ο Άγιος Αυγουστίνος έβλεπε την ζήλια ως φθόνο ,ως μοχθηρία ,βαθιά ριζωμένη στην ανθρώπινη ψυχή «Η αθωότητα των παιδιών βρίσκεται στ΄ ανίσχυρα μέλη τους και όχι στην ψυχή τους. Κάποτε κάθισα για ώρα μονάχος και παρατηρούσα ένα παιδί. Ξεχείλιζε από μοχθηρία. Δεν μιλούσε ακόμη, όμως χλόμιαζε από χολή και κοίταζε με ζήλια τον ομογάλακτο αδελφό του. Ποιος δεν τα ξέρει αυτά; Οι μάνες και οι παραμάνες λένε πως ξορκίζουν αυτό το μακό, μακάρι να ¨ξερα με πιο φάρμακο. Τι είδους αθωότητα όμως είναι αυτή, να τρέχει πλούσιο και άφθονο το γάλα από τη μητρική πηγή, κι εμείς να μην αντέχουμε να το μοιραστούμε μεν αδελφό που το έχει τόσο ανάγκη γιατί αυτό είναι η μοναδική τροφή που το κρατά ζωντανό ;»*,
Για τον Λακάν ο-φθόνος(invidia] είναι ιδιότητα του βλέμματος προέρχεται από το ρήμα Videre (βλέπω) «H invidia η πιο υποδειγματική είναι αυτή που διαπίστωσα εδώ και πολύ καιρό στον Αυγουστίνο για να περιγράψω ολόκληρο το ριζικό της , δηλαδή τον φθόνο του μικρού παιδιού που κοιτάζει τον αδελφό του κρεμασμένο στο στήθος τη μητέρας του , που τον κοιτάζει μ ένα βλέμμα πικρό., που του αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά κι έχει πάνω του την ενέργεια ενός δηλητηρίου
:«Εκείνο που το μικρό παιδί , η οποιοσδήποτε φθονεί΄, δε είναι διόλου αναγκαστικά εκείνο που θα μπορούσε να ορέγεται. Το παιδί που κοιτάζει τον μικρό του αδελφό, ποιος μας λέει ότι έχει ακόμη ανάγκη να είναι στο μαστό; Καθένας ξέρει ότι ο φθόνος προκαλείται συνήθως από την κατοχή αγαθών που , γι αυτόν που φθονεί δεν θα χρησίμευαν σε τίποτε, και που ούτε καν υποψιάζεται την αληθινή τους φύση. Αυτός είναι ο αληθινός φθόνος. Κάνει το υποκείμενο να χλομιάζει μπροστά σε τι;- μπροστά στην εικόνα μιας πληρότητας που ξανακλείνεται**
Για τον Λακάν ο-φθόνος(invidia] είναι ιδιότητα του βλέμματος προέρχεται από το ρήμα Videre (βλέπω) «H invidia η πιο υποδειγματική είναι αυτή που διαπίστωσα εδώ και πολύ καιρό στον Αυγουστίνο για να περιγράψω ολόκληρο το ριζικό της , δηλαδή τον φθόνο του μικρού παιδιού που κοιτάζει τον αδελφό του κρεμασμένο στο στήθος τη μητέρας του , που τον κοιτάζει μ ένα βλέμμα πικρό., που του αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά κι έχει πάνω του την ενέργεια ενός δηλητηρίου
:«Εκείνο που το μικρό παιδί , η οποιοσδήποτε φθονεί΄, δε είναι διόλου αναγκαστικά εκείνο που θα μπορούσε να ορέγεται. Το παιδί που κοιτάζει τον μικρό του αδελφό, ποιος μας λέει ότι έχει ακόμη ανάγκη να είναι στο μαστό; Καθένας ξέρει ότι ο φθόνος προκαλείται συνήθως από την κατοχή αγαθών που , γι αυτόν που φθονεί δεν θα χρησίμευαν σε τίποτε, και που ούτε καν υποψιάζεται την αληθινή τους φύση. Αυτός είναι ο αληθινός φθόνος. Κάνει το υποκείμενο να χλομιάζει μπροστά σε τι;- μπροστά στην εικόνα μιας πληρότητας που ξανακλείνεται**
Δηλαδή η ζήλια, ο φθόνος έρχεται όταν αισθάνεται κανείς αποκλεισμένος από μια πληρότητα που ξανακλείνεται. Ζήλια που συνοδεύεται από μια ενδόμυχη φράση:«δεν μ¨ αγαπάει πια , ή δεν μ ¨αγαπάει αρκετά. Η δεν μ ¨αγαπάει τόσο…».
Ας θυμηθούμε τις προπατορικές αιτίες και συνέπειες της ζήλιας Στην Βίβλο Η ζήλια αφορά στην ιστορία του Αβελ και του Καιν «Στην πορεία του χρόνου ο Καιν έκανε στον Κύριο μια προσφορά των καρπών της γης και ο Αβελ προσέφερε το πρωτογέννητο από το κοπάδι του . Και ο Κύριος εκτίμησε τον Αβελ και την προσφορά του αλλά δεν εκτίμησε τον Καιν και τη δική του προσφορά . Ο Καιν θύμωσε πολύ και το ύφος του σκοτείνιασε: Ο Κύριος είπε στον Καιν «Διατί είσαι οργισμένος και διατί είσαι κατηφής; Αν έπραξες ορθώς δεν θα έπρεπε να είσαι ευτυχής; Αν όχι, η αμαρτία παραμονεύει στην πόρτα . Ο πόθος της ζητά να σε καταλάβει αλλά εσύ πρέπει να τον δαμάσεις » Ο Καιν είπε στον αδελφό του Αβελ ;«Πάμε έξω στον αγρό» Κι όταν βρέθηκαν στον αγρό ο Καιν επιτέθηκε στον αδελφό του και τον σκότωσε Μετά την δολοφονία , ο Καιν κλήθηκε σε απολογία « Ο Κύριος είπε στον Καιν : Που είναι ο αδελφός σου, ο Αβελ ; Εκείνος απάντησε « Δεν ξέρω, είμαι ο φύλακας του αδελφού μου ,»Αλλά ο Κύριος του είπε ότι το αίμα του αδελφού του πότιζε τη γη και πως από τη στιγμή εκείνη και μετά όταν καλλιεργούσε τη γη αυτή δεν θα του απέδιδε τους καρπούς της. Και δόθηκε στον Καιν, όπως και σε όλους προσβλήθηκαν τόσο πολύ από τη ζήλια μετά από αυτόν η εξής κατάρα « θα είσαι πλάνης και περιπλανώμενος πάνω στην γη»
Η παγκοσμιοποίηση, μοιάζει τυφλή. Θυμίζω πώς το μεγάλο ερώτημα των ταυτοτήτων δεν είναι μόνο το ποιος είμαι αλλά και για ποιόν είμαι ,ποιος θα ήθελα να με δει. Η Παγκοσμιοποίηση μας εγκαλεί αλλά προς τα πού; Τι θέλει από μας αυτή η καινούρια μητέρα- ή μητριά -με το απροσδιόριστο ακόμα βλέμμα;
* Αγίου Αυγουστίνου Εξομολογήσεις** Zακ Λακάν , Το Σεμινάριο βιβλίο ΧΙ
* Αγίου Αυγουστίνου Εξομολογήσεις** Zακ Λακάν , Το Σεμινάριο βιβλίο ΧΙ
