζωντας.…


• Γι αυτό λεμε οτι μόνο στον ανθρωπο και για τον ανθρωπο ,υπαρχει η εννοηση του χρόνου(ως χρόνου που περνα ,που μας διασχιζει)…


• Γιατί ,μονο ο ανθρωπος μπορεί και αναστοχαζεται τη ζωή του.


• .. Και γιαυτό επίσης ,μονο στον ανθρωπο, υπάρχει η ελπίδα ,η προσπαθεια της αθανασιας…ως (φαντασιακής πάντα)ακινητοποιησης του παρόντος ( για αυτό και οι θρησκειες ….)
  
  Ο χρόνος παραγεται οσο συνειδητοποιουμε το αναπόδραστο του θανατου


• …Το μηδέν ,το κενό ,ο θάνατος ,είναι συστατική διάρθρωση του υπάρχοντος




• Ο θάνατος ,όπως και η γέννηση , συμβαίνουν μόνο μια φορά


• δεν υπάρχει τρόπος να μάθει κανείς «να το κάνει σωστά την επόμενη φορά» από ένα συμβάν που δεν πρόκειται να το ξαναζήσει


• Ζούμε μόνο μια φορά.


• Το όριο το μηδενός ,(ή του θανάτου) , περιορίζει και ορίζει την πεπερασμένη, μοναδική ζωή μας:όπως το κενό στο κέντρο ενός δακτυλιδιού ,συγκροτεί και το ίδιο το δαχτυλίδι.

Απριλίου 26, 2007 στο 9:43 μμ

H Μακροζωια

φανταζει σαν ενα ποθητο ονειρο….και φυσικά και η αθανασια

Ομως Ας φανταστούμε για λίγο την αθανασία ,όχι ως ένα γλυκό Όνειρο αλλά ως εφιάλτη:

Δεν θα θύμιζε λίγο μια κατάσταση αϋπνίας, ένα άπειρο κενό, μια γη του πουθενά, ανάμεσα στον ξύπνο και τον ύπνο;

Σε μια κατάσταση αθανασίας δε θα παραμόνευε η αιώνια πλήξη όπως την περιέγραψε ο Μπορχες στο διήγημα του«ο Αθάνατος »; :

Στο διήγημα ο Ιωσήφ Καρτάφιλος από τη Σμύρνη ,φτάνει στη Πολιτεία των Αθανάτων. Καθώς περιπλανιέται στο λαβυρινθώδες ανάκτορο, πού αποτελούσε τη πολιτεία, καταπλήσσεται από την εντύπωση μιας παλαιότητας που κόβει την ανάσα, και από την εντύπωση του ημιτελούς, το απροσδιόριστου, του απολύτως άνευ νοήματος. «Το πρώτο ,που μου έκανε εντύπωση-διηγείται ο Ιωσήφ Καρταφιλος – σ εκείνο το απίστευτο μνημείο, ήταν η παλαιότητα του .Αισθάνθηκα ότι ήταν αρχαιότερο των ανθρώπων, αρχαιότερο της γης .Αυτή η πανηγυρική του παλαιότητα(παρόλο που , κατά κάποιο τρόπο, τρόμαζε το βλέμμα ) μου φάνηκε απολύτως ταιριαστή για έργο που έφτιαξαν αθάνατοι τεχνίτες. Στην αρχή με προφυλάξεις, ύστερα με αδιαφορία και στο τέλος με απόγνωση, περιπλανήθηκα στις κλίμακες και στα πλακόστρωτα του ανεξιχνίαστου ανακτόρου. … Αυτό το ανάκτορο είναι έργο των θεών, σκέφτηκα στην αρχή. Όταν εξερεύνησα το ακατοίκητο εσωτερικό του διόρθωσα την σκέψη μου:Οι θεοί που το έχτισαν έχουν πεθάνει .Όταν πρόσεξα τις παραδοξότητες του, αποφάνθηκα : Οι θεοί που το έχτισαν ήταν τρελοί » Το ανάκτορο ήταν γεμάτο αδιέξοδους διαδρόμους, πανύψηλα απροσπέλαστα παράθυρα, φανταχτερές πόρτες που έβγαζαν σε ένα κελί ή ένα πηγάδι, απίστευτες ανάστροφες σκάλες ή κρεμαστές στο πλάι ενός μνημειώδους τοίχου που δεν κατέληγαν πουθενά. Στο ανάκτορο που το έχτισαν αθάνατοι, τίποτε δεν είχε νόημα ,τίποτε δεν υπηρετούσε κάποιο σκοπό. Επρόκειτο για μια πολιτεία όχι των οποιωνδήποτε αθανάτων αλλά κάποιων που γνώρισαν την εμπειρία του να είναι θνητοί, διδάχθηκαν δεξιότητες που αντιστοιχούσαν με μια τέτοια εμπειρία και μετά ,κατά κάποιο τρόπο, απέκτησαν την αθανασία.
Εκείνη την στιγμή, ένιωθαν ακόμη την ανάγκη να εκφράσουν την συνταρακτική ανακάλυψη ότι όλα όσα είχαν μάθει έγιναν ξαφνικά άχρηστα και εντελώς κενά νοήματος.Τώρα όμως είχαν εγκαταλείψει ακόμη και τα ανάκτορο που έχτισαν την στιγμή της ανακάλυψης , και ο Ιωσήφ τους βρήκε μέσα σε αβαθή πηγάδια στην άμμο :«από εκείνες τις άθλιες τρύπες ξεπρόβαλλαν κάτι άνθρωποι γυμνοί, με γκρίζο δέρμα , με ατημέλητες γενειάδες ,.δεν μιλούσαν και καταβρόχθιζαν φίδια »

Π.Θ