Το χρεος και η αγαπη

...και κλεινανε τις πορτες και τα παραθυρα   σφαλιστα ,αμπαρωνονταν και μεναν σπιτια τους με χαμηλωμένα φωτα δηθεν για οικονομια,ελπίζοντας να ξορκισουν ετσι το κακό,προσπαθώντας να μιλάνε χαμηλόφωνα  ή και αηχα διαβαζοντας  ο ενας τα χειλη του αλλου (αυτοτο καταφερναν κυριως οι γυναικες κοιταζοντας τα ματια και τα χειλη των συζυγων τους με  ψευτικη λατρεια δηλαδή μεταμφιεσμένο φοβο  ...)ή καποιες φορές βγαζοντας αναρθρες πνιχτές κραυγες οπως καμμια φορά νομιζουμε  πως βγαζουμε στους εφιαλτες μας  και μετά ξυπναμε λουσμένοι στον ιδρώτα,ή ακόμα,περπατωντας  ακροποδητι  προσπαθωντας να κανουν οσο το δυνατον λιγώτερο θορυβο λες και θα μπορουσε να τους προσεξει ο Τυφωνας -τοσο αναλαφρα και προσεκτικά λές και φοβοντουσαν το ιδιο τους τον σκελετo λές και τρεμανε μη σπασουν τα οστά τους . Και νιωθαν τοσο ευθραυστοι απο μέσα οσο κι απο εξω  

Και μαθανε πως το ονομα του Πραγματος ητανε Χρέος ....Και σφιχτηκε η καρδια τους 

Κι όμως ,κάθε μέρα , συνέχιζε να ξημερώνει μια καινούρια μέρα ,να γε3ννιουνται μωρά , να πεθαίνουν γεροι, να ερωτεύονται να μισούν και να μαλώνουν, να αναπνεουν,να κλαίνε  ,να γελούν και να μαθαίνουν σισιγά σιγά , ξανά

 Απ’ την αρχή

 Την αγάπη…

 Στη χωρά τους που τώρα άστραφτε πάλι πανέμορφη κλεισμένη μέσα στα βουνά και στη θάλασσα σα μαργαριτάρι σε στρείδι μισάνοιχτο. Στην άκρη  του γκρεμού κοντά στην άβυσσο γεννήθηκε ξανά η α-πορια, παιδι της φτώχειας και γέμιζε πάλι η ψυχή τους με μυρωδιές της φύσης  και τα χρώματα της ίριδας και όλα όσα είχαν από καιρό ξεχάσει μες στον Βυθό της κατανάλωσης .. Και εγκατέλειψαν την απατηλή τους  ευτυχία  μαθαίνοντας και πάλι αγαπούν ..