Αυγερινός

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Αυγερινός

Μια νύχτα Κατασκότεινη βρέθηκα σε μια λίμνη
Κι ήτανε σαν να γνώριζα το μέρος από μνήμη

Κι ήμουνα σαν μικρο παιδί όταν ξαναγεννιέται
Και η Αγάπη ,σαν κερί με φως που λησμονιέται ….

Σαν μια λάμψη άσβεστη σαν λύχνος στο σκοτάδι
Σαν κάτι που φτερούγιζε ,σαν μια Ψυχή στον Άδη

Μια μορφή πλησίασε σαν του Θεού σημάδι
Ήταν μορφή ανάλαφρη Διάφανη σαν Χάδι…

Ήταν μορφή κρυστάλλινη που μοιάζε με καθρέφτη
Σαν άστρο όταν ξεκολλά κι απ’ τα ουράνια πέφτει

Ήταν σαν το ξημέρωμα ,ή σαν το Δειλινό
Ήταν σαν λάμψη στη καρδιά , σαν τον Αυγερινό

Κι οταν κοντά μου σταθηκε και μουφερε το Φως
Ένιωσα προηγούμενα πως ήμουνα Τυφλός

Ήταν σαν να έγινε η Νύχτα Φωτεινή
Σαν να νιωθα ενός πρόγονου απόμακρη Φωνή
—————————————–
Σαν νούφαρο στον ουρανό λάμπει ο Αυγερινός
Αστέρι μελαγχολικό πριν από του ήλιου φως

Αυτός που φέρνει την Αυγή και είναι Εωσφόρος
Και είναι σαν κάποιου μυστικού ένας κρυμμένος Πόρος

Κάποιας ανάμνησης παλιάς που τώρα έχει χαθεί
Και τα ουράνια ίχνη της έχουνε πια σβηστεί