ετσι λοιπόν που μπλεξαμε με την στιχουργική, και καθε όσο γραφουμε πολλά ποιηματακια βαθυτατα ανοιξαμε στά χερια μας πληγη, βλέπουμε στην παλάμη μας οπες απο Καρφακια.

ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΣ says:

09/09/2011 στις 8:13 μμ

ετσι λοιπόν που μπλεξαμε με την στιχουργική,
και καθε όσο γραφουμε πολλά ποιηματακια
 
βαθυτατα ανοιξαμε στά χερια μας πληγη,
βλέπουμε στην παλάμη μας οπες απο Καρφακια.

ειναι σταυρος η ποιηση,και σχισιμο στο δερμα ,
παν στο σφαγειο σαν αμνοι,πληθος στιχακια ερμα.
 
ειναι ουλή η ποιηση,στα χερια απο ξυράφι,
κι αντι για αιμα βγαζουμε ,του Μιδα το Χρυσαφι.

τι να τον κανω τον Χρυσο,τους ερημους τους Στιχους;
ακουω απο μέσα μου της Μνημης μας τους Ηχους .

να αντιλαλουν σαν κυμβαλα χωρις καμια Ελπίδα
απομεινε η ποιηση ,Χρυσος σε στομα Μίδα

ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΣ says:

09/09/2011 στις 11:49 μμ

σαν τον αμνο που σφαζεται απο μαχαιρι θύτη
ειναι η Ποιηση Ψυχή που βγαινει απο τη Μυτη
 
με καθε μας αναπνοή, καθε ψυχής μας, λέξη
γινονται οι στιχοι ,συννεφo που τον Βωμο θα βρεξει