Οι διαλογισμοί του Πάλομαρ αναδημοσιευση απο το The Mob Goes Wild

Οι διαλογισμοί του Πάλομαρ

"Σαν αποτέλεσμα μια σειράς διανοητικών περιπετειών που δεν αξίζει τον κόπο να θυμάται κανείς, ο κύριος Πάλομαρ αποφάσισε ότι η η βασική του ασχολία από εδώ και πέρα θα είναι να κοιτάζει τα πράγματα απ΄ έξω"

Πώς, λοιπόν, μπορεί κανείς να κοιτάζει τα πράγματα αφήνοντας στην άκρη το εγώ του; Ποιανού είναι τα μάτια που κοιτάζουν;

Συνήθως σκέφτόμαστε ότι ο εγώ είναι κάποιος που στέκεται μπροστά στα μάτια μας, όπως στο περβάζι ενός παραθύρου και βλέπει τον κόσμο που απλώνεται σε όλο του το εύρος εκεί, μπροστά του. Άρα υπάρχει κάποιο παράθυρο που βλέπει στον κόσμο.

- Εντάξει: από εκεί είναι ο κόσμος. Και από εδώ;
- Πάντα ο κόσμος! Τι άλλο θέλετε να υπάρχει;

Με μια μικρή προσπάθεια αυτοσυγκέντρωσης ο Πάλομαρ καταφέρνει να μετακινήσει τον κόσμο από εκεί μπροστά και να τον φέρει στο περβάζι. Τότε, όμως, τι μένει έξω από το παράθυρο;

- Πάλι ο κόσμος! Που, για την περίπτωση διχάζεται:
- Στον κόσμο που κοιτάζει και στον κόσμο που τον κοιτάζουν.

Κι αυτός, ο επιλεγόμενος και "εγώ", δηλαδή ο κύριος Πάλομαρ; Μήπως δεν είναι κι αυτός ένα κομμάτι του κόσμου που κοιτάζει ένα άλλο κομμάτι του κόσμου;
Ίσως, λοιπόν- αφού ο κόσμος υπάρχει και από τις δύο πλευρές του παραθυριού- το εγώ να μην είναι τίποτα άλλο παρά το παράθυρο μέσα από το οποίο ο κόσμος κοιτάζει τον κόσμο.

Για να κοιτάξει τον ευατό του, ο κόσμος έχει ανάγκη από τα μάτια ( και τα γυαλιά) του Πάλομαρ.

Οι ευκαιρίες αυτού του είδους δεν είναι βέβαια συχνές, αλλά αργά ή γρήγορα θα πρέπει να εμφανιστούν, ενώ ο κύριος Πάλομαρ θα τύχει να περνά κάπου εκεί ανάμεσα.

Με άλλα λόγια, ο κύριος Πάλομαρ δεν πρέπει καν να περιμένει, γιατί αυτά τα πράγματα συμβαίνουν μονάχα όταν δεν τα περιμένει κανείς."

(σελ. 128-129, Αστάρτη)