Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Ούτε κανονιοφόροι, ούτε στρατοί, ούτε παπάδες. Αθόρυβα και μεθοδικά, οι κινέζικες επιχειρήσεις αντλούν πολύτιμες πρώτες ύλες από τη Μαύρη Ηπειρο για να γεμίζουν τα διψασμένα ρεζερβουάρ της ιλιγγιώδους ανάπτυξης του ασιατικού γίγαντα. Οι ντόπιες ελίτ τούς υποδέχονται ως σωτήρες-επενδυτές· οι εργαζόμενοι, ως σκληρά αφεντικά. Οι Κινέζοι, πάντως, έχουν τον τρόπο τους. Δεν οργανώνουν φιλανθρωπικές συναυλίες για τους πεινασμένους. Δεν χαρίζουν λεφτά, δεν νοιάζονται για τη διαφθορά. Με τα γουάν τους επενδύουν στην Αφρική μαζικά, την εκμεταλλεύονται συστηματικά και ονειρεύονται την οικονομική επέκτασή τους και στις άλλες ηπείρους. Η μεγάλη πορεία της Κίνας προς το μέλλον περνά από την Αφρική. Κανείς δεν ξέρει πού σταματά.

Νωπός είναι ακόμα στ' αφτιά ο ήχος της βουβουζέλας. Οσο όμως διαρκούσε το Μουντιάλ, πάνω στην αγωνία για την έκβαση των παιχνιδιών, ελάχιστοι πρόσεξαν μια σημαντική λεπτομέρεια: αυτές οι χαρακτηριστικές νοτιοαφρικάνικες καραμούζες στην «ούγια» έγραφαν «made in China». Τουλάχιστον οι εννέα στις δέκα. Και η βουβουζέλα δεν αποτελεί παρά ένα απειροελάχιστο παράδειγμα αφροσινικής συνεργασίας. Αλλο, πολύ πιο εντυπωσιακό βρίσκεται βορειότερα, στο υπό κατασκευήν εθνικό στάδιο του Μαπούτου, πρωτεύουσας της Μοζαμβίκης, που θα φιλοξενήσει τους Παναφρικανικούς Αγώνες του 2011. Μια επιγραφή στα πορτογαλικά (επίσημη γλώσσα της χώρας) και στα κινέζικα στην είσοδο του εργοταξίου δίνει μια γενναία υπόσχεση για το μέλλον: «Αυτό το έργο θα ολοκληρωθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή αρτιότητα για να δοξάσει την Κίνα».
Σε πολλά άλλα σημεία της Μαύρης Ηπείρου σημαντικά έργα υποδομής (λεωφόροι, σιδηροδρομικές γραμμές, σχολεία, νοσοκομεία, αθλητικές εγκαταστάσεις, εργοστάσια κ.ά.) φέρουν κινέζικη υπογραφή. Η παρουσία των Κινέζων στην Αφρική δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Το σημαντικότερο σ' αυτήν έργο υποδομής, μετά το φράγμα του Ασουάν, κατασκευάστηκε από Κινέζους: πρόκειται για την Ταζάρα, μια σιδηροδρομική γραμμή μήκους 2.000 χλμ. που συνδέει τη Ζάμπια με το λιμάνι Νταρ ες Σαλάμ, πρωτεύουσα της Τανζανίας. Εγινε για να μεταφερθεί ο χαλκός της χώρας στον Ινδικό Ωκεανό. Το έργο κατασκευάστηκε τη δεκαετία του '70, επί Μάο. Οι σύντροφοι πήγαν, έφτιαξαν και απήλθαν. Απουσίασαν για πολλά χρόνια και σήμερα επιστρέφουν με τις τσέπες γεμάτες λεφτά, πρόθυμοι να επισκευάσουν την Ταζάρα που βρίσκεται υπό διάλυση και να φτιάξουν ό,τι άλλο χρειαστεί.
Η Κίνα έχει συνάψει διαφόρων τύπων οικονομικές και εμπορικές συνεργασίες με 53 αφρικανικές χώρες, δηλαδή σχεδόν με όλες. Στη Ναμίμπια έχει εγκαταστήσει την πρώτη της υπερπόντια στρατιωτική βάση, από την οποία επιτηρεί τους δορυφόρους της και τις διαστημικές της πτήσεις. Μέσα στο 2009 το ύψος των εμπορικών συναλλαγών εκτοξεύθηκε στα 90 δισ. δολάρια, γεγονός που καθιστά την Κίνα τον σημαντικότερο οικονομικό εταίρο της Αφρικής, αφήνοντας πίσω της καταϊδρωμένους τους Αμερικανούς και ακόμα περισσότερο τους Ευρωπαίους.
Αυτή η πρωτιά οφείλεται σε μιαν απλή εξίσωση: η Αφρική διαθέτει τεράστιο ανεκμετάλλευτο ορυκτό πλούτο. Η Κίνα είναι μια ραγδαία αναπτυσσόμενη οικονομία που έχει τρομακτική ανάγκη από πρώτες ύλες. Οπότε, το ένα χέρι νίβει το άλλο...

Το τελευταιο σχόλιο του Παπούλη ....

http://panosz.wordpress.com/2010/08/31/sxoliasths-pasokologies-1/#comment-100424

χαιρετω λοιπόνκαι εγω εναν ανθρωπο που συμπαθησα μεσα απο το Μπλοκινγκ και μαλλον κλεινει και για μένα μια περίοδος η οποια ξεκινησε ωραια και δεν κατεληξε και πολύ ωραια . Γεια .

busy bee: H μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας να βάλει τέλος στην κρίση.

Eνα σχόλιο μου επι μιας αναρτησης αλλου Μπλογκ:''Αυτό θα πει αναθεώρηση της Ιστορίας''

η ανάρτηση :

Αυτό θα πει αναθεώρηση της Ιστορίας

το σχόλιο μου: Φυσικά όσοι αντιλαμβάνονται κάπως το τι στριφογυρισματα και αντιφάσεις έχει η Ιστορία και δεν σκέφτονται με μαύρο άσπρο και εντελώς μονοκόμματα αλλά διαλεκτικά

δεν εκπλήσσονται καθόλου από το ότι η ΕΟΝ μέσα από την ειρωνεία της ιστορίας χρησίμευσε και ως μοντέλο οργάνωσης και για την... ΕΠΟΝ

επιφυλαξεις για την Αμεση Δημοκρατια(παλιο μου σχολιο)

η Δυτική Φιλελευθερη δημοκρατια, ειναι παντρεμα δυο -διαφορετικής ιστορικής καταγωγής αξιων : 1.Φιλλευθερη : σεβασμός της μειοψηφιας …και του ατομου
2Δημοκρατια: αρχή της πλειοψηφιας …
Που απέχουν παραπολύ απο τις αρχαιοελληνικές
Αμεσες Δημοκρατιες (οπου δεν υπηρχε καμμια προστασια του ατομου του ιδιωτη , η της μειοψηφιας η αυτό που θαλεγαμε σημερα ”ατομικές ελευθεριες

(π.χ ο Σωκρατης καταδικαστηκε σε θανατο για τις απόψεις του κατι που σημερα θα φαινοταν – επισημα τουλαχιστον- αδιανοητο σε μια φιλλευθερη Δημοκρατια ….).

(— Και πρεπει να πώ εδώ οτι ειμαι πολύ επιφυλακτικός για την Δυνατοτητα σημερα να εχουμε αμεση δημοκρατια -οχι μονο για τις γνωστου τυπου τεχνικές δυσκολιες εφαρμογής της
- αλλά κυριως γιατί ποτε -ουτε στην αρχαιοτητα – η αμεσοδημοκρατια δεν εξασφαλιζε καποιο μινιμουμ ατομικής ελευθεριας ή διαφορετικότητας
( ειμαι πολύ επιφυλακτικός και στα δημοψηφισματα – ως στοιχειωδη εφαρμογή αμεσοδημοκρατίαςγια λόγους που θα εξηγησω δοθεισης ευκαιριας .)

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ενα εξαιρετικό κειμενο του Βιοαννη για τα κατσικια της Σαμοθρακης καποτε

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΟΠΗ ΧΩΡΑ:'' Όψεις του δημοσίου και αντινομίες των αξιών στη σημερινή ''..ενα εξαιρετικά ενδιαφερον βιβλιο για την εισβολή του lIfe style τυπου ΚΛΙΚ(και οχι μόνο) στην Ελλάδα της δεκαετιαςτου 90

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΟΠΗ ΧΩΡΑ:'' Όψεις του δημοσίου και αντινομίες των αξιών στη σημερινή ''..ενα εξαιρετικά ενδιαφερον βιβλιο για την εισβολή του lIfe style τυπου ΚΛΙΚ(και οχι μόνο) στην Ελλάδα της δεκαετιαςτου 90

οι πιο δημοφιλεις τελευταια αναρτησεις της Σπηλιάς

Η άρνηση πληρωμής του χρέους και οι παγίδες Του Οι...

Οχι στον Φασισμο .Οχι στον Εθνολαικισμο : Υπερασπι...

Αχ !! αυτές οι πραγματικά ερωτικές ταινιες της δεκ...

Μάρεϋ Μπούκτσιν

Υπάρχουν εξωγήινοι...

Γιωργου Β. Ριτζούλη. Το Φθινόπωρο της Θεσσαλονίκης...

ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΟΠΗ ΧΩΡΑ:'' Όψεις του δ...

ΣΠΥΡΟΥ ΛΑΠΑΤΣΙΩΡΑ και ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΛΙΟΥ Το φαντασιακό ...

η αλήθεια είναι «μυστηριώδης, φευγαλέα, πάντα προς κατάκτηση» Ο Καμί ενάντια στο ψέμα

Ο Καμί ενάντια στο ψέμα

ΟXI στη ρατσιστική πολιτική του Σαρκοζί Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα δεν θα με χάσει καμιά πατρίδα

ΟXI στη ρατσιστική πολιτική του Σαρκοζί

Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα

δεν θα με χάσει καμιά πατρίδα

Αυτό τον καιρό στη Γαλλία εκτυλίσσονται σκηνές που δυστυχώς επαναλαμβάνονται εδώ και αιώνες στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Τα όργανα της τάξης εισβάλλουν και διαλύουν καταυλισμούς Ρομά, τους οποίους συλλαμβάνουν κι αποστέλλουν “πακέτο” απ' εκεί που ‘ρθαν. Με το ίδιο πάντα προαιώνιο πρόσχημα: την καταστολή της εγκληματικότητας. Από τα χρόνια της Εσμεράλδας οι κοινότητες των Τσιγγάνων αποτελούν τον αποδιοπομπαίο τράγο για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες: θεωρούνται μονίμως μιάσματα, κατηγορούνται για όλων των ειδών τα εγκλήματα, η ύπαρξή τους συνοδεύεται από ρατσιστικούς μύθους και καταδιώκονται ομαδικά με την πρώτη ευκαιρία. Άλλωστε ξεχωρίζουν εύκολα από το χρώμα, την ενδυμασία, τον τρόπο ζωής τους. Η κορύφωση των διωγμών τους υπήρξε την περίοδο της ναζιστικής κυριαρχίας, όταν χιλιάδες Ρομά και Σίντι εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αλλά οι διακρίσεις και οι διώξεις συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Ας μην ξεχνάμε τις προτάσεις της σλοβακικής κυβέρνησης για ανέγερση τείχους γύρω από τους τσιγγάνικους καταυλισμούς ή, στα καθ' ημάς, τις εισβολές πάνοπλων αστυνομικών στους καταυλισμούς, όπως και την εκδίωξή τους από τον Δενδροπόταμο.

Απαιτούμε το σταμάτημα των πογκρόμ εναντίον των Ρομά στη Γαλλία και καταδικάζουμε τη γενικότερη παραβίαση των δικαιωμάτων τους στην Ευρώπη. Παράλληλα θεωρούμε υποκριτική τη θλιβερή στάση της Κομισιόν που ενώ μπορεί να κόβει μισθούς και συντάξεις και να διαλύει την όποια κοινωνική πρόνοια, δεν μπορεί να προστατεύσει πολίτες της από τις διώξεις που επιβάλλουν κράτη-μέλη της. Όπως και στην περίπτωση των διώξεων και απελάσεων των μεταναστών και των προσφύγων από τις τοπικές αστυνομικές αρχές και τη Frontex, είναι φανερό ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων οικοδομούν την Ευρώπη των πολλαπλών φρουρίων και διακρίσεων.

Να σταματήσουν οι απελάσεις των Ρομά

Ίσα δικαιώματα για όλες κι όλους που ζουν στην Ευρώπη.

Ενάντια στη βαρβαρότητα του ρατσισμού

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το γαλλικό προξενείο (πλ. Αγίας Σοφίας)

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου, 7.00 μμ.

Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

__._,_.___

ANemos: Η Δύση γλιστράει στον φασισμό

..Δεν παμε καλά λέω ..παραγινε το κακό.

διαβαστε τι λεει ετουτος.

