Η άλλη βία (απο τον Ιο του Σαββατου) (επίσης εχει και μερικά παραξενα πραγματα που αφορουν κατι ..νεα αποκτηματα του ΑΡΔΗΝ ..( απιστευτα πραματα δηλαδή !)

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=2009-09-26&s=ios-savvatoy
..................................................................

Από την ίδια τη φύση του Μέσου, τα (λεγόμενα) «εθνικά μας θέματα» και η (πολιτική) «βία» δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τη θεματολογία του ντιμπέιτ των έξι πολιτικών αρχηγών της περασμένης Δευτέρας. Εύληπτα, «ποδοσφαιρικά» και «πιασάρικα»,

ανταποκρίνονται άλλωστε στις απαιτήσεις του φτηνού τηλεοπτικού θεάματος (και στα χαμηλού διανοητικού επιπέδου target group των διαφημιστών) απείρως περισσότερο απ' ό,τι τα «δύσκολα» αλλά κρίσιμα ζητήματα της οικονομίας, της Παιδείας και των λεπτών διπλωματικών

χειρισμών της (πραγματικής) εξωτερικής πολιτικής. Ηταν ως εκ τούτου επόμενο να υποστούμε και το «κόλλημα» κάποιων τηλεπαρουσιαστών, που το μοναδικό πράγμα που ήξεραν (ή ήθελαν να ξέρουν) για τους Οικολόγους Πράσινους είναι οι απόψεις περί Ιστορίας του ευρωβουλευτή τους, αλλά και τη συρρίκνωση όλων των προβλημάτων της εκπαίδευσης στο «μείζον» -υποτίθεται- ζήτημα του «πανεπιστημιακού ασύλου».

Η στάση του ίδιου του πρωθυπουργού υπήρξε άλλωστε πολλαπλά διδακτική:

μόλις ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε στη συζήτηση το σύγχρονο δουλεμπόριο των «ευέλικτων μορφών απασχόλησης», των ανασφάλιστων «stage» και των εταιρειών «ενοικίασης εργαζομένων», ο Κώστας Καραμανλής δεν βρήκε τίποτα καλύτερο να του «αντιτείνει», παρά την (από καιρού εις καιρόν) μετατροπή κάποιων πανεπιστημιακών χώρων σε «ορμητήρια ταραξιών»!

Η ανάδειξη της «βίας» σε θέμα προς συζήτηση στο ντιμπέιτ δεν αποτελεί, λοιπόν, έκπληξη. Αυτό που εντυπωσιάζει, αντίθετα, είναι η εξόφθαλμη μεροληψία των δημοσιογράφων που έκαναν τις σχετικές ερωτήσεις, όσον αφορά τη χάραξη των σχετικών «μετώπων».

Ως φαινόμενα «βίας» (που πρέπει να παταχθεί) αναφέρθηκαν μονάχα οι συγκρούσεις που σημειώνονται στη διάρκεια ή στο περιθώριο διεκδικητικών κινημάτων κι εκδηλώσεων διαμαρτυρίας. Δεν υπήρξε, αντίθετα, η παραμικρή αναφορά στις φασιστικές και παρακρατικές επιθέσεις, που τους τελευταίους μήνες έχουν πολλαπλασιαστεί κάτω από τη σκιά (ή και με την απροκάλυπτη στήριξη) των σωμάτων ασφαλείας.

Θυμίζουμε, επί τροχάδην, κάποια από τα πιο χαρακτηριστικά κρούσματα του είδους:

*Τη ρίψη χειροβομβίδων στο «στέκι μεταναστών», σε δωμάτιο στο οποίο συνεδρίαζαν εκείνη την ώρα δεκάδες μέλη του Συλλόγου Αντιρρησιών Συνείδησης, επίθεση από την οποία κατά τύχη και μόνο δεν θρηνήσαμε δεκάδες ανθρώπινα θύματα (24.2.09).

*Τη ρίψη μολότοφ από παρακρατικούς φασίστες (με ακάλυπτα και ως εκ τούτου αναγνωρίσιμα πρόσωπα), μέσα από τις γραμμές των ΜΑΤ, ενάντια σε αντιρατσιστική διαδήλωση στον Αγιο Παντελεήμονα (6.7.09).

*Την επίθεση ναζιστών στην κατάληψη «Βίλα Αμαλίας», μισή ώρα μετά τη συνομιλία τους στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα με

τον υπουργό Δημ. Τάξης Χρήστο Μαρκογιαννάκη (9.7.09).

*Την επιδρομή ροπαλοφόρων που συνοδεύτηκε από απρόκλητους τραυματισμούς πολιτών στην κατάληψη «Rosa Nera» στα Χανιά (13.9.09).

*Τις αλλεπάλληλες βομβιστικές επιθέσεις σε αντιεξουσιαστικά στέκια όπως η ΥΦΑΝΕΤ (25.7.09), το Κτήμα Πραποπούλου (1.8.09),

το Radio Revolt (21.7. και 4.8.09) κ.ο.κ.

Είναι προφανές ότι η εξέλιξη αυτή, η ανάδυση δηλαδή μετά το Δεκέμβρη ενός παρακράτους «λευκής τρομοκρατίας χαμηλής

έντασης», το οποίο ξεπερνά κατά πολύ τις παραδοσιακές διασυνδέσεις τμημάτων της ΕΛΑΣ με τις ναζιστικές συμμορίες,

αποτελεί πολύ σοβαρότερο κίνδυνο για τη δημόσια ζωή από τους χουλιγκανισμούς των μικροομάδων που έσπασαν π.χ.

μεσημεριάτικα κάποιες βιτρίνες και ΙΧ στο Κολωνάκι.

Μόνο που κανείς, από την πολιτική μας ηγεσία και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ,

δεν φαίνεται διατεθειμένος να το δει.