παρατηρείται στην εποχή μας η εντατική σχεδόν ψυχαναγκαστική και όλο και πιο μονομανής «παραγωγή νοήματος και ταυτότητας»: η γειτονιά μου, Η κοινότητα μου η πόλη μου ,το σχολείο μου το δέντρο μου ,ο ποταμός μου, η παραλία μου , το εκκλησάκι μου, η ειρήνη μου, το περιβάλλον μου»Ανυπεράσπιστοι απέναντι στην παγκόσμια δίνη ,οι άνθρωποι κρατιούνται πιο σφικτά από τους εαυτούς τους............και η ταινια ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

του Πετρου Θεοδωρίδη

(δημοσιευτηκε στο περιοδικο ΕΝΕΚΕΝ)

....

Σύμφωνα με τον Ζ Μπάουμαν- παρατηρείται στην εποχή μας η εντατική σχεδόν ψυχαναγκαστική και όλο και πιο μονομανής «παραγωγή νοήματος και ταυτότητας»: η γειτονιά μου, Η κοινότητα μου η πόλη μου ,το σχολείο μου το δέντρο μου ,ο ποταμός μου, η παραλία μου , το εκκλησάκι μου, η ειρήνη μου, το περιβάλλον μου» Ανυπεράσπιστοι απέναντι στην παγκόσμια δίνη ,οι άνθρωποι κρατιούνται πιο σφικτά από τους εαυτούς τους » Και όσο περισσότερο «κρατιούνται από τους εαυτούς τους »τόσο πιο ανυπεράσπιστοι τείνουν να γίνονται απέναντι στην παγκόσμια δίνη. Ετσι περιορίζεται όλο και πιο πολύ η ικανότητα τους να αποφασίσουν ,πόσο μάλλον να διεκδικήσουν για το τοπικό, όπου υποτίθεται διαμορφώνονται τα δικά τους νοήματα και ταυτότητες ΄προς μεγάλη ευχαρίστηση των παγκόσμιων χειριστών ,που δεν έχουν κανένα λόγο να φοβούνται τους ανυπεράσπιστους

Γι αυτό και στην εποχη μας πολλοί -πάρα πολλοί πολλοί καθώς ζούνε σε διαρκή διλήμματα και διχασμούς -γαντζώνονται στην ρουτίνα από την εθνική τους ταυτότητα(όπως και από τις άλλες ταυτότητές τους με τρόπο ή ψυχαναγκαστικό για να εξορκίσουν μανιασμένα την αλλαγή, .Μπαίνουν δηλαδή σε μια κοινότητα όπως θα έμπαιναν σε μια φυλή με ένα τρόπο σχεδόν ψυχαναγκαστικό, για να ανακτήσουν την «οντολογική τους ασφάλεια» την προστατευτική βεβαιότητα της ταυτότητας. Μόνο που τώρα ξερουν-ενδόμυχα έστω –ότι το προστατευτικό ΄κέλυφος της ταυτότητας έχει λεπτύνει πολύ και ότι ελάχιστα πια τους προστατεύει από την ασταμάτητη ροή του άγνωστου και του ανοίκειου.

Στο τέλος της ταινίας ο Σταυρος –αφού έχει υποστεί ένα σωρό εσωτερικές περιπέτειες, έχει σχεδόν χάσει τους φίλους του, την απόλαυση του να τραγουδά ανέμελα «Αλβανέ Αλβανέ δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ»αφού έχει βρεθεί με έναν Αλβανό –σχεδόν-αδελφό ,αφού χάνει πια και οριστικά την μητέρα χωρίς να μάθει την στερεή αλήθεια για το ποιος εν τέλει είναι- προσπαθεί να επαναλάβει την καθημερινή ρουτίνα:αρχίζει να ξαναβγάζει τις καρέκλες έξω από το ψιλικατζίδικο του και περιμένει τους φίλους του. Μόνο που τώρα γνωρίζει (και είναι το μόνο που, εν τέλει ,γνωρίζει) ότι τίποτε, ούτε κι αυτός ο ίδιος δεν θα είναι πια ,όπως και πριν.