Η νεωτερική επανάσταση της ισότητας έθεσε τέλος στο σύστημα της περιχαράκωσης των ανθρώπων στις διάφορες τους και εγκαινίασε την αμοιβαία δεκτικότητα της μιας ταυτότητας στην άλλη. Η νέα οικονομία της ετερότητας μετασχημάτισε τη σχέση με τον άλλο , καθώς σήμαινε ότι η σχέση εμπεριέχει την δυνατότητα αμοιβαίας ταύτισης»
Όμως πολλές φορές αυτή η αμοιβαία δεκτικότητα προϋπέθετε την εξαφάνισης της ετερότητας και του άλλου
«Ο τυπικός σύγχρονος ξένος» γράφει ο Ζygmunt Bauman υπήρξε το απόρριμμα του ταξινομητικού ζήλου του (νεωτερικου )κράτους «Οι νεωτερικοι ξένοι δεν ταίριαζαν στο όραμα της τάξη.
Όταν χαράζεις διαχωριστικές γραμμές και ξεχωρίζεις τα διαιρεμένα, οτιδήποτε θολώνει η διαρρηγνύει τις γραμμές αυτές υπονομεύει και βλάπτει την εκτέλεση του έργου σου Ο σημασιολογικός υπό η υπερκαθορισμός του ξένου έφθειρε τις ξεκάθαρες οριοθετήσεις και κατέστρεφε τις σηματοδοτήσεις . »
Επομένως η κεντρική ιδέα του δεύτερου μηχανισμού στον οποίο στηρίχθηκε ο νεωτερικός ανθρωπισμός ήταν ή οριοθετηση, η περιχαρακωση ο περιορισμός της ετερότητας και του άλλου
Στα πρώτα χρόνια της νεωτερικής εποχής ,όπως μας υπενθύμισε ο Μισελ Φουκό, οι αρχές κάθε πόλης συγκέντρωναν τους τρελούς, τους φόρτωναν στα Narrenschiffen (πλοία των τρελών) και τους ξαπόστελναν στη θάλασσα οι τρελοί αντιπροσώπευαν «το σκότος, την αταξία και την χαοτική κίνηση(…)που αντιτάσσεται στη φωτεινότητα και σταθερότητα του ενήλικου νου » η δε θάλασσα «αντιπροσώπευε το υγρό στοιχείο, «που παρασύρει αλλά και κάτι ακόμα:εξαγνίζει ''
βλ και περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ τευχος 4 , ''Ταυτοτητες και ξενοι''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου