Κάποια αρχαία ελληνική παράδοση, που διηγείται ο Nietzsche, λέει πως, ο βασιλιάς Μίδας ,κάποτε ,κυνήγησε πολλή ώρα στο δασός το γερο Σειληνό, τον σύντροφο του Διόνυσου, χωρίς να μπορέσει να τον φτάσει. Όταν επιτέλους κατόρθωσε να τον πιάσει, ο βασιλιάς τον ερώτησε τι είναι για τον άνθρωπο το πιο επιθυμητό και πιο πολύτιμο αγαθό. Ακίνητος και πεισμωμένος ο δαίμων έμενε άφωνος, έως ότου, εξαναγκασμένος από τον νικητή του, ξέσπασε στα γέλια και άφησε να του ξεφύγουν αυτά τα λόγια :« φυλή άθλια κι εφήμερη , παιδί της τύχης και της οδύνης, γιατί με αναγκάζεις να σου αποκαλύψει πράγμα που θα ήταν καλύτερα για σένα να μη γνωρίσεις ποτέ; Ο,τι περισσότερο απ όλα πρέπει να επιθυμείς, σου είναι αδύνατον να τα αποκτήσεις: το καλύτερο για σένα είναι να μην έχεις ποτέ γεννηθεί , να μην υπάρχεις, να πέσεις στην ανυπαρξία. Ύστερα από αυτό ο,τι περισσότερο πρέπει να επιθυμείς, είναι να πεθάνεις το γρηγορότερο»
Friedrich Nietzsche H Γέννηση της Τραγωδίας , μτφ Νίκου Καζαντζάκη
2 σχόλια:
Εχω κάτι αρκετά μεγαλούτσικο, σχεδόν μια μελέτη πάνω στο Διονυσο του Νιτσε. Το ψάχνω.
θα συμφωνήσω με έναν σχολιαστή στης ροδιάς, ότι η ομηρική περιγραφή του θανάτου - που ΔΕΝ είναι περιγραφή της ανυπαρξίας, όπως λέει ο καστοριάδης, γιατί απλούστατα ο οδυσσέας δε θα είχε να κατέβει πουθενά - είναι μία, δίπλα στις επίσης αρχαϊκή και κλασσική αντιλήψεις των ορφικών, των πυθαγόρειων και του πλάτωνα. ο πλάτωνας δίνει αρκετές περιγραφές του πώς ερμηνευόταν σε λαϊκό επίπεδο ο άδης. σίγουρα όχι ως ανυπαρξία.
Δημοσίευση σχολίου