«Μεγαλειότατε, ιδού ο στρατός σας!» του Μηταφίδη Τριαντάφυλλου ΑΥΓΗ, «ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ», 28/10/04

«Μεγαλειότατε, ιδού ο στρατός σας!»

του Μηταφίδη Τριαντάφυλλου

Είναι στη φύση των επετείων να ερεθίζουν τη μνήμη, ιστορική ή χαλκευμένη. Οι «εθνικές», μάλιστα, τα πάσης φύσεως «πατριωτικά» ανακλαστικά, προκαταλήψεις, μίση και πάθη κατά «των προαιώνιων εχθρών του Γένους» ή όσων «απειλούν την «εθνική μας καθαρότητα» ή θέλουν να μας «αρπάξουν το εθνικό μας σύμβολο»-κατά τους σημαιοφόρους της διαιρετικής ιδεολογίας του εθνικισμού. Φαίνεται πως είχε δίκαιο ο Ερνέστ Ρενάν όταν όριζε το έθνος ως «μια ομάδα ανθρώπων που τους ενώνει μια εσφαλμένη άποψη για το παρελθόν και το μίσος για τους γείτονες τους»!

 Καθώς, λοιπόν, άκουγα τις δηλώσεις-κονσέρβες των επισήμων στο τέλος της μαθητικής παρέλασης, σκέφτηκα με μελαγχολία και οργή ότι οι δικτατορίες πέφτουνε αλλά οι παρελάσεις τους ζουν και βασιλεύουν, προς δόξαν της αβασίλευτης δημοκρατίας μας! Σκέφτηκα τις παράτες της 4^ης Αυγούστου στο Παναθηναϊκό Στάδιο για την επέτειο του ’21, όταν ο  Ι. Μεταξάς, απευθυνόμενος στον Γεώργιο Γλίξμπουργκ, αναφωνούσε: «Μεγαλειότατε, ιδού ο στρατός σας εις τον οποίον και μόνον πρέπει να στηρίζεσθε». Δεν επρόκειτο, βέβαια, για τα γνωστά αγήματα των στρατιωτικών παρελάσεων, αλλά για τους μαθητές – φαλαγγίτες της ΕΟΝ, τους Προσκόπους και τους μαθητές των σχολείων, που από τον Μάρτιο του 1936 θα υποχρεωθούν να παρελαύνουν «ενώπιον των επισήμων, συμπληρωματικώς προς τα στρατιωτικά τμήματα»! Επρόκειτο, φυσικά, για την ελληνική απομίμηση του φασιστικού – ναζιστικού μοντέλου οργάνωσης της νεολαίας που περιλάμβανε «γυμναστικάς επιδείξεις, λαμπαδηφορίας και εθνικήν  ηθικήν  Αγωγήν».

Από τότε η αποχή των μαθητών από  την παρέλαση επέσυρε την αποβολή από το σχολείο και «μουντζούρωμα του χαρτιού κοινωνικών φρονημάτων», εφόσον κρίνονταν μη «νομιμόφρονες». 

Η Χούντα, ως κληρονόμος των παραδόσεων της 4^ης Αυγούστου και ως γέννημα – θρέμμα του εμφυλιοπολεμικού καθεστώτος, δια στόματος του πραξικοπηματία στρατηγού Σπαντιδάκη, εξέφραζε, κατά την πρώτη παρέλαση της εφτάχρονης τυραννίας, «απόλυτον ικανοποίησιν από την εν γένει εμφάνισιν των παρελασάντων τμημάτων της μαθητιώσης νεολαίας Θεσσαλονίκης, όπερ καταδεικνύει ότι οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί έχουν ενστερνισθεί τας αρχάς της επαναστάσεως της 21^ης Απριλίου»!

Αν και οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης δεν κατέφυγαν σε χουντικές ακρότητες, άφησαν όμως άθικτο το μιλιταριστικό θεσμό των παρελάσεων, με τη σιωπηλή μάλιστα συναίνεση και της επίσημης Αριστεράς, που, με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, νομιμοποιήθηκε η συμμετοχή των Αντιστασιακών Οργανώσεων στις παρελάσεις.

Αλλά και τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών, είτε γιατί τα έλεγχαν «πατριωτικές» πλειοψηφίες είτε από υπερβολικό σεβασμό προς τον «πατριωτισμό» των μελών τους, απέφυγαν να καταγγείλουν αυτόν τον ολοκληρωτικής έμπνευσης θεσμό, που καλλιεργεί στη νέα γενιά ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας και εμποδίζει τη διαμόρφωση ελεύθερων συνειδήσεων.

Καθώς τα σχολεία μας έχουν γεμίσει από «παρείσακτους», από προσφυγόπουλα που είναι πρώτα στα μαθήματα και στον αγώνα της ζωής, οι κλειστοφοβικοί «της μητέρας πατρίδας» έχουν μετατρέψει τις μαθητικές παρελάσεις σε νέα «Μεγάλη Ιδέα του Έθνους», σε νέο «Αλβανικό έπος»! Μόνο που «ο εχθρός» είναι πια στη δική μας χώρα… «οι Αλβανοί που τους πολεμήσαμε το ’40», όπως είπε σε σχετική εκπομπή αριστούχος «γηγενής» μαθήτρια, αφήνοντάς μας εμβρόντητους για τις ιστορικές της γνώσεις!

Η εθνοκεντρική, μονοπολιτισμική, μονοθρησκευτική παιδεία μας καλλιεργεί στα παιδιά έναν αυτιστικό, μυωπικό εθνικισμό, που τα ωθεί να κάνουν αποχή ή κατάληψη-όπως συνέβη το 1996 στη Θεσσαλονίκη και τώρα στο Ηράκλειο Κρήτης-εις βάρος των αλλοδαπών συμμαθητών τους! 

Είναι εξίσου αποκαλυπτικό και ενδεικτικό το γεγονός ότι η χώρα μας μόλις μετά το 1987-και μετά από καταγγελίες της Διεθνούς Αμνηστίας-υιοθέτησε την από το 1960 διακήρυξη της UNESCO για την καταπολέμηση των διακρίσεων στην Εκπαίδευση που, σε συμβολικό επίπεδο, συμπυκνώνονται στο περιβόητο ζήτημα της «σημαίας».

Όταν μαθητές, στο όνομα της «εθνικοφροσύνης», απαιτούν να καταπατηθούν τα δικαιώματα των αλλοδαπών συμμαθητών τους, τότε κανείς – τουλάχιστον εκπαιδευτικός – δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος.

Το ΣΧΟΛΕΙΟ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ από διακήρυξη του εκπαιδευτικού κινήματος πρέπει να γίνει καθημερινή διεκδίκηση και πράξη, γιατί οι «ξένοι» δεν είναι πια τουρίστες αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας.

ΑΥΓΗ, «ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ», 28/10/04