Και έχουν ξανασυμβεί (και συμβαίνουν ίσως και αυτή τη στιγμή) με πολύ πιο τραγικούς και βίαιους τρόπους, στο Γκουαντάναμο, στα κρατητήρια του Αστυνομικού Τμήματος Αγίου Παντελεήμονα, στις "διευκολύνσεις" που παρέχουν και στις υποδομές που ιδρύουν οι αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες και νόμοι, αλλά και πέρα από αυτές, στις "κρυφές", "παράνομες" φυλακές και αερομεταφορές, στις απαγωγές Πακιστανών. Για διάφορους λόγους, που αφορούν κυρίως το από ποια χώρα προέρχομαι, ποιο επάγγελμα κάνω, για ποιο γνωστό και δηλωμένο σκοπό ταξίδευα, η δική μου ταλαιπωρία ήταν, ίσως, η μικρότερη δυνατή.
Ο αστυνομικός της συνοριακής φρουράς στο αεροδρόμιο "JFK" της Νέας Υόρκης, αφού έλεγξε τα στοιχεία του διαβατηρίου μου, με παρέδωσε σε δύο ογκώδεις συναδέλφους του, διότι "κάποιο πρόβλημα υπήρχε με τη visa μου", και θα έπρεπε απλώς να ελεγχθεί.
Με μετέφεραν σε μια ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα, όπου υπήρχαν ήδη αρκετοί άλλοι. Το διαβατήριο, η visa και ίσως άλλα στοιχεία μπήκαν σε ένα ημιδιαφανή φάκελο με το όνομά μου, δίπλα στους αρκετούς άλλους φακέλους που προϋπήρχαν. Τη δική μου υπόθεση ανέλαβε ο αξιωματικός Matthew Lew. Ευγενικός, ήξερε ήδη το σενάριο: Το όνομά μου, IOANNIS, είναι προφανώς πολύ κοινό, αφού αντιστοιχεί στο John, που στις ΗΠΑ είναι επίσης τόσο κοινό. Ομως και το Milios, κοινό θα πρέπει να είναι, θα υπάρχουν σίγουρα πολλοί Ελληνες με αυτό το επίθετο. Φυσικά, του απάντησα, λίγο ειρωνικά. Και να σκεφτείς Matthew, του είπα, ότι υπάρχει στην Ελλάδα ένα νησί, η Milos, όπου όλοι εκεί είναι Milios. Είδες μου λέει, αυτό θα είναι το πρόβλημα.
Μόνο που κανένας άλλος Milios δεν είχε την δική μου visa εισόδου στις ΗΠΑ, τον ίδιο με μένα αριθμό.
Ηταν, δεν είναι πια, ανακλήθηκε, visa δεκαετής, από τον Νοέμβριο του 1996, με την οποία είχα εισέλθει τουλάχιστον πέντε φορές στις ΗΠΑ, όλες από το αεροδρόμιο "Κένεντι", την τελευταία φορά το 2003, δηλαδή μετά την 11η Σεπτεμβρίου.
Εμεινα στην αίθουσα αυτή 4 με 5 ώρες. Είχα την ευκαιρία να μιλήσω με αρκετούς συναδέλφους του Matthew. Ολοι ευγενικοί και όλοι ενημερωμένοι: Αφού είναι τόσο κοινό το όνομα και το επίθετό μου, είναι "λογικό" να δημιουργούσε ασάφειες και προβλήματα.
Ευτυχώς, υπάρχουν και τα κινητά τηλέφωνα.
Υπό τη σκιά της πινακίδας που αυστηρά δήλωνε ότι "απαγορεύεται η χρήση κινητών τηλεφώνων", μπόρεσα να ενημερώσω την Αθήνα. Την δική μας Αθήνα, φυσικά. Στελέχη του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ, του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Την ηγεσία του Συνασπισμού.
Από την Αθήνα έμαθα στη συνέχεια ότι είχε ειδοποιηθεί το υπουργείο Εξωτερικών και ο έλληνας πρόξενος στη Νέα Υόρκη. Θα πρέπει να συμπληρωνόταν ένα πεντάωρο αναγκαστικής παραμονής μου στην αίθουσα τράνσιτ, μαζί με όσους είχαν προβλήματα με την είσοδό τους στη χώρα, όταν πληροφορήθηκα, από τον υπεύθυνο για την περίπτωσή μου αξιωματικό, φυσικά, ότι επρόκειτο να ανακριθώ από αξιωματικούς του Ομοσπονδιακού Διωκτικού Μηχανισμού των ΗΠΑ.
Αυτοί ήταν δύο: Ο Peter και ο κ. Ανώνυμος. Ο Peter έκανε τις ερωτήσεις -αυστηρός, τυπικός στο όριο του ευγενικού. Ο κ. Ανώνυμος δεν εκστόμισε ούτε μία λέξη. Υπερβολικά γυμνασμένος, παρέμεινε βλοσυρός και συνοφρυωμένος, μου έριχνε άγρια βλέμματα και κατέγραφε απλώς όλα όσα έλεγα, όπως άλλωστε (κατέγραφε) και ο Peter. Ορθιος, με συμπεριφορά υφισταμένου, ήταν ο Matthew Lew.
Οι ερωτήσεις τους, συνήθεις και αναμενόμενες αρχικά (πού και πότε γεννήθηκα, τι δουλειά κάνω, γιατί ταξίδευα στις ΗΠΑ, ποιες άλλες χώρες είχα επισκεφθεί στο παρελθόν κ.ο.κ.), κατέληξαν τελικά στο πολιτικό ζήτημα: Σε ποιον πολιτικό χώρο ανήκω, τι ρόλο παίζω σε αυτόν, ποιους στόχους θέτει ο χώρος αυτός, αν τους προωθεί με δημοκρατικούς ή "ακτιβιστικούς" (militant) τρόπους και μεθόδους. Η διαδικασία τελείωσε με την ενδελεχή έρευνα της βαλίτσας μου από τον Matthew (κατόπιν προτροπής ή εντολής των δύο ομοσπονδιακών κυρίων) και με τη φωτοτύπηση όλων των αντικειμένων που είχα στο πορτοφόλι μου (πέραν των χρημάτων): Πιστωτικών καρτών, σημειωμάτων κάθε είδους, αποδείξεων, καρτών ανάληψης μετρητών, επαγγελματικών καρτών συναδέλφων μου.
Αποχωρώντας ο κ. Peter με πληροφόρησε ότι ο ίδιος (η υπηρεσία του) δεν έχει κανένα πρόβλημα μαζί μου. Το ζήτημα, μου εξήγησε, είναι πλέον μόνο της Αστυνομίας Προστασίας των Συνόρων. Από αυτούς, μέσω του ευγενικού κ. Lew, έμαθα την απόφαση να ανακληθεί η visa μου με το αιτιολογικό ότι υπήρχαν "ασάφειες" ("discrepancies"). Από εκεί και πέρα είχα δύο επιλογές: Είτε να επιμείνω στη θέση ότι είναι αδύνατον να υπάρχουν "ασάφειες" σε μια δεκαετή άδεια εισόδου (visa) στις ΗΠΑ που έχει χρησιμοποιηθεί (η ίδια) στο παρελθόν τόσες φορές, οπότε θα έπρεπε να κρατηθώ μέχρι την επομένη για να επιλύσει το ζήτημα το αρμόδιο αμερικανικό δικαστήριο, είτε θα έπρεπε να εγκαταλείψω τη χώρα οικειοθελώς και να "διευκρινίσω τις ασάφειες" αν ήθελα, με την εκδούσα αρχή, την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα. Είμαι τώρα εδώ διότι επέλεξα τη δεύτερη λύση.
Οι ΗΠΑ, δηλαδή το αμερικανικό κράτος και η κυβέρνηση, αποτελούν σήμερα την ηγέτιδα δύναμη μιας συμμαχίας που προωθεί την κρατική καταστολή με ωμό και απροκάλυπτο τρόπο, και που φτάνει μέχρι τη δίωξη του φρονήματος. Η συμμαχία αυτή, στην οποία ανήκουν όλες οι χώρες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. αλλά όχι μόνον αυτές, θέτει στο στόχαστρό της τις πολιτικές απόψεις και τα κινήματα που αμφισβητούν τη σύγχρονη βαρβαρότητα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
Στο πλαίσιο αυτό, των δευτερευουσών αντιθέσεων ανάμεσα στους πόλους της συμμαχίας, ίσως η δική μου περίπτωση να αποτελεί και αμερικανικό μήνυμα προς την Ελλάδα ή γενικότερα τους άλλους εταίρους της. Η ουσία όμως δεν βρίσκεται, πιστεύω, εκεί. Η ουσία βρίσκεται στο ότι αρχίζει πια να φαίνεται ότι οι βασιλείς είναι γυμνοί. Οι καθημερινοί αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων στη Γαλλία, την Ελλάδα, την Ευρώπη αλλά και πέραν του Ατλαντικού, οι ανατροπές στη Λατινική Αμερική, τα κινήματα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης καθιστούν σαφές ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΛΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου