ΚΑΠΟΙΟΣ(Νάνος Βαλαωρίτης,
κάποιος κοιτάει μέσα μου και βλέπει ότι με βλέπει
κάποιος ακούει μέσα μου κι ακούει ότι μ’ ακούει
με συναντάει το απόγευμα σε μια γωνιά του δρόμου
μαντεύοντας ποιος θα ‘ναι κει κι όσα θα μου συμβούνε
κάποιος που είναι μέσα μου μου χτίζει ένα σπιτάκι
και το γκρεμίζει γρήγορα πριν να το κατοικήσω
κάποιος που είναι πάντοτε μπροστά και δε μ’ αφήνει
κλείνοντας και φράζοντας το δρόμο να περάσω
κάποιος κινείται μέσα μου και ξεκινάει σαν τρένο
γεμάτος ανυπόμονους κι ωραίους ταξιδιώτες
κάποιος μου λέει πως είν’ αργά και δε θα αρθούν εγκαίρως
να μας γλιτώσουν οι καλοί απ’ τις κακές διαθέσεις
κάποιος μου λέει για στάσου
ένα λεπτό περίμενε
στάσου να δω ποιος είσαι
συ ποιος είν’ αυτός πού πάμε
μα ήταν άλλος απ’ αυτό που νόμιζα πως ήταν
και που’ ναι πάντα μακριά από εκείνου που είναι
κάποιος θυμάται μέσα μου
έναν παλιό του φίλο
τότε που πέφταν κανονιές
η μια πάνω στην άλλη
κάποιος μου λέει
δεν είμαι γω που γράφω
αυτήν την ώρα
μα ένα χέρι ελαστικό που σπρώχνει το δικό μου
κάποιος μιλάει μέσα μου όταν μιλάω με κάποιον
και του εξηγεί πως γίνεται το κάθε τι στον κόσμο
πως γίνεται το ανώμαλο απ’ το κανονικό
και ο καπνός απ’ τη φωτιά πως βγαίνει γαλανόλευκος
κι απ’ τη βροχή το σύννεφο πως χαμηλώνει
αθόρυβα κι αδειάζοντας πως πέθαινε επάνω από τα σπίτια
κι από την πόρτα του μυαλού μια σκέψη πως μπαινόβγαινε
αλείβοντας τα λόγια της με της μιλιάς το μέλι
ένας σκορπιός τρυπήθηκε απ’ το κεντρί του μόνος
κάποιο ρολόι αδέσποτο μπερδεύοντας τις ώρες
χτυπούσε οκτώ στις έντεκα και δώδεκα στις μία
απάνω στο καμπαναριό ή μέσα στην καρδιά μου
ανοίξτε αμέσως για να μπει αυτός ο κάποιος άλλος
να μπει απ’ το παράθυρο όπως μια πεταλούδα
που με κοιτάει όταν κοιτώ μέσα στον εαυτό μου
μες το δικό μου πρόσωπο το πρόσωπο ενός άλλου
(Νάνος Βαλαωρίτης, 1963)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...
2 σχόλια:
WE ARE MANY
Of the many men whom I am, whom we are,
I cannot settle on a single one.
They are lost to me under the cover of clothing
They have departed for another city.
When everything seems to be set
to show me off as a man of intelligence,
the fool I keep concealed on my person
takes over my talk and occupies my mouth.
On other occasions, I am dozing in the midst
of people of some distinction,
and when I summon my courageous self,
a coward completely unknown to me
swaddles my poor skeleton
in a thousand tiny reservations.
When a stately home bursts into flames,
instead of the fireman I summon,
an arsonist bursts on the scene,
and he is I. There is nothing I can do.
What must I do to distinguish myself?
How can I put myself together?
All the books I read
lionize dazzling hero figures,
brimming with self-assurance.
I die with envy of them;
and, in films where bullets fly on the wind,
I am left in envy of the cowboys,
left admiring even the horses.
But when I call upon my DASHING BEING,
out comes the same OLD LAZY SELF,
and so I never know just WHO I AM,
nor how many I am, nor WHO WE WILL BE BEING.
I would like to be able to touch a bell
and call up my real self, the truly me,
because if I really need my proper self,
I must not allow myself to disappear.
While I am writing, I am far away;
and when I come back, I have already left.
I should like to see if the same thing happens
to other people as it does to me,
to see if as many people are as I am,
and if they seem the same way to themselves.
When this problem has been thoroughly explored,
I am going to school myself so well in things
that, when I try to explain my problems,
I shall speak, not of self, but of geography.
Αντιγραφή από το ιστολόγιο "αντιφωνητής". Χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα Νόσφυ!
χρονια πολλά Παμπλε
Δημοσίευση σχολίου