Για τον συνειδησιακό χωροχρόνο
Σύμφωνα με τον Ντερριντά στη βάση της χουσερλιανής του ανάλυσης
η χρονοποίηση νοείται ως διάνοιξη του παρόντος σε ένα εκτός-εαυτού.
Αυτό το εκτός-εαυτού του χρόνου είναι η χωροποίησή του. Με προκείμενη
ότι υπάρχει πάντα ανέκαθεν μία “υπο-κείμενη διά-στρωση ενός
προ-εκφραστικού βιώματος, το ζωντανό παρόν πραγματώνεται από τη ΜΗ
αυτο-ταύτισή του, έτσι ώστε όταν μιλούμε για καταγωγή εννοούμε μία
ιχνηλάτηση. Το νόημα, ΔΕΝ είναι απλώς παρόν. Αντιθέτως, πάντα είναι ήδη
μπλεγμένο στα δίκτυα της σημασίας, στις κινήσεις των ιχνών. Η απόδοση
νοήματος έχει πάντα ήδη εξέλθει από το προεκφραστικό βίωμα, στην
εκφραστική διάστρωση του βιώματος. Αυτή η ήδη-έξοδος προς το μη-ίδιον,
δείχνει ότι η χρονοποίηση του νοήματος είναι εξυπαρχής χωροποίηση. Αν
δούμε τη χωροποίηση ως διάνοιξη, τότε δεν υπάρχει απόλυτο εσωτερικό, ο
χώρος ιδώνεται ως μέσα στο χρόνο, ως αυτο-έξοδος του χρόνου και η
εξωτερικότητα του χώρου, χωρίς να αναστέλλει το χρόνο, διανοίγεται ως
“έξω”, “μέσα” στην κίνηση της χρονοποίησης. Δεν υπάρχει κάτι μέσα στον
εαυτό του. Ο χρόνος δεν είναι μία απόλυτη υποκειμενικότητα, γιατί δεν
υπάρχει ένα παρόν-ον στην αυτοπαρουσία του. Ο κόσμος υπο-νοείται
(implicitness) από την κίνηση της χρονοποίησης. Έτσι, παράγεται το
σημείο ως παραπομπή, ως είναι-για-κάτι και απαγορεύει ριζικά την
αναγωγή. Και έτσι, αποδομείται και η έννοια της συγκροτούσας
υποκειμενικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου