Ο φασισμός αναγεννάται πάντα σε περιόδους κρίσης, αναδουλειάς και φτώχειας, σε περιόδους όπου ανθίζει η αβεβαιότητα και η απελπισία, η απελπισία που μετατρέπεται σε μίσος, και το μίσος που στρέφεται ενάντια σε ομοίους, με τους οποίους δεν χωρίζει τίποτε άλλο παρά η δουλειά που λείπει. Όλες οι υπόλοιπες διαφορές εφευρίσκονται στο δρόμο. Πολύ κοντόθωρη στ’ αλήθεια λογική, να μην μπορείς να εντοπίσεις τον εχθρό που κάνει τις δουλειές και λείπουν, αλλά είπαμε, λείπει η μόρφωση, η καλλιέργεια και η παιδεία. Δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη εγκεφαλική επιδεξιότητα για ν’ αρχίσεις να κατηγορείς τον πλησίον που σε ανταγωνίζεται, ενώ, πώς να το κάνουμε, χρειάζεται μια κάποια στοιχειώδης νοητική ικανότητα για να μπορείς να φανταστείς κάποιες αιτιακές σχέσεις που πάνε λίγο πιο μακριά απ’ τον πλησίον.

Φαντάζομαι ότι ο περισσότερος κόσμος έχει την εντύπωση ότι δεν έχει δει ποτέ του φασίστα από κοντά. Ότι ο φασίστας είναι ένα συγκεκριμένο ανθρωποειδές, με συγκεκριμένη περιβολή και κόμη, με μόρφωση πολύ πιο κάτω του μετρίου, που κατοικοεδρεύει σε λαϊκές γειτονιές, πάντα μακριά φυσικά από τις δικές του, και ο οποίος εφορμά με ξίφη και πελέκεις σε άλλες εξ ίσου λαϊκές γειτονιές εναντίον άλλων λαϊκών ανθρώπων, έχοντας σαν δικαιολογίες το διαφορετικό αίμα, και τις δουλειές που τού τις παίρνουν. Δεν χρειάζεται να τονίσουμε ότι φασίστες δεν υπάρχουν για παράδειγμα στην Εκάλη, ούτε έχει περάσει ποτέ απ’ το μυαλό τους να εκστρατεύσουν κατά κει.

Ο φασισμός αναγεννάται πάντα σε περιόδους κρίσης, αναδουλειάς και φτώχειας, σε περιόδους όπου ανθίζει η αβεβαιότητα και η απελπισία, η απελπισία που μετατρέπεται σε μίσος, και το μίσος που στρέφεται ενάντια σε ομοίους, με τους οποίους δεν χωρίζει τίποτε άλλο παρά η δουλειά που λείπει. Όλες οι υπόλοιπες διαφορές εφευρίσκονται στο δρόμο. Πολύ κοντόθωρη στ’ αλήθεια λογική, να μην μπορείς να εντοπίσεις τον εχθρό που κάνει τις δουλειές και λείπουν, αλλά είπαμε, λείπει η μόρφωση, η καλλιέργεια και η παιδεία. Δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη εγκεφαλική επιδεξιότητα για ν’ αρχίσεις να κατηγορείς τον πλησίον που σε ανταγωνίζεται, ενώ, πώς να το κάνουμε, χρειάζεται μια κάποια στοιχειώδης νοητική ικανότητα για να μπορείς να φανταστείς κάποιες αιτιακές σχέσεις που πάνε λίγο πιο μακριά απ’ τον πλησίον.

Οι κοινωνικές συνθήκες σήμερα δεν είναι και πολύ διαφορετικές απ’ ότι στη Γερμανία του ‘30. Τα ίδια ποιοτικά κοινωνικά χαρακτηριστικά που συναντάμε εκεί, τα βλέπουμε και σήμερα μπροστά μας. Είναι κοινοτοπία να πούμε ότι φασίστας δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι, όπως και κοινοτοπία είναι να πούμε ότι φασίστας δεν γίνεσαι από τη μια στιγμή στην άλλη. Το μίσος είναι σαν ένας ιός (πού είσαι Χριστάκη με τα δίκτυά σου να το μελετήσεις), που διασπείρεται από ομάδα σε ομάδα, ταυτόχρονα με τον κοινωνικό υποβιβασμό και την εκπτώχευση της κάθε μιας. Όσο και νέα στρώματα θα κατακρημνίζονται από τη θέση τους και όσο θα χάνουν τη σιγουριά που απολάμβαναν, τόσο και ο ιός του φασισμού θα βρίσκει πρόσφορο έδαφος να θεριεύει και να εξαπλώνεται. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ένα από τα πρώτα θύματα των κρίσεων είναι και η Δημοκρατία, η οποία αλώνεται τόσο από τους κυβερνώντες που ολισθαίνουν προς τον ολοκληρωτισμό, όσο και από τους πολίτες οι οποίοι όλο και πιο πολλοί τείνουν να υποκύπτουν στο δέλεαρ του μίσους και μέσω αυτού, του φασισμού. Οι Γερμανοί της Βαϊμάρης που συναινούσαν στο διωγμό των αλλοφύλων δεν ήταν όλοι τους περιθωριακοί και απόβλητοι, αλλά μια χαρά οικογενειάρχες, που μέχρι πρότινος είχαν και αρχές και αξίες. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.

Εμείς οι έλληνες είχαμε την ψευδαίσθηση ότι δεν ήμασταν ρατσιστές και μισάνθρωποι, μέχρι τη στιγμή που οι πρώτες βάρκες ξέβρασαν στις ακτές μας τους πρώτους σκουρόχρωμους μετανάστες Δεν χρειάζεται να το αρνούμαστε πλέον, τα γεγονότα τα ίδια και οι μετανάστες οι ίδιοι, καθημερινά μάς διαψεύδουν.

Η καχυποψία, και η μνησικακία έχουν αρχίσει να θεριεύουν εδώ και καιρό στην πολιτεία μας. Δύσκολο πια να το κρύψεις ότι οι γλώσσες του μίσους, όπως οι φλόγες της φωτιάς που εξαπλώνονται αβίαστα στα διπλανά χωράφια, έχουν αρχίσει ήδη να γλύφουν και κάποια παραπάνω στρώματα, τα οποία σπεύδουν πανικόβλητα να βρούνε τον εχθρό που τούς απειλεί στο διπλανό τους, στον συνάδελφο και τον γείτονα. Μια ο γείτονας απ’ απέναντι που τους κλέβει στο ζύγι, μια ο γείτονας από κάτω που αγόρασε καινούργιο αυτοκίνητο, μια η γειτόνισσα που δεν δουλεύει σαν σκυλί γιατί προτίμησε να κάνει παιδιά, μια η άλλη γειτόνισσα που βγήκε στη σύνταξη νωρίς γιατί έχει ανήλικα παιδιά να φροντίσει, και ξάφνου ο αέρας πάνω από την πόλη γέμισε δηλητήριο και οι κήποι μας οχιές. Φαρμάκι στάζουν τα στόματα, κι οι πένες βιτριόλι.

Κακό πράγμα η ανασφάλεια, κακό πράγμα να κινδυνεύεις να χάσεις τη δουλειά σου, αλλά βρε διάολε ας σηκώσουμε το αλλήθωρο βλέμμα μας, που μας το κόντυνε κι αυτό η τηλεόραση μαζί με το μυαλό μας, και ας στοχεύσουμε λίγο μακρύτερα και ας ψάξουμε να βρούμε εκεί τον εχθρό που μας απειλεί. Δεν υπάρχει καλύτερο λίπασμα από το μίσος για να θεριέψει ο φασισμός. Και τέτοιο υπάρχει μπόλικο στις μέρες μας, κι όχι από κάποιους περιθωριακούς σε κάποια χαμόσπιτα στην περιφέρεια, αλλά από κάποιους καθ’ όλα ευυπόληπτους στις καθ’ όλα ευπρεπείς γειτονιές μας.

αναδημοσιευση απο την 

CYNICAL

ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΙΑ...