“Ας ευγνωμονουμε την ευλογημενη φυση, που όλα τα αναγκαια τα εκανε ευκολοαποκτητα, και τα μη αναγκαια δυσκολοαποκτητα! ”Σωστό… Ας πάρουμε τα αναγκαια …τροφή νερο κ.λ. π ε ….δεν ειναι και τόσο δυσκολο να τα αποκτήσεις…(εκτός απο την Απόλυτη φτωχεια βεβαια …)
Ομως τον ερωτα ή την αγάπη ε… δυσκολο….
Ομως ο ερωτας ή η αγαπη δεν εχουν να κάνουν με τις ανθρωπινες αναγκες …αλλά με τις επιθυμίες ….
…Ε ! οι επιθυμιες …ολες… ειναι απο την φυση τους (τη μη-φυση τους μάλλον ..ως ελλειψη ) ακόρεστες και απληστες)
Μονο που …μωρε σοφέ Επικουρε… είμαστε καμωμένοι οχι τόσο απο αναγκες αλλά ….από επιθυμιες(
Γιατί απο μικρά μας τυλίγουν με λόγια…οι επιθυμίες της μαμα΄ς του μπαμπά και των αλλωνν …μας τυλίξαν στις δικές τους επιθυμιες και μείς τυλιγουμε τα παιδια μας ….σε αυτο το πέπλο της σαγήνης που ειναι γεμάτο με οδύνες αλλά και Ωδινες . )
“Δεν
είναι το στομαχι αχορταγο όπως λενε πολλοι, αχορταγη είναι η ψευτικη
ιδεα ότι το στομαχι δεν γεμιζει ποτε !” [Επικ. Προσφ. 59]Και αυτή ειναι η φυση της Αγαπης : δηλαδή μολιςτο στομαχι του βρεφους γεμιζει από γαλα κι εκεί που θα νομιζαμε οτι θα ησυχαζε ικανοπιημένο κλαει …γιατί θελει περισσοτερα …θελει αγάπη
Για τον Λακάν ο-φθονος(invidia]ειναι ιδιοτητα του βλέμματος : προέρχεται από το ρήμα Videre (βλέπω) «H invidia η πιο υποδειγματική είναι αυτή που διαπίστωσα εδώ και πολύ καιρό στον Αυγουστίνο για να περιγράψω ολόκληρο το ριζικό της , δηλαδή τον φθόνο του μικρού παιδιού που κοιτάζει τον αδελφό του κρεμασμένο στο στήθος τη μητέρας του , που τον κοιτάζει μ ¨ένα βλέμμα πικρό., που του αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά κι έχει πάνω του την ενέργεια ενός δηλητηρίου…
….. Το παιδί που κοιτάζει τον μικρό του αδελφό, ποιος μας λέει ότι έχει ακόμη ανάγκη να είναι στο μαστό; Καθένας ξέρει ότι ο φθόνος προκαλείται συνήθως από την κατοχή αγαθών που , γι αυτόν που φθονεί δεν θα χρησίμευαν σε τίποτε, και που ούτε κανν υποψιάζεται την αληθινή τους φύση. Αυτός είναι ο αληθινός φθόνος.
…………………………………………………………………
Στην ψυχολογία της Melanie Klein,ο φθόνος σχετίζεται αποκλειστικά με την επιδίωξη του παιδιού για τον μαστό της μητέρας, στον οποίο θα προτιμούσε να είχε ένα πλήρες δικαίωμα κυριότητας , η μια εφ όρου ζωής επικαρπία « Θα μπορούσε να λεχθεί ότι το πολύ φθονερό πρόσωπο είναι ακόρεστο , ποτέ δεν μπορεί να ικανοποιηθεί επειδή ο φθόνος του προέρχεται από μέσα , και επόμενος πάντα βρίσκει ένα αντικείμενο να εξουσιάζει »
Σωστός .ο Επίκουρος … Ενώ εμείς (οι συγχρονοι νεοελληνες ) κανουμε ακριβώς το αντιθετο … Μολις δουμε καμμια Ωραια σουπερ ξιπασμένη γκομενα , καταπίνουμε το σαλιο μας
ενώ τα προθυμα ,καλοστεκουμενα, γλυκά θηλεα που υπάρχουν διπλα μας και μας αγαπουν και γουσταρουν τα .φτυνουμε