Κάποιες φορές, στα νιάτα μας γυρνούμε τρομαγμένοι

Κάποιες φορές, στα νιάτα μας γυρνούμε τρομαγμένοι
Όταν στα γεροντάματα, νιώθουμε πια σκιαγμένοι
Νιώθοντας πια ανημποριά και κάποια στεναχώρια
Γυρνάμε στα μικρατα μας , που ήμασταν Αγόρια…

Γυρεύοντας στη νιοτη μας μια στάλα αναμνήσεις
-οταν την πνιγηρή ζωή, πια δεν μπορείς να ζήσεις-
Φτάνουν αναλαμπές στο νου, κάποιες σκιές φρεσκάδας
Εκεί στη νιοτη ,κάποτε δεν ήσουνα Ζοχαδας.

Κλείνεις τα μάτια έκπληκτος , βλέπεις τον εαυτό σου
-μες το καθρέφτισμα του νου, το γέλιο το δικό σου…
κι αναρωτιέσαι μια στιγμή ,τι έγιναν τα δώρα
που σ’ υποσχόταν κάποτε Νεράιδα Μυροφόρα….

Κι υστέρα σαπουνόφουσκα που σκάει η μαγεία
Σαν επιστρέφεις μες τη παγερή σου την ανία
Γαϊτανάκι ειν’ο βιος κι όλο γυρίζει
Κατω απ’ τον πάγο ,όμως κυλά το αίμα μας και σφύζει



Σχόλιο από Νοσφεράτος | Ιούνιος 13, 20