«Δεν καταλαβαίνω γιατί ο βιαστής είναι πιο κακός από την κοπέλα που προκαλεί»

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Από αύριο η Ελλάδα (ξανα)κόβει το κάπνισμα

MίλτοςΣαχτούρης Ο Τρελός Λαγός (ΣΤΟΝ CELIN)

ΠΗΓΗ http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=234&author_id=43

Ο Τρελός Λαγός

Σαχτούρης Mίλτος

Γύριζε στους δρόμους ο τρελός λαγός
γύριζε στους δρόμους
ξέφευγε απ' τα σύρματα ο τρελός λαγός
έπεφτε στις λάσπες

Φέγγαν τα χαράματα ο τρελός λαγός
άνοιγε η νύχτα
στάζαν αίμα οι καρδιές ο τρελός λαγός
έφεγγε ο κόσμος

Bούρκωναν τα μάτια του ο τρελός λαγός
πρήσκονταν η γλώσσα
βόγγαε μαύρο έντομο ο τρελός λαγός
θάνατος στο στόμα

(από τα Ποιήματα 1945-1971, Kέδρος 1977)

Ο Τρελός Λαγός (ανάγνωση: 280 Kb - 00:39)

(διαβάζει: Σαχτούρης Mίλτος, O Mίλτος Σαχτούρης διαβάζει Σαχτούρη, Διόνυσος 1977)

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

CCCP - Curami

Η νεκρολογία του Τόνι Τζαντ σε τοίχο στην Καβάλα αναδημοσιευση απο του Abravanel

Η νεκρολογία του Τόνι Τζαντ σε τοίχο στην Καβάλα/The obituary of Tony Judt on a wall of Kavala

Δημοσιεύθηκε από Abravanel στο 29/08/2010

Ελληνικά (english translation follows below)

Ο θάνατος celebrity ιστορικών/φιλοσόφων, όπως ο πρόσφατος του Τόνι Τζαντ, συνήθως είναι μια ευκαιρία για μια συνολική παρουσίαση του έργου τους και μια ανανέωση της συζήτησης γύρω από ιδέες κλειδιά της σκέψης τους. Κατά ένα περίεργο τρόπο, όμως, σε σημαντικό μέρος του ελληνικού Τύπου και μπλογκόσφαιρας το έργο του αγνοήθηκε μπροστά στην προσπάθεια τονισθεί το πώς υπήρξε ένθερμος σιωνιστής στα νιάτα του και πώς έγινε οπαδός της λύσης ενός δι-εθνικού κράτους στο χώρο της Μέσης Ανατολής στην θέση ενός ανεξάρτητου Ισραήλ και Παλαιστίνης – χαρακτηριστικό παράδειγμα το, μάλλον ιδεοληπτικό, άρθρο του Μιχάλη Μήτσου στα Νέα. Αλλά ακόμα και επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον μας στις απόψεις του Τζάντ για τον αντισημιτισμό και το Ολοκαύτωμα επιλέχθηκε να αγνοηθεί οτι ο Τόνι Τζάντ ήταν ένας ιστορικός και διανοούμενος που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Δύση και απευθύνονταν σε αυτή. Στον θαυμαστό χώρο της Εσπερίας η συζήτηση περί των Εβραίων ξεκίνησε από την δεκαετία του ’60, ενώ στην Ελλάδα μόλις τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και συνεχίζεται εξαιρετικά δειλά σήμερα. Στην Δυτική Ευρώπη γεγονότα όπως η ύπαρξη του αντισημιτισμού ή η ιστορικότητα της Σοά/Ολοκαυτώματος αποτελούν εδραιωμένες πεποιθήσεις που στηρίζονται σε δεκαετίες ιστορικής έρευνας και φιλοσοφικών αναζητήσεων. Από την άλλη μεριά στην Ελλάδα ακόμα βαρυγκομαχά να ξεκινήσει η ιστορική έρευνα για την εξακρίβωση των ίδιων των γεγονότων, ούτε καν λόγος για έναν κριτικό σχολιασμό τους.

Από ένα ενδιαφέρον άρθρο του Τονι Τζάντ για τον Αντισημιτισμό, το Ολοκαύτωμα και το Ισραήλ στην ελληνική έκδοση της Monde Diplomatique βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον αυτό το απόσπασμα:

Οι μαθητές και οι σπουδαστές δεν έχουν ανάγκη να τους θυμίζουμε τη γενοκτονία των Εβραίων, τις ιστορικές συνέπειες του αντισημιτισμού ή το πρόβλημα του κακού. Γνωρίζουν το ζήτημα -όπως οι γονείς τους δεν το γνώρισαν ποτέ. Και έτσι θα συνεχίσει να γίνεται.

Προσωπικά δεν είμαι σίγουρος το πόσο δίκιο έχει, άλλοι σύγχρονοι ιστορικοί/φιλόσοφοι όπως ο Πιερ Αντρέ Ταγκιέφ πιστεύουν οτι ο αντισημιτισμός στον οποίο αναφέρεται ο Τόνι Τζάντ όντως έχει εξαφανιστεί αλλά απλώς για να δώσει τον χώρο σε νέες μορφές: μια μοντέρνα εβραιοφοβία, (μια αξιόλογη κριτική στις θέσεις του Τζάντ υπάρχει σε αυτό το κείμενο). Βέβαια ο ίδιος ο Τονι Τζάντ εμφανίζεται σε έρχεται σε αντίθεση με τον εαυτό του όταν ισχυρίζεται στο Postwar… οτι : “Αν οι Ευρωπαίοι θέλουν να διατηρήσουν αυτό τον ζωτικό σύνδεσμο – εάν το παρελθόν της Ευρώπης είναι να συνεχίσει να εφοδιάζει το παρόν της Ευρώπης με προειδοποιητικό νόημα και ηθικό στόχο – τότε θα πρέπει να διδάσκεται ξανά με κάθε καινούργια γενιά”.

Αλλά αυτό που θέλω να τονίσω είναι το γεγονός οτι βασίζεται στο δεδομένο οτι οι νέοι γνωρίζουν για το Ολοκαύτωμα, την ύπαρξη του αντισημιτισμού, τις διαστάσεις του και την ιστορική ευθύνη των χριστιανικών κοινωνιών. Στην Ελλάδα καμμία από αυτές τις προϋποθέσεις δεν υπάρχει.

Ο ισχυρισμός μου οτι το ο θάνατος δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων αποκλειστικά λόγω του θρησκεύματος τους δεν είναι μέρος της συλλογικής εθνικής ταυτότητας είναι υπερβολικά περίπλοκος για να αναλυθεί σε μια ανάρτηση. Αλλά αν κάτι επαρκεί για να τον επιβεβαιώσει είναι η ολοκληρωτική απουσία της Σοά/Ολοκαυτώματος από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα για δεκαετίες. Μέχρι και το 2007, όταν και έγραψα το άρθρο Greek History textbooks, κανείς Ελληνας Χριστιανός δε θα μάθαινε τίποτα για αυτό το θέμα μέσα σε 12/15 χρόνια υποχρεωτικής δημόσιας εκπαίδευσης ενώ το ελληνικό Κράτος την αναγνώρισε επίσημα μόλις το 2003, χωρίς ακόμα αυτό να έχει μεταφραστεί σε μια πραγματικότητα αφού η κρατική Ημέρα Μνήμης αποτελεί αφορμή για αντι-ισραηλινή ρητορική – χαρακτηριστικό παράδειγμα η επιλογή της κρατικής τηλεόραση το 2005 αντί να τιμήσει την Κρατική Ημέρα Μνήμης να προβάλλει ένα αντι-ισραηλινό ντοκιμαντέρ. Με την κρατική είσοδο της Ελλάδας στην “Ομάδα για την Διεθνή Συντονισμό στην μελέτη, εκπαίδευση και μνήμη του Ολοκαυτώματος” (ITF) η Ελλάδα ανέλαβε την υποχρέωση να εισάγει το θέμα και όντως έχουν υπάρξει βήματα προόδου που ελπίζεται να αποδώσουν στην επόμενη γενιά – σχεδόν 100 χρόνια μετά το ίδιο το γεγονός. Με τέτοια δεδομένα δεν είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς οτι οι νεαροί Ελληνες Χριστιανοί όχι μόνο δεν γνωρίζουν τίποτα για τους Ελληνες Εβραίους συμπολίτες τους που χάθηκαν στη Σοά/Ολοκαύτωμα, αλλά ξέρουν σημαντικά λιγότερα από τους γονείς τους που τουλάχιστον είχαν τις εμπειρίες των ίδιων των γονιών τους για να επιβεβαιώσουν τουλάχιστον την ιστορικότητα της Σοά/Ολοκαυτώματος.

Αυτά και άλλα πολλά πέρασαν από το μυαλό μου όταν διάβαζα το άρθρο του καθηγητή Στάθη Καλύβα στην Καθημερινή. Σε αυτό αναφέρει οτι όταν πρότεινε τον Τόνι Τζάντ ως σύνεδρο στο συνέδριο «Το Ολοκαύτωμα ως τοπική ιστορία: Παρελθόν και παρόν μιας σύνθετης σχέσης» το 2008 στη Θεσσαλονίκη υπήρξαν αντιδράσεις. Το περίεργο είναι οτι θεωρεί οτι οι απόψεις του για το Ισραήλ φταίνε και δεν αναρωτιέται για την σκοπιμότητα πρόσκλησης ενός ανθρώπου που κάνει μια ανάγνωση δευτέρου επιπέδου στη Σοά/Ολοκαύτωμα σε ένα συνέδριο που ασχολείται με την τοπική ιστορία και ειδικότερα σε μια πόλη που έχει τρομακτικά προβλήματα αποδοχής της κληρονομιάς του εκτεταμένου δοσιλογισμού κατά την διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής. Δεν θα θελήσω καν να αναφερθώ στο γεγονός οτι ο Τόνι Τζάντ εμφανίζεται να κάνει αρκετά λάθη στο κομμάτι που αφορά την Ελλάδα, που ίσως δεν αφορά από την συνολική εκτίμηση του έργου του αλλά σίγουρα κάνει την επιλογή του για ένα συνέδριο στην Ελλάδα μάλλον απρόσφορη.

Όταν θα έρχονταν ο Τόνι Τζάντ για να μας πει οτι δεν υπάρχει πλέον ανάγκη για ενημέρωση για τη Σοά/Ολοκαύτωμα ακριβώς που θα τον πήγαινε ο Σ.Καλύβας τις ελεύθερες ώρες εκτός συνεδρίου; Να δει τις εβραϊκές ταφόπλακες που χρησιμοποιούνται σαν παγκάκια στο πανεπιστημιούπολη του Αριστοτέλειου ή σαν φτηνό οικοδομικό υλικό στον ναό του Αγ.Δημητρίου, πολιούχο της πόλης; Ίσως θα τον υποδέχονταν ο Δήμαρχος Παπαγεωργόπουλος που ανήκει σε μια παράταξη που ενεργητικά αντιστάθηκε στην ανέγερση οποιουδήποτε μνημείου για τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς της μέχρι που υποχρεώθηκε να υποκύψει και τελικό αποτέλεσμα είναι να το στήσει μέσα σε ένα πάρκινγκ αυτοκινήτων. Ή θα τον πήγαινε για διάλεξη σε κάποιο σχολείο στις Συκιές ή στην Περαία για να συζητήσουν για την Σοά/Ολοκαύτωμα μόνο για να ανακαλύψει οτι οι μαθητές καν δεν ξέρουν καν οτι υπάρχουν Εβραίοι στην πόλη Μητέρα του Ισραήλ και οτι το Ολοκαύτωμα ξεκίνησε στην ίδια τους την πόλη και όχι στην μακρινή Πολωνία; Μετά από τέτοια περιήγηση ο Τόνι Τζάντ μπορούσε ίσως να απορρίψει την Θεσσαλονίκη ως προβληματική πόλη και εξαίρεση, αλλά νομίζω οτι θα αναγκάζονταν να αναρωτηθεί για την βασιμότητα των απόψεων του όταν θα έβλεπε τις διαμαρτυρίες των πλεον επιφανών ελλήνων ιστορικών για τα κλειστά αρχεία του Υπ.Εξ. που καταλήγουν σε βιβλία προπαγάνδας που θυμίζουν άλλες εποχές. Αλλά τώρα ο ίδιος ο Τζάντ δε φαίνεται να θεωρούσε την Ελλάδα και πολύ ευρωπαϊκή μιας και εμφανίζει την είσοδο την Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ. ως “μια επιλογή της ελπίδας επί της λογικής” που μετάνιωσαν στις Βρυξέλλες.

Μετά δεν έχει άδικο ο καθ.Σαμ Χασσίδ όταν σε επιστολή του πάνω στο συνέδριο σημείωνε, (αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Ζαν Κοέν):

Το αποτέλεσμα είναι τραγελαφικό από πολλές απόψεις – μια και αντί για τοπικό, επαρχιώτικο αν προτιμάτε, συνέδριο για την (πενιχρή, πτωχή μέχρι ανύπαρκτη) θέση του Ολοκαυτώματος στην Ελληνική ιστορία έχουμε ένα διεθνές ΜΗ ΤΟΠΙΚΟ συνέδριο για το Ολοκαύτωμα στην Ιστορία γενικά ή σε διαφόρους τόπους – όπου σύμφωνα με το άρθρο του κ.Καλύβα μόνο 9 απο τις 50 παρουσιάσεις ήταν για την Ελλάδα (2 για την Θεσσαλονίκη) – οξύμωρο σχήμα (ή καλύτερα ά-τοπο).
Ετσι ο κ.Καλύβας παρουσιάζει σαν νέο ιστορικό εύρημα πως πολλοί εβραίοι που γύρισαν από τα στρατόπεδα στην Πολωνία είδαν τους νέους κατοίκους των σπιτιών τους να αντιδρούν βίαια – που είναι γνωστό σε πολλούς με επιφανειακές γνώσεις για το Ολοκαύτωμα. Στο συνέδριο υπάρχει και παρουσίαση για την ανάλογη κατάσταση στην Γαλλία μετά το Βισσύ. Μήπως όμως είναι τραγική ειρωνεία από τοπικής πλευράς ότι λείπει από τις παρουσιάσεις αυτές κάποια άλλη χώρα ?
Δεν είναι δυστυχώς εντελώς αληθές ότι μετά τόσα χρόνια το Ολοκαύτωμα στην Ευρώπη έχει πλήρως ερευνηθεί που να μην υπάρχουν πια κενά. Αυτό όμως που είναι βέβαιο είναι πως το Ολοκαύτωμα των εβραίων της Ελλάδας ΔΕΝ έχει βρει τη θέση που του αρμόζει στην Ελληνική Ιστορία. Αν και μετά το 1990 έχουν γίνει πολλές παρουσιάσεις με θέματα το Ολοκαύτωμα των εβραίων της Ελλάδας – πλούσια δραστηριότητα της Εταιρείας για την μελέτη του ελληνικού εβραϊσμού – το Ολοκαύτωμα για τους περισσότερους έλληνες ιστορικούς είναι κάτι που έγινε ΑΛΛΟΥ – στην Μεγάλη Ευρώπη – η Ελλάδα είχε τα δικά της προβλήματα και το Ολοκαύτωμα των εβραίων πολιτών της δεν την αφορά ιδιαίτερα. Είναι τα 6 εκατομμύρια της Ευρώπης – όχι οι 60 χιλ. της Ελλάδας. Στο αποσυρθέν βιβλίο της κας Ρεπούση η φωτογραφία δείχνει το πολωνοεβραιόπουλο με τα σηκωμένα χέρια – όχι την ανάλογη με τους ελληνοεβραίους της Θεσσαλονίκης ή των Ιωαννίνων. Στην Μαύρη Βίβλο της Κατοχής ΜΟΝΟ μισή σελίδα αφιερώνεται στους εβραίους – από τις 126 (να υπενθυμίσουμε πως το Ολοκαύτωμα των εβραίων της Ελλάδας ειναι 100 Καλάβρυτα και 300 Δίστομα ?). Σαν αποτέλεσμα – εκφράζονται εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις για θέματα όπως τον ρόλο των δωσιλόγων, την συμμετοχή των εβραίων στον πόλεμο και την αντίσταση, τον ρόλο των εβραίων συνεργατών. Παράδειγμα και η παρουσίαση του κ. Μαυρογορδάτου – που συμμετείχε και στο τελικό πάνελ – στο συνέδριο φτάνει σε εκ διαμέτρου αντίθετο συμπέρασμα με το βιβλίο του Μιχαήλ Μάτσα στο κατά πόσο η αφομοίωση των εβραίων της Ελλάδας επηρέασε το αν επέζησαν από το Ολοκαύτωμα..

Ακριβώς για αυτό το λόγο πιστεύω οτι το πώς αντιλαμβάνονται στην Ελλάδα το, πραγματικά αξιόλογο, έργο του Τόνι Τζάντ σε οτι αφορά τον Εβραισμό και το Ολοκαύτωμα συνοψίζεται άριστα από αυτό το σύνθημα που κοσμεί το λιμάνι της Καβάλας, μιας πόλης που μπορεί σήμερα να μην έχει εβραίους αλλά σίγουρα διαθέτει ανθρώπους που τους ξέρουν καλά.

ο πιθηκος κι ο βούδας

Tου Μπόρχες :

Ένας κινεζικός μύθος δείχνει την περατότητα μιας καθαρά νοητικής αντίληψης των πραγμάτων. Σύμφωνα με τον κινεζικό Βουδισμό ο πίθηκος συμβολίζει τον νου , το άλογο το πνεύμα και ο χοίρος τον κόσμο των αισθήσεων Σε ένα μύθο «Ο Βούδας είπε στον Πίθηκο. Αν με ένα άλμα μπορέσεις να βρεθείς έξω από την παλάμη μου, θα σου δώσω το θρόνο που κατέχει αυτή τη στιγμή ο Αυτοκράτορας του Νεφρίτη. »
Ο Πίθηκος έκανε ένα μυαλό άλμα και χάθηκε. Βρέθηκε σ¨ένα μέρος όπου υψώνονταν πέντε ρόδινοι στύλοι και σκέφτηκε πώς είχε φτάσει στα πέρατα του σύμπαντος. Ξερίζωσε μια τρίχα , έφτιαξε μ¨αυτήν ένα πινέλο και έγραψε κάτω από τον κεντρικό στυλό: Ο Μέγας Σοφός , Εκείνος του οποίου η γνώση είναι απέραντη σαν τον Ουρανό, έφτασε μέχρι εδώ . μ ένα άλλο άλμα ξαναγύρισε στο σημείο από όπου ξεκίνησε και είπε στον Βούδα:«έφυγα και ξαναγύρισα μπορείς λοιπόν τώρα να μου δώσεις τον θρόνο»
Ο βούδας του απάντησε:«Δεν βγήκες απ την παλάμη του χεριού μου» Για κοίταξε καλά».ο πίθηκος χαμήλωσε τα μάτια και διάβασε στη βάση του μακρύτερου δαχτύλου τις ακόλουθες λέξεις :« Ο μέγας Σοφός , Εκείνος του οποίοι η γνώση είναι απέραντη σαν τον Ορανό,εφτασε μέχρι εδώ»

Σχόλιο από Νοσφεράτος Φεβρουάριος 24, 2008

http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/02/06/6-2-2008/

Varieties of Lacanian Anti-Utopianism

καπως οπως μηχανικά καποτε βαζανε σε εναν τροχό τις προσευχες και αυτος γυριζε και ειταν ΣΑΝ να προσευχεσαι ενω συνεχιζες να κανεις ολες τις αλλες δουλειες σου και να αμαρτανεις ..ετσι και τωρα καπως βαζουμε τα Μπλογκς μας και τα Ιμεηλ και τα Φασεμπουκια να παριστανουν οτι Ζουμε και μαλιστα περιπου Αχρονοι σε μια αιωνιοτητα ενώ εμειςμαραινομαστε και πεθαινουμε απο κατω.. σχολιο μου στοThrough the Loophole

απο

161. Εικονικότητα

Αν ο θάνατος ήταν ευγενικός ή έστω σκάμπαζε λιγάκι από τεχνολογία, θα σου άφηνε ένα περιθώριο να συμμαζέψεις όλες σου τις προσομειώσεις πριν πεθάνεις. Αλλά δεν είναι, και έτσι σκέφτεσαι το spam που θα συνεχίσει να μπουκώνει τους λογαριασμούς του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σου, τις αναπάντητες που θα ρχονται στο κινητό σου, και τις αιτήσεις φιλίας που θα συσσωρεύονται στο λογαριασμό του facebook, και νιώθεις βαθιά ντροπή που δεν θα μπορέσεις να πεθάνεις όλος μαζί, μία φορά, χωρίς να σε κοροϊδεύουν από τον κόσμο των ζωντανών τα πολυάσχολα αντίγραφά σου.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ξερεις υπάρχει και αυτο που λεει καπου ο Ζιζεκ ..το λεω απο μνημης .. καπως οπως μηχανικά καποτε βαζανε σε εναν τροχό τις προσευχες και αυτος γυριζε και ειταν ΣΑΝ να προσευχεσαι ενω συνεχιζες να κανεις ολες τις αλλες δουλειες σου και να αμαρτανεις ..ετσι και τωρα καπως βαζουμε τα Μπλογκς μας και τα Ιμεηλ και τα Φασεμπουκια να παριστανουν οτι Ζουμε και μαλιστα περιπου Αχρονοι σε μια αιωνιοτητα ενώ εμειςμαραινομαστε και πεθαινουμε απο κατω..

Καπως οπως ο Ντοριαν Γκρευ ειχε αναθεσει την ασχημια του στο Πορταιτο του ενώ ο ιδιος κρατουσε την ψευδαισθηση αιωνιοτητας ..(δεν τολεγε ετσι ακριβώς ο Ζιζεκ αλά τεσπα)

Φυσικά εμεις ειμαστε που πεθαινουμε και ανευ αντιπροσωπου αντιπροσωπου

αλλά η φευγαλέα εικονα μας ,οι αντιπροσωποι μας θα συνεχίζουν να στελνουν την ανταυγεια τους στο Κυβερνοδιαστημα

οπως τα αστρα πουχουνε γινει απο καιρο Σουπερ Νοβα και υστερα σβησμένοι μικροι νάνοι ενώ εμεις συνεχιζουμε να τα βλεπουμε με ολη την Λαμπερη τους οψη ως φαντασματα στο πουθενά ..

Προσεξτε το Phishing

Phishing

An example of a phishing e-mail, disguised as an official e-mail from a (fictional) bank. The sender is attempting to trick the recipient into revealing confidential information by "confirming" it at the phisher's website. Note the misspelling of the words received and discrepancy. Such mistakes are common in most phishing emails. Also note that although the URL of the bank's webpage appears to be legitimate, it actually links to the phisher's webpage.

In the field of computer security, phishing is the criminally fraudulent process of attempting to acquire sensitive information such as usernames, passwords and credit card details by masquerading as a trustworthy entity in an electronic communication. Communications purporting to be from popular social web sites, auction sites, online payment processors or IT administrators are commonly used to lure the unsuspecting public. Phishing is typically carried out by e-mail or instant messaging,^[1] and it often directs users to enter details at a fake website whose look and feel are almost identical to the legitimate one. Even when using server authentication, it may require tremendous skill to detect that the website is fake. Phishing is an example of social engineering techniques used to fool users,^[2] and exploits the poor usability of current web security technologies.^[3] Attempts to deal with the growing number of reported phishing incidents include legislation, user training, public awareness, and technical security measures.
A phishing technique was described in detail in 1987, and the first recorded use of the term "phishing" was made in 1996. The term is a variant of fishing,^[4] probably influenced by phreaking,^[5]^[6] and alludes to baits used to "catch" financial information and passwords.

Ενα παλιοτερο δημοσιευμα του ΙΟΥ για τον ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

μια εξυπνη κριτική στην πλημμυριδα του ΝΕΟΠΟΥΡΙΤΑΝΙΣΜΟΥ

το θεώρημα του…(?)

ενα σχόλιο που προασπαθησα να αφησω σε μια αναρτηση στου GRSAIL και που γι διαφορους τεχνικους λόγους δεν τα καταφερα και γι αυτο το βαζω εδώ .. Τον προσκαλώ να το συζητησουμε .

http://grsail.blogspot.com/2010/08/blog-post_69.html
πραγματι συγκλονιστική η φωτο
μΌΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ

1. γιατι την εφιερωνεις στουςΕβραίους που ζουν στην Ελλάδα (λες και υπάρχει μια οντοτητα περιπου σαν τον ''αιωνιο Εβραιο '' οπως προπαγανδιζε ο Ναζι Γκαιμπελς και οχι Ελληνες Εβραιοι(το θρησκευμα ) η
Μουσουλμανοι Ελληνες η Ελληνες Αθεοι
2. Δευτερον

δε καταλαβαινω τι σχεση εχουνοι Ελληνες εβραιοι με το εν λόγω εγκλημα που προφανώς το εκαναν η το διεταξαν οι Ισραηλινοι ομοδοξοι των εδω ακροδεξιων Φασιστών ή εθνικιιστων που προβανουν σε αναλογες αντισημιτικες φασιστικές ενεργειες , επιτιθενται σε εβραιους μεταναστες κλπ .. Φανταζομαι οτι ως προοδευτικό αντιφασιστικο μπλογκ θα συμφωνεις οτι δεν εχει σημασια η εθνικοτητα οσο η ιδεολογια και προφανώς οι εθνικιστες , εθνολαικιστες η φασιστες Ισραηλινοι η Χαμασιανοι ή ελληνες Εθνολαικιστες εθνικιστες η φασιστες παρα τις διαφορες στη μορφή ειναι εντελώς ομοιοι στην εκμεταλευση του πονου, της Βιας και του εγκληματος ..
3. Προφανώς δεν εκανες αυτή την αναρτηση για να δικαιολογησεις τους βανδαλισμους και την υποκωφη βια .. Ειμαι σιγουρος οτι ενδομυχα καταλαβαινεις οτι οπως οι Ισραηλινοι ακροδεξιοι - εθνικιστές θα χρησιμοποιουν το ις εδώ αντισημιτικες ωμοτητες για να δικαιολογουν την εκει βια εναντιον των Παλαιστινιων ετσι και εδώ τα εξορισμου Ναζιστικά κκαθαρματα - αντισημιτες που προβαινουν-για την ωρα σε μακαβριους βανδαλισμους εμπρησμους και κτηνωδιες χρησιμοποποιουν Προσχηματικά φωτο αν κξια αυτή και τις ωμοτητες των Ισραηλινων οομοιεδατων και συνεργών τους για να συγκαλύπτουν την Ναζιστική τους κτηνωδια ..

