αφηνομαστε
κατρακυλάμε
στα ονειρα
στη λεβαντα
στη ριγανη
τον δυοσμο τα χρυσανθεμα ,τις αλεπουδες, τα σπουργιτα τις οσμές των παιδικών μας χρονων
τη ξυλοσομπα
το μαγκαλι, το μισοκοκκινισμένο καρβουνο ,τα λυσσασμένα σκυλια,τηνσβουνια τα καρα με τις αγελάδες , τη λάσπη
την παχνη
την αγαπη
την πικρα
το γινατι
τον μοχθο
τον τρομο
σαν
σκεπτομενα καλάμια
χορταρι
στην μητρική αυλή
κοιλια
των παιδικών μου χρονων
4 σχόλια:
Ισως θα παρατηρησες πως –χρονια τωρα- ο θειος
για οσα μας απασχολουν τηρει σιγη ιχθυος
σιωπη με αρχιδια μπρουτζινα κι ατσαλινο παπαρι
θαλεγα νεκρικη σιωπη που είναι σαν ψοφιο ψαρι
κι αυτή η νεκρικη σιωπή ο θειος που τηρει
μοιαζει με γαλα που ‘πηξε κι εγινηκε τυρί.
Και ετσι καπου μεταξυ τυρου τε και ιχθυος
μ’ αυτη τη μπρουτζινη σιωπη τα λεει όλα ο θειος.
Θείε την παρατήρησα την νεκρική σιγή σου. / Και την απέδωσα ξανά στην ασπιλη ψυχή σου. Που είσαι σαν τον Άγγελο , κείνον της Ιστορίας κι εγκαταλείπεις γήινα και κοσμους αμαρτίας
Καμμιά φορά κι οι σιωπές αφήνουν ίχνη : Λέξεις / και συ μπορείς στις λάσπες τους ,ωσάν παιδί να παίξεις , / καμμιά φορά ,οι σιωπές φτιάχνουμε φράσεις ,λόγια / που οι χάντρες τους βροντοχτυπουν σαν ναταν κομπολογια/ Έτσι και τώρα / η Σιωπή / καρδιοχτύπια εντός μου / και μετεβλήθη σιωπηλά του κόσμου ο Ρυθμός μου
Καμμιά φορά κι οι σιωπές αφήνουν ίχνη : Λέξεις
/ και συ μπορείς στις λάσπες τους ,ωσάν παιδί να παίξεις , /
καμμιά φορά ,οι σιωπές φτιάχνουνε φράσεις ,λόγια /
που οι χάντρες τους βροντοχτυπουν σαν ναταν κομπολογια/
Έτσι και τώρα / η Σιωπή / καρδιοχτυπά εντός μου /
και μετεβλήθη σιωπηλά και ο Ρυθμος του κόσμου
Δημοσίευση σχολίου