Συμβάν Πλατειών
- Ώστε συμβαίνει. Τι ακριβώς;
- Κάτι συμβαίνει. Συμβεβηκός.
- Συμβάν ορέον; - Επακριβώς.
- Ίσως μοιραίον; Μνήμης σηκός;
- Μπα, δε νομίζω. Βλέπω σημαία.
- Να ’ναι του έθνους αναβαθμός;
- Ίσως το στόρι θέλει άλλη μαία,
άλλης ελπίδας είναι σταθμός.
- Ελπίδα; Βλέπω, σπουδαίες λέξεις.
Έχεις και άλλες σημαντικές;
- Δημοκρατία. Θέλεις να παίξεις;
- Με λέξεις ανατριχιαστικές;
- Ανατριχιάζεις; Δεν το πιστεύω.
Μ’ αυτή τη λέξη την πιο παλιά;
- Αν έχει αλήθεια, την ψαχουλεύω.
Την αλητεύω σα σκανδαλιά.
- Μα, τι είσαι. Ξέρεις; Μικροαστούλης!
Ο στερημέ καταναλωτής!
- Είδος ανώτερο είμαι. Δούλης
το γέννημα είμαι επί της γης.
Είς homo sapiens, όπως όλοι.
Κι οι τροϊκανοί και οι Γερμανοί.
Παραλλαγές μόν’ ονειροπόλοι,
λεν πως σκαρφίζονται, γης ουρανοί.
- Κι αν ήταν άλλα όντα ανώτερα
σ’ αυτή τη γη, να μας τυραννούν
και σε πειράματα, περί τα ενδότερα,
να μας ντροπιάζουν, να μας χαλούν;
- Κάτι σαν τώρα. Και σαν το κάποτε
και τα τοτέμ μας και τα ταμπού.
Στης ιστορίας το οπωσδήποτε
μέλλοντος, πρόγνωση προσκρούει, θαμπού.
- Στους ειδικούς, τότε, ας μη πιστέψουμε,
δεν είναι ώρα για ταρζανιές.
- Τους Ροβεσπιέρους πά να μουσκέψουμε
με νεροπίστολα. Κι απέ, κλανιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου