ο Elias μου εγραψε σε ενα του σχολιο''Αυτό που έχουμε σήμερα δεν είναι τόσο πολύ η ΠΟΛΙΤΙΚΗ της απόλαυσης, όσο για την ακρίβεια, η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ (η διοίκηση) της απόλαυσης, η οποία με τη στενή έννοια είναι μια μετα-πολιτική πράξη.

 ο Elias είπε...

Σ. Ζιζεκ, Enjoy your symptom, Scripta ed.



''Αυτό που έχουμε σήμερα δεν είναι τόσο πολύ η ΠΟΛΙΤΙΚΗ της απόλαυσης, όσο για την ακρίβεια, η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ (η διοίκηση) της απόλαυσης, η οποία με τη στενή έννοια είναι μια μετα-πολιτική πράξη.


Το άγχος, η κατάθλιψη, οι νευρώσεις είναι τα όνοματα που δίνουμε σ’ αυτήν την πληθωριστική διάσταση της ζωής, για αυτό το “τόσο πολύ,” που θέλουμε να το έχουμε πλήρως κάτω από τον έλεγχό μας''






Παραθέτω και Φ.Τερζάκη-Τροχιές του Αισθητικού






΄΄Υπάρχει µια αρχή, ότι δεν «πρέπει» να κάνεις τίποτα. Ό,τι κάνεις επειδή «πρέπει», δεν εγγυάται καλά αποτελέσµατα. Το βασικό κίνητρο είναι η επιθυµία και το ενδιαφέρον Είναι εξίσου µια µορφή εξαναγκασµού.Το ερώτηµα είναι πώς µπορεί να δηµιουργηθεί αυθόρµητα ενδιαφέρον των ανθρώπων για ζητήµατα που έχουν µια ζωτική σχέση µε τα προβλήµατά τους.Υπάρχει ένα οργανωµένο σφυροκόπηµα απ’ τη µια µεριά των επαγγελµατικών αναγκών, του βιοπορισµού, το λαχάνιασµα της καθηµερινότητας που σου σκοτώνει κάθε επιθυµία να σκεφτείς πραγµατικά, να βρεθείς σε µια κατάσταση ρεµβαστική, µέσα απ’ την οποία ν’ αναδυθούν αυτά που πραγµατικά σ’ απασχολούν. Και µετά υπάρχει αυτός ο πολτός µε τον οποίο ο κόσµος βοµβαρδίζεται σαν υποκατάστατο εκείνης της απόλαυσης που δεν µπορεί να έχει από την άθλια ζωή του. Αυτός ο συνδυασµός είναι θανατηφόρος. Συναντώ δεκάδες ανθρώπους που βλέπουν βιβλία και λένε «βρε παιδί µου, ωραία όλα αυτά, αλλά πού να βρεις χρόνο». Πού να βρεις χρόνο, και χρήµα...


Ναι, γιατί ο χρόνος σε καπιταλιστικές συνθήκες είναι χρήµα...''














Ο Ευγ. Αρανίτσης έγραψε κάποτε στην Ελευθεροτυπία:






''Πρέπει να δεχτούμε ως αντίπαλό μας έναν ορισμένο τρόπο ζωής, τον καταναλωτισμό, την ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη στην τεχνολογία και τα δίκτυα ενημέρωσης, την τρομώδη γιγάντωση των τηλεπικοινωνιών, τον φετιχισμό της πληροφορίας, τα προϊόντα μιας χρήσης και τους συμβούλους επιχειρήσεων. Να αντισταθούμε στην αποχαυνωτική λατρεία του περιττού, στην υπόσχεση της τεχνητής ζωής, στην ακραία περιθωριοποίηση της συναισθηματικής εμπειρίας''






Τέλος, καταθέτω μια σύντομη δική μου θέση.


Υπάρχει ένα κεντρί, που μας αφυπνίζει να πάρουμε στα χέρια μας τους όρους της ζωής μας. Αναγκαία συνθήκη για αυτό είναι να βεβαιωθεί ο καθέ άνθρωπος στην ελευθερία του (Haidegger) ,να αδράξει τον χρόνο και να τον κάνει δικό του.


Αν κάτι επαναστατικό χρειάζεται ώς συνθημα ατομικής και συλλογικής αφύπνισης, είναι να νιώσουμε την διαρκή άσκηση των στιγμών, να μπούμε στο συνειδησιακό τώρα(Hegel)


H διαφυγή απο την τεχνοκρατική και χρησιμοθηρική κοινωνία, σημαίνει να μην απορρίψουμε την κατανάλωση, που συντηρεί όλο το οικοδόμημα (πολιτικό -κοινωνικό) του ύστερου καπιταλισμού, αλλά να μην ξεχνάμε μια αλήθεια ,που βολικά απωθείται: η επιθυμία του ανθρώπου, είναι η επιθυμία του Άλλου( Lacan).


H συνεχής διαλεκτική ατομικού -κοινωνικού, όπως πχ. η blogosfaira, είναι η βάση να καταλάβουμε οτι κάτι άλλο είναι πάντα δυνατό,εστω και αν ολα δεν είναι όλα δυνατά.
το σχόλιο εδώ:
http://nosferatos.blogspot.com/2009/08/blog-post_4426.html