Τι έχουν τώρα να πουν; Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, Αγγελιοφόρος, 23/02/2009

Μετά από μια άψογη και διεξοδική ακροαματική διαδικασία,

το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης αθώωσε την περασμένη Δευτέρα οκτώ «επίορκες» - κατά τον κ. Στυλιανίδη - βαθμολογήτριες των Αγγλικών στις Εισαγωγικές Εξετάσεις του 2007.

Μια απόφαση εναρμονισμένη με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, που απέδωσε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», ρίχνοντας άπλετο φως στην πολύκροτη υπόθεση, και δικαίωσε τόσο τις βαθμολογήτριες όσο και τον αγώνα του εκπαιδευτικού κινήματος που τις συμπαραστάθηκε.

Μετά την αθωωτική αυτή απόφαση-πολιτικό κόλαφο για το ΥΠΕΠΘ, τι έχουν να πουν:

(1) οι μανδαρίνοι του Υπουργείου Παιδείας που αποδεδειγμένα πλέον μεθόδευσαν την αλλοίωση των βαθμών;

(2) ο Διευθυντής Δ/βάθμιας Εκ/σης που διενέργησε την ΕΔΕ, ο οποίος, αφού έβγαλε λάδι την «υπερκείμενη αρχή», τις τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί;

(3) τα «βασιλικότερα του βασιλέως» στελέχη της Διοίκησης στα Πειθαρχικά Συμβούλια, που τους επέβαλαν εξοντωτικές πειθαρχικές ποινές, αν και παραδέχτηκαν, στην «προκρούστεια» καταδικαστική απόφασή τους, ότι «δεν ενήργησαν με κίνητρο να ωφελήσουν ή να βλάψουν κάποιους υποψήφιους, αλλά συμμορφούμενες σε προδήλως παράνομη προσταγή της προϊσταμένης τους προέδρου του Βαθμολογικού Κέντρου»;

(4) ο τέως Υπουργός Παιδείας και ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης που απαιτούν να τους επιβληθούν ακόμη αυστηρότερες ποινές(!)

(5) η εισαγγελία που, απορρίπτοντας εξ ορισμού ότι υπήρχε άνωθεν εντολή, τις παρέπεμψε για «πλαστογραφία κατ’ εξακολούθηση» με σκοπό να «παραπλανήσουν»(!) το ΥΠΕΠΘ, τους υποψήφιους και τους γονείς τους;

(6) όλοι όσοι συνέργησαν στο «μαγείρεμα» των βαθμών και παρίσταναν μετά τους ανήξερους;

(7) όλοι εκείνοι οι συνδικαλιστές του κλάδου που ζητούσαν κυνικά τη συγκάλυψη του σκανδάλου και αρνήθηκαν να στηρίξουν τις διωκόμενες; Εκείνοι που υπερθεμάτιζαν για την «παραδειγματική τιμωρία» ακόμα και των δύο βαθμολογητριών που κατάγγειλαν υπεύθυνα την αλλαγή των τελικών βαθμών, κατηγορώντας τες για «πολιτικές σκοπιμότητες» και «εξαρτημένα ανακλαστικά»;

Νιώθουν καθόλου τύψεις για το μαρτύριο στο οποίο υπέβαλαν τις ίδιες και τις οικογένειές τους; Για τη διαπόμπευσή τους, για τον άδικο διασυρμό ενός ολόκληρου κλάδου; Για τον οικονομικό στραγγαλισμό τους; Θα έχει κανείς από αυτούς την ευθιξία να παραιτηθεί ή να «σπάσει τη σιωπή του»;

Έως πότε οι Δημόσιοι Υπάλληλοι θα ανέχονται το καθεστώς των «προφορικών εντολών»; Έως πότε θα ανέχονται τα υπό κυβερνητικό έλεγχο Υπηρεσιακά Συμβούλια; Πότε επιτέλους θα διεκδικήσουν αιρετή-ανακλητή Διοίκηση σε όλη την κλίμακα της ιεραρχίας;