Επιστροφή στις ρίζες...
«Ο
μισθός της εργασίας εξαρτάται παντού από τη σύμβαση, που συνήθως
συνάπτεται ανάμεσα στις δυο πλευρές, τα συμφέροντα των οποίων δεν
συμπίπτουν κατά κανένα τρόπο. Οι εργαζόμενοι θέλουν να παίρνουν όσο
περισσότερο μισθό γίνεται, ενώ τα αφεντικά θέλουν να δίνουν όσο λιγότερο
μισθό γίνεται. Οι μεν συνενώνονται για ν’ αυξηθούν οι μισθοί, οι δε για
να μειωθούν.
Παρολαυτά
δεν είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς ποια από τις δυο πλευρές θα έχει,
συνήθως, το πάνω χέρι σε αυτή τη διαμάχη και θα αναγκάσει την άλλη να
συμμορφωθεί με τους όρους της. Τα αφεντικά, καθώς είναι λιγότερα σε
αριθμό, μπορούν να συμμαχήσουν μεταξύ τους πολύ πιο εύκολα. Άλλωστε και η
νομοθεσία επιτρέπει, ή τελοσπάντων δεν απαγορεύει, την ένωσή τους, ενώ
την ίδια στιγμή απαγορεύει τις εργατικές ενώσεις. Δεν έχουμε
κοινοβουλευτικούς νόμους κατά της μείωσης της τιμής της εργασίας. Έχουμε
όμως πάρα πολλούς εναντίον της συνένωσης με σκοπό την αύξησή της.
Σε
όλες αυτές τις διαμάχες, τα αφεντικά μπορούν να αντέξουν και θ’
αντέξουν πολύ περισσότερο. Ένας γαιοκτήμονας, ένας κτηματίας, ένας
βιοτέχνης, ένας έμπορος, μπορούν σε γενικές γραμμές να επιβιώσουν για
ένα ή και δυο χρόνια χωρίς να έχουν κανένα στη δούλεψή τους, απλώς και
μόνο στηριζόμενοι στις αποταμιεύσεις και τ’ αποθέματά τους. Ενώ οι
περισσότεροι εργαζόμενοι δεν μπορούν να επιβιώσουν [χωρίς μισθό] πάνω
από μια βδομάδα, κάποιοι το πολύ ένα μήνα και ελαχιστότατοι χωρίς
καθόλου δουλειά»
Άνταμ Σμιθ, Μια έρευνα πάνω στη φύση και τα αίτια του πλούτου των εθνών (1776),
Βιβλίο Ι, Κεφ. 8, σ. 84
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου