Η ποίηση ....

 η ποιηση -ψυχουλες μου-ειναι κερι που λυωνει

ειναι χριστουλης μεσα μας που ο καθεις σταυρώνει

ειναι ψυχης μας θραυσματα, σταλαγματιες αγάπης

ακανθινο στεφάνι μας ,οσμή μιας αυταπάτης

ειναι ψωμι που τριβεται σε χιλια δυο κομματια

ειναι που ερωτευσαι μεγαλα μαυρα ματια

ειναι η μεσα εκρηξη ,η μεσα Σουπερ Νοβα

ειναι κρασι που πινουμε σε ερωμένης Γόβα

ειναι σαν του Βεζουβιου η λάβα , που πετρωνει

το πιο παλιο κρεβατι μας,που η μαμά μας στρωνει

η ποιηση ,τομαρι μας που καποιοι εχουν γδαρει

και που ποδοπατησανε ,λογης λογής Γαιδάροι

η σαρκα της ποησεως ειναι παχεια κι αφρατη

Γονιμη λάσπη π’αφησε πλημμυρα  του Ευφρατη

Μια μαυρη τρυπα μεσα μας, στην άυλη μας Υλη

στη θαλασσα καταμαυρη με βαθος ενα μιλι

.. μεδουλι ειν’η ποιηση σπονδυλικής μας στήλης

ειναι το καλωσόρισμα μιας Γυναικειας Πύλης

των λέξεων η ασκηση στα βαθη του Πεδίου

ειναι φιλια που δινουνε τα χειλη ενός Αιδοίου ….

..Της κοσμικής χελώνας μας το σμαραγδενιο δάκρυ

το ψυχανεμισμα του Νου που ψαχνει να βρει ακρη

ειναι σαν την αναπνοή ,σαν ρογχος του θανάτου

το Βλέμμα μεσα απ το γυαλί , του κοσμου τ΄αοράτου

η ποιηση : ελεφαντας με ξυλινο ποδαρι

σπλάχνα μιας ανοιχτης κοιλιάς ,σαν πληγωμένο Ψάρι

σατν ταφος που ανοιξαμε ,κρανίο με σκουλήκια

ή σαν νεκρος σκατζοχοιρος στους θαμνους και στα ρείκια

……….

σαν ενας τυφλοπόντικας που σκαβει ενα λαγουμι

 σαν ενας πειρατης νεκρος που αποζητά το Ρούμι

η ποιηση μονοφθαλμη με ενα αυγο για μάτι ‘

ειναι το πιο πολυτιμο ενδοτερο μας Κάτι     Π.θ