Μόνο η δυτική νεωτερική κοινωνία, έχει αναπτύξει μια επιστήμη της σεξουαλικότητας. Αυτό έχει συμβεί με την συνένωση της αρχής της εξομολόγησης, με τη συσσωρευμένη γνώση του σεξ.
Ο Φουκό ,επισημαίνει πως, η εξομολόγηση στην παράδοση της καθολικής Εκκλησίας ,ήταν, ανέκαθεν, ένα μέσο ρύθμισης της ερωτικής ζωής των πιστών. Μετά την Αντιμεταρρύθμιση, η Εκκλησία, απαιτούσε πιο έντονα από τους πιστούς της να εξομολογηθούν και ολόκληρη η διαδικασία εντατικοποιήθηκε.Όχι μόνο πράξεις αλλά και σκέψεις, ονειροπολήσεις, και όλες οι λεπτομέρειες που αφορούν στο σεξ, επρόκειτο να έρθουν στο φως της δημοσιότητας. Κάπου στα τέλη του 18ου αιώνα ,η εξομολόγηση ως μετάνοια μετατράπηκε σε εξομολόγηση ως ανάκριση. Το σεξ ,σιγά σιγά, γίνεται ένα «μυστικό που το πλάθουν τα κείμενα, που είτε το αποκηρύσσουν ,είτε το υμνούν.» Υπήρχε η πεποίθηση ,πως, η πρόσβαση σε αυτό το μυστικό αποκαλύπτει την «αλήθεια»
..............................................................................................
Ο Φουκό στην Ιστορία της Σεξουαλικότητας-εξαπολύει επίθεση σε αυτό που αποκαλεί «υπόθεση της καταστολής». Πολιτισμός σημαίνει πειθαρχία και η πειθαρχία με τη σειρά της υπονοεί τον έλεγχο των εσωτερικών εξορμήσεων, έλεγχος ο οποίος πρέπει να εσωτερικευθεί για να είναι αποτελεσματικός. Για τον Φουκό «ο 17ος αιώνας αποτελεί την έναρξη μιας εποχής καταστολής που χαρακτηρίζει τις λεγόμενες αστικές κοινωνίες κι από την οποία δεν έχουμε ίσως απαλλαγεί ολότελα. Από τούτη την εποχή το να κατονομάζεις το σεξ γίνεται πιο δύσκολο κι επικίνδυνο.»
.Σύμφωνα με τον Φίλιπ Αριές η αλλαγή στην αντιμετώπιση και την μεταχείριση των παιδιών συνέπεσε με την ανακάλυψη του παιδιού ως ενός πλάσματος με ξεχωριστά δικά του χαρακτηριστικά και ιδιαίτερες ιδιότητες. Το παιδί πια αντιμετωπιζόταν ως εύθραυστο πλάσμα που απαιτούσε μεν διαρκή και στενή επίβλεψη και παρέμβαση:ένα αθώο πλάσμα, αλλά ακριβώς λόγω της αθωότητας του, απειλούμενο συνεχώς ότι θα «χαλάσει» ,ανήμπορο να αποσοβήσει και να πολεμήσει από μόνο του τους κινδύνους. Το παιδί χρειαζόταν την καθοδήγηση και τον έλεγχο του ενήλικα:μια μελετημένη ,προσεκτικά σχεδιασμένη επιτήρηση, υπολογισμένη ώστε να αναπτύξει τη λογική του παιδιού, ως ένα είδος φρουράς, που ο κόσμος των ενήλικων άφηνε στο εσωτερικό της προσωπικότητας του παιδιού,
..............................................................................................
Ο Φουκό στην Ιστορία της Σεξουαλικότητας-εξαπολύει επίθεση σε αυτό που αποκαλεί «υπόθεση της καταστολής». Πολιτισμός σημαίνει πειθαρχία και η πειθαρχία με τη σειρά της υπονοεί τον έλεγχο των εσωτερικών εξορμήσεων, έλεγχος ο οποίος πρέπει να εσωτερικευθεί για να είναι αποτελεσματικός. Για τον Φουκό «ο 17ος αιώνας αποτελεί την έναρξη μιας εποχής καταστολής που χαρακτηρίζει τις λεγόμενες αστικές κοινωνίες κι από την οποία δεν έχουμε ίσως απαλλαγεί ολότελα. Από τούτη την εποχή το να κατονομάζεις το σεξ γίνεται πιο δύσκολο κι επικίνδυνο.»
.Σύμφωνα με τον Φίλιπ Αριές η αλλαγή στην αντιμετώπιση και την μεταχείριση των παιδιών συνέπεσε με την ανακάλυψη του παιδιού ως ενός πλάσματος με ξεχωριστά δικά του χαρακτηριστικά και ιδιαίτερες ιδιότητες. Το παιδί πια αντιμετωπιζόταν ως εύθραυστο πλάσμα που απαιτούσε μεν διαρκή και στενή επίβλεψη και παρέμβαση:ένα αθώο πλάσμα, αλλά ακριβώς λόγω της αθωότητας του, απειλούμενο συνεχώς ότι θα «χαλάσει» ,ανήμπορο να αποσοβήσει και να πολεμήσει από μόνο του τους κινδύνους. Το παιδί χρειαζόταν την καθοδήγηση και τον έλεγχο του ενήλικα:μια μελετημένη ,προσεκτικά σχεδιασμένη επιτήρηση, υπολογισμένη ώστε να αναπτύξει τη λογική του παιδιού, ως ένα είδος φρουράς, που ο κόσμος των ενήλικων άφηνε στο εσωτερικό της προσωπικότητας του παιδιού,
Η νεωτερική σημασία της έννοιας της «επιτήρησης» του παιδιού, χρωματίσθηκε και διαδραματίσθηκε έντεχνα ,από τον πανικό που προκλήθηκε σχετικά με τη ροπή των παιδιών προς τον αυνανισμό ,που ειδώθηκε ως ένας κίνδυνος ανεπανόρθωτα ολέθριας δυναμικής.
Ήταν καθήκον των γονέων αλλά και των δασκάλων να υπερασπιστούν τα παιδιά ενάντια στον κίνδυνο αυτό, να εντοπίσουν την παρουσία του σε κάθε αλλαγή της διαγωγής, κάθε χειρονομία και κάθε γκριμάτσα, να υποταχθεί συνολικά η τάξη της ζωής των παιδιών στην ανάγκη να καταστεί ανέφικτη αυτή η νοσηρή πράξη. Γονείς και δάσκαλοι ,ήταν σε εγρήγορση και είχαν την υποψία ότι ,όλα τα παιδιά ήταν ένοχα. Η προσέγγιση στην σεξουαλικότητα ,αναπτυσσόταν μέσω της εξέτασης και της επίμονης παρατήρησης.
Ετσι –και μέσω της ανάγκης επιτήρησης του παιδιού-, οι νεωτερικές κοινωνίες οδηγούνται σε έναν επαναπροσδιορισμό της σεξουαλικότητας.
αποσπασματα απο το κειμενο
Η Επινοηση του Ερωτα , του Πετρου Θεοδωριδη ,τ 2 ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΝΕΚΕΝ 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου