ετσι λοιπόν που μπλεξαμε με την στιχουργική,
και καθε όσο γραφουμε πολλά ποιηματακια
βαθυτατα ανοιξαμε στά χερια μας πληγη,
βλέπουμε στην παλάμη μας οπες απο Καρφακια.
ειναι σταυρος η ποιηση,και σχισιμο στο δερμα ,
παν στο σφαγειο σαν αμνοι,πληθος στιχακια ερμα.
ειναι ουλή η ποιηση,στα χερια απο ξυράφι,
κι αντι για αιμα βγαζουμε ,του Μιδα το Χρυσαφι.
τι να τον κανω τον Χρυσο,τους ερημους τους Στιχους;
ακουω απο μέσα μου της Μνημης μας τους Ηχους .
να αντιλαλουν σαν κυμβαλα χωρις καμια Ελπίδα
απομεινε η ποιηση ,Χρυσος σε στομα Μίδα
και καθε όσο γραφουμε πολλά ποιηματακια
βαθυτατα ανοιξαμε στά χερια μας πληγη,
βλέπουμε στην παλάμη μας οπες απο Καρφακια.
ειναι σταυρος η ποιηση,και σχισιμο στο δερμα ,
παν στο σφαγειο σαν αμνοι,πληθος στιχακια ερμα.
ειναι ουλή η ποιηση,στα χερια απο ξυράφι,
κι αντι για αιμα βγαζουμε ,του Μιδα το Χρυσαφι.
τι να τον κανω τον Χρυσο,τους ερημους τους Στιχους;
ακουω απο μέσα μου της Μνημης μας τους Ηχους .
να αντιλαλουν σαν κυμβαλα χωρις καμια Ελπίδα
απομεινε η ποιηση ,Χρυσος σε στομα Μίδα