4. Ελπίζω να ανατιλαμβανεσαι οτι ο σ συμψηφισμός του πονου -περα απο προσχηματικός- ειναι και αηδιαστικός οσο τουλαχιστον μια προηγουμενη αναρτηση σου -ξερεις ποιά -η οποια Φυσικά και δεν εχει με την συπαμπαρασταση που ανεκαθεν εδειχνε ο προοδευτικός - δημοκρατικός αντιφασιστικός κοσμος της ελληνικής κοινωνιας στο δραμα των Παλαιστινιων καμμια σχεση

αλλά μαλλον με την εκμεταλευση του απο ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΕς

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: η Ιθακη μας

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Μέσα στα σπίτια μας Βουβός τρύπωσε ένας Φόβος

Μια ενδιαφερουσα παλια αναρτηση στου Π &Α που αποκτα αναδρομικό ενδιαφερον λόγω ΨωμιαδοΓκιουλεο Σαμαροαδο εθνολαικισμου και Δημοτικών εκλογων .. Προσεξτε τα σχόλια

-Μέγας Αλέξανδρος: Το κιτς, του κιτς, ω κιτς !

Το πρώτο ψυχή βαθιά στον ελληνικό κινηματογράφο

Στα χαρακώματα του εμφύλιου μίσους Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Αρτούρο Μπαρέα γράφει για τη χώρα του την Ισπανία, αρχίζοντας από τα παιδικά του χρόνια, συνεχίζοντας με τον πόλεμο των Ισπανών κατά των Μαυριτανών και καταλήγοντας στην εγχώρια σύρραξη

Στα χαρακώματα του εμφύλιου μίσους

Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Αρτούρο Μπαρέα γράφει για τη χώρα του την Ισπανία, αρχίζοντας από τα παιδικά του χρόνια, συνεχίζοντας με τον πόλεμο των Ισπανών κατά των Μαυριτανών και καταλήγοντας στην εγχώρια σύρραξη

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artId=351079&dt=29/08/2010#ixzz0xyz1gGGv

Ο Αγκόπ στην Αφγανιστανούπολη

ANemos: Η χρεωκοπία της οικονομίας επιβάλλει αναδιαπραγμάτευση χρέους

Ο Χορος των Μπιζελιών - Λιλιπούπολη (και πλαι στην COERDIA)

COERDIA τ ι μου θυμισες ............

για την δεκαετια που διανύουμε(διανύσαμε),τα Παθη , την παγκοσμιοποίηση,τις ταυτοτητες

Kαθώς ξέσπασε η νέα χιλιετία μαζί με την καταστροφή των δίδυμων πύργων του Αφγανιστάν και του Ιράκ βρεθήκαμε μπροστά σε μια παλιά αλήθεια :Ότι τα πάθη παράγουν συλλογικές μορφές ταύτισης ότι η συγκρότηση συλλογικοτητων δεν είναι δυνατόν να επαφίεται σε μια αίσθηση κοινού εργαλειακου συμφέροντος. Συνήθως απαιτείται και κάτι παραπάνω ένα πλεονασμα ,η συναισθηματική επένδυση του αντικειμένου της ταύτισης

Αντιληφθήκαμε ότι η παγκοσμιοποίηση δεν αποτελεί μια οικονομική απλή γραμμική ανελικτική πορεία ενσωμάτωσης και συνύπαρξης αλλά μια διδακασία πάνω από όλα πολιτική-. Και καθώς στην καρδιά του πολιτικού βρίσκεται πάντα μια σχέση εξουσίας – που αφορά εντέλει στο μονοπώλιο-ή η προσπάθεια μονοπώλησης της βίας .

Ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μόνο μια διαδικασία ενσωμάτωσης και αλλά και αποσωματωσης ,απενταξης ,διαδικασία ενοποιητική αλλά και καταστροφική τόσο σε μακρό επίπεδο-δηλαδή σε αυτό των εθνών –κρατών και κοινωνιων όσο και μικροκοινωνικό-στο επίπεδο των ατομικών ταυτοτήτων .

Λαέ της Λιλιπούπολης (αφιερωμενο στην ΑΓΑΠΗΤΗ coerdia )

Καταλαβαίνει κανείς πως δουλεύει καλά, όταν κάθε περιστατικό, το πιο μικρό και ασήμαντο, της καθημερινής ζωής του και της σκέψης του, έρχεται, σαν μοναχό του, και βάζει ένα πετραδάκι στο πράγμα που φτιάνει. Από Γ.Σεφέρη, 1942..

ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ: Είπαν ...: "Κ"

Ο Προύστ , les poetes maudits, η απιστία και οι δικές μας αντοχές.

GREEK RIDER: Πως το ιντερνετ καταστρέφει τον καπιταλισμό.....

Why Žižek for Political Theory?Jodi Dean - Hobart and William Smith Colleges, New York

Για την coerdia

Aπο το International Journal of Zizek Studies
ISSN 1751-8229
Volume One, Number One - Why Žižek? pp 18 - 32
Why Žižek for Political Theory?
Jodi Dean - Hobart and William Smith Colleges, New York

ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΑ ΑΠΟ :

http://www.zizekstudies.org/index.php/ijzs/article/viewPDFInterstitial/18/41

ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

The society of enjoyment
Žižek’s emphasis on enjoyment provides a powerful way to understand and critique the contemporary political-economic formation of communicative capitalism. It helps us grasp why global flows of capital and information, the digital era’s seemingly endless capacity for accessing, distributing, and producing ideas and opportunities, have not resulted in anything like a democratic “globalization from below” but instead result in new forms of inequality, exploitation, and enslavement. To make this point, I turn now to Žižek’saccount of the present in terms of the generalized perversity of the society of enjoyment.
26
Žižek argues that the crucial feature of late capitalist societies is the way that
transgression has been normalized (Žižek 2003: 56). Rather than conforming to stereotypes of responsible men in the public sphere and caring women in the private, contemporary subjects are encouraged to challenge gender norms and boundaries. Men and women alikeare enjoined to succeed in the work force and in their family lives, to find fulfilling careersand spend quality time with their children. Networked communication technologies (highspeed internet, cell phones) enable parents to work harder even as they attend to familial
relationships. Similarly, emphases on the value of diverse cultural and ethnic traditions have replaced earlier injunctions to assimilate. These emphases find material support in consumer goods ranging from clothing and accessories targeted to specific demographic groups, to film, television, and print media, to, more recently, drugs and health plansdesigned for particular populations. What is now quite clear is a shift in the understanding of social membership away from the worker/citizen and toward the consumer.[4] Thus, what disciplinary society prohibited, contemporary consumerism encourages, indeed, demands.
Contemporary consumer culture relies on excess, on a general principle that more is better.[5] Excess drives the economy: super-sized meals at McDonalds and Burger King,gargantuan SUVs, fashion magazines urging shoppers to pick up “armloads” of the newestitems, extreme sports, extreme makeovers, and, at the same time, bigger closets, theproduction of all sorts of organizing, filing, and containing systems, and a booming business in mini-storage units all of which are supposed to help Americans deal with their excessstuff. These makeovers, these fashions and accessories, provide material support for injunctions to be oneself, to create and express one’s free individuality, to become theunique and valuable person one already is, to break the bounds of conformity. Excess also appears in other aspects of life under communicative capitalism: 24/7 news, 800 channel
television, blockbuster films, television shows advertised as the “most unbelievable moment of the season” and the “unforgettable series finale.” Self-help books tell us not just how to achieve sexual ecstasy, spiritual fulfillment, and a purpose-driven life—they tell us to achieve sexual ecstasy, spiritual fulfillment, and a purpose-driven life. Exaggeration is part of the very air we breathe. We are daily enjoined to enjoy. Ours is a society of the superego.
One might object at this point that Žižek’s emphases on contemporary injunctions to enjoy is misplaced. Does not the rise of religios fundamentalism, for example, suggest just the opposite, that is, a return to old sexual prohibitions? And, what about persistent warnings around health—don’t smoke, just say no to drugs, watch your weight, cut down on fat and carbohydrates—what are these if not new forms of discipline? Žižek’s response is,
first, that one should not confuse regulations with symbolic prohibitions, and, second, that so-called fundamentalism also relies on an injunction to enjoy (Žižek 2003: 56). 27
The regulations we encounter everyday, the guidance we come under as we
navigate late capitalism, are not symbolic norms. They are regulations that lack a claim to normative authority, but are instead installed by committees, by experts and pundits.
Everyone knows they are ultimately contestable, carrying no symbolic weight. Experts argue over all the time over proper diets, the necessary amount of exercise, the benefits of red wine. In Žižek’s terms, these regulations, then, are regulations of the very mode of transgression (Žižek 2003: 56). This makes sense when we recognize the way that these regulations fail to provide any real breathing space, any relief from the injunction to enjoy. Infact, they function much more perversely insofar as they never fail to remind us that we
really aren’t enjoying properly, we really aren’t doing anything right. Thus, they reinforce the malevolent superego, empowering it to torment us all the more.
Žižek argues, moreover, that contemporary fundamentalisms also enjoin jouissance.
Their seeming adherence to law is driven by a superego injunction to transgress
contemporary regulations. I think of this in terms of a culture of cruelty. Opponents of gay marriage, in the name of family values, free their congregations to hate; indeed, theyorganize themselves via a fascination with the sexual enjoyment of same sex couplings,thereby providing enjoyment. Opposition to gay marriage gives opponents permission, infact it encourages them, to find and weed out homosexual attraction. Might a boy be too artistic, too gentle? Might a girl be too aggressive? Christian fundamentalists opposing gay
marriage urge that ambiguous behavior be identified and corrected before it’s too late. If necessary, of course, they can provide retraining, that is, they can install young people in camps and programs that will “turn them straight.”
The preoccupation with excess also characterizes the multiculturalism and political correctness associated with Left and liberal politics. Žižek argues liberal tolerance is in fact a “zero tolerance” of the other in the excess of the other’s enjoyment (Žižek 2002: 174). If the other remains too tied to particular religious practices, say those that involve the subordination of women, the denial of medical treatment to children, the rejection of scientific findings regarding evolution and global warming, well, this other cannot be tolerated. This other is incompatible with liberal pluralism; differently put, liberalism wantsanother deprived of its otherness (Žižek 2003: 96, Žižek 2002: 11). White Leftist multiculturalists, even as they encourage the flourishing of multiple modes of becoming, find themselves in a similar bind (one in which class difference is inscribed): their support of differentiated cultural traditions means that they oppose the racism, sexism, and religiosity that bind together some poor whites. Just as the superego imperative operates in
conservatism to encourage hate, so can it be found in liberalism and Left multiculturalism as
well.
28
Correlative to the pervasive intrusion of superego enjoyment is a decline in the
efficiency of symbolic norms, what Žižek refers to as the “collapse of the big Other.”[6] The decline of symbolic efficiency refers to a fundamental uncertainty in our relation to the world,
to the absence of a principle of charity that pertains across and through disagreement. We don’t know on whom or what to rely, whom or what to trust. Arguments and pervasive in onecontext carry little weight in another. In short, although the symbolic order is always and necessarily lacking, ruptured, today this lack is directly assumed. We no longer posit an overarching symbolic. We are so attuned to pretense and manipulation, “spin,” that we reject the very possibility of a truth beneath the lie or of a truth that cuts through the
assortment of lies and injunctions to enjoy constitutive of the present ideological formation. What we presume instead are a variety of partial fillers, partial substitutes. Thus, in place of symbolically anchored identities (structured in terms of conventions of gender, race,work, and national citizenship), we encounter imaginary injunctions to develop our creativepotential and cultivate our individuality, injunctions supported by capital’s provisions of the
ever new experiences and accessories we use to perform this self-fashioning (what Žižek refers to as the direct super-egoization of the imaginary ideal). (Žižek 1999: 368) In place ofnorms grounded in claims to universal validity, we have rules and regulations that are clearly the result of compromises among competing parties or the contingent and fallibleconclusions of committees of experts. And, in place of the norms that relieve us of the duty to enjoy, that provide the prohibitions that sustain desire, we find ourselves at the mercy ofthe superego’s injunction. We are expected to have a good time, to have it all, to be happy,
fit and fulfilled.

This compulsion results in overwhelming guilt and anxiety. On one hand, we are guilty both when we fail to live up to the superego’s injunction and when we follow it. On another,we are anxious before the enjoyment of the other. Given our inabilities to enjoy, the enjoyment of the other seems all the more powerful, all the more threatening. The other alltoo easily threatens our imaginary balance. An ever present reminder that someone else has more, is more fulfilled, more successful, more attractive, more spiritual, the other makes our own lack all the more present to us. That the fragility of contemporary subjects means others are experienced as threats helps make sense of the ready availability of the imaginary identity of the victim—one of the few positions from which one can speak. When
others smoke, I am at risk. When others over-eat, make noise, flaunt their sexuality, then my American way of life, my values, are under attack. Indeed, in the terms provided by thewar on terror, to be “civilized” today is to be a victim—a victim of fear of terrorism, a victim that has to be surveilled, searched, guarded, and protected from unpredictable violence. In all these cases, the imaginary identity of the victim authorizes the subject to speak even as it shields it from responsibility toward another (Žižek 2003: 166-168). ......

Αναγνώστες